Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

2011 .... Ρε ουστ!!

Το 2011 ήταν μια όμορφη και «χρήσιμη χρονιά». Ήταν η χρονιά που γύρισε τον καθρέφτη πάνω στην ελληνική κοινωνία και της είπε: "ΑΥΤΗ ΕΙΣΑΙ!".

Πολλοί άνθρωποι φοβούνται την αλήθεια και προτιμούν τις αυταπάτες. Ωραία φάση οι αυταπάτες αλλά, είπαμε, είναι σαν τα μεταξωτά βρακιά. Θέλουν κια άλλα πράγματα ... μεταξωτά. Και αν το παρακάνεις, καταλήγεις στο τρελοκομείο.

Η πραγματικότητα είναι πως το τέλος του 2011 βρίσκει τους Έλληνες ηττημένους. Ένας φυτευτός πρωθυπουργός και τέσσερις βουλευτές του ΛΆΟΣ στην κυβέρνηση. Και η χρεοκοπημένη χώρα να κυβερνάται ουσιαστικά από τις Βρυξέλλες. Και άκρα του τάφου σιωπή.

Κάποιοι υποστηρίζουν πως έγιναν μεγάλα βήματα για την εξέγερση και την αλληλεγγύη τη χρονιά που πέρασε. Δεν τα είδα. Είδα πολλούς συνειδητοποιημένους και αποφασισμένους ανθρώπους αλλά είδα πολύ περισσότερους να νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους και τη συντεχνία τους.

Στην Ελλάδα μπερδεύουμε τα λόγια με τις πράξεις. Νομίζουμε πως, αν πούμε κάτι, είναι σαν να έχει γίνει. Αν διαβάσεις τα τσιτάτα στα social media, νομίζεις πως στους δρόμους γίνεται επανάσταση. Βγαίνεις στο δρόμο, νέκρα.

Και το Σύνταγμα; Το Σύνταγμα ήταν μια υπέροχη εξαίρεση μέσα στη σκλαβιά που πλακώνει ανθρώπους και συνειδήσεις. Το Σύνταγμα ήταν ένα δώρο. Για όποιον το ήθελε, βέβαια. Προφανώς, δεν το ήθελαν αρκετοί.

Το Σύνταγμα έγινε αντικείμενο ειρωνείας από κόμματα και συνδικαλιστές –αλλά και από την πλειοψηφία των κομματικοποιημένων πολιτών-, πολεμήθηκε με γνωστούς και άγνωστους τρόπους, και δεν υπάρχει πια.

Φάτε τώρα τον Παπαδήμο, τον Άδωνι και τον Βορίδη στη μάπα, ...

ΚΑΙ ΒΓΑΛΤΕ ΤΟΝ ΣΚΑΣΜΟ!!

Και όλοι αυτοί που ήταν στο Σύνταγμα τι έγιναν; Οι περισσότεροι δεν έχουν αντιληφθεί πως μπορεί στο Σύνταγμα να υπήρχαν και άστεγοι και άνεργοι, αλλά η πλειοψηφία των πολιτών που βρίσκονταν καθημερινά εκεί είχαν και δουλειές και ζωές. Ζητούσαν δημοκρατία, ισότητα, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια. Όχι Μερσεντέ(!;) και Πόρσε . Οπότε, επέστρεψαν στις ζωές τους και τις δουλειές τους. Τι να κάνεις στο Σύνταγμα, όταν η πλειοψηφία είναι σε αφασία και γουστάρει υποδούλωση, βίζιτες της τηλεόρασης και τούρκικα σίριαλ; Να βγάλεις τον καρκίνο;
  • "Και γιατί δεν μπήκατε στη Βουλή;" ρωτάει ειρωνικά ο ξιπασμένος.
  • "Συγγνώμη, ρε νούμερο, έχεις νιώσει ποτέ ασφυξία; Ξέρεις πως είναι να προσπαθείς να αναπνεύσεις και να μην μπορείς;".
  • "Όχι".
Ο κλασσικός, ο μαλάκας, ο Έλληνας.
Προσωπικά, οι διαδηλώσεις μου έκαναν μεγάλο καλό. Βγήκαν απ' τη ζωή μου άνθρωποι που έχουν παραιτηθεί και έχουν αποφασίσει να ζήσουν σαν σκλάβοι. Αλλά γνώρισα και ανθρώπους που έχουν αποφασίσει να πολεμήσουν

Το μόνο που έχω να πω στους πρώτους είναι ότι αν αποφασίσετε να εξεγερθείτε, βάλτε μια φωνή, και θα έρθω αμέσως. Αν δεν αποφασίσετε να εξεγερθείτε, μη με ενοχλείτε. Βαρέθηκα την γκρίνια σας και τις αναλύσεις σας. Αν δεν ελευθερωθείτε από ιδεοληψίες και κομματικά στρατόπεδα, δεν πρόκειται ποτέ να ζήσετε ελεύθεροι. Βέβαια, έχω την βαριά υποψία –σχεδόν βεβαιότητα- πως οι περισσότεροι άνθρωποι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να είναι ελεύθεροι. Δεν το αντέχουν. Γουστάρουν αφεντικά και πατερούληδες να τους λένε τι να κάνουν.

Καλή χρονιά σε όλους και εύχομαι να πάρει ο καθένας ό,τι του αξίζει.

Καλή τύχη!
Κείνενο του πιτσιρίκου που με βρίσκει ΑΠΟΛΥΤΑ σύμφωνο

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Όχι άλλο σώσιμο! ….

Ήταν νομοτελειακά σίγουρο πως θα ερχόταν κάποτε η ώρα που το σάπιο πολιτικό σύστημα θα έφτανε σε αδιέξοδο.

Αν η κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα είναι σε αδιέξοδο και η χώρα βαδίζει –ολοταχώς- στην εκτροπή, ο κύριος λόγος ΔΕΝ είναι η χρεοκοπία. Ο κύριος λόγος είναι πως, εξαιτίας της χρεοκοπίας στην οποία οδήγησαν τη χώρα, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία έχουν πολύ χαμηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις και ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ πια να εγγυηθούν στην οικονομική ελίτ του τόπου πως το πάρτυ θα συνεχιστεί.

Η Δικαιοσύνη είναι εξαφανισμένη. Ούτε ένας υπεύθυνος για τη χρεοκοπία της χώρας δεν πέρασε από δικαστήριο. Η Δημοκρατία (που χωρίς Δικαιοσύνη ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Δημοκρατία) έχει πεθάνει εδώ και καιρό. Και ο πλέον ανόητος Έλληνας έχει πλέον αντιληφθεί πως η δημοκρατία έχει καταλυθεί εντελώς, το Σύνταγμα της χώρας έχει γίνει κουρελόχαρτο, η χώρα έχει χρεοκοπήσει και οι εκλογές αντιμετωπίζονται από το πολιτικό σύστημα σαν μια πολύ δυσάρεστη και ανεπιθύμητη διαδικασία. Τις βλέπουν σαν εφιάλτη και όχι σαν γιορτή της Δημοκρατίας. Οι πολίτες που διαδηλώνουν αντιμετωπίζονται από τις δυνάμεις καταστολής σαν εγκληματίες. Όσο το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία μπορούσαν να εξασφαλίζουν αυτοδυναμία, ταΐζοντας τους πελάτες ψηφοφόρους τους, η κατάσταση ήταν ελεγχόμενη και η εναλλαγή τους στην εξουσία βέβαιη. Αλλά αυτό πάει. Τελείωσε!

Έχω γράψει και παλαιότερα πως στην Ελλάδα δεν υπήρχαν ποτέ κυβερνήσεις. Υπήρχαν ΜΟΝΟ άνθρωποι που ήταν στα πράγματα. Και ήταν στα πράγματα επειδή είχαν την στήριξη κάποιων άλλων ανθρώπων. Κάποιων ζάπλουτων ανθρώπων. Οι περισσότεροι αεριτζήδες. Μετά, τους είπαμε διαπλεκόμενους και νταβατζήδες. Οι «μάγκες με τα ξένα κόλλυβα».

Τους τελευταίους μήνες, η οργή για τους πολιτικούς έχει ξεχειλίσει. Μούντζες, βρισίδια, χειροδικίες, γιαούρτια, αυγά. Τα δοκιμάσανε όλα. Κανείς, όμως, δεν διανοήθηκε να βρίσει τον Κόκκαλη. Κανείς δεν μούντζωσε τους Λαμπράκηδες. Κανείς δεν πέταξε γιαούρτι στον Μπόμπολα. Κανείς δεν τα έβαλε με αυτή την οικονομική ελίτ που λυμαίνεται εδώ και δεκαετίες τη χώρα, που έβγαλε τα κλεμμένα στην Ελβετία, που δεν έκανε καμία –ΜΑ ΚΑΜΙΑ- επένδυση σ’ αυτή τη χώρα, που πήγε και επένδυσε σε γειτονικά κράτη. Και πριν από 7 χρόνια, το 2004, με τους Ολυμπιακούς, ικανοποίησε την μεγαλομανία της στη πλάτη μας. Αλήθεια, πιστεύει κάποιος πως μπορεί να υπάρξει επόμενη μέρα σε αυτή τη χώρα, αν τα δημόσια έργα συνεχίσει να τα αναλαμβάνει ο Μπόμπολας; Αν οι Λαμπράκηδες συνεχίζουν να λυμαίνονται τον πολιτισμό και να στηρίζουν αχυρανθρώπους μέσα από τα "Μέσα" που ελέγχουν; Ή αν ο Κόκκαλης θα συνεχίσει να είναι πάντα ο εθνικός πλειοδότης στα κέρδη;

Δηλαδή, θα φύγει το ΠΑΣΟΚ, θα φύγει και η Νέα Δημοκρατία αλλά ο Μπόμπολας θα συνεχίσει να είναι "εθνικός εργολάβος" και ο Κόκκαλης "εθνικός προμηθευτής";

Αυτή τη στιγμή στην ηγεσία της χώρας συνεχίζουν να βρίσκονται αυτοί που, μαζί με τους "χορηγούς" τους, την οδήγησαν σε ηθική, πολιτιστική και οικονομική χρεοκοπία. Και θέλουν πάλι να την σώσουν. Είναι σαν ο δολοφόνος να θέλει να σώσει το θύμα του, αφού το σκότωσε πρώτα.

Η σωτηρία της πατρίδας(!; - Α! ρε αλήτες), στην οποία αναφέρονται διαρκώς πολιτικοί, νταβατζήδες και ξεγάνωτοι σκουπιδοτενεκέδες δεν είναι τίποτε άλλο από τη δική τους σωτηρία. Άλλο λένε και εννοούν πατρίδα αυτοί και άλλο εμείς. Αυτοί ως πατρίδα αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους και τα συμφέροντά τους. ΑΥΤΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ.

Ή θα φύγουν όλοι μαζί και θα οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη για τα εγκλήματά τους, ή ετοιμαστείτε για τα χειρότερα. Και τα χειρότερα δεν είναι η έξοδος από το ευρώ.

Υπάρχουν αγκυλώσεις στον ελληνικό λαό που βολεύεται σε ορισμένα πράγματα. Δεν θέλει να ξέρει και ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙ! Δεν θέλει να ξέρει σωστά την ιστορία του. Ποτέ δεν την διδάχτηκε σωστά και αμερόληπτα. Παγιδευμένος μέσα σε εθνικούς μύθους, την μαθαίνει μονόπλευρα και, φυσικά, αδυνατεί να την ερμηνεύσει σωστά. Γιατί η Ιστορία, διδάσκει. Αλλιώς, δεν υπήρχε περίπτωση να γίνουν ποτέ πρωθυπουργοί άνθρωποι σαν τον Σημίτη, τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου. Συν ότι πάσχει και από χαμηλή αυτοεκτίμηση. Σκέψου πόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση έχει ένας λαός που επιλέγει τέτοιους ανθρώπους για ηγέτες του. Μιλάμε για τα μπάζα. Τόσο μπάζα που μερικοί αναρωτιούνται με αγωνία(;! - και το λένε και πολύ σοβαρά μάλιστα), ποιος θα τους κυβερνήσει αν δεν υπάρχει ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς. Ρε σεις, κάναμε πρωθυπουργούς τον Μητσοτάκη, κάποια στιγμή την κότα τη λυράτη τον ανηψιό του εθνάρχη και σήμερα το ζαβό παιδί του Ανδρέα. Και αναρωτιόμαστε αν υπάρχει κανένας καλύτερος απ’ αυτούς; Όλοι οι Έλληνες είναι καλύτεροι απ’ αυτούς.

Είναι δύσκολο πράγμα η ελευθερία. Γι’ αυτό οι περισσότεροι από μας συνεχίζουμε να μαντρωνόμαστε στα κόμματα και να ψάχνουμε για πατερούληδες. Θα μπουν οι Τούρκοι μέσα κι εμείς θα συνεχίζουμε να διαδηλώνουμε κάτω από διαφορετικές σημαίες. Σαν εχθροί.

Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουμε εμείς. Οι πολίτες. Για την ακρίβεια, είναι η ώρα να πράξουμε. Τώρα είναι, πλέον, η ώρα να μετρηθούμε και να δούμε τις πραγματικές μας δυνατότητες αλλά και το τι θέλουμε. Θέλουμε δημοκρατία ή χούντα; Όποιος θέλει δημοκρατία ξέρει και τι πρέπει να κάνει.

Πάντως, στο σπίτι και στον καναπέ δεν πρόκειται να μας την φέρει κανένας!

Με αφορμή ένα κείνενο του πιτσιρίκου και με μπόλικη δικιά μου "περιποίηση"
.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Οι Ειδοί του Οκτωβρίου

Από την Παρασκευή, 7 Οκτωβρίου 2011, όλοι οι εργαζόμενοι του ομίλου των Ελληνικών Πετρελαίων, μπήκαμε σε μια διαδικασία βάναυσης ανατροπής της ζωής μας για την οποία θεωρώ ότι η εταιρεία φέρει ακέραια την ευθύνη.

Την αλήθεια για τη σειρά των γεγονότων ύστερα από 2 ανακοινώσεις, τη γνωρίζει η ίδια. Εγώ, βλέποντας τα πράγματα από τη δική μας σκοπιά, καταλαβαίνω πάρα πολύ καλά τι πήγε να γίνει. Η κυβέρνηση εν μία νυκτί ενέτασσε τα ΕΛ.ΠΕ. στο Πολυνομοσχέδιο, εν κρυπτώ και παραβύστω. Εντελώς πραξικοπηματικά. Μας λένε ότι ενημερώθηκαν και αυτοί τελευταία στιγμή, ότι δεν το ήξεραν. Αν είναι δυνατόν; Ο μεγαλύτερος ενεργειακός όμιλος της χώρας, με πρόεδρο πρώην υπουργό και δεν είχε ενημερωθεί; Πιστεύω ότι είχαν ενημερωθεί από τα αρμόδια κυβερνητικά όργανα για τις προθέσεις τους. Οι οποίες, φυσικά, ήταν ιδιαίτερα επώδυνες για μας και καθόλου για την εταιρεία. Και με ανακοινωμένες τις προθέσεις της κυβέρνησης να ξεπουλήσει το εναπομείναν 35% ποσοστό του Δημοσίου μέχρι τέλους του 2011 σε επενδυτή. 

Την αλήθεια την ήξερε, την εξυπηρετούσε και την απέκρυψε. Και μάλιστα δεν έβγαλε καμιά ανακοίνωση γι’ αυτό, όπως πιστεύω ήταν υποχρέωσή της. Να ενημερώσει ΚΑΙ η ίδια, πέρα από το σωματείο, τον κόσμο της και να τον καθησυχάσει. Όσο κι αν καθησυχαζόταν αυτό ο κόσμος. Τουλάχιστον να μας δείξει τις καλές προθέσεις της, για τις οποίες τόσο κόπτεται απ’ όσο μας λέει. Δεν έκανε απολύτως τίποτε. Περάσαμε ένα μαύρο Σαββατοκύριακο με μόνη ενημέρωση από το Συνδικαλιστικό μας όργανο και με τηλεφωνήματα ο ένας στον άλλο για κάποιο νέο.

Η 6μηνη μάχη για την σύμβαση μας προδιέθετε για ότι πιθανά θα επακολουθούσε. Ότι δεν κατάφερε να κάνει με τη υπογεγραμμένη πλέον σύμβαση, θα ερχόταν να το σαρώσει η κυβέρνηση με τα Πολυνομοσχέδιά της. Κατά τη άποψή μου, το σωματείο εκτιμώντας σωστά την κατάσταση, καλούσε τον κόσμο σε εγρήγορση και η Ομοσπονδία μας εξήγγειλε κινητοποιήσεις, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν παράνομες. Να συμφωνήσω ότι ήταν παράνομες. Ρωτάω λοιπόν! Τί απ’ ότι έχουν αποφασίσει και εφαρμόσει οι κυβερνήσεις αυτής της χώρας από το 2009 μέχρι σήμερα ήταν νόμιμο; Τί σε εμποδίζει να απαντήσεις στη παρανομία με παρανομία; Οι καλές προθέσεις; Ας μη κοροϊδευόμαστε. Γι’ αυτό και βρέθηκε τόσος πολύς κόσμο στις συνελεύσεις της Δευτέρας. Ο κόσμος, με την μαζική του παρουσία, βρέθηκε εκεί για να στηρίξει τις κινητοποιήσεις και όχι για να του ανακοινωθούν απλά οι αγνές προθέσεις της εταιρείας.

Μέχρι την Δευτέρα, λοιπόν, 10 Οκτωβρίου 2011, στις 12:00, που ξεκίνησε η στάση εργασίας μας, ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΜΙΑ-ΜΑ ΚΑΜΙΑ- ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ απ’ τη πλευρά της εταιρείας που να καθησυχάζει τον κόσμο. Η αναστάτωση στα εργοστάσια συνεχιζόταν και η εταιρεία σιωπούσε. Στις 12:18 της Δευτέρας, εν μέσω των συνελεύσεων, στα εταιρικά E-mails έρχεται μια ανακοίνωση της εταιρείας που χαρακτηρίζει αυτά που ανατρέπουν ζωές ολόκληρες, οικογενειακό προγραμματισμό, προσωπικότητες και αξιοπρέπειες ανθρώπων ως …junk (σκουπίδια)! Η ζωή μας, σκουπίδια! Και όλα αυτά, επειδή κατά πως έλεγε στην ίδια ανακοίνωση είχε ...
«…προχωρήσει σε κινήσεις για τη διευκρίνιση και την τοποθέτηση του θέματος στις σωστές του διαστάσεις και προσδοκούσε ότι το αποτέλεσμα θα εκφραστεί σε θεσμικό επίπεδο.»
Είχε …προχωρήσει σε κινήσεις και …προσδοκούσε; Ποιος νοήμων άνθρωπος μπορούσε να πιστέψει κάτι τέτοιο; Και βέβαια αυτή η δυσπιστία προερχόταν από το τι είχε τραβήξει όλος αυτός ο κόσμος μέχρι να υπογραφτεί η σύμβαση. Στις συνελεύσεις, συντριπτικά είχε ήδη ταχθεί υπέρ της κινητοποιήσεων.

Βγήκαμε την Τρίτη, λοιπόν, στην απεργία και εκεί μάθαμε, ΩΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ, χωρίς τίποτε χειροπιαστό, ότι αναβλήθηκε η ψήφιση του Πολυνομοσχεδίου που ήταν προγραμματισμένη για την Πέμπτη, 13 Οκτωβρίου 2011 και ότι το Πολυνομοσχέδιο ξανά-επεξεργάζεται. Ότι ΘΑ(!) αφαιρεθεί από μέσα η διάταξη που εμπλέκει τα ΕΛ.ΠΕ. και ότι αυτά μπήκαν σ’ αυτό από …λάθος(!!!). Επαναλαμβάνω, ως πληροφορία και μόνο. Φυσικά, ο κόσμος αυτό το αντιμετώπισε διστακτικά. Και το αντιμετώπισε έτσι γιατί μέχρι τώρα, απ’ την πλευρά της εταιρείας, το μόνο που έχει δει είναι λάσπη και συκοφαντίες στα κατευθυνόμενα και καθεστωτικά ΜΜΕ. Δικές της ήταν οι πληροφορίες που διοχετεύονταν σε αυτούς τους σκουπιδοτενεκέδες κατά την διάρκεια της 6μηνης διαβούλευσης για τη σύμβαση και αυτή το μόνο που έκανε ήταν να απολαμβάνει χαιρέκακα τον αυτοματισμό της κοινωνίας.

Οι Πύλες και το Έργο της Ελευσίνας έκλεισαν ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Ακούγοντας και μαθαίνοντας τις πληροφορίες από έγκυρα γι’ αυτόν πρόσωπα, που απλά όμως …του έδιωχναν –κατά κάποιο τρόπο- την κρυάδα. Και αποφάσισε να τις κλείσει μόνο για τη Τρίτη, με την προοπτική του να μη τολμήσει κανείς στο μέλλον να ξανακάνει το ίδιο «λάθος» και επανεντάξει τα ΕΛ.ΠΕ. σε κάποιο καινούργιο Πολυνομοσχέδιο που θα ανατρέπει ξανά ζωές, προσωπικότητες, αξιοπρέπειες. Μη θεωρείτε ότι δεν καταλαβαίνουμε την αξία του Έργου και για την Εταιρεία αλλά και για μας. Ξέρουμε πολύ καλά ότι είναι η ζωή μας η ίδια. Αλλά και δεν επιτρέπονται τέτοια «λάθη» στις πλάτες ανθρώπων που όπως λες είναι η δύναμή σου.

Κατά τα άλλα στην ανακοίνωση της χθες, Τετάρτη, 12 Οκτωβρίου 2011 μας περιέγραφε –ανυπόγραφα- πως η 10ωρη απεργία μας επέφερε τόσα δεινά σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα και τους πολίτες της ωσάν να είμαστε εμείς οι αποκλειστικά υπεύθυνοι γι’ αυτό και αφήνοντας να εννοηθεί ότι κόπτεται περισσότερο η ίδια για το καλό της. Και φυσικά, στο τέλος, η Δαμόκλειος Σπάθη πάνω απ’ το κεφάλι μας!
«- Εξέθεσε τους εργαζόμενους στα ΕΛ.ΠΕ. στα σχόλια της κοινής γνώμης επαναφέροντας στη μνήμη πρόσφατες συζητήσεις.»
Για να μη ξεχνιόμαστε!

Και έρχεται σήμερα Πέμπτη, 13 Οκτωβρίου 2011 η επιστολή του Διευθύνοντος Συμβούλου η οποία προς το τέλος της αναφέρει ότι:
«Βέβαια έπεσα έξω για ακόμη μία φορά πιστεύοντας ότι συνομιλώ με συνδικαλιστές που επιθυμούν τον ειλικρινή διάλογο, το γενικότερο καλό της Εταιρείας μας, συνδικαλιστές που με ωριμότητα και σοβαρότητα αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις. Με ένα Σωματείο που επιθυμεί να βοηθήσει στο χτίσιμο μιας υγιούς κουλτούρας μέσα στην Εταιρεία μας. Μιας κουλτούρας εμπιστοσύνης και συνεργασίας και όχι μια συνεχιζόμενη κουλτούρα αντιπαράθεσης πού δεν ταιριάζει σε μία σύγχρονη επιχείρηση που καλείται να αντιμετωπίσει τόσες αντιξοότητες και προκλήσεις αυτήν την εποχή.
Δυστυχώς όμως και πάλι επικράτησαν τα ψέματα και όχι η μπέσα, οι ελιγμοί και όχι η σωστή εκπροσώπηση και ενημέρωση των εργαζομένων. Η αντιπαράθεση και η μαγκιά και όχι η καλή και ειλικρινής επικοινωνία και η απαραίτητη σοβαρότητα.
Ίσως ζητώ το αυτονόητο που δυστυχώς είναι ....ακόμη αδιανόητο.»
Αν θέλετε να αρχίσουμε να χτίζουμε μια υγιή κουλτούρα, μια κουλτούρα εμπιστοσύνης, ξεκινήστε από τον επόμενο απ’ αυτούς τους σκουπιδοτενεκέδες της έντυπης και ηλεκτρονικής «δημοσιογραφίας» που θα τολμήσει να αναφερθεί ξανά στους εργαζόμενους των ΕΛ.ΠΕ. και συμπεριφερθείτε του ανάλογα. Ποιός ΤΟΛΜΑΕΙ από όλους αυτούς να αναφερθεί στους εργαζόμενους στον ανταγωνιστή; Κόψτε τους το άπαξ δια παντός! Για να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε κι εμείς ότι είστε μαζί μας και όχι εναντίον μας. Αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματική μπέσα. Και όχι τη μπέσα του διαίρει και βασίλευε. Που ΔΕΝ είναι μπέσα. Είναι κάτι άλλο.

Α! Και κάτι τελευταίο. Πρέπει να καταλάβουν ΑΠΑΝΤΕΣ ότι το Σωματείο είμαστε εμείς.
Αυτοί είναι απλά οι εκπρόσωποί μας!

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Η Ευρωπαϊκή ΙρλανδοΣουηδοΔανική … Ινδία

Αίσθηση έχει προκαλέσει μια δήλωση του Γιωργάκη ότι “δεν είμαστε Ινδία, ούτε θα γίνουμε Ινδία”. Αφού δεν γίναμε Δανία, κατά πως έλεγε πριν 2 χρόνια τώρα δεν θα γίνουμε ούτε Ινδία. Εμείς όμως, καλού-κακού, θα ξεκινήσουμε να κάνουμε και κάνα μάθημα Κάμα Σούτρα! Τουλάχιστον, να το φχαριστηθούμε!

Ο Γιωργάκης είπε ότι δεν θα γίνουμε Ινδία επειδή “Οι Ροδόσταυροι της Αυστηρής Τήρησης” (τη ξέρουμε και σαν τρόικα) -και καλά, λέει- πιέζει να μειωθούν οι κατώτατοι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα. Aν δεν το πήρατε χαμπάρι, το δημόσιο το ξεπαστρέψανε!

Τώρα, ο Γιωργάκης θα υπερασπιστεί την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Ας τον ενημερώσει κάποιος από τα περιφερόμενα γιουσουφάκια του πως, στην πράξη, έχει ΗΔΗ καταργηθεί. ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Δεν έχει μείνει απολύτως τίποτε όρθιο. Ο Παναγόπουλος με τον άλλο της ΑΔΕΔΥ (ξεχνάω τώρα το όνομά του) ψάχνουν να βρουν το τσεκούρι του πολέμου και προχθές που κήρυξε απεργία ο ένας δεν κήρυξε ο άλλος μη μαζευτούν πολλοί και παρεξηγηθούν οι Εφιάλτες. Έχουμε και το Panzer “Benny” που μας εκβιάζει ότι “…πληρώστε τα χαράτσια γιατί αν δεν τα πληρώσετε τότε, …δεν θα πάρουν οι γονείς σας συντάξεις, …έχουμε λεφτά μέχρι μέσα Νοεμβρίου …και …και …και δεν θα μας δώσουν την νιοστή δόση να σώσουμε τη πατρίδα”!

Όσο πληθαίνουν οι φωνές που τους αποκαλούν ευθέως όλους αυτούς “προδότες”, και όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται το πώς “στήθηκε” τη χρεοκοπία της χώρας, τόσο θα πληθαίνουν και οι “ηρωικές” δηλώσεις τους. Προσέξτε. Δεν σώζουν τη χώρα. Σώζουν τη πατρίδα! Την πατρίδα του Μπόμπολα, του Κόκκαλη, του Λαυρεντιάδη, του Βουλγαράκη, της Πελέκη, του Μαντέλη, του Βενιζέλου και όλων αυτών των ουκ έστι αριθμός λαμόγιων που ζουν παρασιτικά σε βάρος μας!

Αυτή την πατρίδα -την πατρίδα τους- ΤΗΝ ΕΧΩ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙ ΜΕΛΑΝΙ! Όλοι αυτοί, την δικιά μας πατρίδα, τη στείλανε στο διάολο. Το μόνο που εύχομαι είναι να είμαι από μια μεριά, την ευλογημένη αυτή ώρα, που θα πέφτει το ξύλο της αρκούδας και δεν θα τους φανούν καθόλου –ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ- χρήσιμες τέτοιου είδους δηλώσεις.

Για να ξαναγυρίσουμε στην Ινδία. Τον Γιωργάκη, θα τον συνέφερε να γίνουμε Ινδία. Με την προϋπόθεση, βέβαια, οι δικές μας ιερές αγελάδες να είναι οι Παπανδρέου, οι Καραμανλήδες, οι Μητσοτακαίοι, οι Αλαφούζοι, οι Μπομπολαίοι αλλά και τα μοσχάρια τους οι Πρετε–Τρεμο-Τσίμες και το σιχαμένο συνάφι τους. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να την βγάλουν καθαρή. Το γνωρίζουν καλά. Γι’ αυτό λυσσάνε.

Από την άλλη, αυτή η διαχρονική εμμονή των Ελλήνων πολιτικών για το τι πρέπει να γίνει η Ελλάδα, είναι ομολογουμένως περίεργη. Τη μία θα γίνουμε Ευρώπη (πώς να ξεχάσεις τον Σημίτη), μετά θα γινόμασταν Ιρλανδία, την άλλη πάμε να γίνουμε κάτι με πρότυπο το σουηδικό μοντέλο, την παράλλη θα γινόμασταν η Δανία του Νότου. Τώρα ΔΕΝ θα γίνουμε Ινδία. Ωραίος ο Γιωργάκης. Τον διακρίνει μια ευελιξία. Επί χάρτου. Πριν δύο χρόνια θα έκανε την Ελλάδα Δανία του Νότου. Στο μόνο που την έκανε είναι στις αυτοκτονίες. Τώρα ξεκαθαρίζει πως δεν θα γίνουμε Ινδία.

Στείλαμε που στείλαμε το ευρώ στο διάολο, ώρα είναι να στείλουμε και τη ρουπία. Θα καταστρέψουμε και το διαστημικό πρόγραμμα της Ινδίας. Αν δεν το γνωρίζει, ο διαστημόβλαχος, η Ινδία έχει ΚΑΙ διαστημικό πρόγραμμα. Στο μόνο που μπορούμε να πούμε ότι έχουμε σχέση με την Ινδία είναι ότι κι εμείς είχαμε -και έχουμε-πρωθυπουργούς που ζούσαν μόνιμα στο διάστημα.

Ας τον πληροφορήσει κάποιος από τα περιφερόμενα γιουσουφάκια του πως, τη δήλωση ότι δεν θα γίνουμε Ινδία την κάνει σε μια εποχή που όλοι –ΜΑ ΟΛΟΙ- οι ηγέτες των κρατών της υφηλίου δηλώνουν μετά παρρησίας ότι: “Εμείς δεν θα γίνουμε Ελλάδα”.

Εμείς γίναμε Ελλάδα. Τελικά, τα καταφέραμε!

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Άκου, Κώτσο …..

Αυτό που έχω καταλάβει σ’ αυτά τα δυο τελευταία χρόνια, από συζητήσεις, από κουβέντες που έχουμε κάνει μαζί –όχι όλες βέβαια, σε ήρεμο τόνο- είναι πως έχεις ένα μεγάλο καθρέφτη απέναντί σου, ΑΛΛΑ αρνείσαι επίμονα να τον κοιτάξεις.

Μην ξεφύγεις απ’ την πεπατημένη. “Αυτούς ξέρεις, αυτούς εμπιστεύεσαι”! Ξέρεις πολύ καλά την άποψή μου για την σύγχρονη Ελλάδα. Στην επαναλαμβάνω λοιπόν για άλλη μια φορά:
«Στην Ελλάδα δεν υπήρξαν ποτέ κυβερνήσεις και πολιτικοί. Στην Ελλάδα υπήρξαν και συνεχίζουν να υπάρχουν, βέβαια, "άνθρωποι που είναι στα πράγματα".
Α! ναι. Υπάρχουν και μερικά εκατομμύρια ραγιάδες με ένδοξους προγόνους, βαριά Ελληνο-χριστιανική (;;!) κληρονομιά, απέραντη αμορφωσιά και χαμηλή αυτοεκτίμηση.»
Όλοι αυτοί οι ξευτιλισμένοι που έκαναν παιχνίδι με το πατριωτισμό σου, την ελληνοφροσύνη σου και την δημοκρατικότητα σου, τελικά κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν, χωρίς σταματημό, οσφυοκάμπτη και σ' έκαναν να μη μπορείς να σηκωθείς απ’ τον καναπέ σου και να αφήσεις στην άκρη το τηλεκοντρόλ που κοντρολάρει τη ζωή σου. Που τρώς και τα τελευταία σου €, σε έκτακτες εισφορές και φόρους, ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ!!. Που τα παιδιά σου δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και θα ξαναζήσουν την μετανάστευση, που ζήσαν οι γονείς σου. Και οι οποίοι γονείς σου, θα πεθαίνουν αβοήθητοι στην ψάθα γιατί δεν θα μπορείς να τους βοηθήσεις!

Φτου σου, ρε ξευτιλισμένε! Τον Ψωμιάδη, βάζουν μέσα πριν από κάθε καινούργια μέτρα για να τον βγάλουν λίγο μετά. Σου πετάνε χαζομάρες του τύπου "δεν έχει να πληρώσει ο Πάγκαλος!" ή "βρίζονται και κυνηγιόνται στη Βουλή" και συ γελάς σαν κακοφτιαγμένη μαριονέτα. Είναι, δήθεν, δίπλα σου όταν "καταθέτουν" γάλατα και ψωμιά στα πρακτικά της Βουλής, για συμπαράσταση σε σένα και συ από κάτω αλαλάζεις σαν πίθηκος. Και παρακολουθείς αποχαυνομένος συζητήσεις επί συζητήσεων στο χαζοκούτι από τους δουλοπρεπείς υπηρέτες τους για το "...νόημα αυτών των κινήσεων". Στάχτη στα μάτια σου ρίχνουν, ηλίθιε! Ξύπνα! Μια δυσωδία παντού και γλέντι δισεκατομμυρίων μαύρου χρήματος. Από τη άλλη όμως –και αυτό είναι το εξοργιστικότερο!- θέλεις κάποιοι να κάνουν την "επανάσταση" για εσένα, ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ!

Θα σου πω κάτι. Εργάζομαι σε μια εταιρεία που πληρώνει καλά. Δεν ντρέπομαι να στο πω και όποιος μπορεί κι αντέχει ας έλθει να δουλέψει με τους ρυθμούς που δουλεύουμε οι άνθρωποι στις βάρδιες, να αναπνέει το ίδιο αέρα που αναπνέουμε και να πεθαίνει όπως πεθαίνουμε. Επειδή όμως βλέπω ότι γύρω η κοινωνία γεμίζει πτώματα, προσπαθώ, όσο μπορώ, να δείξω αλληλεγγύη και αγάπη σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη.

Με τις νέες εξαγγελίες για τις αποδείξεις τιμωρούνται και εξοντώνονται σκληρά και άδικα όσοι δεν είναι σε θέση να ...καταναλώνουν και να ...υπερκαταναλώνουν! Τιμωρούνται όσοι εξαντλούν το εισόδημά τους στα απολύτως απαραίτητα όπως ενοίκιο, ρεύμα, νερό, κοινόχρηστα, μετακίνηση με ΜΜΜ. Τιμωρούνται όσοι προνοούν και αποταμιεύουν! Όσοι αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους διατροφής και ένδυσης, τσακίζονται από τον ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης και ξανατσακίζονται από το νέο "αφορολόγητο" των 5.000 ευρώ. Θέλεις-δε θέλεις, λοιπόν και όπως καταλαβαίνεις, σε κάνουν να στηρίζεις αυτούς που λυμαίνονται εδώ και δεκαετίες τη χώρα. Και πληρώνεις και πρόστιμο γι’ αυτό! Και κάθεσαι και τους βλέπεις! Και θα τους ξαναψηφίσεις!

Είσαι αξιοθρήνητος!!!

Να σου πω και κάτι άλλο; Αν δεν σκοπεύεις να διεκδικήσεις μια αξιοπρεπή ζωή και επιθυμείς να συνεχίσεις να ζεις σαν ουραγκοτάγκος, ενημέρωσέ με σε παρακαλώ. Να κοιτάξω κι εγώ την πάρτη μου, όπως κάνεις κι εσύ. Δεν πιστεύω να με κατηγορήσεις ΚΑΙ γι’ αυτό;(!)

Και πού 'σαι; Όταν αύριο-μεθαύριο βρεθείς στον δρόμο και δεν θα έχεις ψωμί να φας, να θυμάσαι ότι ΔΕΝ ΣΟΥ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ! Μην έλθεις να φας εμένα. Να πας να φας κάποιον από τους ομοίους σου.

ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΦΑΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΠ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑΝΕ Μ Ο Ν Ο ΤΗ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥΣ!

Τουλάχιστον έτσι θα έχεις κάνεις κι ένα καλό στη κοινωνία.

(Βασισμένο σε ένα ξέσπασμα ψυχής της ΚΥΡΙΑΣ Στεργιούλα. Με άπειρες ευχαριστίες για την άδεια χρησιμοποίησης ορισμένων στοιχείων)

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Ωριμότητες!

Με τρομερή αγαλλίαση υποδέχτηκε τα νέα μέτρα η ελληνική κοινωνία. Κοινή είναι όμως η εντύπωση πως η “Bund der Illuminaten - Ένωση των Πεφωτισμένων” που κυβερνά τη χώρα των ελλήνων, θα έπρεπε να τα έχει πάρει εδώ και πολύ καιρό τώρα.

Βέβαια, εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι και πάρα πολλοί αυτοί που ζητούν ακόμα πιο δραστικά μέτρα, από όλους εμάς, για να σωθεί η πατρίδα του Αγγελόπουλου, του Λαμπράκη, του Λαναρά, του … (Αγαπούλα) Μάκαρου και όλων αυτών των, ουκ έστιν αριθμός, λοιπών καλόπαιδων.

Τα πιο βασικά από τα νέα μέτρα, μέχρι τα (όπως, ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΜΕΝΑ (!), έχει γίνει μέχρι σήμερα να αποδειχτούν και αυτά μια τρύπα στο νερό) επόμενα, είναι η μείωση του αφορολόγητου στα 5.000€, η μείωση των συντάξεων για το ποσό πέραν των 1.200€ κατά 20%, η μείωση των συντάξεων σε όσους έχουν συνταξιοδοτηθεί πριν τα 55 τους χρόνια και η εφεδρεία 30.000 δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το τέλος του έτους.

Το σκεπτικό της “Illuminatenorden - Οργάνωση των Πεφωτισμένων” και, κυρίως, των εκπροσώπων της Οργάνωσης “Rosencreutzer der Strikte Observanz – Οι Ροδόσταυροι της Αυστηρής Τήρησης” (τη ξέρουμε και σαν τρόικα) για την επιβολή των νέων μέτρων είναι πως “… οι Έλληνες είναι ένας βαθιά σκεπτόμενος και πνευματικός λαός που δεν συμπαθεί καθόλου (μα καθόλου!) τις απολαύσεις και τα χρήματα, αλλά με ένα διαβολικό τρόπο, τις τελευταίες δεκαετίες ξένα κέντρα συνωμοσίας κατάφεραν να τους επιβάλουν (στους Έλληνες) έναν υλιστικό τρόπο ζωής και να τους απομακρύνουν από τον πολιτισμό, τις τέχνες και τα γράμματα”. Πάλι δεν πρέπει να ξεχνάμε εδώ ότι οι Έλληνες θεωρούν τους εαυτούς τους απευθείας απόγονους των Αρχαίων Ελλήνων, των οποίων η εν γένει παρουσία και προσφορά τους στον Σύγχρονο Πολιτισμό, τους μεταλαμπαδεύτηκε ως δια μαγείας, αγνοώντας 1000 σχεδόν χρόνια Βυζαντινής και 400 περίπου χρόνια Οθωμανικής παρουσίας σε αυτό τον τόπο που έδρασαν κυριολεκτικά ως λαίλαπα και δεν άφησαν τίποτε (μα τίποτε!) όρθιο.

Είναι αξιοθαύμαστοι οι Έλληνες πολίτες που, έχοντας αντιληφθεί πως όλα αυτά είναι δίκαια και γίνονται για το καλό τους, αντιμετωπίζουν με την προσήκουσα ωριμότητα τα νέα μέτρα, περιμένοντας με αγωνία τα επόμενα που θα ανακοινώσει ο “Kammerherr - Αρχιθαλαμηπόλος” Evangel von Vaseline der Venisel. Ένα χαρακτηριστικό της ομολογουμένως απίστευτης ωριμότητας των Ελλήνων είναι το ότι σήμερα, μια μέρα μετά την ανακοίνωση των υπέροχων αυτών μέτρων, έχουν απεργία όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και τα ταξί. Οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς αλλά και οι ιδιοκτήτες ταξί απεργούν σήμερα επειδή έθεσαν ως ιερό καθήκον τους να εμποδίσουν τους λιγοστούς ηλίθιους και ανώριμους Έλληνες που θα τολμήσουν να διαδηλώσουν μπροστά στο “Reichstag der Illuminaten”. Μάλιστα, οι ιδιοκτήτες ταξί και οι οδηγοί των λεωφορείων θα περικυκλώσουν το Reichstag με τα οχήματά τους, για να προστατεύσουν την “Bund der Illuminaten - Ένωση των Πεφωτισμένων” που κυβερνά τη χώρα των ελλήνων, από τους περιθωριακούς και τους αλήτες που μαζεύονται στο Σύνταγμα.

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Αμήν!

Σήμερα αξιώθηκα να διαβάσω τις λεπτομέρειες για το τέλος ακίνητης περιουσίας. Και φυσικά ξεχειλίζει η οργή για το ότι αν το τέλος δεν πληρωθεί, η ΔΕΗ θα διακόπτει την παροχή ρεύματος.

Πολύ «συνταγματικό» μου ακούγεται αυτό, αλλά και από την άλλη, τι θα κάνουν οι συνταγματολόγοι; Αφού χρειαζόμαστε συνταγματολόγους για να ερμηνεύουν το κείμενο που καθορίζει τις σχέσεις κράτους και πολίτη, τότε τι να πω; Κατά τα άλλα δεν καταλαβαίνω σε τι διαφέρουν από τους ιμάμηδες; Και αυτοί το Κοράνι ερμηνεύουν.

Το εγκεφαλικό όμως σου έρχεται όταν διαβάζεις την εξαίρεση ναών και Ιερών Μονών από το τέλος. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, θα απαλλαγούν από το ειδικό τέλος ακίνητης περιουσίας οι ναοί και τα μοναστήρια, επειδή –λέει- εξυπηρετούν θρησκευτικούς και λατρευτικούς σκοπούς και θα επιβληθεί τέλος στην ακίνητη περιουσία της Εκκλησίας που προορίζεται για εμπορική εκμετάλλευση. Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ!!! Και ένα δεκάχρονο καταλαβαίνει ότι οι εκκλησίες και τα μοναστήρια είναι ΜΟΝΟ ακίνητα εμπορικής εκμετάλλευσης και βγάζουν εκατομμύρια.

Το παπαδαριό, βέβαια, αντέδρασε (σιγά μη γινόταν διαφορετικά. Γιατί; πιστεύατε κάτι άλλο;) επισημαίνοντας πως ΟΛΗ!! η ακίνητη περιουσία της Εκκλησίας και όχι μόνο οι ναοί και τα μοναστήρια, θα πρέπει να εξαιρεθεί από το ειδικό τέλος, επειδή η περιουσία της Εκκλησίας ανήκει στον Θεό και δεν είναι δυνατόν να φορολογηθεί ο Θεός. Πρώτον και κυριότερο γιατί δεν ξέρει κανείς που μένει! Τι θα γράφει ο λογαριασμός; Είναι Κύριος ή Κυρία; Το μόνο που δε λένε οι μουτζαχεντίν στην ανακοίνωσή τους είναι ότι έκαναν προσπάθειες να επικοινωνήσουν μαζί του/της και να τον/την ενημερώσουν για αυτά τα ανόσια που κάνει η συμμορία που κυβερνά το πιο θεοκρατικό κράτος του Κόσμου.

Παράλληλα, ο Αγιατολάχ-Ιερώνυμος αποκάλυψε τη συνομωσία. Δήλωσε πως η συμμορία ΔΕΝ έβαλε ειδικό τέλος στις εκκλησίες επειδή ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΛΑΨΕΙ την Εκκλησία της Ελλάδος. Εκθέτοντας το σχέδιο είπε πως αν η κυβέρνηση έβαζε τέλος στους ιερούς ναούς, οι παπάδες δεν θα το πλήρωναν. Επίτηδες! Ο στόχος; Να τους κόψει η ΔΕΗ το ρεύμα και να ξεσκίζονται μετά οι πιστοί να ρίχνουν χρήματα στο παγκάρι για κεριά και λαμπάδες. Τους βάζει που τους βάζει χέρι ο παπάς, να μη βλέπει κιόλας σε ποιον ή ποια το βάζει. Πόσο να αντέξει η χή(εί)ρα με τα πέντε ορφανά; Ρόζιασε!!!

Ο Αγιατολάχ-Ιερώνυμος σε μια αποστροφή του λόγου του, τόνισε (και ήξερε πολύ καλά τι έλεγε) πως η επιβολή τέλους στα ακίνητα της Εκκλησίας που είναι προς εμπορική εκμετάλλευση είναι αντισυνταγματική, αφού δεν έχει γίνει χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας. Σύμφωνα με τον θρησκευτικό ταγό του πιο θεοκρατικού κράτους της Υφηλίου, από την στιγμή που φορολογούνται τα ακίνητα της Εκκλησίας, θα πρέπει να φορολογηθούν και τα κτίρια που ανήκουν στο Κράτος.
«Χασίσι ήπιε κι ο Θεός και έκανε την πλάση,
και το ‘δωσε στον Έλληνα κι αυτός να μαστουριάσει.»
Αμήν!

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Όλα στο μυαλό είναι ...

Σεπτέμβριος του 2011. Το Shut Down στις ΒΕE αρχίζει σιγούλια-σιγούλια να αυξάνει ρυθμούς και το Έργο Αναβάθμισης παράλληλα να δίνει μορφή στις Νέες Μονάδες και να αποτελεί μια νότα αισιοδοξίας για τη δουλειά μας. Αυτά στον μικρόκοσμό μας. Γιατί έξω από αυτόν, ...
  • η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει πριν από σχεδόν δύο χρόνια, ...
  • η συμμορία των πράσινων προθύμων που νομίζει ότι κυβερνά παίρνει νέα μέτρα για να μη χρεοκοπήσει η (ΗΔΗ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΗ!!!) χώρα, ...
  • το άλλο κεφάλι με τα γαλάζια σκουλήκια που θέλουν να τους αντικαταστήσουν περιμένουν χαιρέκακα στη γωνία, ...
  • τα δε πορτοκαλοκόκκινα ιερατεία του αναχρονισμού ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ καν να βρουν ένα δρόμο συνεννόησης (θα λερώσει ο ένας τον άλλο) …
και ένας ολόκληρος λαός παρακολουθεί παθητικά όσα συμβαίνουν.

Αυτή είναι η Ελλάδα σήμερα.

Ο αρχηγός της συμμορίας δηλώνει με τον ποιο επίσημο τρόπο ότι "…βάζουμε νέους –απίθανους- φόρους σε συγκεκριμένες ομάδες γιατί ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΝΑ ΕΙΣΠΡΑΞΟΥΜΕ" (σε ποιο μέρος του κόσμου θα γινόταν τέτοια δήλωση και δεν θα τον έκαναν κομματάκια) και τρέχουμε να πληρώσουμε κεφαλικούς και άλλους φόρους "…γιατί εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους". Δεν θέλουμε να ξέρουμε τι συμβαίνει στη χώρα μας. Θέλουμε να κλείσουμε τα μάτια και να προσποιηθούμε πως όλα είναι όπως πριν. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΕ!!!. Ωραίες είναι οι αυταπάτες, αλλά είναι σαν τα μεταξωτά βρακιά. Θέλουν και τα ανάλογα μεταξωτά ...προσόντα.

Η πράσινη συμμορία που νομίζει ότι κυβερνά, οι ίδιοι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι, μαζί με γαλάζια σκουλήκια των προηγούμενων κυβερνήσεων, για την χρεοκοπία της, τώρα έχουν αναλάβει τη σωτηρία της. Προσέξτε όμως πως το λένε. Δεν έχουν αναλάβει την σωτηρία της χώρας, αλλά, τη σωτηρία της "πατρίδας". Αμέ!! Έχω γράψει και άλλη φορά (και όχι μόνο εγώ) ότι έχω ένα θέμα με τον πατριωτισμό που φωνάζει. Ο πατριωτισμός τους είναι σαν το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων.

Στις τηλεοράσεις, σαν να μην τρέχει τίποτα, οι ίδιοι τενεκέδες ξεγάνωτοι που αποθέωναν τις κυβερνήσεις που οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία, έχουν αναλάβει τώρα την προστασία των συμφερόντων των αφεντικών τους. Και τα γιαούρτια δεν έχουν σταματημό. Στα ίδια κανάλια των ίδιων "μεγαλοεπιχειρηματιών" και "εφοπλιστών" που έχουν καταλάβει με τσαμπουκά, αλλά και τη συνδρομή των κυβερνήσεων, τις συχνότητες που αποτελούν δημόσιο αγαθό. Η συμμορία υποστηρίζει πως θα πολεμήσει τα συμφέροντα των ιδιωτικών ΜΜΕ, τα οποία λειτουργούν χωρίς νόμιμες άδειες επί δεκαετίες. Πράγματι, η κυβέρνηση είναι σε πόλεμο με τα ιδιωτικά ΜΜΕ. Γι’ αυτό άλλωστε και αποφάσισε να βάλει λουκέτο στην ΕΤ1.

Ας ρίξουμε, όμως, μια ματιά και στον κόσμο. Ναι ρε! Στον Κόσμο! Δεν είμαστε μόνοι μας σ' αυτό τον κόσμο! Υπάρχουν κι άλλοι λαοί εξίσου περήφανοι για την πατρίδα τους. Με αυτές τις αηδίες μεγαλώσαμε γιαυτό τώρα κάνουν ότι γουστάρουν.

Τον Σεπτέμβριο του 2011 και πιο συγκεκριμένα, την περασμένη Δευτέρα, 5 Σεπτεμβρίου ξεκίνησε στην Ισλανδία η δίκη του πρώην πρωθυπουργού της χώρας, Γκέιρ Χάαρντε. Ο Ισλανδός πρωθυπουργός κατηγορείται για την οικονομική κατάρρευση της χώρας του. Μετά την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, οι πολίτες διαμαρτυρήθηκαν μπροστά στη Βουλή (κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει…), παραιτήθηκε η κυβέρνηση, διεξήχθησαν πρόωρες εκλογές και στη συνέχεια έγινε δημοψήφισμα, στο οποίο οι πολίτες ψήφισαν με 93% "ΟΧΙ"(!!!) στην πληρωμή του χρέους. Η ισλανδική κυβέρνηση ξεκίνησε δικαστική έρευνα για να βρεθούν οι υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση της χώρας και ακολούθησαν συλλήψεις (όχι, αυτό δεν μου θυμίζει απολύτως τίποτε).

Όλα αυτά έγιναν στην Ισλανδία. Όχι σε κάποια μακρινή δεκαετία ή σε κάποιον από τους περασμένους αιώνες Έγιναν σχεδόν το ίδιο χρονικό διάστημα με την χρεοκοπία της Ελλάδας. Και αποτελούν μια καλή απάντηση σε όσους Έλληνες λένε μοιρολατρικά "Πες μας λύσεις" ή και το απεχθέστερο "…και τι να κάνουμε;".

Μην κάνεις τίποτα, ρε νούμερο! Μια χαρά είσαι. Αρχηγός! Λεβέντης!

Γιατί αυτή η διαφορά συμπεριφοράς ανάμεσα σε Έλληνες και Ισλανδούς; Δείχνει ανεξήγητο. Μια πιθανή εξήγηση είναι πως οι Ισλανδοί μάλλον έχουν υψηλότερη αυτοεκτίμηση από τους Έλληνες. Και σίγουρα δεν πάσχουν από σύνδρομα οσφυοκαμψίας και ραγιαδισμού. Στην Ελλάδα, μέχρι σήμερα, δεν έχουν απαγγελθεί κατηγορίες σε κανέναν για την χρεοκοπία. Και φυσικά η απουσία της Δικαιοσύνης είναι αυτή που θα διαλύσει τη χώρα και την κοινωνία. Και θα προκαλέσει τεράστια τραύματα και όχι αυτή καθαυτή η χρεοκοπία.

Δεν έχει συσταθεί μια Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, για την οποία τόσο φωνάζουμε, που θα εξετάσει το ελληνικό χρέος. Έχουμε αποδεχτεί το ύψος του χρέους, δισεκατομμύρια περνάμε γύρω μας, αλλά κανείς δεν έχει δει τα στοιχεία. Μας είπαν "...τόσα χρωστάτε" και όλοι εμείς το πιστέψαμε. Και κάθε φορά με την εκταμίευση μια καινούργιας δόσης (της 5ης, της 6ης της νιοστής) να και μια δέσμη καινούργιων μέτρων σε αντικατάσταση των μη αποδοτικών προηγούμενων. Που έχει πάτο αυτό το βαρέλι; Και τρέχουμε όλοι να τα πληρώσουμε. Πολύ λογικό. Μπράβο μας ρε; Το πιο αστείο είναι ότι με την απειλή μη καταβολής της 6ης δόσης, οι ιθαγενείς συμμορίτες αντιπρόσωποι του 4ου Reich, εν μια νυκτί επέβαλαν αυτό το χαράτσι για την ιδιοκτησία μέσα από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, ώστε να πας να το πληρώσεις για να μη σου κόψουν το ρεύμα! Η τρύπα που πρέπει να κλείσει, λέει, είναι 1,8 δις. Ναι, αλλά μέσα απ’ αυτό θα εισπράξουν γύρω στα 5 δις. Θα έχουν και πλεόνασμα!! Και θα βγουν μετά ανερυθρίαστα να σου λένε "…ορίστε, τα μέτρα αποδίδουν". Και υπάρχουν ζώα που θα τους πιστέψουν!!!

Ένα άλλο σημείο το οποίο φάνηκε ξεκάθαρο αυτά τα δύο χρόνια είναι η απουσία αλληλεγγύης. Δυστυχώς, αποδείχτηκε πως η αλληλεγγύη είναι ανύπαρκτη στην ελληνική κοινωνία. Mε εξαίρεση τις "άγριες" ημέρες της πλατείας Συντάγματος, όπου οι διαδηλωτές επέδειξαν αξιοθαύμαστη αλληλεγγύη και προσπάθησαν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους που ήταν σε δύσκολη θέση. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι απαραίτητο να είσαι "καλός άνθρωπος" για να είσαι αλληλέγγυος. Η αλληλεγγύη δεν έχει να κάνει μόνο με την ανθρωπιά. Έχει να κάνει και με την ευφυΐα. Αν οι άνθρωποι γύρω σου δεν έχουν δουλειά, σπίτι και φαγητό, θα πέσουν να σε φάνε. Άρα, δεν χρειάζεται να είσαι "φιλάνθρωπος" για να σταθείς δίπλα τους Λίγο μυαλό θέλει. Πρέπει να ξεφύγουμε από την ιδιωτεία και την αδιαφορία. Όλοι μαζί μπορούμε. Πρέπει να ξεφύγουμε από τον μικρόκοσμό μας και να δείξουμε αγάπη για τους γύρω μας. ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΟΥΡΑΣΤΟΥΜΕ!!!

Κουράζονται οι άνθρωποι. Και χωρίς να θέλω να αδικήσω ή να υποτιμήσω τους αγώνες ανθρώπων που βασανίστηκαν και υπέφεραν, οι άνθρωποι δεν είναι ανάγκη να είναι στην εξορία και να σπάνε πέτρες για να κουραστούν. Μια χαρά κουράζεσαι και στην εξορία του καναπέ του σπιτιού σου. Όλα στο μυαλό είναι.

Θέλω, ρε γαμώτο, να πω πως αυτό που σε κουράζει είναι η μοναξιά. Αυτό που σε κουράζει είναι η απουσία ορίζοντα και προοπτικής. Αυτό που σε κουράζει είναι όταν κάθε μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη. Αυτό που σε κουράζει είναι όταν δεν υπάρχει αγάπη και αλληλεγγύη.

ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΡΕ!

Υπάρχουν πάρα πολλοί κουρασμένοι άνθρωποι. Είναι αυτή η κούραση που σε οδηγεί να κάνεις συνέχεια τα ίδια πράγματα και τα ίδια λάθη. Σε οδηγεί στο σπίτι σου, στο μικρόκοσμό σου, στο θάνατο.

Και τώρα τι κάνουμε; Δεν έχω ιδέα. Υποθέτω πως ο καθένας μας θα κάνει ότι καταλαβαίνει.

(Με αφορμή ένα κείμενο του πιτσιρίκου.)

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

Παιδεία, Άνθρωπος, Δημοκρατία

  • “Παιδεία είναι το ξύπνημα στην περιοχή της άπειρης και ανυποχώρητης νοσταλγίας του είναι και του όλου των όντων των εφήμερων και ανύπαρκτων.
  • Παιδεία είναι να κατοικείς στα όρια του χώρου και του χρόνου αναμένοντας όλα τα χαμένα και ανύπαρκτα, αυτά για τα οποία κανείς λογικός και καθώς πρέπει άνθρωπος δεν νοιάζεται.
  • Παιδεία σημαίνει να μπορείς να ακούς όλο το βουβό κλάμα του κόσμου του εφήμερου και του περιβάλλοντος, αφήνοντας στην άκρη την δική σου θλίψη ή χαρά.
  • Παιδεία σημαίνει να θλίβεσαι για τον άλλο, τον κάθε άλλον, τον όλο Άλλον.
  • Παιδεία σημαίνει να ζείς και να αγαπάς, να πεθαίνεις και να αγαπάς και, αν ξαναγεννηθείς, πάλι να αγαπάς.
  • Παιδεία σημαίνει να τα θέλεις όλα, να τα παντρεύεσαι όλα, να πάσχεις για όλα και να μην τα λησμονάς.”


Η Παιδεία σημαίνει δύο πράγματα και δύο αρχές, Γνώση και Ήθος. Το ένα, μάλιστα, ενισχύει το άλλο. Διότι η απόκτηση γνώσης σε βάθος απαιτεί κόπο, υπομονή, επιμονή και έρωτα της αλήθειας σε κάθε γνωσιακό επίπεδο ή κατεύθυνση. Δηλαδή, ήθος ανθρώπου ελεύθερου καθ’ όλα και όχι στείρα δουλεία σε θρησκείες, ιδεολογίες και καταναλωτισμούς. Γνώση της φύσης, γνώση της τέχνης και του πολιτισμού, γνώση του ανθρώπου, γνώση του κόσμου.

Ο Αϊνστάιν έγραφε και έλεγε ότι στον ναό της επιστήμης έχουμε τις κολώνες και τα αναρριχητικά ή διακοσμητικά φυτά. Κολώνες είναι οι ιδιαίτερες εκείνες ανθρώπινες υπάρξεις του ναού της επιστήμης που εμφορούνται από έρωτα για την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη. Αυτοί χτίζουν την νέα γνώση και ανοίγουν νέους δρόμους στην επιστήμη και στην τεχνολογία, όπως οι μεγάλοι δημιουργοί στην τέχνη όπως ο Μότσαρτ, οι μεγάλοι πολιτικοί άνδρες όπως ο Γκάντι, οι μεγάλοι ασκητές του πνεύματος, όπως χαρακτηριστικά μιλάει γι’ αυτούς στα έργα του ο Καζαντζάκης και άλλοι συγγραφείς. Τα αναρριχητικά φυτά στον ναό της επιστήμης είναι άνθρωποι με δυνατή διάνοια που παράγουν κάποιο έργο ίσως σημαντικό, εκμεταλλευόμενοι τις κολώνες. Ο ίδιος ο Αϊνστάιν έγραφε στα αυτοβιογραφικά του σημειώματα ότι ποτέ δεν τον έθελξαν η εξουσία, το κέρδος και η ηδονή.

Σήμερα, η Ελλάδα αποδομείται ως οικονομία και ως κοινωνία. Υπεύθυνοι γι’ αυτό είμαστε εμείς, οι μεταπράτες της γνώσης, της εξουσίας και της οικονομίας. Εμείς όλοι, επιστήμονες, πολιτικοί, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες και κάθε μορφής ιερατείο που υποτάσσει τα πάντα στο στενά εννοούμενο ατομικό-ιδιωτικό όφελος, ερήμην του κοινού καλού και του κοινού οφέλους. Εμείς όλοι που δεν μπορούμε, δεν αντέχουμε και δεν θέλουμε να υπηρετήσουμε το όλον. Εμείς που έχουμε ξεχάσει να κατανοούμε και να ενδιαφερόμαστε για την ποιότητα σε κάθε επίπεδο, επιστημονικό, κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, καλλιτεχνικό, πνευματικό.

Η Ελλάδα που γνωρίσαμε καθίσταται παρελθόν, αφού όλοι εμείς, από τους επώνυμους μέχρι τους ανώνυμους κάθε περιοχής, υποκαταστήσαμε την ποιότητα με την ποσότητα. Ενώ η παιδεία που θα έπρεπε να υπηρετούμε ως Έλληνες είναι η παιδεία του όλου ανθρώπου που τον καθιστά εραστή της πόλης και όχι της εξουσίας. Εραστή της μοναδικότητας κάθε ανθρώπου και όχι υποτελή σε κάθε μορφή αγελοποίησης φυλετικής, θρησκευτικής, κομματικής, πολυπολιτισμικής, ή ό,τι άλλο. Όπως επισημαίνει ο Μάρξ στα νεανικά του κείμενα, αληθινή παιδεία είναι αυτή που καθιστά τον άνθρωπο ικανό να αντιλαμβάνεται ως μέγιστο πλούτο του τον άλλο άνθρωπο, τον κάθε άλλον και τον όλο Άλλο, σύμφωνα και με τον δικό μας Κωστή Μοσκώφ.

Μικρό παιδί θυμάμαι τις γεύσεις στην ντομάτα, στο ροδάκινο, στο καρπούζι, οι οποίες σε έκαναν ποιητή και αισθαντικό άνθρωπο, σε εξανθρώπιζαν, σε ευαισθητοποιούσαν. Σήμερα, η τροφή έγινε ανόητη ποσότητα, που δεν τρέφει ούτε το σώμα ούτε την ψυχή. Θυμάμαι τον άθεο και διαρκώς επαναστάτη καθηγητή μου στην γεωμετρία, Γιάννη Ντάνη. Και μόνο όταν χάραζε ως θεός κύκλους και σχήματα στον πίνακα, σου ενέπνεε πρωτοφανή και μυστικό έρωτα για την γνώση, την ομορφιά και την επιστήμη. Ποια αμοιβή και ποια ηδονή μπορεί να αναμετρηθεί με τούτη την χαρά της μάθησης;

Το ίδιο αργότερα στο Πανεπιστήμιο, ο νεαρός καθηγητής μου Δημήτρης Χριστοδούλου, σήμερα κάτοχος βραβείου στα μαθηματικά, αντίστοιχου με το Νόμπελ. Αναγκάστηκαν οι συνάδελφοί του να τον διώξουν από την Ελλάδα, διότι δεν άντεχαν αυτός ο εικοσάχρονος να είναι από μόνος του ένα Princeton, ένα Caltec, μια Οξφόρδη, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ενώ ήταν θεωρητικός φυσικός, ταυτοχρόνως συνέδεε με μοναδικό τρόπο τη φυσική θεωρία με τους μεγάλους φιλοσόφους τόσο της αρχαίας Ελλάδας όσο και της νεώτερης Ευρώπης, γνωρίζοντας και τα λογικά και κοσμολογικά κείμενα του Παρμενίδη, του Ηρακλείτου, του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα και πολλών άλλων, που μας απήγγειλε στην αρχαία Ελληνική.

Ήθος και γνώση είναι τα συστατικά της Δημοκρατίας. Γλώσσα, Ιστορία, Φιλοσοφία, Τέχνη, Άθληση, Λογική, Φυσική, Μαθηματικά, είναι ο σκληρός πυρήνας της Παιδείας. Όταν πριν από μερικά χρόνια ζητήθηκε από την Γαλλική Κυβέρνηση να γίνει έρευνα σχετικά με το γιατί τα τελευταία χρόνια η Γαλλία δεν παράγει μεγάλους μαθηματικούς, ο Ρενέ Τόμ και άλλοι παγκοσμίου φήμης Γάλλοι μαθηματικοί εντόπισαν ως την κύρια αιτία, την μη επαρκή διδασκαλίας της γαλλικής γλώσσας.

Η Ελλάδα του σήμερα οδηγείται βήμα προς βήμα σε ένα πρωτόγνωρο και πολυ-επίπεδο χάος, φτωχαίνει και μεταλλάσσεται σε κάτι το τραγικά αστείο, διότι οι Έλληνες ομιλούν μηχανικά και ξύλινα ελληνικά των χιλίων το πολύ λέξεων. Η Δημοκρατία δεν μπορεί να υποστηριχθεί από ανθρώπους με επιφανειακή παιδεία. Η απλή εκπαίδευση χωρίς ουσιαστική εμβάθυνση στα βασικά γνωστικά πεδία των φυσικομαθηματικών ή των ανθρωπιστικών επιστημών αλλά και πραγματική βιωματική μύηση στις τέχνες και την άθληση, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε υποβιβασμό του δημοκρατικού, κοινοτικού και κοινωνικού αισθήματος.

Η εργαλειακή εκπαίδευση μηχανοποιεί και «ρομποτοποιεί» τον άνθρωπο, φονεύοντας το πνεύμα του. Παράγει ανθρώπους ανίκανους να δημιουργούν για τους άλλους σε υλικό, κοινωνικό και πνευματικό επίπεδο. Παράγει νάνους ανθρώπους, ικανούς να κλέβουν χωρίς αιδώ το δημόσιο χρήμα, να ζουν πολυτελώς αυτοί και οι δικοί των, ερήμην των ανθρώπων που πεινούν, που ζουν εξαθλιωμένοι στο κοινωνικό περιθώριο και που χάνουν κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια χάριν του απάνθρωπου και τερατόμορφου κερδοσκοπισμού, με όποιο προσωπείο, εθνικιστικό, θρησκευτικό ή παγκοσμιοποιητικό και άσοφα πολυ-πολιτισμικό.

Η εργαλειακή εκπαίδευση είναι χωρίς πνεύμα και είναι η αιτία για την φθορά του φυσικού περιβάλλοντος και τον υποβιβασμό των λαών, των πόλεων και των κοινωνιών σε εξαθλιωμένη ανθρωπομάζα, ανίκανη να σκεφθεί, να πράξει και να αντιδράσει. Έτσι, καταργούμε την πόλη, τους πολίτες και την Δημοκρατία, σε τοπικό ή παγκόσμιο επίπεδο.

Η εργαλειακή εκπαίδευση δεν είναι παιδεία αλλά δολοφονία του ανθρώπινου πνεύματος, της δημοκρατίας και της ανθρωπιάς. Η εργαλειακή εκπαίδευση οδηγεί στο μηχανικό ζην και υπάρχειν, δηλαδή στον οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό και πνευματικό θάνατο.

του Καθηγητή Γιώργου Παύλου. Πολυτεχνική Σχολή, Πανεπιστήμιο Ξάνθης. Από το blog του Κώστα Δ. Καββαθά (των 4ΤΡΟΧΩΝ, της ΠΤΗΣΗΣ και όλων εκείνων των Ευαγγελίων των νιάτων μας)

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Ο Εχθρός της Ευρώπης

Αντί να δείξουμε ακλόνητη αλληλεγγύη, καταλήξαμε να δοκιμάζουν οι αγορές την αντοχή του Ευρώ, στοιχηματίζοντας στη διάλυση της Ευρωζώνης από τη Γερμανία – κάτι που γίνεται μέρα με την ημέρα όλο και πιο πιθανό

Η ανθελληνική υστερία των γερμανικών ΜΜΕ”, γράφει χαρακτηριστικά ο Γερμανός ιστορικός κ. A.Ritschl, “είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τη Γερμανία. Ουσιαστικά καθόμαστε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: η γερμανική ανάπτυξη οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο ότι, τόσο τα θύματα του πρώτου, όσο και του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, παραιτήθηκαν από τις απαιτήσεις τους…..Παρά το ότι η Γερμανία είναι υπεύθυνη για δύο παγκοσμίους πολέμους, εκ των οποίων ο δεύτερος ήταν κάτι παραπάνω από καταστροφικός, τα θύματα της συμφώνησαν να διαγραφεί ένα μεγάλο μέρος των χρεών της. Τα ότι η Γερμανία οφείλει την οικονομική της άνοδο στη γενναιοδωρία των άλλων λαών δεν το έχει ξεχάσει κανείς – ούτε οι Έλληνες”.

Οι Έλληνες”, συνεχίζει ο ιστορικός, “γνωρίζουν πάρα πολύ καλά τα «πολεμικά άρθρα» των γερμανικών ΜΜΕ. Εάν αλλάξουν οι διαθέσεις στην Ελλάδα (εάν «ξυπνήσουν» δηλαδή οι Έλληνες, εάν εκλέξουν επαρκείς, ανιδιοτελείς, ικανούς, θαρραλέους πολιτικούς και διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους), τότε είναι πολύ πιθανόν να ακολουθήσουν και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες – απαιτώντας με τη σειρά τους τα χρήματα που χωρίς καμία αμφιβολία τους χρωστάμε. Εάν λοιπόν υποχρεωθούμε νομικά να εξοφλήσουμε όλες μας τις υποχρεώσεις, τότε θα μας πάρουν και τα πουκάμισα μας – αφού, με βάση τη συμφωνία του Λονδίνου, «οι πολεμικές αποζημιώσεις, οι οποίες δεν πληρώθηκαν το 1953, θα έπρεπε να εξοφληθούν σε περίπτωση τυχόν επανένωσης της Γερμανίας».

Στην περίπτωση αυτή, θα ήταν πολύ καλύτερα όχι μόνο να αναδιοργανώναμε την ελληνική Οικονομία με δικό μας αποκλειστικά κόστος, αλλά να το κάναμε πλουσιοπάροχα. Εάν, αντί να συμμορφωθούμε με τους διεθνείς νόμους και να πληρώσουμε τα χρέη μας, συνεχίσουμε να παριστάνουμε τον πλούσιο τραπεζίτη, ο οποίος καπνίζει ήρεμα το πούρο του και δεν θέλει να πληρώσει τα χρέη του, εκβιάζοντας τους πιστωτές του, τότε κάποια στιγμή θα μας έλθει ένας τεράστιος λογαριασμός (τα χρέη της Γερμανίας προς την Ελλάδα υπολογίσθηκαν πρόσφατα στα 565 δις €, από έναν αξιόπιστο Γάλλο οικονομολόγο – πολύ περισσότερα από το δημόσιο χρέος της).

Η καλύτερη λύση σήμερα για την Ελλάδα και τη Γερμανία, με βάση τις εμπειρίες από τις δικές μας χρεοκοπίες, είναι η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του Ελληνικού χρέους. Κάποιες τράπεζες θα αντιμετώπιζαν βέβαια προβλήματα, αλλά θα μπορούσαν να διασωθούν με ορισμένα βοηθητικά προγράμματα. Για τη Γερμανία ίσως είναι ακριβό, αλλά πρέπει να πληρώσουμε – έτσι ή αλλιώς, αφού χρωστάμε. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα είχε την ευκαιρία να κάνει μία καινούργια αρχή – μία ευκαιρία που προσφέρθηκε στην αχάριστη Γερμανία πολλές φορές στο παρελθόν, ειδικά από τις Η.Π.Α.”.

Ανεξάρτητα από τις παραπάνω τοποθετήσεις του έγκυρου ιστορικού η Ελλάδα, με δική της σε μεγάλο βαθμό ευθύνη, είναι ξανά αντιμέτωπη με το εκβιαστικό δίλημμα που της τέθηκε το 1940 – ενώ έχει απλά διαφοροποιηθεί ο τρόπος διεξαγωγής του πολέμου: εκείνη την εποχή, τα χρησιμοποιούμενα μέσα ήταν στρατιωτικά, ενώ σήμερα είναι οικονομικά.

Εν τούτοις, το τότε ερώτημα παραμένει το ίδιο: Να συνθηκολογήσει η Ελλάδα με τον πανίσχυρο εχθρό, ο οποίος την απειλεί με έναν πόλεμο που δεν πρόκειται να κερδίσει («είτε υπογράφετε ότι θέλουμε, είτε χρεοκοπείτε», μας εκβιάζουν οι Γερμανοί), ή να αντισταθεί στις προσπάθειες υποδούλωσης και λεηλασίας της, ακόμη και αν οι Πολίτες της υποφέρουν, όπως επίσης υπέφεραν το 1940;

Συνεχίζοντας, οφείλουμε ίσως να θέσουμε ακόμη κάποια ερωτήματα, εάν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Ειδικότερα, εάν η όποια κυβέρνηση της Ελλάδας επέλεγε την αντίσταση οι σημερινοί, σχετικά εύποροι Έλληνες, είναι σε θέση να υποστούν τα δεινά ενός πολέμου, ή μήπως προτιμούν την ησυχία τους, έστω και σκλαβωμένοι; Πόσο σημαντική είναι η υπερηφάνεια, η ελευθερία και η αξιοπρέπεια για τους Έλληνες; Είναι αλήθεια σε θέση σύσσωμοι οι Πολίτες να επωμισθούν τα όποια βάρη της ενδεχόμενης άρνησης υποταγής τους, με στόχο τη διάσωση της δημόσιας περιουσίας και την διατήρηση της εθνικής τους ανεξαρτησίας;

Είναι η κυβέρνηση ικανή να πάρει οδυνηρές, «πατριωτικές» αποφάσεις ή μήπως όχι; Γνωρίζει η πολιτική ηγεσία τι ακριβώς επιθυμούν οι Έλληνες, όταν πιέζει ακόμη και τους βουλευτές της να αποδεχθούν ένα πρόγραμμα εξαθλίωσης και λεηλασίας της χώρας τους – ένα πρόγραμμα που δεν πρόκειται να οδηγήσει ποτέ στην έξοδο από την κρίση; Θα προτιμήσουν οι βουλευτές αυτοί να ακολουθήσουν το δύσκολο δρόμο και να αγωνισθούν για τα δικαιώματα των Πολιτών που τους εξέλεξαν ή, μήπως, θα επιλέξουν τις «καρέκλες» τους;

Δεν είναι αλήθεια υποχρεωμένη η κυβέρνηση να διαπιστώσει τι ακριβώς θέλουν οι Πολίτες, με τη βοήθεια ενός δημοψηφίσματος, πριν ακόμη υπογράψει την αποικιοκρατική, μονομερή σύμβαση συνθηκολόγησης με τον εχθρό; Γιατί θέτει εκβιαστικά διλήμματα στους Έλληνες, αφού γνωρίζει πολύ καλά ότι διαθέτει μία σειρά από όπλα, ικανά να αναχαιτίσουν επιτυχημένα τις επιθέσεις της Γερμανίας – όπλα που όμως σύντομα θα έχουν εξουδετερωθεί;

Έχει το κυβερνών κόμμα σαφή γνώση των τεράστιων ευθυνών του απέναντι στους Έλληνες και στους Ευρωπαίους – επίσης απέναντι σε εκείνους τους Γερμανούς Πολίτες, οι οποίοι επιθυμούν μία ευρωπαϊκή Γερμανία, ενώ πανικοβάλλονται στην ιδέα μίας γερμανικής Ευρώπης; Σε σημείο μάλιστα που να αναρωτιούνται έντρομοι οι ίδιοι οι Γερμανοί, «μήπως η κατά τα άλλα συμπαθέστατη καγκελάριος τους εγκυμονεί έναν νέο Χίτλερ»;

Η ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Περαιτέρω, θεωρούμε σκόπιμη την αναφορά μας στις δύο πλευρές της Γερμανίας, στα δύο πρόσωπα του Ιανού που την διακρίνουν, έτσι ώστε να είμαστε όσο περισσότερο γίνεται αντικειμενικοί – αφού θα μπορούσε κανείς εύλογα να μας χαρακτηρίσει εμπαθείς, επηρεασμένους δηλαδή είτε από τη δύσκολη θέση της χώρας μας, είτε από την «ψυχολογική» ανάγκη μας να ενοχοποιήσουμε άλλους, για τα δικά μας μεγάλα σφάλματα (άρθρο μας).

“Οι Έλληνες μπορούν να παράγουν μόνο ελαιόλαδο, να περιποιούνται υπέρ του δέοντος τους συνταξιούχους τους και να μας φτωχαίνουν. Η Ευρώπη είναι ένα γραφειοκρατικό τέρας”, διαβάζουμε τον τίτλο ενός άρθρου σε μία σοβαρή γερμανική εφημερίδα, ευρείας αποδοχής και κυκλοφορίας, η οποία παραθέτει τα παρακάτω στοιχεία (Πίνακας Ι):

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, ο μέσος μισθός στη Γερμανία είναι υψηλότερος κατά 80% σε σχέση με την Ελλάδα – ενώ η παραγωγικότητα των εκεί εργαζομένων είναι 54% μεγαλύτερη (ποσοστό που υποδηλώνει το μέγεθος της υπερτίμησης του Ελληνικού ευρώ, αλλά και της υποτίμησης του Γερμανικού). Εάν δε στο μισθό προσθέσουμε τις κοινωνικές παροχές (Υγεία, Παιδεία κλπ.), οι οποίες προσφέρονται στους Γερμανούς από το κράτος τους, θα συμπεράνουμε εύκολα ότι, το βιοτικό τους επίπεδο είναι συγκριτικά αρκετά υψηλότερο. Ίσως οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ ότι, η παραγωγικότητα δεν είναι μόνο θέμα μισθών αλλά, επίσης, κεφαλαίων, μεθόδων παραγωγής, επενδύσεων, σωστού προγραμματισμού, ορθολογικής λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης κλπ.

Συνεχίζοντας στο θέμα μας, χωρίς να επεκταθούμε σε περιττές λεπτομέρειες, όπως διαπιστώνεται από ένα μέρος των στοιχείων που καταγράφει η εφημερίδα, πρόθεση της είναι αφενός μεν να τεκμηριώσει την ανωτερότητα των Γερμανών σε σχέση με τους Έλληνες, αφετέρου να διαφοροποιηθεί από την Ευρώπη – την οποία θεωρεί πλέον ότι δεν έχει ανάγκη, επικρίνοντας την σκόπιμα.

Εάν τώρα η Ευρώπη είναι πρόθυμη να επιτρέψει σε μία εθνικιστική πλέον, «πρωσική» Γερμανία και σε μία μερκαντιλίστρια καγκελάριο να ηγηθεί, καθώς επίσης εάν η Ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμία αντίρρηση να συμβιβασθεί, παραδίδοντας αμαχητί τη χώρα και τους Πολίτες της, είναι κάτι που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με ασφάλεια.

Η ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

“Οι Γερμανοί χαρακτηρίζονται σαν Ευρωναζί – όχι σαν μία καλοπροαίρετη ηγετική δύναμη της Ευρώπης. Πως τα καταφέραμε αλήθεια;”, αναρωτιέται ο επιφανής Γερμανός οικονομολόγος H.Muller, διευθυντής οικονομικού περιοδικού.

Η Γερμανία βρέθηκε το 2009 και το 2010 στην ιστορική θέση, να εξελιχθεί σε μία μορφή ευρωπαϊκής ηγεμονικής δύναμης – αφού ήταν η μοναδική μεγάλη χώρα της Ευρωζώνης, η οποία διέθετε μία ανταγωνιστική οικονομική δομή, καθώς επίσης ένα σχετικά χαμηλό δημόσιο χρέος. Η Γερμανία μπορούσε να συμπεριφερθεί σαν μία καλοπροαίρετη ηγετική δύναμηέπρεπε να το κάνει, όπως οι Η.Π.Α. μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η καγκελάριος όφειλε να οδηγήσει την ΕΕ σε ένα κοινό μέλλον – να είχε την ικανότητα να το κάνει.

Αντίθετα όμως, επικράτησε δυστυχώς η εθνικιστική μικροπολιτική, βασισμένη στις εκλογικές αναμετρήσεις – στις οποίες «πουλούσε» η ρητορική δημαγωγία, ο λαϊκισμός δηλαδή, με κύριο χαρακτηριστικό τη σκληρή στάση απέναντι στις ελλειμματικές χώρες του Νότου. Στο προσκήνιο δεν βρίσκεται πλέον το κοινό μέλλον της Ευρώπης, αλλά η μονόπλευρη εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων – ή, καλύτερα, αυτό που θεωρεί η κυβέρνηση ότι είναι προς το συμφέρον μας.

Το γεγονός ότι επιμένει η γερμανική κυβέρνηση στη συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών της Ελλάδας, σε ενδεχόμενη «διάσωση» της, είναι μία καθαρά «συμβολική» πολιτική. Η διαγραφή χρεών (haircut) δεν θα βοηθούσε καθόλου την Ελλάδα. Αντίθετα από όσα λέει η καγκελάριος η Ελλάδα, σε μία τέτοια περίπτωση, θα παρέμενε εκτός αγορών για πάρα πολλά χρόνια – ενώ θα έχανε κάθε δυνατότητα να δανεισθεί μόνη της στο μέλλον. Παράλληλα, για να μπορέσει να μειώσει το χρέος της, θα έπρεπε να έχει πρωτογενές πλεόνασμα πάνω από τους τόκους που πληρώνει. Ακόμη καλύτερα, πάνω από 8%, κάτι που δεν έχει καταφέρει ποτέ καμία χώρα – με εξαίρεση τη Νορβηγία, λόγω των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της.

Εκτός αυτού, το Βερολίνο ρισκάρει τον κίνδυνο να βρεθεί η ΕΚΤ σε πολύ δύσκολη οικονομική θέση (ίσως θα έπρεπε εδώ να σκεφθούμε την αμυδρή πιθανότητα να χρεοκοπήσει σκόπιμα η Γερμανία την ΕΚΤ, προωθώντας στη θέση της τη δική της Bundesbank). Η κερδοσκοπία αναζωπυρώνεται, οπότε η κρίση βαθαίνει απειλητικά. Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση επιμένει στη διαγραφή χρεών: δήθεν για λόγους «αρχής» αλλά, στην πραγματικότητα, επειδή πολλοί στο κυβερνών κόμμα θεωρούν ότι, πρέπει να δείξουν στις αγορές, στους Έλληνες επίσης, ποιος έχει την εξουσία – ποιος είναι το αφεντικό της Ευρώπης και της Ελλάδας.

Η κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν να ζούμε ακόμη στην εποχή του 90 – σαν να υπάρχουν επιλογές στο σημερινό «συναλλαγματικό κλαμπ» και σαν να μην ήταν τα χρηματοπιστωτικά συστήματα τόσο στενά μεταξύ τους συνδεδεμένα, με κίνδυνο να καταρρεύσουν όλα μαζί. Όχι, δεν υπήρχε από την αρχή καμία εναλλακτική επιλογή, η οποία να μην απαιτούσε τη μεταφορά πόρων από τις πλεονασματικές, προς τις ελλειμματικές χώρες της Ευρωζώνης – τη δημοσιονομική και πολιτική τους ένωση. Όμως, αυτό δεν ταιριάζει με το λαϊκό αίσθημα – δεν πουλάει και δεν φέρνει ψήφους, όπως η παραδειγματική τιμωρία των Ελλήνων.

Έτσι λοιπόν μας έρχεται σήμερα ο λογαριασμός. Η Γερμανία ευρίσκεται σε μία απίστευτα δυσχερή θέση, έχοντας διαθέσει πάρα πολλά χρήματα, χωρίς να καταφέρει τίποτα. Θεωρούμαστε πια σαν Ευρωναζί και όχι σαν μία καλοπροαίρετη ηγετική δύναμη. Το ότι συνέβη κάτι τέτοιο, δεν είναι η καλύτερη απόδειξη μίας επιτυχημένης πολιτικής.

Αντί να δείξουμε λοιπόν ακλόνητη αλληλεγγύη, καταλήξαμε να δοκιμάζουν οι αγορές την αντοχή του Ευρώ, στοιχηματίζοντας στη διάλυση της Ευρωζώνης – κάτι που γίνεται μέρα με την ημέρα όλο και πιο πιθανό. Εάν το ευρώ καταρρεύσει, η Γερμανία θα έχει την αποκλειστική ευθύνη – αφού θα ήταν η χώρα που θα μπορούσε να το σώσει, αλλά δεν το έκανε από ιδιοτελή, μικροπολιτικά συμφέροντα. Φυσικά, η ζημία της Γερμανίας και όχι μόνο από ένα τέτοιο ενδεχόμενο, δεν ζυγίζεται καν με χρήματα”.

Κλείνοντας, ο Πίνακας ΙΙ αναφέρεται στο συνολικό δημόσιο χρέος των κρατών της Ευρωζώνης, καθώς επίσης στο ποσοστό της κάθε χώρας επί αυτού. Θεωρούμε ότι μόνο η απεικόνιση των χρεών, σε σχέση με το ΑΕΠ, δεν είναι αρκετά αντιπροσωπευτική – αφού τα απόλυτα μεγέθη, τα ποσά δηλαδή που χρωστάει η κάθε χώρα, είναι εξ ίσου σημαντικά.

Όπως διαπιστώνουμε από τον Πίνακα ΙΙ, τα χρέη της Γερμανίας, σε απόλυτα νούμερα, δεν είναι καθόλου αμελητέα. Τυχόν αύξηση του επιτοκίου δανεισμού της μόλις κατά 1%, θα της κόστιζε περί τα 18 δις € – ποσό υψηλότερο από τους συνολικούς τόκους που πληρώνει σήμερα η Ελλάδα. Είναι αδύνατο λοιπόν το να μην κατανοεί τη σημασία που θα είχε η ενδεχόμενη ανάδειξη του ευρώ σαν παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος – γεγονός που μας προβληματίζει ακόμη περισσότερο, σε σχέση με τη συμπεριφορά της απέναντι στη Ελλάδα.

Μόνο η υπόθεση λοιπόν ότι, η Γερμανία χρησιμοποίησε αρχικά το ΔΝΤ για τη «βρώμικη δουλειά», έχοντας άλλα σχέδια για τη συνέχεια (όπως τεκμηριώνεται σήμερα από τους εκβιασμούς της στην Ελλάδα), θα απαντούσε κάπως λογικά στις απορίες μας. Εν τούτοις, κρίνοντας από τα τεράστια χρέη της Ιταλίας τα οποία, εκτός των άλλων, υπερβαίνουν το 120% του ΑΕΠ της (μάλλον το 150%, εάν συμπεριλάβουμε τα πιθανά προβλήματα των τραπεζών της), εάν οι εντολείς του ΔΝΤ, οι αγορές δηλαδή, επιτεθούν στην Ιταλία, θα είναι πολύ δύσκολο να ευοδωθούν πλέον τα όποια «μυστικά σχέδια» της Γερμανίας (εννοούμε πάντοτε την τευτονική κυβέρνηση και το γερμανικό Καρτέλ – ποτέ τους Γερμανούς πολίτες, οι οποίοι υποφέρουν ήδη τα πάνδεινα).

Κλείνοντας, οφείλουμε να τονίσουμε μία λανθασμένη εκτίμηση σχεδόν όλων μας, όταν θεωρούμε τη Γερμανία μικρή, συγκριτικά με τις άλλες υπερδυνάμεις. Η χώρα αυτή δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται μόνη της – αλλά σαν την κυρίαρχη δύναμη μίας πλούσιας, παραγωγικής Ευρώπης των 500 εκ. κατοίκων, η οποία είναι πολύ ισχυρότερη από όσο πιστεύει κανείς.

ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει σε μία πρόσφατη ανάλυση μας (Λιτότητα, δραχμή ή υποτίμηση;) “Η Ελλάδα, σε σύγκριση με προηγούμενα υπερχρεωμένα κράτη, έχει μία μεγάλη διαφορά, ένα σημαντικότατο πλεονέκτημα καλύτερα: Το 95% των ομολόγων του δημοσίου έχουν εκδοθεί σύμφωνα με το ελληνικό Δίκαιο – γεγονός που σημαίνει ότι, το ελληνικό κοινοβούλιο έχει τη δυνατότητα να αλλάξει, με την ψήφιση ενός νόμου, τη «συναλλαγματική μορφή» των ομολόγων.

Ειδικότερα, εάν η Ελλάδα εγκατέλειπε την Ευρωζώνη υιοθετώντας τη δραχμή, θα είχε την απόλυτα νόμιμη δυνατότητα, πριν ακόμη απελευθερώσει την ισοτιμία του νομίσματος της, να μετατρέψει τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου σε δραχμές – με την ισοτιμία των 340 δρχ. ανά €, η οποία ίσχυε την περίοδο της εισόδου της στη νομισματική ένωση (ΟΝΕ). Στη συνέχεια, θα μπορούσε να «απελευθερώσει» τη συναλλαγματική ισοτιμία της δραχμής, η οποία πιθανότατα θα υποτιμούταν αμέσως – εις βάρος όμως των δανειστών της και χωρίς να επηρεαστεί αρνητικά το δημόσιο χρέος”. Με βάση τώρα έναν εξαιρετικό Έλληνα δικηγόρο, η οικονομική μας θέση τεκμηριώνεται νομικά ως εξής:

Με νόμο μπορεί το Ελληνικό Δημόσιο να αλλάξει το νόμισμα του ομολόγου εφόσον η έκδοση διέπεται από το ελληνικό Δίκαιο. Οι επενδυτές δικαιούνται φυσικά να προσφύγουν στην ελληνική δικαιοσύνη, αλλά δεν θα έχουν μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας. Αυτά φυσικά δεν ισχύουν καταρχήν για το «Δάνειο της Τρόικας», το οποίο διέπεται από το αποικιοκρατικό αγγλικό δίκαιο (με δικαιοδοσία ECJ) – αν και στην πράξη η Σύμβαση αυτή είναι επίσης άκυρη, γεγονός που σημαίνει ότι μπορεί να καταγγελθεί οποτεδήποτε, για δεκάδες λόγους.

Στη διεθνή βιβλιογραφία υπάρχουν βέβαια και οι ονομαζόμενοι «διεθνιστές», οι οποίοι ισχυρίζονται το αντίθετο. Είναι οι ίδιοι που αναφέρουν ότι το κοινοτικό (ή, ορθότερα πλέον, το «ενωσιακό» δίκαιο) υπερισχύει – όχι απλώς του κοινού εσωτερικού αλλά και του συνταγματικού δικαίου των Κρατών Μελών. Οι ίδιοι «παραλλάσσουν» το δήθεν επιχείρημα τους λέγοντας ότι, οι δύο έννομες τάξεις είναι «επάλληλες» – επίσης πως, με βάση τη λεγόμενη αρχή της «επικουρικότητας», υπάρχουν τομείς όπου υπερισχύει το ένα σύστημα Δικαίου και «επικουρεί» το άλλο.

Πρόκειται φυσικά για εσφαλμένους ισχυρισμούς, αφού οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί, οι οποίοι προωθούν την άποψη αυτή σε διεθνές επίπεδο, αποκλείουν κάθε τέτοια συζήτηση στο εσωτερικό τους. Δηλαδή, θέλουν να ισχύει για όλους ανεξαιρέτως τους άλλους λαούς, αλλά όχι για τους ίδιους (!).

Αυτό θυμίζει κάπως την «πίεση» των Η.Π.Α. σε όλα τα κράτη, να προσχωρήσουν στη Σύμβαση για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, την οποία οι ίδιοι δεν υπέγραψαν, για να μην έχει το Δικαστήριο της Χάγης δικαιοδοσία επί Αμερικανών πολιτών (είναι άλλο από το λεγόμενο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης που επιλύει διαφορές μεταξύ κρατών-μελών του ΟΗΕ).

Το κρίσιμο σημείο που αδυνατούν να καταλάβουν όλοι οι οικονομολόγοι, οι οποίοι δεν γνωρίζουν νομικά είναι το ότι, επί της ουσίας, ο όρος «Διεθνές Δίκαιο» είναι παραπλανητικός - διότι το Δίκαιο είναι σύνολο κανόνων που διέπουν ετερόνομα τις βιοτικές σχέσεις στα πλαίσια μίας έννομης τάξης. Αντίθετα, όταν μιλάμε για διεθνή κοινότητα και διεθνή έννομη τάξη, θα πρέπει να μιλάμε για διεθνείς σχέσεις – αφού οι κανόνες του λεγόμενου «Διεθνούς Δικαίου» προκύπτουν αποκλειστικά από συμβάσεις («συνθήκες») κυρίαρχων κρατών.

Ο λόγος είναι προφανής: εις βάρος ενός κράτους δεν μπορεί να επιβληθεί αναγκαστική εκτέλεση στο εσωτερικό του, ει μη μόνο εάν το επιτρέψει το ίδιο το κράτος. Ομοίως είναι εξαιρετικά δυσχερής η επιβολή εκτέλεσης σε περιουσία ενός κράτους στο εξωτερικό, διότι τα κράτη επικαλούνται το προνόμιο της ετεροδικίας (extraterritoriality) – το οποίο, ανάλογα με την εποχή που διανύουμε, είναι απόλυτο ή σχετικό. Δηλαδή οι πιστωτές ενός κράτους, σε περίπτωση που δεν πληρώνει τις οφειλές του (στάση πληρωμών), δεν μπορούν να κατάσχουν περιουσιακά στοιχεία του, ούτε στο εσωτερικό του, ούτε στο εξωτερικό – αντίθετα με όσα ισχύουν για τις επιχειρήσεις.

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η γνωστή αντιδικία Ιταλίας – Γερμανίας στο Διεθνές Δικαστήριο για τις ναζιστικές αποζημιώσεις, όπου η Ελλάδα έκανε παρέμβαση υπέρ της Ιταλίας (η οποία, ως γνωστό, επέτρεψε εκτέλεση σε βάρος της Γερμανίας στο έδαφος της, για την υπόθεση του Διστόμου – κάτι που δεν επέτρεψε η ίδια η Ελλάδα!).

Συμπερασματικά λοιπόν, τα κυρίαρχα κράτη μπορούν να κάνουν ότι θέλουν – αν και δυστυχώς οι μεγάλες δυνάμεις επιβάλλουν τους όρους τους στις πιο αδύναμες χώρες (η δύναμη «παράγει» Δίκαιο). Αυτό γίνεται παραδοσιακά με δύο τρόπους:

(α) Ο πιο ανώδυνος και φθηνός τρόπος επιβολής όρων, είναι μέσω του εσωτερικού συμμάχου τους, της εκάστοτε ελίτ δηλαδή (κυρίως των ΜΜΕ, των πολιτικών και των κυβερνήσεων, οι οποίοι παίρνουν εντολή να πείσουν τους Πολίτες – να τους κάνουν «πλύση εγκεφάλου καλύτερα»)

β) Ο πιο άκομψος είναι η πίεση από το εξωτερικό – με δηλώσεις, δημοσιεύματα, «αξιολογήσεις», επιθέσεις, εκβιασμούς, ενίοτε δε και με επεμβάσεις, ακόμα και ένοπλες, ή με στρατιωτικές «απειλές» (για παράδειγμα, εισβολή της Τουρκίας). Πιθανολογώ ότι για το λόγο αυτό η Ελλάδα έκανε ανέκαθεν αυτό που της ζητούσαν δανειστές της”.

Με βάση τα παραπάνω, αν και θεωρούμε λύση έσχατης ανάγκης, «ύστατη λύση» δηλαδή (last resort) την επιστροφή της χώρας μας στη δραχμή, έχουμε την άποψη πως η Ελλάδα οφείλει να το σκεφθεί σοβαρά – εάν βέβαια δεν βοηθηθεί από τους εταίρους της, παράλληλα με την άμεση εκδίωξη του ΔΝΤ από την επικράτεια της (της Τρόικας καλύτερα και της Γερμανίας, αφού αυτή επιβάλλει πλέον τους όρους).

Με την έννοια «βοήθεια» δεν εννοούμε φυσικά τον περαιτέρω δανεισμό της (πόσο μάλλον αφού η Τρόικα απλά «αναπληρώνει» τις «αγορές», μετά την ευρωελληνική κρίση δανεισμού που προκάλεσε ο απίστευτα καταστροφικός χειρισμός της Γερμανίδας καγκελαρίου), αλλά ένα αποτελεσματικό «σχέδιο Marshall», για την αναδιοργάνωση της οικονομίας της. Άλλωστε, αφενός μεν τα δάνεια δεν λύνουν προβλήματα, αφετέρου μεταφέρουν τα βάρη επαυξημένα στο μέλλον – αφού κάποια στιγμή πρέπει να πληρωθούν, συνήθως με τοκογλυφικούς τόκους.

Στην αντίθετη περίπτωση, η Ελλάδα δεν πρέπει ούτε στιγμή να διστάσει – παίρνοντας τις οδυνηρές μεν, αλλά απόλυτα υποχρεωτικές αποφάσεις που χρειάζονται, για την εξασφάλιση της ευημερίας των Πολιτών της. Άλλωστε, με το καινούργιο υφεσιακό πρόγραμμα της Τρόικας και όχι πλέον του ΔΝΤ (μεσοπρόθεσμο), το οποίο κατά την άποψη μας θα ήταν έγκλημα να ψηφισθεί, δεν φαίνεται να αποφεύγουμε τη στάση πληρωμών. Απλούστατα θα εξουδετερωθεί, αργά και μεθοδικά, η βόμβα της χρεοκοπίας, η οποία απειλεί όχι μόνο την Ευρωζώνη, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη.

Για την Ευρώπη των Πολιτών της φυσικά, πόσο μάλλον για την ευρωπαϊκή ιδέα της διαρκούς ειρήνης και ευημερίας όλων των Ευρωπαίων, καθώς επίσης για την Ελλάδα, θα ήταν απείρως προτιμότερη η εκδίωξη της Γερμανίας από την Ευρωζώνη – εάν βέβαια δεν επικρατήσει ο καλός της εαυτός και εάν παραμείνει η εμμονή της πρωσικής της κυβέρνησης, να κυριαρχήσει απολυταρχικά σε μία Ευρώπη των 500 εκ. κατοίκων (θυσιάζοντας αυτούς που αντιστέκονται, για τον παραδειγματισμό και την υποδούλωση των υπολοίπων).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ολοκληρώνοντας, αναφέρουμε ξανά ότι, η Ελλάδα έκανε μεν πάρα πολλά λάθη στο παρελθόν (ιδίως κάποιοι πολιτικοί της – τους οποίους όμως δεν μπορεί κανείς να παραλληλίσει με τους ναζί, όσο ανεπαρκείς ή διεφθαρμένοι και να ήταν), αλλά δεν σκότωσε κανέναν. Δεν οδήγησε δηλαδή τον κόσμο σε δύο παγκόσμιους πολέμους όπως η Γερμανία, για τους οποίους, αντί να τιμωρηθεί, βοηθήθηκε από τις Η.Π.Α. και την Ευρώπη για να ανακάμψει – ταυτόχρονα με τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους των οφειλών της.

Όσον αφορά δε τη σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδας, το πρόβλημα μας δεν είναι μόνο το μνημόνιο: το πρόβλημα μας είναι κυρίως η Τρόικα και το «μεσοπρόθεσμο έγκλημα» που θέλει να μας επιβάλλει – ιδιαίτερα δε οι ιδιωτικοποιήσεις των κοινωφελών μας επιχειρήσεων, το ξεπούλημα τους καλύτερα σε εξευτελιστικές τιμές, καθώς επίσης ο καταστροφικός «εφαρμοστικός» νόμος, χωρίς δημοψήφισμα. Η δημόσια περιουσία ανήκει σε όλους τους Έλληνες, οπότε αυτοί πρέπει να αποφασίσουν – πόσο μάλλον όταν η κυβέρνηση δεν ενημέρωσε κανέναν με το προεκλογικό της πρόγραμμα, σε σχέση με τον τρόπο που θα διαχειριζόταν την εξουσία της.

Ένα εξαιρετικό άρθρο που υπογράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 26. Ιουνίου 2011

viliardos@kbanalysis.com

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Ο εκφυλισμός της ελληνικής “μεγαλοαστικής τάξης”

Η ιστορία με τους «στημένους» αγώνες, γνωστή εδώ και χρόνια στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, δεν είναι ξεκομμένη από το γενικότερο ημεδαπό οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο.
Ο -σε μεγάλο βαθμό- παρασιτικός χαρακτήρας της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης, είχε κάποτε την έννοια της αποβιομηχάνισης Η μεταπρατική φύση του τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες εξελίχθηκε σε χρηματιστηριακή-τραπεζική, γενικότερα υπηρεσιών, εξυπηρετήσεων και διευκολύνσεων (Το εφοπλιστικό κεφάλαιο εξαιρείται καθώς οι δραστηριότητες του σε μεγάλο βαθμό ήταν και είναι έξω από τα στενά όρια της ελληνικής οικονομίας).

Η πρόσδεση της λεγόμενης ελληνικής «αστικής τάξης» στο άρμα της εκάστοτε εξουσίας, εξασφάλιζε την αναπαραγωγή της. Παράλληλα δημιουργούσε νέους αντιπαραγωγικούς πόλους. Η ποιότητα των μελών της έφθινε, καθώς το δαιμόνιο της επιχειρηματικότητας, αντικαταστάθηκε από τον δαίμονα της πρόσβασης στα πολιτικά κλιμάκια. Η στενή αυτή σχέση που έμεινε στην καθημερινή ορολογία ως «διαπλοκή» ήταν στην πραγματικότητα ο εκφυλισμός της μεγαλοαστικής τάξης, σε μια εκδοχή «λούμπεν αστική».

Οι «φωτογραφικοί» διαγωνισμοί, τα «φιλέτα» του Δημοσίου, η «επιστήμη των μεσαζόντων» γαλούχησαν γενιές επί γενεών «αστών» κρατικοδίαιτους, εξαρτώμενους, αντιπαραγωγικούς

Δεν ήταν λίγες οι φορές που για να πετύχουν τους στόχους τους, «τάιζαν» ολόκληρα συστήματα. Στην πραγματικότητα υπερτιμολογούσαν έργα και υπηρεσίες προκειμένου να πάρουν όλοι το «μερτικό» τους, να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι και να μην «κελαηδήσει» κανείς στα ΜΜΕ. Στην πράξη επιβάρυναν τον φορολογούμενο και το χρέος με δυσθεώρητα και αναίτια ποσά.

Με λίγα λόγια η δομή των κρατικών προμηθειών κάθε είδους, έκρυβε από πίσω της μια θλιβερή παθογένεια. Οι αρχές της ελεύθερης οικονομίας αλλά και της λογικής αντικαταστάθηκαν από τις απαιτήσεις των συμμετεχόντων στο πάρτι.

Ο εύκολος και γρήγορος πλουτισμός, οι «παράγοντες» του οικονομικού βίου που φύτρωναν σαν τα μανιτάρια και πόζαραν φιλάρεσκα για τις κυριακάτικες εκδόσεις, ήταν στην πραγματικότητα η ελληνική εκδοχή μιας λατινοαμερικανικού τύπου αστικής τάξης: Διαβρωμένη, εκφυλισμένη, αποϊδεολογικοποιημένη, η τάξη αυτή όχι μόνο δεν μπόρεσε να παίξει το ρόλο της ως εγχώριο «κεφάλαιο» αλλά ταυτίστηκε και με ξένα συμφέροντα και εταιρείες, απεμπολώντας την όποια εθνική της ταυτότητα.

Οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι κονδυλοφόροι – προπαγανδιστές των «ιδανικών» της Νέας Τάξης, της Παγκοσμιότητας και της πολιτισμικής άλωσης δεν είναι παρά μίσθαρνα όργανα αυτής της χωρίς ιδανικά, αρχές και πατρίδα «αστικής τάξης». Το γεγονός ότι χάρις στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα αυτή η τάξη κατάφερε να αποκτήσει και τον έλεγχο του ΜΜΕ είχε ως αποτέλεσμα και τον εκμαυλισμό της κοινωνίας. Η οποία καθισμένη στον καναπέ της έπαιρνε μάτι στα απόκρυφα της «καλής κοινωνίας» και ονειρευόταν να γίνει σαν κι αυτήν.

Επίορκοι δικαστές και αστυνομικοί, επαγγελματίες δολοφόνοι και κουστουμαρισμένοι εκτελεστές κρατικών συμβολαίων, λαθρέμποροι ναρκωτικών και ιδεών, ντοπαρισμένοι αθλητές και πουλημένοι διαιτητές, κράτος και παρακράτος, παιδεραστές και αργυρώνητοι προστάτες των ηθών, παρήλαυναν καθημερινά στα τηλεοπτικά «παράθυρα» και την ζωή μας, διαπλεκόμενοι με «ροζ ιστορίες» και σκοτεινές διαμεσολαβήσεις, υπό την αιγίδα σκανδαλοθήρων δημοσιογράφων που λάτρευαν μόνο το λογαριασμό τους στην τράπεζα.

Αυτή ήταν η ζωή που πλάσαραν στον λαό. Καθ’εικόνα και ομοίωση τους.

Φτάσαμε όμως στο τέλος. Και στην αποκάλυψη της πραγματικής φύσης τους. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε ονόματα. Τους βλέπουμε όλοι στην τηλεόραση και τους διαβάζουμε στις δικογραφίες των κοριών. Ποια είναι η ουσία; Η καθημερινή συναναστροφή και η επιχειρηματική διαπλοκή σε στοιχηματικές και άλλες μπίζνες των σπουδαίων και τρανών που αγόραζαν πολιτικούς και ΜΜΕ με άτομα του κοινού ποινικού δικαίου. Οι πολίτες αντιλαμβάνονται πλέον μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική από την γκλαμουριά και το «δήθεν» που αποπνέουν συνήθως τα ρεπορτάζ για τους γάμους, τα βαφτίσια και τις ευεργεσίες τους.

Αλλά όπως έλεγε και ο Μαρξ «ο καπιταλισμός φτιάχνει το σκοινί που θα τον κρεμάσει». Θα “σφαχτούν” μεταξύ τους όσο η κρίση θα βαθαίνει.

Από το Antinews

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Στη ρωγμή του χρόνου

Στις αρχές της δεκαετίας του '80, ζούσαμε σ' ένα μεταίχμιο: «στη ρωγμή του χρόνου», όπως θα έλεγε ο Ρασούλης, με τη φωνή του Παπάζογλου.

Ήμουν τότε ανάμεσα στα 20 και στα 25 μου, και μπορεί να ξέραμε τι είχε προηγηθεί, όχι όμως τι θα επακολουθούσε. Πίσω μας, η γενιά του 1970
, με τα ξεφτισμένα συλλογικά οράματα. Και μπροστά μας, οι νεότεροι, που έμελλε να παραδοθούν στον πιο έξαλλο ατομικισμό, μέσω της καταναλωτικής αφθονίας και του ευδαιμονισμού. Ιδίως από το '89 και μετά, οπότε υπερίσχυσε ο ασύδοτος χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός, που μας οδήγησε στην οικονομική κρίση.Από μια πλευρά ήταν χρυσή εποχή. Μια δεκαετία σφραγισμένη από την πασοκική Αλλαγή. Και από τον εφηρμοσμένο φεμινισμό, όπου το «μάτσο» αρσενικό έγινε καταγέλαστο. Ο αντιαμερικανισμός κόχλαζε σε βαθμό υστερίας (η φωτιά του σιγοκαίει τώρα ως αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση). Την αρχική μας άρνηση απέναντι στην ΕΟΚ θα τη διαδεχόταν η αποδοχή της, όπως σε κάθε πένθος, μολονότι εν προκειμένω βοήθησαν και τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Πρώτη φορά μετά τους χίπις, η επιδημία του AIDS θα ύψωνε ένα ανάχωμα στην ερωτική ελευθεριότητα, προκαλώντας έναν παροξυσμό της πορνογραφίας. Θα θριάμβευε η επώνυμη μάρκα στο ντύσιμο: ο μαζάνθρωπος και η στολή του. Ήταν η εποχή που πρωτονιώσαμε στο πετσί μας τον καύσωνα, και το Μεγάλο Ελληνικό Καλοκαίρι άρχιζε να μετατρέπεται από όνειρο σε εφιάλτη.

Όμως, ειδικά τα πρώτα εκείνα χρόνια, η γενιά μου είχε την τύχη να βρεθεί σ' ένα σπάνιο σημείο ισορροπίας. Μετέωρη ανάμεσα στη συλλογικότητα και στον ατομικισμό, στην παράδοση και στο μοντέρνο, στο ρομαντισμό και στον πραγματισμό. Σε σύγκριση με τους προηγούμενους, είχαμε φτωχές εμπειρίες: ούτε έπος
της Αντίστασης κι Εμφύλιο, ούτε Πολυτεχνείο. Αλλά είχαμε συνείδηση αυτής της έλλειψης, της απογύμνωσης από ηρωισμούς και μεγάλα λόγια - όχι όπως οι ακόμα νεότεροι, που μεγάλωσαν αντιμέτωποι με το σκέτο τίποτα και αυταπατώνται ότι «παγκοσμιοποιήθηκαν». Μπροστά στις καταπιεστικές συμβάσεις των μεγαλύτερων και στην κυνική αφασία των μικρότερων, εμείς βιώναμε μια αναζωογονητική ελευθερία, που μας επέτρεπε να κρίνουμε με μια σχεδόν αιρετική ματιά.

Βλέπαμε, φέρ' ειπείν, ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήτα
ν ο ηγέτης που άλλαξε τη χώρα όσο κανείς άλλος μεταπολεμικά. Όμως, εξίσου προς το καλύτερο και προς το χειρότερο, αφού συνόψιζε τα εθνικά μας προτερήματα κι ελαττώματα. Ο Κοσκωτάς ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι τα ΜΜΕ αποκτούσαν την πρωτοκαθεδρία. Η Μελίνα Μερκούρη μας δίδασκε ότι το πάθος στην πολιτική, έστω και το θεατρινίστικο, είναι καλύτερο από το τίποτα. Όσο για τον Χαρίλαο Φλωράκη, απορούσαμε: πώς κολλάνε το αρχέτυπο του κατσαπλιά καπετάνιου με τη λαμπρή κοινοβουλευτική καριέρα;

Ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν ο διεθνής βάρδος του βαθύτερου και του πιο εκλεπτυσμένου λυρισμού μας. Και ο Θεοδωράκης: ο ακόμα πιο διεθνής μας, επικολυρικός αυτός. Όμως, συμφωνούσαμε και με την κριτική που τους έκανε ο μέγας σόουμαν της γενιάς του Πολυτεχνείου, ο Σαββόπουλος: «Χατζιδάκια μ', Θοδωράκια μ', ισείς τρώτι κι πίνιτι κι εμένα μι τρώει η αρκούδα». Ο Παπάζογλου μας φαινόταν η κα
λόκαρδη και εναλλακτική πλευρά της ίδιας γενιάς. Κι ο Τζίμης Πανούσης: έξοχος, και μαζί αδικαιολόγητα χυδαίος. Οι αδελφοί Κατσιμίχα, αν και κατά βάθος ροκάδες, διέθεταν την αβίαστη γνησιότητα του παλιού λαϊκού τραγουδιού. Όμως, οι χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι της γενιάς μου ήταν οι Φατμέ κι ο Πορτοκάλογλου, που έτυχε να τους ζήσω από κοντά.

Χάρη στο ίδιο εκείνο πνεύμα ελευθερίας, κατόρθωσα να μαθητεύσω στο εργαστήριο ενός λογοτέχνη όπως ο Κουμανταρέας, που ταξικά και αισθ
ητικά ήταν πολύ πιο συντηρητικός, και να γίνουμε φίλοι. Για τη γενιά μου, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ήταν όντως σπουδαίος. Και την ίδια στιγμή, υποψιαζόμασταν ότι ακόμα σπουδαιότερο έργο του ίσως ήταν το πώς επέβαλε το έργο του, όπως ισχυριζόταν ο Νίκος Νικολαΐδης, ο ανατρεπτικός πρίγκιπας του ντόπιου σινεμά.

Από την άλλη, ο Μένιος Κουτσόγιωργας δεν ήταν καλ
ός ή κακός, αλλά ένα πρόσωπο τραγικό. Από χαλίφης στη θέση του χαλίφη όσο νοσούσε ο Αντρέας στο Λονδίνο, σύρθηκε στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά, αποφασίστηκε η προφυλάκισή του, κι εκεί μες στην αίθουσα υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο, που τελικά τον έστειλε στον τάφο. Ακόμα πιο φρικτή ιστορία, για την οποία θα χρειαζόταν τουλάχιστον ένας Ντοστογιέφσκι, η διαβόητη υπόθεση Νάσιουτζικ, κι ο φόνος στο Κολωνάκι του 73χρονου εμπόρου και συγγραφέα Θανάση Διαμαντόπουλου από 94 σφυριές στο κεφάλι.Ξεχωριστή θέση στην πινακοθήκη του Κακού καταλάμβανε κι ο «δράκος» της Βόρειας Ελλάδας, Κυριάκος Παπαχρόνης, βιαστής και σίριαλ κίλερ, με τρομερές ερωτικές κατακτήσεις, αφότου μπήκε φυλακή. Ο «ισοβίτης ή δραπέτης», σύμφωνα με τον τίτλο της αυτοβιογραφίας του, Βαγγέλης Ρωχάμης, ήταν για μας ο νέος λήσταρχος Νταβέλης (τη θέση του διεκδικεί σήμερα ο Βασίλης Παλαιοκώστας και οι χολιγουντιανές αποδράσεις του με ελικόπτερα). Ακόμα και σ' ένα μνημείο φτήνιας και κακογουστιάς, όπως ο αστέρας της βιντεοκωμωδίας Στάθης Ψάλτης, εμείς διακρίναμε σπίθες αυτοπαρωδίας.

Όταν η ομάδα μπάσκετ του Άρη δοξάστηκε, κι η Ελλάδα έγινε πρωταθλήτρια στο «ευρωμπάσκετ», μάθαμε απέξω τα ονόματα των Γκάλη, Φασούλα και Γιαννάκη, και καμαρώναμε σαν γύφτικα σκεπάρνια. Απολαμβάναμε την τηλεοπτική όαση «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι», που σκάρωνε ο Σαββόπουλος, και νιώσαμε ορφανοί όταν, μετά από μερικά ακόμα δημιουργικά βήματα, αποφάσισε να σιωπήσει. Να που δεν κρατήθηκε, όμως, και το έριξε στη νοσταλγική αυτοεπανάληψη, φλερτάροντ
ας αναπόφευκτα με την αυτοπαρωδία.

Θεωρούσαμε ότι το ΕΣΥ θα έπρεπε να είχε γίνει από καιρό, και παράλληλα το αντιμετωπίζαμε σαν να ήταν ένας θεσμός εκ γενετής προβληματικός. Και το βρίσκαμε φυσικό που έντιμοι πολιτικοί σαν τον Γεννηματά είχαν ακόμα τότε τον πρώτο ρόλο. Στη διασκέδαση συνδυάζαμε τρόπους που για τους παλιότερους ήταν αντιφατικοί σε βαθμό σχιζοφρένειας: μπαράκια και καφετέριες, με ντισκοτέκ και σκυλάδικα. Περαστικός από τα Εξάρχεια, έβλεπα τον Νικόλα Ασίμο να παίζει τα τραγούδια του στο δρόμο, εξα
θλιωμένος και κακομοίρης. Όσο συνεπής κι αν υπήρξε στο εναλλακτικό όραμά του, η μετά θάνατον αγιοποίησή του πάντα θα με εκπλήσσει.

Σχεδόν με το που εφαρμόστηκε το Μονοτονικό, άρχισαν να μας λείπουν οι περισπωμένες και οι δασείες. Όσο για τις τηλεφωνικές υποκλοπές, πώς να σε εντυπωσιάσουν, όταν σε λίγο θα κατέφταναν τα κινητά, για τα οποία είχε πλήρη άγνοια μέχρι και η επιστημονική φαντασία; Νιώσαμε τρόμο με το πυρηνικό ατύχημα στο Τσέρνομπιλ, και παρά τα λεγόμενα του Μαρξ, μόνο φάρσα δεν αποδείχτηκε η επανάληψη της Ιστορίας πρόσφατα στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας.

Στο νου μας, ο 15χρονος Μιχάλης Καλτεζάς, που δολοφονήθηκε από αστυνομικό το '85, συνδέθηκε με τις καταλήψεις στο Χημείο και στο Πολυτεχνείο. Από εκεί και μετά, σαν να θέριεψε ο αντιεξουσιαστικός χώρος, που σήμερα μας θυμίζει περισσότερο από κάθε άλλον τους προδικτατορικούς «κομμουνιστοσυμμορίτας». Ο Χατζιδάκις, μέσ' απ' τις στήλες τού καλαίσθητου και πολυφωνικού περιοδικού του «Τέταρτο», έβλεπε με θετικό μάτι τους αναρχικούς. Τι θα έλεγε, άραγε, για τους τωρινούς μηδενιστές μπαχαλάκηδες;

Θυμάμαι, επίσης, πόσο είχα νιώσει μειονεκτικά βλέπον
τας ότι, ενώ σε άλλες χώρες οι πολιτικά στρατευμένοι δημιουργοί προβιβάζονταν σε κορυφαίους θεσμικούς παράγοντες (ο θεατρικός συγγραφέας Βάτσβαλ Χάβελ, πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας), εδώ σ' εμάς, αντί για τον συγγραφέα του «Ζ» (Β. Βασιλικός), έγινε πρόεδρος της Δημοκρατίας ένας από τους ήρωές του (Χρ. Σαρτζετάκης).

Τα ναρκωτικά μεταβάλλονταν σε μάστιγα και οι θεραπευτικές κοινότητες ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια. Παραδόξως, ωστόσο, κανείς από την πεζογραφική «γενιά του 1980» (Τατσόπουλος, Σφακιανάκης, Ταμβακάκης, Βακαλόπουλος, εγώ) δεν έγραψε κάποιο μείζον έργο, για το μείζον αυτό σύγχρονο θέμα. Ζούσαμε
την άνθηση και το μαρασμό των ραδιοπειρατών (το σκηνικό της νουβέλας μου «Διόδια») και βαυκαλιζόμασταν ότι η επερχόμενη ιδιωτική ραδιοτηλεόραση θα ήταν «ελεύθερη».

Η δομή του νεοφερμένου βίντεο κλιπ άρχιζε να επιδρά στον εγκέφαλό μας, κι ήμασταν τα πειραματόζωα όπου πρωτοδοκιμάστηκε η πρόσληψη της πραγματικότητας με τον τρόπο του τηλεοπτικού ζάπινγκ. Εννοείται ότι χαιρόμασταν βλέποντας τα κόμικς να μετατοπίζονται στο επίκεντρο της κυρίαρχης κουλτούρας. Και να επιβάλλεται ως αυταξία η αργκό της νεολαίας. Οι σημερινοί πιτσιρικάδες αγνοούν ότι, προηγουμένως, το να γράφεις εκφράσεις όπως «μου τη σπάει» ή «τη βρίσκω», σχεδόν απαγορευόταν.

Τότε ακόμα δείχναμε κατανόηση στο «αντάρτικο πόλης» της 17 Νοέμβρη και του ΕΛΑ, πριν τους γυρίσουμε τελικά την πλάτη. Χάσαμε τα αυθεντικά λαϊκά, αλλά βρήκαμε τα νεορεμπέτικα-νεολαϊκά: Οπισθοδρομική Κομπανία, «Η εκδίκηση της γυφτιάς» των Ρασούλη-Ξυδάκη, Χειμερινοί Κολυμβητές, Παιδιά από την Πάτρα. Το «νέφος» προλείαινε μέσα μας το έδαφος για την εξάπλωση της οικολογίας. Και οι Νεοορθόδοξοι επανόρθωναν, σαν γενιά κι αυτοί, το σφάλμα της νεότητάς τους, τότε που ως φανατικοί αριστεροί διέγραφαν τη θρησκεία. Τι αχαρακτήριστη ευκολία, ιδίως σε μια χώρα άσχετη με επιστήμες, Αναγέννηση και Διαφωτισμό, όπου η θρησκεία έπαιζε ανέκαθεν μετωπικό ρόλο.

Η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης παραάργησε: εμείς αντιμετωπίζαμε ήδη σχεδόν αδιάφορα τα τραύματα του Εμφυλίου. Κάπου βάλαμε το χεράκι μας να μετατραπεί η γιορτή του Πολυτεχνείου σ' εμποροπανήγυρη (εδώ ο Μαρξ δικαιώνεται: υπό μορφήν εορτασμού, η επανάληψη της Ιστορίας καταλήγει μοιραία σε φάρσα). Θεωρούσαμε σχήμα οξύμωρο τη διατύπωση «κυβερνητικός συνδικαλισμός». Και ήμασταν διστακτικοί απέναντι στην καθιέρωση των γκάλοπ και των σφυγμομετρήσεων του κοινού (
λες και σφυγμομετρούν κανέναν άρρωστο). Είχαμε συνείδηση ότι τα ΚΑΠΗ υποκαθιστούν τα «κομμάτια και θρύψαλα» της παραδοσιακής νεοελληνικής οικογένειας. Και καλωσορίσαμε την απενοχοποίηση της γυμναστικής και το ναρκισσισμό του σώματος.Στις αρχές της δεκαετίας του '90, είχε αρχίσει ήδη να ξηλώνεται το ύφασμα. Με την επαναστατικότητα της νεολαίας να εξαντλείται στο λάιφσταϊλ του περιοδικού «Κλικ», και με την ΚΝΕ ν' αντιπροσωπεύει μια αντίθετη, αλλά επίσης ψευδεπίγραφη επαναστατικότητα. Το ίδιο ψευδεπίγραφος αποδεικνυόταν κι ο αντιαμερικανισμός μας: ακόμα και στα χάμπουργκερ επιμείναμε ελληνικά, αλά Goody'ς. Κάποτε θεωρούσα εικαστικό σύμβολο του «εδώ και τώρα» τον Δρομέα του Βαρώτσου, στημένον όχι όπως σήμερα απέναντι από το Χίλτον, αλλά μες στο συντριβάνι της Ομόνοιας. Σταδιακά, όμως, ο αγχωμένος μεταμοντέρνος άνθρωπος από γυαλί και σίδερο, σαν να ξεθώριασε μέσα μου.

Τώρα πια, ο καθένας μας έχει γίνει ένας Μοναχικός Πλανήτης, και τα διδάγματα ελευθερίας από τη μεταιχμιακή εκείνη εποχή, σαν να χάθηκαν μέσα στο ωκεάνιο κύμα κομφορμισμού, συμφεροντοκρατίας και κυνισμού που μας σάρωσε έκτοτε. Κι έτσι, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στην κρίση. Όσο βαθαίνει, κομματιάζοντας τη γυαλιστερή βιτρίνα του νεοπλουτισμού, ίσως αφήσει ν' αναδυθεί η ευκαιρία για μια «επιστροφή στο μέλλον» των αρχών της δεκαετίας του '80. Ίσως μας περιμένει ξανά παρακάτω, άλλη μια «ρωγμή του χρόνου».
.