Οι αναγνώστες των εφημερίδων δεν έχουν τη δυνατότητα να διαβάζουν όλα όσα γράφονται στον ελληνικό Τύπο. Και, αρκετές φορές, χάνουν την απόλαυση της ανάγνωσης, τη δύναμη της κριτικής και την ποιοτική πληροφόρηση που μπορεί να περιλαμβάνει ένα άρθρο όπως αυτό του Β. Μουλόπουλου στο χθεσινό (Πέμπτης, 31 Ιανουαρίου 2008) «ΒΗΜΑ».
Μου υπεδείχθει από καλό φίλο.
Διαβάστε το! Αξίζει!
Για μία ακόμη φορά, μια υπόθεση, αυτή του DVD-γκέιτ, που αφορά τη λειτουργία των θεσμών και του κράτους μετατρέπεται σε μια commedia grottesca όπου πολιτικοί και δημοσιογράφοι καρφώνουν πρώην κολλητούς τους και πρώην συνεταίρους τους σε νόμιμες και παράνομες μπίζνες. Το θέαμα δεν αναδεικνύει μόνο τη γελοιότητα των πρωταγωνιστών της δημόσιας ζωής, αλλά και την απουσία πολιτικής ερμηνείας στα πολιτικά δρώμενα. Αποδεικνύει ότι οι ταγοί του Εθνους αγνοούν την πρόσφατη πολιτική ιστορία της Ευρώπης. Οτι έχουν ξεχάσει- αν και πολλοί είχαν γνωρίσει προσωπικά- τον Κράξι.
Ο Μπετίνο Κράξι, ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος και πρωθυπουργός της Ιταλίας τη δεκαετία του ΄80, είχε αναπτύξει τη θεωρία- προτού καταλήξει φυγόδικος στην Τυνησία, όπου και πέθανε πάμπλουτος- ότι η αστική δημοκρατία, όπως και κάθε εμπόρευμα στην ελεύθερη αγορά, έχει μια τιμή και ότι αυτοί που οφείλουν να πληρώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής της τιμής (σύμφωνα με το κριτήριο της ανταποδοτικότητας) είναι αυτοί που εισπράττουν τα μεγαλύτερα οφέλη: όσοι έκαναν μπίζνες με το κράτος. Η μέθοδος που η κυβέρνηση Κράξι χρησιμοποιούσε για να εισπράττει το αντίτιμο - ως παραγωγός και εγγυητής της ποιότητας του εμπορεύματος «δημοκρατία»ήταν τα «tangenti», τα φακελάκια.
Οι πληρωμές γίνονταν μέσω ενός δικτύου μεσαζόντων, κομματικών εισπρακτόρων, κυβερνητικών παραγόντων και εμπίστων φίλων στον κρατικό μηχανισμό και τα ποσά μοιράζονταν σε υπουργούς, διοικητές κρατικών επιχειρήσεων, διοικητές κρατικών τραπεζών και κομματικούς βαρόνους. Προβλήματα ηθικής δεν υπήρχαν ή πνίγονταν εν τη γενέσει τους. Στην κατάθεσή του στους εισαγγελείς της επιχείρησης «Καθαρά Χέρια» ένας κομματικός χρυσοκάνθαρος ομολογεί με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι «όποιος κατείχε θέση στον κρατικό μηχανισμό και είχε εισοδήματα κάτω του πενταπλάσιου του μέσου οικογενειακού εισοδήματος ήταν stronzo (δηλαδή μ...)».
Ο ιταλικός πολιτικός κόσμος της εποχής είχε διχαστεί. Ενα κομμάτι του θεωρούσε καταστρεπτικό τον πολιτικό αμοραλισμό του κραξισμού. Ενα δηλητήριο που θα απονέκρωνε την ήδη ασθενή πολιτική τάξη. Ενα άλλο, γοητευμένο από την επιτυχία του Κράξι - τους διθυράμβους των καναλιών του Μπερλουσκόνι, τις λαμπερές βραδιές με τους εργολάβους φίλους, τις κρουαζιέρες με τα σκάφη των βιομηχάνων φίλων, την εκρηκτική άνοδο του χρηματιστηρίου και τη δυναμική είσοδο στην οικονομική ζωή μιας τάξης νέων επιχειρηματιών-, ασπάστηκε τη νέα ιδεολογία:
Πλουτίστε.
Κρίμα που ο Κράξι δεν έζησε αρκετά για να δει τον θρίαμβο του επιγόνου του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
ΥΓ.: Πάσα ομοιότης με πρόσωπα και γεγονότα της ελληνικής πολιτικής σκηνής είναι εσκεμμένη.
Μου υπεδείχθει από καλό φίλο.
Διαβάστε το! Αξίζει!
Για μία ακόμη φορά, μια υπόθεση, αυτή του DVD-γκέιτ, που αφορά τη λειτουργία των θεσμών και του κράτους μετατρέπεται σε μια commedia grottesca όπου πολιτικοί και δημοσιογράφοι καρφώνουν πρώην κολλητούς τους και πρώην συνεταίρους τους σε νόμιμες και παράνομες μπίζνες. Το θέαμα δεν αναδεικνύει μόνο τη γελοιότητα των πρωταγωνιστών της δημόσιας ζωής, αλλά και την απουσία πολιτικής ερμηνείας στα πολιτικά δρώμενα. Αποδεικνύει ότι οι ταγοί του Εθνους αγνοούν την πρόσφατη πολιτική ιστορία της Ευρώπης. Οτι έχουν ξεχάσει- αν και πολλοί είχαν γνωρίσει προσωπικά- τον Κράξι.
Ο Μπετίνο Κράξι, ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος και πρωθυπουργός της Ιταλίας τη δεκαετία του ΄80, είχε αναπτύξει τη θεωρία- προτού καταλήξει φυγόδικος στην Τυνησία, όπου και πέθανε πάμπλουτος- ότι η αστική δημοκρατία, όπως και κάθε εμπόρευμα στην ελεύθερη αγορά, έχει μια τιμή και ότι αυτοί που οφείλουν να πληρώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής της τιμής (σύμφωνα με το κριτήριο της ανταποδοτικότητας) είναι αυτοί που εισπράττουν τα μεγαλύτερα οφέλη: όσοι έκαναν μπίζνες με το κράτος. Η μέθοδος που η κυβέρνηση Κράξι χρησιμοποιούσε για να εισπράττει το αντίτιμο - ως παραγωγός και εγγυητής της ποιότητας του εμπορεύματος «δημοκρατία»ήταν τα «tangenti», τα φακελάκια.
Οι πληρωμές γίνονταν μέσω ενός δικτύου μεσαζόντων, κομματικών εισπρακτόρων, κυβερνητικών παραγόντων και εμπίστων φίλων στον κρατικό μηχανισμό και τα ποσά μοιράζονταν σε υπουργούς, διοικητές κρατικών επιχειρήσεων, διοικητές κρατικών τραπεζών και κομματικούς βαρόνους. Προβλήματα ηθικής δεν υπήρχαν ή πνίγονταν εν τη γενέσει τους. Στην κατάθεσή του στους εισαγγελείς της επιχείρησης «Καθαρά Χέρια» ένας κομματικός χρυσοκάνθαρος ομολογεί με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι «όποιος κατείχε θέση στον κρατικό μηχανισμό και είχε εισοδήματα κάτω του πενταπλάσιου του μέσου οικογενειακού εισοδήματος ήταν stronzo (δηλαδή μ...)».
Ο ιταλικός πολιτικός κόσμος της εποχής είχε διχαστεί. Ενα κομμάτι του θεωρούσε καταστρεπτικό τον πολιτικό αμοραλισμό του κραξισμού. Ενα δηλητήριο που θα απονέκρωνε την ήδη ασθενή πολιτική τάξη. Ενα άλλο, γοητευμένο από την επιτυχία του Κράξι - τους διθυράμβους των καναλιών του Μπερλουσκόνι, τις λαμπερές βραδιές με τους εργολάβους φίλους, τις κρουαζιέρες με τα σκάφη των βιομηχάνων φίλων, την εκρηκτική άνοδο του χρηματιστηρίου και τη δυναμική είσοδο στην οικονομική ζωή μιας τάξης νέων επιχειρηματιών-, ασπάστηκε τη νέα ιδεολογία:
Πλουτίστε.
Κρίμα που ο Κράξι δεν έζησε αρκετά για να δει τον θρίαμβο του επιγόνου του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
ΥΓ.: Πάσα ομοιότης με πρόσωπα και γεγονότα της ελληνικής πολιτικής σκηνής είναι εσκεμμένη.
