Η ιστορία του 11ημερου

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, τα -πρώην- ΕΛ.Δ.Α. (ΕΛ.ληνικά Δ.ιυλιστήρια Α.σπροπύργου), ολοκλήρωσαν ένα τεράστιο Έργο αναβάθμισης, δημιουργώντας τις «Μονάδες Μετατροπής» και αναβαθμίζοντας τις «Μονάδες Διύλισης». Αρχής γενομένης το 1985, και αποκορύφωμα τη λειτουργία τη 2ετία 1987-1989, ένας πολύ μεγάλος αριθμός νέων (κυρίως) ανθρώπων προσλήφθηκαν τότε με σκοπό άλλοι (οι περισσότεροι…) να επανδρώσουν τις νεότευκτες μονάδες και άλλοι να αντικαταστήσουν αυτούς που μετατέθηκαν εκεί κουβαλώντας την εμπειρία τους. Παράλληλα, «παρα-μεγάλωσε» και το Τμήμα Διακίνησης ενώ ανάλογες αλλαγές απαιτήθηκαν και στα Υποστηρικτικά Τμήματα της Συντήρησης. Το πρόγραμμα βάρδιας τότε ήταν 4ψήφιο, 28ήμερου κύκλου, με την Κανονική Άδεια «ελεύθερη». Το μεγάλο πρόβλημα ήταν ΕΚΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ, αφού με προσωπικό σχεδόν διπλάσιο, οι περισσότεροι που ήλθαν αντιμετώπιζαν ουκ ολίγα προβλήματα με τη λήψη της Κανονικής Άδειας.

Πέραν του προβλήματος με τη λήψη της Κανονικής, υπήρχε μια δυσμορφία στο τότε πρόγραμμα, αφού με έναρξη του κύκλου την Παρασκευή, ξεκινούσε το 7ήμερο πρωινής βάρδιας που τελείωνε την επόμενη Πέμπτη. «Καπάκι» ακολουθούσαν 3 Απογευματινά από Παρασκευή μέχρι Κυριακή και μετά 4 Νυχτερινά από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή. Επειδή από τη λήξη των πρωινών, στις 15:00 της Πέμπτης μέχρι τις 15:00 της Παρασκευής που ξεκίναγαν τα Απογευματινά, μεσολαβούσαν 24 Ώρες, αυτό η εταιρεία το θεωρούσε Repo, το περίφημο «8^ο Repo» που μας το πλήρωνε. Σωματικά όμως, αυτές οι 14 ημέρες ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΗΣ εργασίας ήταν ανυπόφορες! Ακολουθούσε το «μικρό» 3ήμερο Repo και από Δευτέρα ξεκίναγαν 4 Απογευματινά μέχρι τη Πέμπτη και μετά 3 Νυχτερινά από Παρασκευή μέχρι Κυριακή. Τότε ερχόταν το «μεγάλο» -όπως το λέγαμε εμείς- Repo διάρκειας 4 ημερών(!) μέχρι τη Πέμπτη και από την Παρασκευή ξανάρχιζε ο 28ήμερος κύκλος.

Το 'Παλαιό' Πρόγραμμα Βάρδιας που εφαρμοζόταν στα ΕΛ.Δ.Α. μέχρι τις αρχές του 1996.
28ήμερος κύκλος, 4 ψηφίων με την Κανονική Άδεια ελεύθερη. 

Το καλοκαίρι το πρόβλημα έφτανε στο αποκορύφωμά του. Γεγονός είναι ότι πολλοί συνάδελφοι, είχαν αντικειμενικά προβλήματα που συνδέονταν με οικογενειακές δυσκολίες, όπως εργαζόμενη σύζυγο, παιδιά στο σχολείο κ.α. που τους υποχρέωναν να ζητούν ΚΑΘΕ χρόνο προνομιακή Καλοκαιρινή Άδεια σε βάρος των νεότερων και κυρίως των άγαμων συναδέλφων. Είχαμε όμως και φαινόμενα «κατασκευής» διάφορων σεναρίων από ορισμένους για να πάρουν Άδεια όποτε τους βόλευε σε βάρος άλλων, που μπορεί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να τους γελοιοποιούσαν στα μάτια μας οι λόγοι που επικαλούνταν και να δημιουργούνταν εντάσεις μεταξύ μας, ωστόσο την Άδεια την έπαιρναν όποτε ήθελαν!

Πολλοί από τους «παλαιούς» βολεύονταν σε μια καθεστηκυία τάξη, ενώ αρκετοί απ’ αυτούς «ισχυρίζονταν» ότι είχαν συζύγους που εργάζονταν «[…] και παίρνει Άδεια τον Αύγουστο…» προβάλλοντάς το αυτό ως δικαιολογία. Αποτέλεσμα, πολλοί από τους νέους να «βολευόμαστε» σε Άδειες τον Ιούνιο ή το πολύ μέχρι 10 Ιουλίου και Σεπτέμβριο! Ο μισός (και παραπάνω…) Ιούλιος και ο Αύγουστος ήταν εξαφανισμένοι για του νέους! Οι κόντρες ήταν πολλές και οι αντεγκλήσεις πολύ περισσότερες, μεταξύ μάλιστα συναδέλφων που είχαν προσληφθεί ακόμη και με διαφορά 2–3 μηνών!

Το Πρόγραμμα βάρδιας του 1993. 

Φτάσαμε έτσι μέχρι το 1995, με τα παράπονα των νέων συναδέλφων στους Εργοδηγούς/ Συντονιστές/ Προϊσταμένους, αλλά ΚΑΙ προς το Σωματείο για τις Καλοκαιρινές Άδειες να πληθαίνουν. Αυτό ήταν που οδήγησε ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ να επιδιώξει την αλλαγή του Προγράμματος. Η εταιρεία ΞΕΚΙΝΗΣΕ τις διαβουλεύσεις και το Σωματείο με τον τότε πρόεδρο, τον Νίκο τον Ορφανό, μπήκε στη διαδικασία της συζήτησης. Τέθηκε το πλαίσιο των 5 Ψηφίων και παράλληλα η απαίτηση νέων προσλήψεων. Συμπληρωματικά, ο Γραμματέας του Σωματείου τότε, ο Βασίλης ο Νικήτας, μου είχε ζητήσει να δουλέψω κάποια -εναλλακτικά- 4ψήφια, 28ήμερου κύκλου. Τα είδε, τα συζητήσαμε, μου εκμυστηρεύτηκε ότι «Γιάννο, τα θέλω για να δω τι θα κάνω στο Χημείο…», αλλά έμειναν ιδέες. Στο πλαίσιο των ερευνών, με τη συνδρομή της «Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Διυλιστήρια και τις Χημικές Βιομηχανίες» (ο προκάτοχος της ΠΟΕ…), και του Δικτύου Συνδικάτων Πετρελαίου & Χημικής Βιομηχανίας της ΝΑ Ευρώπης (ο προκάτοχος της RETUN SEE…), αναζητήθηκαν Διυλιστήρια του εξωτερικού που «δούλευαν» τέτοια προγράμματα.

Ο Νίκος, μαζί με τον Κώστα τον Λάσκο από τη Μετατροπή και τον Στέλιο τον Παπαναγιώτου από τη Διύλιση (δεν θυμάμαι αν πήγε κι άλλος...), επισκέφτηκαν αρχικά ένα Διυλιστήριο της TOTAL στη Γαλλία, κοντά στη Χάβρη, στη Νορμανδία για περίπου μια βδομάδα, μιλώντας με τους ανθρώπους εκεί για το πρόγραμμα που δούλευαν. Ήταν 5ψήφιο, 35ήμερου κύκλου με την Κανονική Άδεια ελεύθερη. Παρόμοιο δούλευαν και σ’ ένα γειτονικό Διυλιστήριο της EXXON-MOBIL (αμφότερα στη δεξιά όχθη των εκβολών του Σηκουάνα στη Μάγχη…). Διέφεραν στο ότι της TOTAL ήταν 38ωρο σε Εβδομάδα 6 ημερών, ενώ της EXXON-MOBIL, 35ωρο σε Εβδομάδα 5 ημερών (δηλαδή ΠΛΗΡΕΣ 35ωρο! -για να καταλάβετε, εμείς δουλεύαμε τότε 40ωρο, σε Εβδομάδα 6 ημερών…)

Το Πρόγραμμα Βάρδιας που δούλευαν στα Διυλιστήρια της ΕΧΧΟΝ/MOBIL στο Accès Porte St Georges & της TOTAL στη Gonfreville-l'Orcher (αμφότερα στη δεξιά όχθη των εκβολών του Σηκουάνα στη Μάγχη…)

Ακολούθησε ακόμη μια βδομάδα στο Διυλιστήριο της BP στο Γκραγκενμάουθ, στη μέση της ανατολικής ακτής της Σκωτίας, κοντά στο Εδιμβούργο που αυτό μάλιστα είχε και πλατφόρμα Άντλησης στα ανοικτά στη Βόρεια Θάλασσα. Ήταν και αυτό 5ψήφιο, 35ήμερου κύκλου, «πλασματικού» όμως (αν θυμάμαι καλά…) 35ωρου σε 4ήμερο, με την Κανονική Άδεια ενσωματωμένη και ήταν αυτό που τελικά πάνω του βασίστηκε το 11ήμερο. Η βασική λεπτομέρεια είναι ότι, ΚΑΙ στο γαλλικό ΚΑΙ στο βρετανικό πρόγραμμα, υπήρχαν 5,7 ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ εργαζόμενοι σε ΚΑΘΕ θέση εργασίας! Αυτό ήταν η λύση στη διαθεσιμότητα λήψης των Αδειών και των Εκπαιδεύσεων. Κανείς και κανένα Ψηφίο ΔΕΝ «έκανε» σημαντικά γεγονότα μέσα ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ χρόνια!

Μια παρένθεση εδώ με αφορμή τις Εβδομαδιαίες Ώρες Εργασίας. Η τότε ηγεσία της ΓΣΕΕ είχε προτείνει στο Υπουργείο Εργασίας, μια ή κάποιες από τις επιχειρήσεις που είχαν βαρύνουσα συμμετοχή στην Εθνική Οικονομία (όπως τα ΕΛ.Δ.Α. και αργότερα ΕΛ.ΠΕ. …) να δουλέψουν 35ωρο σε Εβδομάδα 6 ημερών. Έμεινε ευχή και δεν υλοποιήθηκε ποτέ! Μετά την Ενοποίηση του 1998, ως ΕΛ.ΠΕ. πλέον «δουλέψαμε» 39ωρο από τον Ιούλιο του 1999 μέχρι τον Νοέμβριο του 2002 και έκτοτε 38ωρο μέχρι τον Αύγουστο του 2011, που επιστρέψαμε στο 40ωρο. Από τον Ιανουάριο του 2018 εργαζόμαστε 39 Ώρες σε Εβδομάδα 6 ημερών.

Έχοντας καταλήξει στο βρετανικό πρόγραμμα, προσαρμοσμένο στα δικά μας δεδομένα, στις συζητήσεις που έγιναν με την εταιρεία (εκπρόσωποί της οι Κ^οι Απόστολος Ριζάκος και Απόστολος Χρυσικός) γενικά, «χτυπούσαν» περίεργα οι 11 ημέρες και «φαινόταν» ένας δισταγμός. Άφηναν όμως το περιθώριο της διαπραγμάτευσης με μόνη υπόδειξη το 4ήμερο της Κανονικής Άδειας να ΜΗ συμπεριλαμβάνει τη Δευτέρα, αφού έτσι θα κερδίζαμε ΑΜΕΣΩΣ 3 μέρες κάθε χρόνο, την Καθαρά Δευτέρα, τη Δευτέρα του Πάσχα και τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος. Θυμίζω εδώ ότι μέχρι το 2014, κάθε Αργία που έπεφτε μέσα στη Κανονική Άδεια, τη κερδίζαμε. Αρχής γενομένης από Πέμπτη, το πρόγραμμα σπάει με Repo 1 ημέρας τα 7 πρωινά από τα εν συνεχεία 4 Απόγευμα και 3 Νύχτα, βάζει τις 11 ημέρες που συμπεριλαμβάνουν 4 Repo από Παρασκευή μέχρι Δευτέρα, το 4ήμερο της Κανονικής από Τρίτη μέχρι Παρασκευή και το 3ήμερο Repo από Σάββατο μέχρι Δευτέρα. Ακολουθούν τα 3 Απόγευμα, τα 4 Νύχτα και μετά από 2 ημέρες Repo ο Κύκλος ξαναρχίζει.

Το «11ήμερο» Πρόγραμμα Βάρδιας που εφαρμόστηκε στο Διυλιστήριο Ασπροπύργου από τις αρχές του 1996. 35ημερος κύκλος 5 ψηφίων με την Κανονική Άδεια ενσωματωμένη.

Εξετάσαμε το ενδεχόμενο να «αλλάξουμε» τα Απόγευμα-Νύχτα σε Νύχτα-Απόγευμα, αλλά υπήρξε μεγάλος προβληματισμός για την ημέρα της Αλλαγής αφού θα σχολάγαμε στις 07:00 και στις 15:00 έπρεπε να ξανάρθουμε. Η μορφή του προγράμματος, μετά από κάποιες διαφοροποιήσεις που δοκιμάσαμε (π.χ. προσθήκης Repo ανάμεσα στα Απόγευμα-Νύχτα, που ΜΕΙΩΝΑΝ όμως το 11ήμερο…), κατέληξε και ξεκίνησαν οι συναντήσεις με τον κόσμο, παρουσιάζοντας τη νέα πρόταση. Με δεδομένο ότι όταν δουλεύεις σε πρόγραμμα βάρδιας, ΔΕΝ υπάρχουν Συμβατικά Σαββατοκύριακα, Συμβατικοί (Συνοδικοί) μήνες και Συμβατικές Αργίες (ΥΠΑΡΧΟΥΝ όμως για τους δικούς μας ανθρώπους, ΜΗ ΤΟ ΞΕΧΝΑΜΕ ΑΥΤΟ…), δόθηκε έμφαση στους 10,42 35ήμερους κύκλους του έτους (ΑΥΤΟΙ είναι οι «μήνες» της βάρδιας…) και -φυσικά- στην ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΑΠΟΥΣΙΑ οποιουδήποτε Προγραμματισμού Κανονικής Άδειας, αφού τονιζόταν ιδιαίτερα η λήψη 3 -ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ- 11ήμερων ΜΕΣΑ στο καλοκαίρι (τα 2 χρονικά ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ…), ΧΩΡΙΣ να χρειάζεται να διαπραγματευτείς με ΚΑΝΕΝΑΝ γι’ αυτό.

Υπήρξαν αντιδράσεις, κυρίως στη Διύλιση που ήταν και οι παλαιότεροι. Το μεγάλο ζόρι των εξηγήσεων και προθέσεων (λες και ήταν η εταιρεία…) το τράβηξαν ο Κώστας ο Λάσκος και ο Θωμάς ο Κώτσιας που, σαν μέλη του Δ. Σ. του Σωματείου που εργάζονταν ή προέρχονταν από την βάρδια, στηρίζοντας ΣΘΕΝΑΡΑ και ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ τις αιτιάσεις των νέων που φωνάζαμε για αποκατάσταση της ισονομίας, δέχτηκαν ιδιαίτερο βάρος και πίεση. Εμείς, δρούσαμε υποστηρικτικά, προετοιμάζοντας τις παρουσιάσεις και βοηθώντας στη κατανόηση. Τότε προτάθηκαν και οι Αλλαγές Βαρδιών για επέκταση του 11ήμερου. Προτείναμε την αλληλοκάλυψη (υποχρεωτικά με υπερωρίες…) με τα 3ήμερα πριν ή (κυρίως…) ΜΕΤΑ το 11ήμερο, κάνοντάς το 14ήμερο που αποδείχτηκε από την ίδια τη ζωή ότι κάλυπτε ΑΠΟΛΥΤΑ τις ανάγκες των οικογενειακών διακοπών. Για την ιστορία να σας πω ότι αυτό στις ΒΕΑ εφαρμόστηκε κατά κόρον. Υπήρξαν και περιπτώσεις προσθήκης 7ήμερου μετατρέποντάς το σε 20ήμερο!

Οι λύση που είχε προταθεί για το Πάσχα. Αριστερά το πρόγραμμα όπως "τρέχει" και δεξιά η προτεινόμενη λύση 

Έγινε αντιληπτό και το πρόβλημα με τα συνεχόμενα Πάσχα. Το 11ήμερο, κατά μια διαβολική σύμπτωση, σε κύκλο 15ετίας σε «βγάζει» 6 ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ Πάσχα ΈΞΩ (3 στο πρώτο και 3 στο δεύτερο Σ/Κ του 11ήμερου) και μετά 9 ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ Πάσχα ΜΕΣΑ (με τη σειρά, 3 Νύχτα, 3 Πρωί και 3 Απόγευμα). Προσπάθησα να το διορθώσω, βγάζοντας ένα πρόγραμμα που διαφοροποιείται σε διάρκεια 4 ημερών, «φέρνοντας» τα Πάσχα στο «υποφερτό» 2 ΜΕΣΑ - 1 ΕΞΩ - 1 ΜΕΣΑ - 1 ΕΞΩ σε κύκλο 5ετίας, αλλά απαιτεί θυσία -μάλλον- «δύσκολη» αφού πρέπει Ψηφία που είναι σε Repo να έλθουν μέσα. Βέβαια, τα Ψηφία αλληλοκαλύπτονται, αλλά «δύσκολα» θα προχωρούσε κάτι τέτοιο.

Είχε και διάφορα «περίεργα» η εφαρμογή του. Για την ιστορία, ένα παράδειγμα. Όταν εφαρμόστηκε το πρόγραμμα, το Ψηφίο Α ευνοήθηκε από το 1998 «βγαίνοντας» 7 συνεχόμενα Πάσχα ΕΞΩ! Υπήρχε μάλιστα ένας μύθος που έλεγε ότι «[…] είχα βάλει εγώ το χεράκι μου επειδή ανήκα τότε στο Ψηφίο Α’»! Ήρθε-ήρθε και με τη πάροδο των ετών, το πρόγραμμα «διόρθωσε» ΜΟΝΟ ΤΟΥ την «ατασθαλία» του, αφού όταν ξαναήλθε η σειρά του, το Ψηφίο Α «βγήκε» 5 συνεχόμενα Πάσχα ΕΞΩ! (Εγώ όμως ήμουν στο Ε’ τότε…)

Το πρόγραμμα της -τότε- ΕΚΟ στη Θεσσαλονίκη. Το «Χειμερινό», 35ήμερο, 5ψήφιο, από περίπου μέσα Ιουνίου μέχρι μέσα Σεπτέμβριου, "γύριζε" σε «Θερινό», «τύποις» 4ψήφιο, 28ήμερο χωρισμένο σε 5 περιόδους, ώστε κάθε Ψηφίο να βγαίνει σε 20ήμερη Κανονική Άδεια.

Στις Ψηφοφορίες που ακολούθησαν, «αντίπαλο» πρόγραμμα ήταν αυτό που δούλευε η -τότε ακόμα- ΕΚΟ στη Θεσσαλονίκη. Εξαιρετικό «Χειμερινό Πρόγραμμα», 5ψήφιο, 35ήμερου κύκλου, που όμως, από περίπου τα μέσα Ιουνίου μέχρι τα μέσα Σεπτέμβριου, άλλαξε στο «Θερινό Πρόγραμμα»! Γινόταν «τύποις» 4ψήφιο, 28ήμερου κύκλου χωρισμένο σε 5 περιόδους, με κάθε Ψηφίο να βγαίνει σε αλληλουχία σε 20ήμερη Κανονική Άδεια. Το Ψηφίο που επέστρεφε από την Άδεια, έπαιρνε τη θέση του Ψηφίου που «έβγαινε». Διατηρούνταν έτσι μια ισορροπία με την πάροδο των ετών αφού το «βοηθούσε» το γεγονός ότι αν «έμπαινες» π.χ. Ψηφίο Α’ στο «Θερινό Πρόγραμμα» και έπαιρνες στη θέση του Ψηφίου Δ’ όταν επέστρεφες, ακολουθούσες το πρόγραμμα του Δ’ μέχρι το επόμενο Καλοκαίρι.

Αυτή η εναλλαγή «Χειμερινού» σε «Θερινό» λειτούργησε ανασταλτικά τότε. Το πρόγραμμα «κουβαλούσε» κάποιες παθογένειες που θέλαμε να διορθώσουμε, π.χ. Άδειες Ιούνιο και Σεπτέμβριο, που μας είχαν γίνει εφιάλτης ή (κάτι πολύ σημαντικό τότε…) τι θα γινόταν αν άλλαζες (ή σε… «άλλαζαν»…) ψηφίο εν τω μεταξύ. Να πω την αλήθεια, διατηρούσα σοβαρές επιφυλάξεις στο πως θα εξασφαλιζόταν κάτι τέτοιο. Ότι ΔΕΝ θα έπαιρναν δηλαδή (μέσω των «αλλαγών»…) τις «Καλές Άδειες» ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΙΑ οι ίδιοι και οι ίδιοι, καταστρατηγώντας την ισορροπία λήψης της Κανονικής! Στα μειονεκτήματά του (έτσι εκτιμήθηκε τότε…) ήταν και το σχετικά δύσκολο πρόγραμμα εργασίας κατακαλόκαιρο με 7ήμερες ΙΔΙΕΣ βάρδιες.

Το 11ήμερο υπερψηφίστηκε από τα 2/3 των εργαζομένων στις βάρδιες. Υπήρξαν ΚΑΙ από την εταιρεία αντιδράσεις. Ήταν τότε που ο Κος Σαράντος ο Κυριακόπουλος, Προϊστάμενος στις Μονάδες Μετατροπής, συνέβαλε στη λύση προτείνοντας τη δοκιμαστική λειτουργία για κάποιους μήνες, εφαρμόζοντάς το από τις 2 Φεβρουαρίου του 1996 στο Τμήμα του. Στις Μονάδες Διύλισης εφαρμόστηκε 3,5 μήνες αργότερα, στις 17 Μαΐου του 1996. «Σέρνεται» ένας μύθος ότι εφαρμόστηκε στη Διύλιση 3,5 μήνες αργότερα γιατί κάποιοι ΔΕΝ ήθελαν να «χαραμίσουν» το Πάσχα. Δεν ισχύει, γιατί η αλήθεια είναι αυτή που αναφέρω παραπάνω. Εξάλλου, το Πάσχα του 1996 «έπεσε» στις 14 Απριλίου. Είναι υπερβολικά μεγάλο το διάστημα του μήνα μέχρι την εφαρμογή του.

Συνέβησαν αρκετά ευτράπελα κατά τη διάρκεια των παρουσιάσεων. Συνάδελφος έλεγε του Θωμά: 

«Τι θα κάνω τώρα που θα πρέπει να βλέπω τη γυναίκα μου 11 μέρες συνεχόμενες;» 

ή κάποιος άλλος με καταγωγή από τα Δωδεκάνησα που μεμψιμοιρούσε: 

«Κατέβαινα ένα μήνα, κανόνιζα τα ενοικιαστήρια και ησύχαζα, Τώρα τι θα κάνω, ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΤΕ(!), που πρέπει να κατεβαίνω κάτω 3 φορές;»

Το δεδομένο είναι ότι ΟΛΑ τα Προγράμματα Βάρδιας έχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Γενικά μιλώντας, με το 11ήμερο, ο προγραμματισμός της ζωής μας έγινε καλύτερος. Να πω εδώ ότι, η συντριπτική πλειοψηφία όσων διαφωνούσαν, μετά παρέλευση 2ετίας/3ετίας ευχαριστούσαν για το πρόγραμμα. Έκαναν θραύση τα πλαστικοποιημένα προγράμματα που μοιράζονταν στους συναδέλφους, που πολλοί μου ζητούσαν και τα έδιναν και στις συντρόφους/συζύγους τους! Μετά ήλθαν τα smartphones και οι σχετικές εφαρμογές! Να πούμε εδώ επίσης ότι το 11ήμερο «βοήθησε» ΚΑΙ οικονομικά αρκετούς από αυτούς που εμπλέκονταν σε μια δεύτερη απασχόληση, αφού άφηνε ένα πολύ μεγάλο χρονικό περιθώριο για ν’ ανταπεξέλθεις, κάτι που -γενικά- η εργασία σε πρόγραμμα βάρδιας ΔΕΝ «πολύ-υποστηρίζει»! Το αναφέραμε/τονίζαμε κι αυτό στις παρουσιάσεις και πιστεύω ότι έπαιξε το ρόλο του! Επίσης, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αρκετοί κατάφεραν να πραγματοποιήσουν απρόσκοπτα ταξίδια που είχαν ονειρευτεί, ΧΩΡΙΣ να απωλέσουν ημέρες ή να υποχρεωθούν σε κανέναν. 

Οι Ειδοί του Οκτωβρίου

Από την Παρασκευή, 7 Οκτωβρίου 2011, όλοι οι εργαζόμενοι του ομίλου των Ελληνικών Πετρελαίων, μπήκαμε σε μια διαδικασία βάναυσης ανατροπής της ζωής μας για την οποία θεωρώ ότι η εταιρεία φέρει ακέραια την ευθύνη.

Την αλήθεια για τη σειρά των γεγονότων ύστερα από 2 ανακοινώσεις, τη γνωρίζει η ίδια. Εγώ, βλέποντας τα πράγματα από τη δική μας σκοπιά, καταλαβαίνω πάρα πολύ καλά τι πήγε να γίνει. Η κυβέρνηση εν μία νυκτί ενέτασσε τα ΕΛ.ΠΕ. στο Πολυνομοσχέδιο, εν κρυπτώ και παραβύστω. Εντελώς πραξικοπηματικά. Μας λένε ότι ενημερώθηκαν και αυτοί τελευταία στιγμή, ότι δεν το ήξεραν. Αν είναι δυνατόν; Ο μεγαλύτερος ενεργειακός όμιλος της χώρας, με πρόεδρο πρώην υπουργό και δεν είχε ενημερωθεί; Πιστεύω ότι είχαν ενημερωθεί από τα αρμόδια κυβερνητικά όργανα για τις προθέσεις τους. Οι οποίες, φυσικά, ήταν ιδιαίτερα επώδυνες για μας και καθόλου για την εταιρεία. Και με ανακοινωμένες τις προθέσεις της κυβέρνησης να ξεπουλήσει το εναπομείναν 35% ποσοστό του Δημοσίου μέχρι τέλους του 2011 σε επενδυτή. 

Την αλήθεια την ήξερε, την εξυπηρετούσε και την απέκρυψε. Και μάλιστα δεν έβγαλε καμιά ανακοίνωση γι’ αυτό, όπως πιστεύω ήταν υποχρέωσή της. Να ενημερώσει ΚΑΙ η ίδια, πέρα από το σωματείο, τον κόσμο της και να τον καθησυχάσει. Όσο κι αν καθησυχαζόταν αυτό ο κόσμος. Τουλάχιστον να μας δείξει τις καλές προθέσεις της, για τις οποίες τόσο κόπτεται απ’ όσο μας λέει. Δεν έκανε απολύτως τίποτε. Περάσαμε ένα μαύρο Σαββατοκύριακο με μόνη ενημέρωση από το Συνδικαλιστικό μας όργανο και με τηλεφωνήματα ο ένας στον άλλο για κάποιο νέο.

Η 6μηνη μάχη για την σύμβαση μας προδιέθετε για ότι πιθανά θα επακολουθούσε. Ότι δεν κατάφερε να κάνει με τη υπογεγραμμένη πλέον σύμβαση, θα ερχόταν να το σαρώσει η κυβέρνηση με τα Πολυνομοσχέδιά της. Κατά τη άποψή μου, το σωματείο εκτιμώντας σωστά την κατάσταση, καλούσε τον κόσμο σε εγρήγορση και η Ομοσπονδία μας εξήγγειλε κινητοποιήσεις, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν παράνομες. Να συμφωνήσω ότι ήταν παράνομες. Ρωτάω λοιπόν! Τί απ’ ότι έχουν αποφασίσει και εφαρμόσει οι κυβερνήσεις αυτής της χώρας από το 2009 μέχρι σήμερα ήταν νόμιμο; Τί σε εμποδίζει να απαντήσεις στη παρανομία με παρανομία; Οι καλές προθέσεις; Ας μη κοροϊδευόμαστε. Γι’ αυτό και βρέθηκε τόσος πολύς κόσμο στις συνελεύσεις της Δευτέρας. Ο κόσμος, με την μαζική του παρουσία, βρέθηκε εκεί για να στηρίξει τις κινητοποιήσεις και όχι για να του ανακοινωθούν απλά οι αγνές προθέσεις της εταιρείας.

Μέχρι την Δευτέρα, λοιπόν, 10 Οκτωβρίου 2011, στις 12:00, που ξεκίνησε η στάση εργασίας μας, ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΜΙΑ-ΜΑ ΚΑΜΙΑ- ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ απ’ τη πλευρά της εταιρείας που να καθησυχάζει τον κόσμο. Η αναστάτωση στα εργοστάσια συνεχιζόταν και η εταιρεία σιωπούσε. Στις 12:18 της Δευτέρας, εν μέσω των συνελεύσεων, στα εταιρικά E-mails έρχεται μια ανακοίνωση της εταιρείας που χαρακτηρίζει αυτά που ανατρέπουν ζωές ολόκληρες, οικογενειακό προγραμματισμό, προσωπικότητες και αξιοπρέπειες ανθρώπων ως …junk (σκουπίδια)! Η ζωή μας, σκουπίδια! Και όλα αυτά, επειδή κατά πως έλεγε στην ίδια ανακοίνωση είχε ...

«…προχωρήσει σε κινήσεις για τη διευκρίνιση και την τοποθέτηση του θέματος στις σωστές του διαστάσεις και προσδοκούσε ότι το αποτέλεσμα θα εκφραστεί σε θεσμικό επίπεδο.»

Είχε …προχωρήσει σε κινήσεις και …προσδοκούσε; Ποιος νοήμων άνθρωπος μπορούσε να πιστέψει κάτι τέτοιο; Και βέβαια αυτή η δυσπιστία προερχόταν από το τι είχε τραβήξει όλος αυτός ο κόσμος μέχρι να υπογραφτεί η σύμβαση. Στις συνελεύσεις, συντριπτικά είχε ήδη ταχθεί υπέρ της κινητοποιήσεων.

Βγήκαμε την Τρίτη, λοιπόν, στην απεργία και εκεί μάθαμε, ΩΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ, χωρίς τίποτε χειροπιαστό, ότι αναβλήθηκε η ψήφιση του Πολυνομοσχεδίου που ήταν προγραμματισμένη για την Πέμπτη, 13 Οκτωβρίου 2011 και ότι το Πολυνομοσχέδιο ξανά-επεξεργάζεται. Ότι ΘΑ(!) αφαιρεθεί από μέσα η διάταξη που εμπλέκει τα ΕΛ.ΠΕ. και ότι αυτά μπήκαν σ’ αυτό από …λάθος(!!!). Επαναλαμβάνω, ως πληροφορία και μόνο. Φυσικά, ο κόσμος αυτό το αντιμετώπισε διστακτικά. Και το αντιμετώπισε έτσι γιατί μέχρι τώρα, απ’ την πλευρά της εταιρείας, το μόνο που έχει δει είναι λάσπη και συκοφαντίες στα κατευθυνόμενα και καθεστωτικά ΜΜΕ. Δικές της ήταν οι πληροφορίες που διοχετεύονταν σε αυτούς τους σκουπιδοτενεκέδες κατά την διάρκεια της 6μηνης διαβούλευσης για τη σύμβαση και αυτή το μόνο που έκανε ήταν να απολαμβάνει χαιρέκακα τον αυτοματισμό της κοινωνίας.

Οι Πύλες και το Έργο της Ελευσίνας έκλεισαν ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Ακούγοντας και μαθαίνοντας τις πληροφορίες από έγκυρα γι’ αυτόν πρόσωπα, που απλά όμως …του έδιωχναν –κατά κάποιο τρόπο- την κρυάδα. Και αποφάσισε να τις κλείσει μόνο για τη Τρίτη, με την προοπτική του να μη τολμήσει κανείς στο μέλλον να ξανακάνει το ίδιο «λάθος» και επανεντάξει τα ΕΛ.ΠΕ. σε κάποιο καινούργιο Πολυνομοσχέδιο που θα ανατρέπει ξανά ζωές, προσωπικότητες, αξιοπρέπειες. Μη θεωρείτε ότι δεν καταλαβαίνουμε την αξία του Έργου και για την Εταιρεία αλλά και για μας. Ξέρουμε πολύ καλά ότι είναι η ζωή μας η ίδια. Αλλά και δεν επιτρέπονται τέτοια «λάθη» στις πλάτες ανθρώπων που όπως λες είναι η δύναμή σου.

Κατά τα άλλα στην ανακοίνωση της χθες, Τετάρτη, 12 Οκτωβρίου 2011 μας περιέγραφε –ανυπόγραφα- πως η 10ωρη απεργία μας επέφερε τόσα δεινά σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα και τους πολίτες της ωσάν να είμαστε εμείς οι αποκλειστικά υπεύθυνοι γι’ αυτό και αφήνοντας να εννοηθεί ότι κόπτεται περισσότερο η ίδια για το καλό της. Και φυσικά, στο τέλος, η Δαμόκλειος Σπάθη πάνω απ’ το κεφάλι μας!

«- Εξέθεσε τους εργαζόμενους στα ΕΛ.ΠΕ. στα σχόλια της κοινής γνώμης επαναφέροντας στη μνήμη πρόσφατες συζητήσεις.»

Για να μη ξεχνιόμαστε!

Και έρχεται σήμερα Πέμπτη, 13 Οκτωβρίου 2011 η επιστολή του Διευθύνοντος Συμβούλου η οποία προς το τέλος της αναφέρει ότι:

«Βέβαια έπεσα έξω για ακόμη μία φορά πιστεύοντας ότι συνομιλώ με συνδικαλιστές που επιθυμούν τον ειλικρινή διάλογο, το γενικότερο καλό της Εταιρείας μας, συνδικαλιστές που με ωριμότητα και σοβαρότητα αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις. Με ένα Σωματείο που επιθυμεί να βοηθήσει στο χτίσιμο μιας υγιούς κουλτούρας μέσα στην Εταιρεία μας. Μιας κουλτούρας εμπιστοσύνης και συνεργασίας και όχι μια συνεχιζόμενη κουλτούρα αντιπαράθεσης πού δεν ταιριάζει σε μία σύγχρονη επιχείρηση που καλείται να αντιμετωπίσει τόσες αντιξοότητες και προκλήσεις αυτήν την εποχή.

Δυστυχώς όμως και πάλι επικράτησαν τα ψέματα και όχι η μπέσα, οι ελιγμοί και όχι η σωστή εκπροσώπηση και ενημέρωση των εργαζομένων. Η αντιπαράθεση και η μαγκιά και όχι η καλή και ειλικρινής επικοινωνία και η απαραίτητη σοβαρότητα.

Ίσως ζητώ το αυτονόητο που δυστυχώς είναι ....ακόμη αδιανόητο.»

Αν θέλετε να αρχίσουμε να χτίζουμε μια υγιή κουλτούρα, μια κουλτούρα εμπιστοσύνης, ξεκινήστε από τον επόμενο απ’ αυτούς τους σκουπιδοτενεκέδες της έντυπης και ηλεκτρονικής «δημοσιογραφίας» που θα τολμήσει να αναφερθεί ξανά στους εργαζόμενους των ΕΛ.ΠΕ. και συμπεριφερθείτε του ανάλογα. Ποιός ΤΟΛΜΑΕΙ από όλους αυτούς να αναφερθεί στους εργαζόμενους στον ανταγωνιστή; Κόψτε τους το άπαξ δια παντός! Για να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε κι εμείς ότι είστε μαζί μας και όχι εναντίον μας. Αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματική μπέσα. Και όχι τη μπέσα του διαίρει και βασίλευε. Που ΔΕΝ είναι μπέσα. Είναι κάτι άλλο.

Α! Και κάτι τελευταίο. Πρέπει να καταλάβουν ΑΠΑΝΤΕΣ ότι το Σωματείο είμαστε εμείς.
Αυτοί είναι απλά οι εκπρόσωποί μας!

Η Ευρωπαϊκή ΙρλανδοΣουηδοΔανική … Ινδία

Αίσθηση έχει προκαλέσει μια δήλωση του Γιωργάκη ότι “δεν είμαστε Ινδία, ούτε θα γίνουμε Ινδία”. Αφού δεν γίναμε Δανία, κατά πως έλεγε πριν 2 χρόνια τώρα δεν θα γίνουμε ούτε Ινδία. Εμείς όμως, καλού-κακού, θα ξεκινήσουμε να κάνουμε και κάνα μάθημα Κάμα Σούτρα! Τουλάχιστον, να το φχαριστηθούμε!

Ο Γιωργάκης είπε ότι δεν θα γίνουμε Ινδία επειδή “Οι Ροδόσταυροι της Αυστηρής Τήρησης” (τη ξέρουμε και σαν τρόικα) -και καλά, λέει- πιέζει να μειωθούν οι κατώτατοι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα. Aν δεν το πήρατε χαμπάρι, το δημόσιο το ξεπαστρέψανε!

Τώρα, ο Γιωργάκης θα υπερασπιστεί την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Ας τον ενημερώσει κάποιος από τα περιφερόμενα γιουσουφάκια του πως, στην πράξη, έχει ΗΔΗ καταργηθεί. ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Δεν έχει μείνει απολύτως τίποτε όρθιο. Ο Παναγόπουλος με τον άλλο της ΑΔΕΔΥ (ξεχνάω τώρα το όνομά του) ψάχνουν να βρουν το τσεκούρι του πολέμου και προχθές που κήρυξε απεργία ο ένας δεν κήρυξε ο άλλος μη μαζευτούν πολλοί και παρεξηγηθούν οι Εφιάλτες. Έχουμε και το Panzer “Benny” που μας εκβιάζει ότι “…πληρώστε τα χαράτσια γιατί αν δεν τα πληρώσετε τότε, …δεν θα πάρουν οι γονείς σας συντάξεις, …έχουμε λεφτά μέχρι μέσα Νοεμβρίου …και …και …και δεν θα μας δώσουν την νιοστή δόση να σώσουμε τη πατρίδα”!

Όσο πληθαίνουν οι φωνές που τους αποκαλούν ευθέως όλους αυτούς “προδότες”, και όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται το πώς “στήθηκε” τη χρεοκοπία της χώρας, τόσο θα πληθαίνουν και οι “ηρωικές” δηλώσεις τους. Προσέξτε. Δεν σώζουν τη χώρα. Σώζουν τη πατρίδα! Την πατρίδα του Μπόμπολα, του Κόκκαλη, του Λαυρεντιάδη, του Βουλγαράκη, της Πελέκη, του Μαντέλη, του Βενιζέλου και όλων αυτών των ουκ έστι αριθμός λαμόγιων που ζουν παρασιτικά σε βάρος μας!

Αυτή την πατρίδα -την πατρίδα τους- ΤΗΝ ΕΧΩ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙ ΜΕΛΑΝΙ! Όλοι αυτοί, την δικιά μας πατρίδα, τη στείλανε στο διάολο. Το μόνο που εύχομαι είναι να είμαι από μια μεριά, την ευλογημένη αυτή ώρα, που θα πέφτει το ξύλο της αρκούδας και δεν θα τους φανούν καθόλου –ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ- χρήσιμες τέτοιου είδους δηλώσεις.

Για να ξαναγυρίσουμε στην Ινδία. Τον Γιωργάκη, θα τον συνέφερε να γίνουμε Ινδία. Με την προϋπόθεση, βέβαια, οι δικές μας ιερές αγελάδες να είναι οι Παπανδρέου, οι Καραμανλήδες, οι Μητσοτακαίοι, οι Αλαφούζοι, οι Μπομπολαίοι αλλά και τα μοσχάρια τους οι Πρετε–Τρεμο-Τσίμες και το σιχαμένο συνάφι τους. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να την βγάλουν καθαρή. Το γνωρίζουν καλά. Γι’ αυτό λυσσάνε.

Από την άλλη, αυτή η διαχρονική εμμονή των Ελλήνων πολιτικών για το τι πρέπει να γίνει η Ελλάδα, είναι ομολογουμένως περίεργη. Τη μία θα γίνουμε Ευρώπη (πώς να ξεχάσεις τον Σημίτη), μετά θα γινόμασταν Ιρλανδία, την άλλη πάμε να γίνουμε κάτι με πρότυπο το σουηδικό μοντέλο, την παράλλη θα γινόμασταν η Δανία του Νότου. Τώρα ΔΕΝ θα γίνουμε Ινδία. Ωραίος ο Γιωργάκης. Τον διακρίνει μια ευελιξία. Επί χάρτου. Πριν δύο χρόνια θα έκανε την Ελλάδα Δανία του Νότου. Στο μόνο που την έκανε είναι στις αυτοκτονίες. Τώρα ξεκαθαρίζει πως δεν θα γίνουμε Ινδία.

Στείλαμε που στείλαμε το ευρώ στο διάολο, ώρα είναι να στείλουμε και τη ρουπία. Θα καταστρέψουμε και το διαστημικό πρόγραμμα της Ινδίας. Αν δεν το γνωρίζει, ο διαστημόβλαχος, η Ινδία έχει ΚΑΙ διαστημικό πρόγραμμα. Στο μόνο που μπορούμε να πούμε ότι έχουμε σχέση με την Ινδία είναι ότι κι εμείς είχαμε -και έχουμε-πρωθυπουργούς που ζούσαν μόνιμα στο διάστημα.

Ας τον πληροφορήσει κάποιος από τα περιφερόμενα γιουσουφάκια του πως, τη δήλωση ότι δεν θα γίνουμε Ινδία την κάνει σε μια εποχή που όλοι –ΜΑ ΟΛΟΙ- οι ηγέτες των κρατών της υφηλίου δηλώνουν μετά παρρησίας ότι: “Εμείς δεν θα γίνουμε Ελλάδα”.

Εμείς γίναμε Ελλάδα. Τελικά, τα καταφέραμε!

Ανατολική Γερμανία: η ιδιωτικοποίηση μιας χώρας έναντι 135 δισ. €

ΒΗΜΑ ΒΗΜΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ 8.500 ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΜΕ 4.000.000 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ «ΤΡΟΕΧΑΝΤ»

Μετά την πτώση του Τείχους, η προτελευταία κυβέρνηση της χώρας -που ακόμα ελεγχόταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα- αποφάσισε να προχωρήσει σε ένα μεγάλο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο έθεσε σε εφαρμογή η τελευταία κυβέρνηση στις 17 Ιουνίου 1990, όταν ιδρύθηκε ο Οργανισμός Τρόεχαντ (Treuhand), με απόφαση του Κοινοβουλίου της.

Έτσι δημιουργήθηκε η μεγαλύτερη επιχείρηση ιδιωτικοποιήσεων στον κόσμο, η οποία είχε στην κατοχή της 8.500 κρατικές εταιρείες, με 4 εκατομμύρια εργαζόμενους, 2,5 εκατομμύρια στρέμματα αγροτικών καλλιεργειών και δάσους, την πολύ μεγάλη ιδιοκτησία των μυστικών υπηρεσιών της Στάζι και του Λαϊκού Στρατού, αλλά και όλων των μαζικών οργανώσεων της Λαϊκής Δημοκρατίας.

Δολοφονία του προέδρου

Πρώτος πρόεδρος της «Τρόεχαντ» ορίστηκε ο Ντέντλεφ Ρόουβεντερ, ο οποίος την 1η Απριλίου του 1991 δολοφονήθηκε από αγνώστους, μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης RAF. 

Τον Ρόουβεντερ διαδέχθηκε η Χριστιανοδημοκράτις πολιτικός Μπίργκιτ Μπρέουελ.

Ως το 1994, που έλαβε τέλος ο πρώτος γύρος ιδιωτικοποιήσεων στην πρώην Ανατολική Γερμανία, είχαν εισπραχθεί 270 δισ. γερμανικά μάρκα (135 δισ. ευρώ).

Επρόκειτο στην ουσία για την ιδιωτικοποίηση μιας ολόκληρης χώρας. Ένα πρωτοφανές και μοναδικό στην Ιστορία εγχείρημα. 

Οι απώλειες ήταν μεγάλες για το εργατικό δυναμικό της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Από τα 4 εκατομμύρια εργαζομένους το 1990, το 1994 τα 2,5 εκατομμύρια είχαν μείνει άνεργοι.

Σύμφωνα με επικριτές του όλου εγχειρήματος, η «Τρόεχαντ» ξεπούλησε σε πολύ χαμηλότερη τιμή τις επιχειρήσεις της χώρας, ανεβάζοντας την ανεργία στο 12% το 1992.

Από την άλλη, οι υπέρμαχοι της συγκεκριμένης στρατηγικής ισχυρίστηκαν ότι αν δεν υπήρχαν οι αποκρατικοποιήσεις αυτές, οι απώλειες θα ήταν πολύ πιο σημαντικές σε εργατικό δυναμικό και η οικονομική ανάκαμψη πιο αργή.

Το 1990, το ΑΕΠ των Ανατολικογερμανών έφτανε μόνον το 27% του αντίστοιχου των Δυτικογερμανών. Την εποχή εκείνη η κυβέρνηση Κολ προχώρησε σε ένα ριζοσπαστικό μέτρο, που ήταν απόρροια πιέσεων που άσκησαν οι πολίτες της Ανατολικής Γερμανίας, και μετέτρεψε το ανατολικογερμανικό μάρκο σε δυτικογερμανικό, σε αντιστοιχία 1 προς 1, ενώ στην πραγματικότητα η αντιστοιχία ήταν παραπάνω από 1 προς 5.

Η αλλαγή αυτή είχε μεγάλη επιρροή στην ανταγωνιστικότητα των ανατολικογερμανικών προϊόντων, τα οποία ήταν χαμηλότερης ποιότητας από τα δυτικογερμανικά, βρέθηκαν όμως ξαφνικά να έχουν την ίδια εμπορική αξία.

Ακόμη και οι Ανατολικογερμανοί σταμάτησαν να αγοράζουν τα προϊόντα που οι ίδιοι παρήγαγαν και να στρέφονται στα δυτικογερμανικά. Αυτό ήταν και το μεγάλο πρόβλημα της «Τρόεχαντ», που κλήθηκε να αποκρατικοποιήσει επιχειρήσεις που παρήγαγαν χαμηλής ποιότητα προϊόντα, η αξία τους όμως υπολογιζόταν σε δυτικογερμανικά μάρκα.

Η γκάμα των επιχειρήσεων ήταν τεράστια: από χαλυβουργεία και διυλιστήρια μέχρι κινηματογραφικά στούντιο.

Κρατική επιδότηση

Οι πιο πολλές εταιρείες και βιομηχανίες δεν έβρισκαν αγοραστές στην κατάσταση που ήταν και για το λόγο αυτό το κράτος αναγκάστηκε να επιδοτεί τους αγοραστές.

Η υπόθεση της «Τρόεχαντ» σημαδεύθηκε και από πάρα πολλά σκάνδαλα, κυρίως δωροδοκιών ή πλαστών στοιχείων, ενώ πολλά από αυτά είχαν να κάνουν με τις κρατικές επιδοτήσεις.

180 δικάστηκαν

Μέχρι το 1996, οδηγήθηκαν στη Δικαιοσύνη 180 άτομα, με κατηγορίες σχετικές με σκάνδαλα που αφορούσαν τις αποκρατικοποιήσεις στην πρώην Ανατολική Γερμανία.

Το πιο γνωστό, αυτό των διυλιστηρίων Leuna και της κρατικής εταιρείας πετρελαίων Minol, που πουλήθηκαν στη γαλλική Elf Acquitaine.

Στην περίπτωση αυτή υπήρχε δεδομένη η θέληση της κυβέρνησης Κολ -σε ένδειξη καλής θέλησης προς την κυβέρνηση Μιτεράν- να δοθούν τα ανατολικογερμανικά διυλιστήρια στους Γάλλους.

Ωστόσο η επιχείρηση αυτή αποτελεί μία από τις μαύρες σελίδες στην ιστορία του Χέλμουτ Κολ, καθώς αργότερα αποδείχθηκε ότι από μαύρα ταμεία της Elf διοχετεύθηκαν 47 εκατομμύρια ευρώ σε μίζες προς Χριστιανοδημοκράτες πολιτικούς και πιθανότατα και το ίδιο το κόμμα.

Για την ιστορία αυτή στη Γαλλία καταδικάστηκε ο αξιωματούχος της Elf, Φλοχ Φριγκέρ, σε τρία χρόνια φυλάκιση, ενώ ποτέ δεν αποδείχθηκε ποιοι Γερμανοί πολιτικοί εισέπραξαν τις μίζες.

Το έργο της «Τρόεχαντ» συνεχίστηκε υπό άλλη μορφή, μέσω τεσσάρων ανάλογων εταιρειών μέχρι το 2008.

Η οικονομική ανάκαμψη της πρώην Ανατολικής Γερμανίας κράτησε περίπου 20 χρόνια, που συνοδεύτηκαν από κοινωνικές κρίσεις.

Τον τελευταίο καιρό η ανεργία εκεί μειώνεται συνεχώς, οι υποδομές έχουν ξεπεράσει σε πολλές περιπτώσεις αυτές των Δυτικογερμανών, ενώ το ΑΕΠ αυξάνεται. *

Δεν έχεις ψωμί; Φάε μίσος που είναι δωρεάν

Στην Ελλάδα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί. Οι πλούσιοι δεν θα μπορούσαν να είναι πλούσιοι αν κάποιοι άλλοι, κάποιοι πολλοί, δεν ήταν φτωχοί.

Οι πλούσιοι μέσα από την δύναμη που τους δίνει ο πλούτος τους φροντίζουν οι πολιτικές αποφάσεις της χώρας να είναι τέτοιες που να τους κάνουν αυτούς περισσότερο πλούσιους, κάνοντας τους φτωχούς περισσότερο φτωχούς.

-«Έτσι δουλεύει αυτή η μηχανή»;
-«Έτσι δουλεύει στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές άλλες χώρες».

Οι φτωχοί μιας χώρας σίγουρα θα κατηγορήσουν κάποιον για τη φτώχεια τους. Επειδή όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κατηγορηθούν οι πλούσιοι της χώρας, κάποιοι φροντίζουν να τους δώσουν διεξόδους. Φταίνε οι πλούσιοι μιας άλλης χωράς, ακόμα και όλος ο λαός της π.χ. οι Γερμανοί. Ή οι Αμερικάνοι. Ή κάποιοι άλλοι που θα βρεθούν πρόχειροι και θα είναι από κάπου αλλού –εντελώς ανυπεράσπιστοι αυτοί ως μετανάστες. Πιθανά θα φταίει και κάποιος γειτονικός λαός. Ή και κάποιοι άλλοι μέσα στη χώρα π.χ. οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι διορισμένοι-αδιόριστοι ή οι συνταξιούχοι.

Και σίγουρα, και πιο βολικά από όλα, φταίνε κάποιοι άλλοι φτωχοί. Κάποιοι που είναι αξιοπρεπείς φτωχοί -και γι ‘αυτό αρκετά “ανυπεράσπιστοι” απέναντι στους άλλους φτωχούς- ώστε να μπορείς να τους βρίζεις και να τους χτυπάς, και ταυτόχρονα, να σε λένε και να νιώθεις και μάγκας. Οι εργαζόμενοι σε κερδοφόρες βιομηχανίες. Και μάλιστα του ιδιωτικού τομέα. Και αυτές επιλεκτικά! Γιατί πρέπει να υπάρχει διέξοδος για το θυμό των φτωχών! Η “σωστή” διέξοδος. Προς θεού, όχι η λάθος!

Γι’ αυτό και οι πλούσιοι μας, τα ΜΜΕ τους και η κυβέρνηση τους, μαζί και τα καθάρματα (ω! ναι, έχει και τέτοια η ιστορία –άλλωστε, ποτέ δεν έλειψαν), φροντίζουν πάντα να δίνουν διέξοδο στον θυμό των φτωχών. Μια διέξοδος που ονομάζεται “αυτοματισμός της κοινωνίας”. Μέσα από την συκοφαντία και το ψέμα, που εκπορεύεται από τους πλούσιους και αναπαράγεται αμάσητη από τη συμμορία των προθύμων, βάζει τους φτωχούς απέναντι σε άλλους φτωχούς και απλούς ανθρώπους.

-«Έτσι δουλεύει αυτή η μηχανή»;
-«Έτσι δουλεύει στην Ελλάδα».

Τι να πει κανείς; Για την προπαγάνδα; Για τα ψέματα; Για τους γκεμπελίσκους των καναλιών; Για την υποκρισία; Για το θάνατο κάθε έννοιας δημοκρατίας και ανθρωπισμού σε μια χώρα που έχει το θράσος να θέλει και το copyright; Είναι να ντρέπεσαι που ζεις σε αυτή τη χώρα.

Τα λόγια περιττεύουν. Όσοι έχουν υποστεί τη συκοφαντία των ΜΜΕ ως επαγγελματικός κλάδος, ως δημόσιοι υπάλληλοι, ως συνταξιούχοι, συμβασιούχοι, απεργοί και ότι άλλο και συνεχίζουν να πιστεύουν τα κανάλια είναι άξιοι της μοίρας τους. Το να πιστεύει κάποιος την προπαγάνδα των χρυσοπληρωμένων προπαγανδιστών (των συμφερόντων των αφεντικών τους) κατά των εργαζομένων σε κερδοφόρες βιομηχανίες και τα παραμύθια για τους “κακούς, δεν εξοντώνει τόσο αυτούς τους εργαζομένους, όσο κατεβάζει τον διακόπτη της νοημοσύνης της κοινωνίας μας.

Δεν έχεις ψωμί να φας; Φάε μίσος λοιπόν, που σου παρέχεται και δωρεάν!

-«Έτσι δουλεύει αυτή η μηχανή»;
-«………..». (Σιωπή)

Π.Σ.Ε.E.Π. : ΜΟΝΟ "ΠΡΟΝΟΜΙΟ" Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΤΟ ΜΟΝΟ "ΠΡΟΝΟΜΙΟ" ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!!!

ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΔΙΕΞΟΔΟΥ Ο ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Χωρίς λογικές «πακετών»

Αυτή η περίοδος της βαθιάς οικονομικής και όχι μόνο κρίσης, με τις πολιτικές που εφαρμόζονται απειλεί να παρασύρει τα πάντα και να γυρίσει πολλές δεκαετίες πίσω (και ως ένα βαθμό έχει συμβεί), τις συνθήκες αμοιβών και εργασίας στη χώρα μας.

Σε αυτές τις συνθήκες, η υπεράσπιση των ΣΣΕ σε κάθε εργασιακό χώρο, αποτελεί πρωταρχικό καθήκον των εργαζομένων μέσα από τα συνδικάτα τους.

Η εξομοίωση προς τα κάτω και η προσπάθεια Κυβέρνησης και κυρίαρχων οικονομικών παραγόντων (κυρίως μέσα από τα ΜΜΕ) κάθε φορά να στρέφουν την κοινωνία εναντίον και μιας άλλης ομάδας με ένα αξιοπρεπές εργασιακό καθεστώς, αφού πρώτα την στοχοποιήσουν πριν την κατασπαράξουν, ή στρέφοντας τους άνεργους εναντίον των εργαζομένων κλπ., είναι κάτι που μόνο το σύνολο των δυνάμεων της εργασίας δεν εξυπηρετεί.

Αντίθετα γκρεμίζει ότι ακόμα υπάρχει ή παλεύει να σταθεί όρθιο και μπορεί να γεννήσει ελπίδες για μια αντίστροφη πορεία αναγέννησης της κοινωνίας αλλά και του συνδικαλιστικού κινήματος από το τέλμα της ανυποληψίας που φέρνει την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία, την παθητικότητα των εργαζομένων και οδηγεί στο «σφάξε με αγά μου να αγιάσω», καθώς και στην πλήρη υποδούλωση των δυνάμεων της εργασίας, αλλά και ολόκληρης της χώρας.

Μια τέτοια επίθεση δέχονται οι εργαζόμενοι στα ΕΛΠΕ. Ξεκίνησε με τον διασυρμό τους στα ΜΜΕ από την ίδια την Διοίκηση της Εταιρείας, πρωτίστως με ψευδέστατα στοιχεία περί τάχα προκλητικών «παροχών», με στόχο να ανατραπεί η ισχύουσα Επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

Η Διοίκηση της Εταιρείας, αξιοποιώντας την κρίση, απαιτεί ουσιαστικά την κατάργηση των όρων της Σύμβασης. Το Σωματείο και οι εργαζόμενοι παλεύουν να διαφυλάξουν τα σημερινά δεδομένα αμοιβών, εργασίας και ασφάλειας, σε μια Βαριά Χημική Βιομηχανία, με ιδιαίτερα υψηλή κερδοφορία ακόμη και στη σημερινή συγκυρία και με ένα τεράστιο επενδυτικό πρόγραμμα σε εξέλιξη που πολύ σύντομα (μέσα στο 2011) θα της επιφέρει ακόμα μεγαλύτερα κέρδη, σύμφωνα και με ομολογία της ίδιας της Διοίκησης. Η επιχείρηση δεν έχει καμιά σχέση με δημόσια ελλείμματα, είναι ιδιωτικοποιημένη σε ποσοστό 65%, με κυρίαρχο μέτοχο τον Λάτση (πάνω από 42%) και η όποια περικοπή μισθών από τους εργαζόμενους, θα επιφέρει ακόμα μεγαλύτερα κέρδη, στα μεγαλοστελέχη της σαν bonus και στους μετόχους της σαν μέρισμα.

Αντίθετα πέρα από τις συνέπειες για τους ίδιους τους εργαζόμενους θα σημαίνουν λιγότερες ασφαλιστικές εισφορές στα πολύπαθα ταμεία, αλλά και λιγότερους φόρους στα Δημόσιο. Δηλαδή οι μόνοι που έχουν να κερδίσουν από μια τέτοια εξέλιξη είναι οι ιδιώτες μέτοχοι. Παράλληλα, να γίνει κατανοητό από όλους, πως ακόμη και να μηδενίζονταν το μισθολογικό κόστος, αν μπορούσε να μεταφερθεί στην τιμή των καυσίμων στα βενζινάδικα, δεν θα μειώνονταν η τιμή του λίτρου παραπάνω από 0,02€!!!

Στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων για την υπογραφή της νέας Συλλογικής μας σύμβασης, το Σωματείο και οι εργαζόμενοι, όχι από αδυναμία, αλλά από αίσθημα ευθύνης κοιτώντας γύρω τους, δεν διεκδικούν παρά μόνο την προστασία της ισχύουσας σύμβασης. Η σθεναρή στάση του Σωματείου, που αρνείται την αυτοαναίρεσή του σαν συλλογική έκφραση των συμφερόντων των εργαζομένων, καταγγέλλεται από την εργοδοσία σαν αδιαλλαξία.

Τρείς είναι οι άξονες πάνω στους οποίους κινείται η πολιτική της Εταιρείας για την φετινή μας Ε.Σ.Σ.Ε.:

1. Ζητά η Σύμβαση μας να μην παράγει αυτόματα καμιά αύξηση από ωρίμανση, όπως όλες οι συμβάσεις είτε σαν τριετίες, είτε σαν χρονοεπιδόματα, αλλά να είναι στη δική της ευχέρεια και στα πλαίσια του «διευθυντικού τους δικαιώματος» το πότε, πως και σε ποιους εργαζόμενους θα δίνονται. Ισχυρίζονται επίσης ψευδέστατα στα ΜΜΕ, αλλά ακόμα και στο τραπέζι του διαλόγου ότι με τις προτάσεις της, δεν θα γίνουν ουσιαστικές μειώσεις στους μισθούς. Αν αποδεχόταν όμως κανείς τις προτάσεις της Εταιρείας, από την πρώτη μέρα που θα ίσχυε το νέο καθεστώς, θα άρχιζε το ξήλωμα, ανάλογα με τα χρόνια εργασίας κάθε συναδέλφου και θα έφτανε η μείωση στους νεότερους, ακόμα και μέχρι 40%. Ισχυρίζεται ακόμα η Διοίκηση, ψευδώς, ότι υπερέχουμε σε μισθούς έναντι του «ανταγωνισμού» δηλ. της Motor-oil μέχρι και 20-30%, ενώ είναι γνωστό και τους έχουμε καταθέσει τη σύμβαση των συναδέλφων στη Motor-oil, ότι οι αποδοχές μας κινούνται στα ίδια επίπεδα. Αυτός ήταν και ο λόγος όπου σε ζήτηση από τα ΕΛΠΕ εξειδικευμένου και έμπειρου προσωπικού για πρόσληψη κανείς δεν έφυγε από την Motor-oil να έλθει στα ΕΛ.ΠΕ. να εργαστεί, γιατί δεν είχε λόγο και κίνητρο.
2. Ζητά επίσης το ωράριο εργασίας που είναι απόρροια της ίδιας της φύσης της εργασίας μας (βαρύ και ανθυγιεινό περιβάλλον εργασίας), καθώς και κάποιες μέρες επιπλέον αδειών που είχαμε μετά την ηλικία των 50 ετών, να καταργηθούν επανερχόμενοι από τις 38 στις 40 ώρες χωρίς καμία επιπλέον άδεια. Δεν είναι τυχαίο όμως ότι στην Γαλλία, τη Νορβηγία κ.α., αντίστοιχα εργοστάσια δουλεύουν 35 ώρες την εβδομάδα, στην δε Μεγάλη Βρετανία 32 ώρες την εβδομάδα, καθώς και σε μια σειρά χώρες τις Ευρώπης, αλλά και στην ίδια μας τη χώρα ομοειδείς επιχειρήσεις όπως η KABALA-OIL εργάζονται 37ώρες. Ωστόσο δεν θα ήταν το ωράριο θα μας οδηγούσε σ' αυτή την σύγκρουση αν τα ΕΛ.ΠΕ. δεν είχαν τη λογική του 'πακέτου' στις λεγόμενες προτάσεις τους.
3. Όσο για τους περίφημους 3 μισθούς «επιπλέον», που τόσο πολύ προβλήθηκαν σαν «ιδιαίτερο προνόμιο» και επιχειρήθηκε η ενοχοποίησή μας, σαν να τους αφαιρέσαμε από κάποιους άλλους εργαζόμενους, θέλουν να συνδεθούν με αξιολογήσεις και εξατομικευμένα μοντέλα «παραγωγικότητας» καθώς και με εταιρικούς στόχους και επιλογές που καθορίζονται από στρατηγικές των στελεχών της. Στρατηγικές που αποδείχθηκε μέχρι σήμερα, ότι πολλές από αυτές δεν ήταν οι καλύτερες για να συνδέσει κανείς το μισθό του, για να μην πούμε τίποτα βαρύτερο για την σκοπιμότητα αυτών των επιλογών και το πόσο έβλαψαν την Εταιρεία με τον αντιεπιχειρηματικό χαρακτήρα τους αντί να βοηθήσουν στην ανάπτυξή της, γιατί υποτάσσονταν σε πολιτικά συμφέροντα συνδεδεμένα με οικονομικά. Εδώ να ξεκαθαρίσουμε πως οι τρεις μισθοί (σαν πριμ παραγωγής) που παρουσιάζονται σαν «προνόμιο», δεν ήταν παρά επιλογή της Εταιρείας κατά την δημιουργία της πριν μια δεκαετία σαν ΕΛ.ΠΕ., η οποία ήταν προϊόν συνένωσης των 5 εταιρειών από τις οποίες προέρχονται (ΕΛΔΑ, ΔΕΠ, ΔΕΠ-ΕΚΥ, ΕΚΟ, ΠΕΤΡΟΛΑ). Εκκρεμούν ακόμα υποθέσεις στα δικαστήρια πολλών συναδέλφων των πρώην εταιρειών που είδαν τις απολαβές που είχαν με τους 14 μισθούς ετησίως να μετατρέπονται από την Εταιρεία σε 17 μισθούς, χωρίς καμία αύξηση του ετήσιου εισοδήματός τους. Αντίθετα είδαν μειώσεις στους μηνιαίους μισθούς και τα ωρομίσθια (με ότι αυτό σημαίνει για τις αποδοχές που υπολογίζονται με βάση τον μισθό ή το ωρομίσθιο). Η τότε επιλογή της Εργοδοσίας, που τώρα μας ενοχοποιεί, εξασφάλιζε χαμηλότερο κόστος σε μισθούς και ωρομίσθιο, άρα φθηνότερες υπερωρίες, αποζημιώσεις κλπ., της άφηνε δε και ανοιχτή την πόρτα να μας κατηγορεί τώρα ότι παίρνουμε παραπάνω μισθούς, σαν να αποφασίζαμε μόνοι μας πόσους μισθούς θα παίρναμε.

Στην καθολική αντίδραση των εργαζομένων σε αυτή την επίθεση, η Εταιρεία απαντά με επικοινωνιακά τεχνάσματα και ψέματα, όπως η εικόνα που δίνεται για τους μισθούς, ότι ζητάμε 18% αύξηση, ότι κάνουμε απεργίες για να μη χάσουμε εκδρομές, επίδομα καφέ κ. α. ή παρουσιάζοντας επιδόματα που αφορούν την ίδια και τις ανάγκες της σαν παροχές, όπως επίδομα αγγλικών, μάστερ, διδακτορικά και αφορούν ελάχιστους. Ένα ακόμα δείγμα των πρακτικών της είναι η επιστολή Γιαννίτση παραμονές του Πάσχα στα σπίτια και τις οικογένειες των εργαζομένων κινδυνολογόντας. Μαζί με όλη αυτή την επίθεση σέρνει και το Σωματείο στα δικαστήρια για να πάρει καταδικαστικές αποφάσεις για τους απεργιακούς αγώνες που είναι σε εξέλιξη.

Καταδικαστικές αποφάσεις που δεν μπορούν να είναι υπεράνω κριτικής, όταν βγάζουν κατά συρροή παράνομες και καταχρηστικές απεργίες που υπερασπίζονται συμβάσεις, ακόμα και χωρίς να ζητούν αυξήσεις. Οι συμβάσεις για τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα είναι «τα άγια των αγίων», συνδεδεμένες όχι μόνο με εργασιακά και απολαβές, αλλά με την ίδια την αξιοπρέπεια των εργαζομένων και την ύπαρξη των Σωματείων, σαν τη συλλογική τους έκφραση απέναντι στην αυθαιρεσία των εργοδοτών.

ΟΙ εργοδότες, που αναπτύσσουν επιχειρηματική δράση και βάζουν σαν πρώτη προτεραιότητα, την καθυπόταξη του συνδικάτου και την μετατροπή του σε εργοδοτικό μηχανισμό χειραγώγησης των εργαζομένων, πρέπει να γνωρίζουν ότι το καθήκον της υπεράσπισης της Σύμβασης για τους εργαζόμενους είναι αδιαπραγμάτευτο. Και όταν οι εργαζόμενοι είναι ενωμένοι γύρω από το Σωματείο και αποφασισμένοι να αγωνιστούν γι’ αυτό, τίποτα δεν μπορεί να τους λυγίσει.

Μόνη λύση διεξόδου λοιπόν, είναι να βρεθούμε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, χωρίς λογικές «πακέτων» που ζητά η Εταιρεία, αλλά με αιτήματα που θα μπορούσαν να συζητηθούν και από τις δύο πλευρές, που δεν θα ανατρέπουν όμως την σύμβασή μας και δεν θα οδηγούν το Σωματείο στην αυτοκατάργησή του και τους εργαζόμενους στον πάγκο του Προκρούστη.

Μη μας κατηγορούν λοιπόν για αδιαλλαξία όσοι δεν έχουν ιδέα από Διυλιστήρια και συνθήκες ζωής και εργασίας σ΄ αυτά, όσοι μας συγκρίνουν με άσχετους εργασιακούς χώρους και έχουν(;) γνώμη για το πόσο πρέπει να αμειβόμαστε, αλλά οι ίδιοι πολλαπλάσια αμειβόμενοι, μέσα από την ασφάλεια των πολυτελών τους γραφείων τους, δεν αντέχουν να περάσουν ούτε απέξω από το επιβαρημένο περιβάλλον εργασίας μας, τους κινδύνους και τις οσμές από τις οποίες τόσο ενοχλούνται. Το μόνο που τους αναγνωρίζουμε είναι ότι ξέρουν καλά να μοιράζουν μερίσματα από τα κέρδη στους μετόχους, τα μεγαλύτερα στην Ελληνική αγορά!!! Σαν η κρίση για την οποία τόσο μιλούν, να αφορά πάντα και μόνο τους εργαζόμενους και ποτέ τους εργοδότες και τα μεγαλοστελέχη τους!!!

Ας σταματήσουν με την πολιτική τους να βάζουν σε κίνδυνο το παρόν και το μέλλον της εταιρείας. Μια Εταιρεία Εντάσεως Κεφαλαίου (και όχι εργασίας) όπως τα ΕΛ.ΠΕ., τα κέρδη της δεν τα βγάζει κόβοντας μισθούς, αλλά εκσυγχρονίζοντας και λειτουργώντας με ασφάλεια τα εργοστάσια και με χρηστή διοίκηση στα Επιτελεία της.

Εκτός και αν το" κούρεμα" που επιχειρείται στη Σύμβαση, συνδέεται και με την πώληση και του υπόλοιπου ποσοστού στους ιδιώτες και για να το εξαγοράσουν βάζουν σαν όρο την κατάργησή της.

Πολύς λόγος περί αποδοχών, καθόλου περί συνθηκών

Του Σπύρου Θεοτόκη,
εξαιρετικού συναδέλφου και καλού φίλου!!

Τον τελευταίο καιρό με αφορμή τα κυβερνητικά μέτρα, γίνεται πολύς λόγος στα Μ.Μ.Ε. για τις αποδοχές των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και δημοσίους υπαλλήλους.

Φυσικά δεν άφησαν έξω τους εργαζόμενους στα ΕΛ.ΠΕ.

Ο μισθός των εργαζομένων στα ΕΛ.ΠΕ. είναι περίπου ίδιος με με των εργαζομένων στις άλλες ΔΕΚΟ και δημοσίων υπαλλήλων (βέβαια δεν έχουμε τα ίδια επιδόματα).

Ειδικότερα θα αναφερθώ στους εργαζόμενους στην βάρδια, όπου το πρόγραμμα εργασίας παρέχει προσαυξήσεις στα νυχτερινά, Κυριακές και εορτές που προβλέπονται από την εργατική νομοθεσία.

Οι εργαζόμενοι στην βάρδια περνούν το 1/3 του εργασιακού τους βίου, δουλεύοντας νύκτα και το 1/5 δουλεύοντας στις ημέρες των εορτών, μακριά από τις οικογένειές τους.

Ας μην ξεχνάμε τις μελέτες που κατά καιρούς δημοσιεύονται για τις επιπτώσεις στον οργανισμό από το μη κανονικό πρόγραμμα διατροφής και ύπνου.

Όλα τα παραπάνω τα συμπληρώνουν οι δύσκολες συνθήκες εργασίας, οι αυξημένες ευθύνες, το άγχος για το καλό αποτέλεσμα.

Αναφερόμενος μόνο στις ΒΕΑ που εργάζομαι, πώς μπορούμε να ξεχάσουμε τον σεισμό του 1999 που καταφέραμε να θέσουμε το Διυλιστήριο σε ασφαλή κατάσταση, χωρίς να ξέρουμε τι γίνεται στον «έξω κόσμο» αγωνιώντας για τα δικά μας πρόσωπα;

Να θυμηθούμε τα ακραία φαινόμενα του χιονιά, που ερχόμασταν για βάρδια ενώ μας άνοιγαν δρόμο τα εκχιονιστικά;

Μείναμε τότε στο Διυλιστήριο 24 ώρες με 5 ώρες ύπνο σε ξενοδοχείο της Ελευσίνας, ενώ άλλοι απολάμβαναν την θαλπωρή του σπιτιού τους;

Μπορούμε να ξεχάσουμε την φωτιά στην μονάδα 2000 ανήμερα Χριστουγέννων, που η βάρδια έδωσε μεγάλο αγώνα για να αποφύγει τα χειρότερα;

Μπορούμε να ξεχάσουμε τα ακραία καιρικά φαινόμενα με τις καταιγίδες, τις πλημμύρες, τα black out και τις λειτουργικές ανωμαλίες που προκαλούν κάνοντας την αγωνία να κτυπά κόκκινο;

Να θυμηθούμε τις εργασίες στις συνθήκες καύσωνα και πόσα άλλα… Σε αντίστοιχα δύσκολες συνθήκες , θα βρέθηκαν και οι συνάδελφοι σε ΒΕΕ και ΒΕΘ.

Για όλα αυτά δεν λαμβάνουμε καμια προσαύξηση, κανένα επίδομα, αντίθετα είναι η δουλειά μας.

Αγαπάμε και νοιαζόμαστε το εργοστάσιο, γιατί απ’ αυτό ζούμε τις οικογένειές μας.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον «Πυρσό», περιοδικό του Πανελληνίου Σωματείου Εργαζομένων στα ΕΛ.ΠΕ – Τεύχος Νο 45 – Οκτώβριος/Νοέμβριος/Δεκέμβριος 2010.