Ο "κύριος" είναι ένας από τους υποψήφιους του Ρεπουμπλικανικού κόμματος στις επερχόμενες εκλογές (τον Νοέμβριο του 2008) των Η.Π.Α.
Η σκηνή κυκλοφόρησε αστραπιαία, μέσω του ΥouΤube, σε όλο τον πλανήτη: ο Τζων Μακέιν να τραγουδά σε μια συγκέντρωση «Βomb, bomb, bomb, bomb Ιran», στον ρυθμό του «Βarbara Αnn» των Βeach Βoys. Κι όμως, οι αντιδράσεις ήταν ελάχιστες.
Εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν «ευγενής» και «μπορούσε να κερδηθεί αν οι Αμερικανοί είχαν πολεμήσει σκληρότερα» (δηλαδή αν δεν είχαν σκοτώσει μόνο τρία εκατομμύρια Βιετναμέζους). Δηλώνει ότι θα ήταν ευτυχής αν τα αμερικανικά στρατεύματα παρέμεναν στο Ιράκ για εκατό χρόνια. Αντιτίθεται στις αμβλώσεις και στους γάμους των ομοφυλοφίλων. Έχει εμπλακεί στο παρελθόν σε ένα σκάνδαλο χρηματοδότησής του από έναν απατεώνα, τον Τζων Κήτινγκ, για τον οποίο είχε ζητήσει από τις αρχές να κάνουν τα στραβά μάτια. Τάσσεται υπέρ του να διδάσκεται στα σχολεία ο «ευφυής σχεδιασμός» του σύμπαντος, από κοινού με τη θεωρία της εξέλιξης. Πώς εξηγείται τότε ότι οι Δημοκρατικοί έχουν στον Τζων Μακέιν τόσο μεγάλη αδυναμία; Πώς εξηγείται ότι ο φιλελεύθερος Τύπος τον χαρακτηρίζει προοδευτικό, σεμνό, έναν «φιλελεύθερο με αρχές»; Πώς εξηγείται ότι σε μια εποχή που ο Μπους και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχουν πέσει τόσο χαμηλά, εκείνος κερδίζει τη θετική γνώμη του 59% των Αμερικανών και έχει βάσιμες ελπίδες να εκλεγεί τον Νοέμβριο πρόεδρος;
Η πρώτη εξήγηση είναι η τραγική του εμπειρία στο Βιετνάμ. Το αεροπλάνο του καταρρίφθηκε πάνω από το Ανόι και εκείνος συνελήφθη και βασανίστηκε επί πέντε χρόνια. Ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να σηκώσει τα χέρια του αρκετά ψηλά για να χτενιστεί. Αυτή η προσωπική του περιπέτεια τον έχει κάνει να αντιτίθεται στα βασανιστήρια. Ύστερα δίνει την εικόνα ενός ακέραιου ανθρώπου. Βλέποντάς τον να πέφτει θύμα το 2000 των βρώμικων κόλπων του Καρλ Ρόουβ (κατηγορήθηκε ότι ήταν πατέρας ενός εξώγαμου μαύρου, με αποτέλεσμα να χάσει τις προκριματικές στη Νότια Καρολίνα), οι Αμερικανοί τον συγχώρησαν για τις αμαρτίες του παρελθόντος. Ο γερουσιαστής από την Αριζόνα έχει αποδείξει επίσης ότι είναι συναινετικός: συνεργάστηκε με τον Δημοκρατικό γερουσιαστή Ρας Φέινγκολντ για την επεξεργασία ενός νομοσχεδίου που περιορίζει τη χρηματοδότηση της προεκλογικής εκστρατείας (υπερψηφίστηκε) και με τον Τεντ Κέννεντυ για ένα άλλο νομοσχέδιο που (αν ψηφιζόταν) θα νομιμοποιούσε 12 εκατομμύρια λαθρομετανάστες. Κάπως έτσι έφτασε να γράψει αυτή την εβδομάδα ο Κουρτ Άντερσεν στο Νew Υork Μagazine ότι αν τον Νοέμβριο η εκλογή είναι ανάμεσα στον Μακέιν και τη Χίλαρυ, «ίσως να ψηφίσω για πρώτη φορά στη ζωή μου τους Ρεπουμπλικανούς».
Ο Μακέιν έχει εκφράσει επίσης την αντίθεσή του στις «ανθρωπιστικού χαρακτήρα» επεμβάσεις της χώρας του στο εξωτερικό. Μιλά, αντίθετα, με νοσταλγία για την «εξωτική περιπέτεια» του παππού του στις Φιλιππίνες, στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν οι Αμερικανοί στρατιώτες είχαν οδηγήσει με τη βία τον πληθυσμό σε «ζώνες προστασίας» και εκτελούσαν επιτόπου όποιον ντόπιο άνω των δέκα ετών ανακάλυπταν έξω από αυτές...
Στο blog του, http://diastaseis.blogspot.com, ο Μιχάλης Μητσός, την Παρασκευή, 1 Φεβρουαρίου 2008
Η σκηνή κυκλοφόρησε αστραπιαία, μέσω του ΥouΤube, σε όλο τον πλανήτη: ο Τζων Μακέιν να τραγουδά σε μια συγκέντρωση «Βomb, bomb, bomb, bomb Ιran», στον ρυθμό του «Βarbara Αnn» των Βeach Βoys. Κι όμως, οι αντιδράσεις ήταν ελάχιστες.
Εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν «ευγενής» και «μπορούσε να κερδηθεί αν οι Αμερικανοί είχαν πολεμήσει σκληρότερα» (δηλαδή αν δεν είχαν σκοτώσει μόνο τρία εκατομμύρια Βιετναμέζους). Δηλώνει ότι θα ήταν ευτυχής αν τα αμερικανικά στρατεύματα παρέμεναν στο Ιράκ για εκατό χρόνια. Αντιτίθεται στις αμβλώσεις και στους γάμους των ομοφυλοφίλων. Έχει εμπλακεί στο παρελθόν σε ένα σκάνδαλο χρηματοδότησής του από έναν απατεώνα, τον Τζων Κήτινγκ, για τον οποίο είχε ζητήσει από τις αρχές να κάνουν τα στραβά μάτια. Τάσσεται υπέρ του να διδάσκεται στα σχολεία ο «ευφυής σχεδιασμός» του σύμπαντος, από κοινού με τη θεωρία της εξέλιξης. Πώς εξηγείται τότε ότι οι Δημοκρατικοί έχουν στον Τζων Μακέιν τόσο μεγάλη αδυναμία; Πώς εξηγείται ότι ο φιλελεύθερος Τύπος τον χαρακτηρίζει προοδευτικό, σεμνό, έναν «φιλελεύθερο με αρχές»; Πώς εξηγείται ότι σε μια εποχή που ο Μπους και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχουν πέσει τόσο χαμηλά, εκείνος κερδίζει τη θετική γνώμη του 59% των Αμερικανών και έχει βάσιμες ελπίδες να εκλεγεί τον Νοέμβριο πρόεδρος;Η πρώτη εξήγηση είναι η τραγική του εμπειρία στο Βιετνάμ. Το αεροπλάνο του καταρρίφθηκε πάνω από το Ανόι και εκείνος συνελήφθη και βασανίστηκε επί πέντε χρόνια. Ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να σηκώσει τα χέρια του αρκετά ψηλά για να χτενιστεί. Αυτή η προσωπική του περιπέτεια τον έχει κάνει να αντιτίθεται στα βασανιστήρια. Ύστερα δίνει την εικόνα ενός ακέραιου ανθρώπου. Βλέποντάς τον να πέφτει θύμα το 2000 των βρώμικων κόλπων του Καρλ Ρόουβ (κατηγορήθηκε ότι ήταν πατέρας ενός εξώγαμου μαύρου, με αποτέλεσμα να χάσει τις προκριματικές στη Νότια Καρολίνα), οι Αμερικανοί τον συγχώρησαν για τις αμαρτίες του παρελθόντος. Ο γερουσιαστής από την Αριζόνα έχει αποδείξει επίσης ότι είναι συναινετικός: συνεργάστηκε με τον Δημοκρατικό γερουσιαστή Ρας Φέινγκολντ για την επεξεργασία ενός νομοσχεδίου που περιορίζει τη χρηματοδότηση της προεκλογικής εκστρατείας (υπερψηφίστηκε) και με τον Τεντ Κέννεντυ για ένα άλλο νομοσχέδιο που (αν ψηφιζόταν) θα νομιμοποιούσε 12 εκατομμύρια λαθρομετανάστες. Κάπως έτσι έφτασε να γράψει αυτή την εβδομάδα ο Κουρτ Άντερσεν στο Νew Υork Μagazine ότι αν τον Νοέμβριο η εκλογή είναι ανάμεσα στον Μακέιν και τη Χίλαρυ, «ίσως να ψηφίσω για πρώτη φορά στη ζωή μου τους Ρεπουμπλικανούς».
Ο Μακέιν έχει εκφράσει επίσης την αντίθεσή του στις «ανθρωπιστικού χαρακτήρα» επεμβάσεις της χώρας του στο εξωτερικό. Μιλά, αντίθετα, με νοσταλγία για την «εξωτική περιπέτεια» του παππού του στις Φιλιππίνες, στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν οι Αμερικανοί στρατιώτες είχαν οδηγήσει με τη βία τον πληθυσμό σε «ζώνες προστασίας» και εκτελούσαν επιτόπου όποιον ντόπιο άνω των δέκα ετών ανακάλυπταν έξω από αυτές...
Στο blog του, http://diastaseis.blogspot.com, ο Μιχάλης Μητσός, την Παρασκευή, 1 Φεβρουαρίου 2008
