Σκέψου να κουβαλάς άρρωστο παιδί μέσα στο δικό σου αυτοκίνητο, που φοράει κανονικά τις αλυσίδες του και να προσπαθείς να φτάσεις στο Παίδων Πεντέλης -που με υπερπροσπάθεια κρατήθηκε προσβάσιμο- μέσω της εθνικής οδού.
Και στη Μαλακάσα ένας... «Μαλακάσας» (όπως είπε εύστοχα χθες στη ΝΕΤ ο μέγας Ιαβέρης) να σου κλείνει το δρόμο επειδή, έπειτα από ΤΡΙΑ εικοσιτετράωρα αυστηρότατων και πολύ συγκεκριμένων αυτήν τη φορά προειδοποιήσεων από τις Αρχές, αποφάσισε τη συγκεκριμένη μέρα να πάει ΧΩΡΙΣ αλυσίδες την γκόμενα (στολισμένη όπως είναι, με ό,τι μαϊμού designer ρούχο κυκλοφορεί) στο Αμπελοχώρι για παϊδάκια και γυρίζοντας μένει στη μέση του δρόμου!
Κατεβαίνεις, κυρία μου, που λέει και ο «Λαζό», και το λιγότερο του σπας με το γρύλο όλα τα τζάμια της «κούρσας» ή όχι; Εγώ λέω ότι κατεβαίνεις. Και του τα σπας. Και μετά, στη χώρα που ζούμε, πας... φυλακή. Εσύ. Και όχι ο... μαλακάσας που δεν αποκλείεται να έχει υποθηκεύσει έως και το σκατό του, προκειμένου να αποκτήσει «γερμανική κούρσα» (για να τυχαίνει καλύτερης αντιμετώπισης από τους παρκαδόρους στα μπουζούκια και όταν η αρραβωνιάρα δεν ευκαιρεί, να εξασφαλίζει νεότερα ρωσιδάκια από τον νταβατζή που ξέρει ένας φίλος ενός φίλου - υπάρχει ένας σε κάθε παρέα πια, όπως κάποτε υπήρχε μια ΕΒΓΑ σε κάθε γειτονιά...).
Η εικόνα των ως άνω περιγραφέντων ανόητων που χωρίς αλυσίδες έβγαιναν την Κυριακή εκδρομή και ξέμεναν στην εθνική οδό (εμποδίζοντας έτσι και όσους είχαν αλυσίδες, αλλά και τα οχήματα που προσπαθούσαν να ανοίξουν το δρόμο), είναι η εικόνα που περιγράφει πλήρως τον τυπικό, φωνακλά νεοέλληνα του 2008: είναι ένας ανεύθυνος, ημιμαθής, ανενημέρωτος και απαίδευτος φιλοτομαριστής που, ζώντας υπό καθεστώς ατιμωρησίας σ' ένα κράτος ίδιο με τα μούτρα του, έχει γίνει επιπλέον και... απεχθώς αλέγρος: χαριτόβρυτος, θαρρεί, μέσα στην απωθητική -από κάθε άποψη- βλακεία του.
Σε μέρες δύσκολες όπως αυτές που προηγήθηκαν -αλλά και σε πλείστες όσες άλλες ευκαιρίες, καθημερινά- αυτό που δοκιμάζεται δεν είναι μόνο η αποτελεσματικότητα του κράτους, αλλά και το μέτρο της ΑΤΟΜΙΚΗΣ υπευθυνότητας του καθενός μας. Ναι, η «κρατική μηχανή» οφείλει να είναι οργανωμένη και συνεπής. Πλην όμως, ΚΑΜΙΑ «κρατική μηχανή» στον κόσμο δεν μπορεί να διαθέτει και από έναν υπάλληλο σε κάθε... μαλακάσα για να του βάζει και να του βγάζει τις αλυσίδες όποτε χρειάζεται. Ούτε βέβαια μπορεί μέσω... υποσυνείδητων μηνυμάτων π.χ. να του εντυπώνει στο μυαλό ακόμη και στοιχειώδεις συνεπαγωγές της κοινής λογικής, όπως ότι... ο πάγος γλιστράει, ας πούμε.
Αλλες φορές το κράτος κατελήφθη εξ απήνης. Το Σαββατοκύριακο που προηγήθηκε δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Καθαρά, ξάστερα και με σαφήνεια δόθηκαν οι προειδοποιήσεις για το χαμό που ερχόταν. Δεν το πιστέψαμε; Μπορεί. Εχουμε λόγους, άλλωστε, να μην το πιστέψουμε. Πλην όμως τι σχέση έχει αυτό με το επίπεδο υπευθυνότητας του καθενός μας απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς, αλλά και τους υπόλοιπους πολίτες; Και τι σχέση έχει το αν πίστεψες το κράτος πριν από δυό μέρες με το αν πιστεύεις ακόμη και αυτό που ήδη βλέπουν τα μάτια σου μέσα από το... «παρμπρί της Μερσεντέ» (sic) - και άσχετα με το αν είχε ή δεν είχε προαναγγελθεί;
Στην Ελλάδα το πιο εύκολο πράγμα έχει γίνει η ισοπεδωτική γενίκευση, του τύπου «όλοι είναι μπήξοι». Είναι ένα «όλοι» που... ενενηνταεννιά στις εκατό φορές δεν περιλαμβάνει, ωστόσο, όποιον ξεστομίζει τον αφορισμό και συνεπώς τον καθιστά, εν τέλει, κενό νοήματος: η συλλογική ευθύνη ισχύει από εξαιρετικά σπάνια έως ποτέ. Η προσωπική όμως είναι δεδομένη, ισχύει πάντοτε και δεν είναι εύκολο να την αποσείσει κανείς από πάνω του, οτιδήποτε κι αν ισχυριστεί. (Πολύ δε περισσότερο όταν η... χοντρομαλακασία του μεταδίδεται live από τα κανάλια για να την απολαύσει το κοινό σε πανελλήνια μετάδοση!)
Του Στέλιου Μαρκάκη από την "GoalNews" της Τρίτης, 19 Φεβρουαρίου 2008
