Επειδή πολλοί με ρωτούν ποιας Ελληνικής ομάδας είμαι οπαδός, η απάντηση είναι: του τόπου μου, του Ασπροπύργου. Εκεί έπαιξα ποδόσφαιρο. Γι' αυτήν πονάω. Γεγονός είναι ότι είμαι φίλαθλος του Π.A.O.K. Μέχρι εκεί όμως. Κάποιοι από τους λόγους αναλύονται παρακάτω. Όσο για τα συναισθήματα; Μόνο λύπη για τους μεν και δέος για τους δε. Κάντε τις συγκρίσεις με καταστάσεις του Ελληνικού ποδοσφαιρικού χώρου και βγάλτε τα οποιαδήποτε συμπεράσματά σας!
Στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό το 1979. Στην Αγγλία το 1895. Η μικρή διαφορά των… 94 χρόνων μας άφησε περιθώρια να λειτουργούμε, όπου μας βολεύει, ερασιτεχνικά! Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ λειτουργεί σε γενικές γραμμές όπως θεωρητικά όλες οι ελληνικές ΠΑΕ. Μάλιστα, από τη στιγμή που την αγόρασε η οικογένεια Γκλέιζερ και την έβγαλε από το χρηματιστήριο, πλέον είναι μια ανώνυμη εταιρεία που την ελέγχουν οι μοναδικοί της μέτοχοι. Μόνο που αυτό το σωματείο με τα τεράστια κέρδη και το πιο περιζήτητο brand name στον πλανήτη (με μόνη τη Ρεάλ Μαδρίτης να αμφισβητεί τα εμπορικά πρωτεία της) δεν είναι τυχαίο πώς λειτουργεί. Η συμπλήρωση των 50 ετών από το δυστύχημα του Μονάχου, που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του πάνω στην ιστορία του κλαμπ, επιβεβαίωσε πόσο σοβαρά λειτουργούν σε αυτό το κομμάτι στη Βρετανία. Και πόσο μεγάλες διαφορές έχουμε στην Ελλάδα, με αυτόν τον βλαχομπαρόκ τρόπο λειτουργίας των δικών μας ΠΑΕ. Η απόφαση να φορέσει η Γιουνάιτεντ ειδική επετειακή φανέλα την Κυριακή στο μεγάλο τοπικό ντέρμπι με τη Σίτι, χωρίς ονόματα παικτών και logo χορηγού, είναι κάτι πολύ απλό, που όμως δεν φροντίζει να κάνει καμία ελληνική ομάδα σε ανάλογη περίπτωση (με πιο πρόσφατη τον Παναθηναϊκό και την ημέρα που συμπλήρωνε 100 χρόνια ή τη μέρα της παρουσίασης της επετειακής φανέλας). Θυμίζω, επίσης, πως η Ρεάλ Μαδρίτης ολόκληρη την επετειακή χρονιά της εκατονταετηρίδας, το 2002, έπαιξε με ολόλευκη στολή χωρίς χορηγό!
Ακόμα και η απόφαση της Μάντσεστερ Σίτι να μην έχει κι εκείνη στο ντέρμπι της ερχόμενης Κυριακής όνομα χορηγού
και τυπωμένα τα ονόματα των παικτών στην πλάτη φανερώνει την τεράστια διαφορά νοοτροπίας αλλά και είσπραξης του λεγόμενου δημόσιου αισθήματος. Ποιος θα έκανε κάτι ανάλογο στην Ελλάδα; Στα πιο απλά όμως και καθημερινά καταλαβαίνει κάποιος πως το να λέγεται ανώνυμη εταιρεία η Γιουνάιτεντ και το ίδιο οποιοσδήποτε ελληνικός σύλλογος ακούγεται σαν να αποκαλούνται συνάδελφες τραγουδίστριες η Μαντόνα με την Εφη Θώδη! Η Γιουνάιτεντ, λοιπόν, έγινε έξαλλη με κλαμπ οργανωμένων οπαδών της που πούλησε φανέλα ρεπλίκα της επετειακής μαζί με μαύρο περιβραχιόνιο προκειμένου να καρπωθεί τα έσοδα. Η διοίκηση, προστατεύοντας το όνομα και την περιουσία του συλλόγου, κατάσχεσε με δικαστική απόφαση τα χρήματα, έκλεισε το κλαμπ (χωρίς να μπει σε λογικές χαϊδέματος του…κυρίαρχου λαού και λογικές «αυτούς έχουμε και δεν τους αλλάζουμε») και πρόσφερε το ποσό, στη μνήμη των θυμάτων της τραγωδίας, σε ορφανοτροφείο. Επίσης, υποχρέωσε όλο το προσωπικό της, τους διοικητικούς υπαλλήλους και κυρίως τους παίκτες, να περάσουν από ειδικό σεμινάριο αντιμετώπισης των media, προκειμένου να είναι ενημερωμένοι και εκπαιδευμένοι σχετικά με το θέμα. Ακόμα και τα παιδιά των ακαδημιών έχουν ενημερωθεί. Ενα ειδικό ντοκιμαντέρ που δημιούργησε το επίσημο κανάλι του συλλόγου, MUTV (που, αν και συνδρομητικό, χθες εξέπεμπε δωρεάν για όλους), προβλήθηκε σε όλους τους άμεσα εμπλεκόμενους με τα media ανθρώπους του κλαμπ και τους έγινε ξεχωριστή ενημέρωση για κάθε περίπτωση.
Ενα μικρό δείγμα τού πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζουν κάποια πράγματα στο τμήμα μάρκετινγκ της Γιουνάιτεντ ήταν η κόντρα που προέκυψε με το BBC, που ήθελε να καλύψει τις χθεσινές εκδηλώσεις από το «Ολντ Τράφορντ», όπως και την επιμνημόσυνη δέηση για τα θύματα. Πριν από δύο χρόνια το BBC είχε ζητήσει από το κανάλι του συλλόγου να πληρώσει 6.000 λίρες για να λάβει εικόνα από την κηδεία του παίκτη-θρύλου της Γιουνάιτεντ, Τζορτζ Μπεστ. Η επίσημη δικαιολογία ήταν πως θα τα κατέθετε σε φιλανθρωπικό ίδρυμα. Τώρα το MUTV αντέστρεψε τους όρους και είπε στο βρετανικό δίκτυο ραδιοτηλεόρασης πως η κάλυψη της εκδήλωσης των 50 χρόνων κοστολογείται 5.000 λίρες, εκτός κι αν τους προσκομίσουν στοιχεία που να αποδεικνύουν πως τα χρήματα του 2005 είχαν κατατεθεί σε κάποιο ίδρυμα. Το BBC αναγκάστηκε να παραδεχτεί πως κάτι τέτοιο δεν συνέβη, ζήτησε συγγνώμη και αναγκάστηκε να συμφωνήσει στην καταβολή των χρημάτων, που η διοίκηση της Γιουνάιτεντ θα αποφασίσει σε ποιο ίδρυμα θα διαθέσει. Οι δικές μας ομάδες ξέρουν να γκρινιάζουν στην ΕΡΤ για τα πέναλτι ή για το αν έδειξε ριπλέι σε κανένα οφσάιντ. Γι' αυτό, όμως, φταίει και συντελεί κυρίως η νοοτροπία των οπαδών.
Η ανώνυμη εταιρεία που λέγεται Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι αυτό που δεν αρέσει σε όσους εμπλέκονται με το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Μια εταιρεία που έχει σκοπό πρωτίστως το κέρδος, δανειζόμενη υπέρογκα ποσά από τις τράπεζες χωρίς να επιβαρύνει το κράτος και τον φορολογούμενο, που εκμεταλλεύεται το ολότελα ανακαινισμένο γήπεδό της, που φτιάχτηκε με τα έσοδά της και μόνο. Ταυτόχρονα, όμως, η νέα διοίκηση των Αμερικανών, παρά τα τρία άτιτλα χρόνια, κράτησε τον προπονητή που έβαλε τις βάσεις για την κυριαρχία της, τον σερ Αλεξ Φέργκιουσον, ο οποίος είναι απόλυτο αφεντικό στο κομμάτι του, ενώ κρατά ως κλαμπ πολύ ψηλά στην ιεραρχία κάποιες αξίες. Αυτές που συνδέουν τον σύλλογο με το παρελθόν του. Θυμίζω πως το 1974 αυτή η ομάδα υποβιβάστηκε με γκολ από τακουνάκι του λατρεμένου παιδιού της εξέδρας, του Σκωτσέζου Ντένις Λόου, που φορούσε πια (το χειρότερο σενάριο δηλαδή) τη φανέλα της Μάντσεστερ Σίτι. Και πως αυτός ο άνθρωπος, που δεν είχε δύναμη να πανηγυρίσει το τέρμα που σφράγιζε τη μετά το Μόναχο εποχή, μόλις έξι χρόνια μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αγκαλιάστηκε από τους οπαδούς, που είχαν εισβάλει στον αγωνιστικό χώρο και του ζητούσαν τη φανέλα του!
Ακούγονται σκληρές οι συγκρίσεις, αλλά η αλήθεια είναι τελικά ακόμα πιο ανελέητη...
Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου από την SportDay της Πέμπτης, 7 Φεβρουαρίου 2008.
