Μία από τις πιο συγκινητικές εικόνες ποδοσφαιριστή που σκοράρει απέναντι στην παλιά του ομάδα είναι αυτή του Γκαμπριέλ Μπατιστούτα με τη φανέλα της Ρόμα, περίοδος 2000-2001, εναντίον της Φιορεντίνα. Στην «πόλη των Μεδίκων» η λατρεία στο πρόσωπο του Μπατιστούτα, χωρίς να θεωρηθεί ιεροσυλία, συγκρίνεται μόνο με αυτή που έχει εισπράξει στο παρελθόν το απόλυτο ποδοσφαιρικό είδωλο της πόλης, ο Τζιανκάρλο Αντονιόνι. Ο Μπατιστούτα δέθηκε με τους οπαδούς της Βιόλα κι έγινε για αυτούς σύμβολο -θα μπορούσε άνετα να ζητήσει η Piazza della Republica να μετονομαστεί σε Piazza Gabriel- όταν πήρε τη μεγάλη απόφαση, τόσο γι’ αυτόν όσο και για τη Φιορεντίνα, να μην αποχωρήσει, όταν η ομάδα υποβιβάστηκε στη δεύτερη κατηγορία, παρ' όλο που έπεφταν βροχή οι δελεαστικές προτάσεις. Εκατσε, πάλεψε με τους συμπαίκτες του στα γήπεδα της ιταλικής ενδοχώρας και ρίσκαρε για την καριέρα του, επειδή από πολλούς θεωρούνταν υποτιμητικό ένας ποδοσφαιριστής της δικής του αξίας να αγωνίζεται στη Σέριε B. Τέλος, θύμισε στο φίλαθλο κοινό ότι ο αλτρουϊσμός δεν συναντιέται μόνο στα παραμύθια. Περίπτωση που σπάνια συναντάς στο σύγχρονο και αποστειρωμένο συναισθηματικά ποδόσφαιρο.Την πρώτη φορά που ο Μπατιγκόλ αντιμετώπισε με τη φανέλα της Ρόμα την παλιά του ομάδα ήταν στο «Ολίμπικο». Οι «giallorossi» με προπονητή τον Καπέλο προηγούνται στη βαθμολογία και ύστερα από χρόνια θεωρούνται φαβορί για τον τίτλο. Το ματς μέχρι το 80ό λεπτό παραμένει ισόπαλο και το γήπεδο έχει πάρει «φωτιά». Το πέναλτι που σφυρίζει ο διαιτητής υπέρ των «πρωτευουσιάνων» μοιάζει με λύτρωση. Ποιος θα αναλάβει, όμως, την κρίσιμη αυτή στιγμή να το εκτελέσει; Ο κλήρος πέφτει στον γενναίο. Ο Αργεντινός στήνει την μπάλα στα έντεκα μέτρα, παίρνει λίγα μέτρα φόρα και κάνει τη δουλειά του, όπως θα έλεγε ο Χελάκης, αν μετέδιδε το ματς. Η μπάλα στα δίχτυα, ο Μπατιστούτα επευφημείται. Δεν πανηγυρίζει, σηκώνει το χέρι του προς τη μεριά των οπαδών της Φιορεντίνα και με δάκρυα στα μάτια ζητεί συγγνώμη, πνιγμένος στις αγκαλιές των συμπαικτών του. Οι οπαδοί της Ρόμα τον χειροκροτούν. Το ίδιο κάνουν όρθιοι στην απέναντι πλευρά του γηπέδου οι τιφόζι της Βιόλα.
Η δεύτερη πιο συγκινητική φιγούρα είναι αυτή του Δημήτρη Σαλπιγγίδη μετά το γκολ που πέτυχε εις βάρος της παλιάς του ομάδας, αλλά και αυτής που από μικρό παιδί υποστηρίζει. Χαμηλώνει το βλέμμα, ξύνει αμήχανα το κεφάλι του, ψάχνει κάποιον ώμο να ακουμπήσει. Δεν ξέρω τι θα γινόταν στην Τούμπα αν χρειαζόταν ο Σαλπιγγίδης να εκτελέσει πέναλτι και μάλιστα λίγο πριν από τη λήξη του παιχνιδιού. Το πιθανότερο είναι ότι θα γινόταν η αφορμή για έναν μικρό «εμφύλιο». Οι περισσότεροι και ηλικιακά μικρότεροι θα του εξηγούσαν το όνειρο. Οι μεγαλύτεροι θα τον χειροκροτούσαν χλιαρά, στη χειρότερη θα έμεναν απαθείς. Το να τον χειροκροτήσεις, όμως, δεν σημαίνει ότι επιβραβεύεις το σκοράρισμα, αλλά τον τρόπο με τον οποίο διάλεξε να εκφράσει τον σεβασμό του στον κόσμο και την ομάδα που υπηρέτησε. Γεγονός που επιβεβαιώνεται, επίσης, με τη στάση που κράτησε ο Σαλπιγγίδης μετά τη λήξη του ματς, έξω από το γήπεδο. Στάθηκε αδιαμαρτύρητα μπροστά στον κόσμο να ακούσει αυτά που είχαν να πουν. Πόσοι το κάνουν; Αλλά και πόσοι το εκτιμούν; Γιατί, όταν κάποιος σε σέβεται, οφείλεις, όσες αντιθέσεις και αν κουβαλάς, να τον σεβαστείς και εσύ.Του Μιχάλη Λεάνη από την SportDay της Τετάρτης, 30 Ιανουαρίου 2008
