Ο Διυλιστηριακός Σωληνοφάγος ο Εκατοντραφής

Για όλους όσους την δούλεψαν.

Εις μνήμην …

Πέμπτη, 23η Μαρτίου του 2000.

Ημερολογιακά, ήταν η 24η, αλλά σε Βιομηχανικά συγκροτήματα κυλιόμενου ωραρίου πρέπει να «κλείσει» η Βάρδια. Τρία 8ωρα. 07:00 ~ 15:00 ~ 23:00 ~ 07:00 και ξανά απ’ την αρχή.

Βάρδια νύχτα. 12ωρο. Την άλλη μέρα το ψηφίο Α' έβγαινε 11ήμερο. Εγώ, θα συνέχιζα για λίγες μέρες ακόμα ως ένας από την ομάδα παραλαβής της Μονάδας 2000 και θα έβγαινα πιο μετά.

Δύο μέρες πριν, στις 21 του Μάρτη του 2000, στην Εαρινή Ισημερία του, είχαμε ξεκινήσει την Μονάδα 2000, ύστερα από ένα 10μηνο εξοντωτικής δουλειάς που διήρκεσε η κατασκευή της. Την πήραμε οικόπεδο και φτιάξαμε ένα θηρίο! Παράλληλα συνέχιζε να εργάζεται και η Μονάδα 100 μέχρι να αντιμετωπιστούν οι παιδικές ασθένειες της νεότευκτης μονάδας.

Στο καμαράκι της U-2000, o Κυριάκος διάβαζε το ημερολόγιο της μονάδας. Συζητούσαμε μαζί διαδικασίες, μεταβολές, προβλήματα .... Είχαμε μόλις τελειώσει τον έλεγχο των μονάδων και σε λίγο θα πηγαίναμε για το καφεδάκι μας. Ο Αντώνης μαζί με τον άλλο Κυριάκο για τσιγάρο. Είχαν τελειώσει τις δουλειές στην 100. Η Δέσποινα έχει τελειώσει κι αυτή τις δουλειές της στη ΜEROX και ήταν η σειρά της να πάει τα δείγματα στο Χημείο. Γύρω στις 00:30 τη νύχτα έρχεται έξω και ο Σπύρος.

• Καλησπέρα παιδιά. Τι κάνουμε;
• Καλησπέρα Σπύρο. Πώς να τα πάμε!

Συνεχίσαμε να συζητάμε για τις παρατηρήσεις πάνω στη λειτουργία της 2000 και για διάφορα άλλα πράγματα, κουβέντες γενικά, αστεία …

Κάτι διακρινότανε στη φωνή του. Στη συμπεριφορά του. Μπα! εντύπωσή μου θα ‘ναι. Κάποια στιγμή σηκώθηκε όρθιος και με αυτό το αδιόρατο χαμόγελο που έχει ο Σπύρος, που –ρε συ, δεν μου φαινόταν, έτσι ήταν!- όμως, έκρυβε θλίψη, μας λέει:

• Μάγκες, σηκωθείτε. Έχουμε δουλειά. Πάμε!
• Που πάμε ρε Σπύρο
• Πάμε να τη σταματήσουμε.
• Ποια να σταματήσουμε;
• Τη «γριά», την 100

Την μονάδα μάνα ΟΛΩΝ –εμψύχων και αψύχων- μέσα, στα μέχρι το 1998, ΕΛ.Δ.Α. Από αυτήν γίνανε το θηρίο που είναι σήμερα τα ΕΛ.ΠΕ. πλέον.

Κεραυνός εν αιθρία. Δεν ξέραμε τίποτε. Συνήθως τα μαθαίναμε πιο γρήγορα τα σταματήματα. Εξάλλου, μόλις είχε ξεκινήσει, δύο μέρες μόνο δούλευε η 2000. Μέχρι να μαθαίναμε τα χούγια της …

Βουβαμάρα. Κοιταζόμαστε με τα άλλα παιδιά.

• Χα! Κάνει ο Αντώνης. Τι έλεγες ότι ήθελες; Να τ’ αποφύγεις; Πήγαινε τώρα να τη «σκοτώσεις»!

Με πόνο το ‘λεγε ο κουμπάρος μου. Απλά έτσι του ‘βγαινε.

• Άσε μας ρε Σπύρο. Παράτα μας ήσυχους. Πλάκα μας κάνεις τώρα;
• Δεν κάνω καθόλου πλάκα. Ας τα λόγια Γιάννη και πάμε.
• Όχι ρε Σπυράκο. Τι λες τώρα ρε!

Την είχαμε ξανακάνει την κουβέντα με τον Σπύρο και τ’ άλλα παιδιά. Σε ποιόν θα ‘πεφτε ο κλήρος; Όλοι ήμασταν συναισθηματικά δεμένοι μαζί της. Από το 1996, τουλάχιστον, που τη δουλεύαμε ανελλιπώς.

Σκεφτόμουνα ότι θα ήθελα να γίνει όταν θα ‘βγαινα σε 11ήμερο. Να τη σταμάταγε άλλος κατά την διάρκειά του. Ήλπιζα να το απέφευγα. Ενδόμυχα το πίστευα. Να όμως που τελικά δεν …

• Τι να σου κάνω τώρα; Αφού θέλουν να τη σταματήσουμε σήμερα. Το ξέρω ότι σου είναι δύσκολο. Τα ’χουμε ξαναπεί. Έλα τώρα! μου λέει ο Σπύρος.

Ένα μικρό χτύπημα στη πλάτη, σημάδι, μάλλον, της κατανόησης.

Σηκωθήκαμε και πήγαμε. Με βαριά καρδιά.

Μια απόσταση 50 μέτρων πρέπει να την κάναμε σε μισή ώρα! Στο δρόμο δεν σταμάταγα να του λέω. Του ‘λεγα, … του ‘λεγα. Τον κράταγα. Ρε καλέ μου! Ρε χρυσέ μου! Αμετάπειστος. Τι να ‘κανε κι αυτός;

Σε συνεννόηση με τον Κυριάκο από το Control, που άρχισε να κόβει τροφοδοσία, να κόβει τα reflux, να κόβει προϊόντα, ξεκινήσαμε. Εμείς απ’ έξω στο τρέξιμο. Σταμάτημα αντλιών, γύρισμα των προϊόντων, ατμίσεις, σβήσιμο καυστήρων στον Φούρνο. Να μπουν οι ανακυκλοφορίες. Οργασμός δουλειάς. Είχαμε το νου μας και στη 2000. Ο ασύρματος είχε πάρει φωτιά.

Γεγονός είναι ότι εν γνώση μας, όπως και των υπευθύνων, δεν τηρήθηκαν κατά γράμμα οι διαδικασίες. Είχαμε, βλέπετε, την ...«καινούργια» δίπλα και προσέχαμε περισσότερο αυτήν.

Και κάποια στιγμή γύρω στις 02:30, ξημερώματα 24ης Μαρτίου 2000 η τροφοδοτική αντλία της, η J-101, σταμάτησε. Για τελευταία φορά. Όταν ήλθε η ώρα να κόψουμε την αντλία, πήγα μόνος μου. Κάποια στιγμή είδα τον Αντώνη να έρχεται προς το μέρος μου.

• Κάντο μωρέ αδερφάκι μου!, τι περιμένεις; Κόφτην!

Αυτό το ύφος του Αντώνη, ρε παιδάκι μου. Να μην εξωτερικεύει τον πόνο του και αυτό να του βγαίνει σε αυστηρότητα.

Είχα το βαρύ φορτίο να ήμουν ο τελευταίος Controllman της. Εγώ την "σκότωσα". Ειδικά μάλιστα, όταν γύρω στις 04:00 σταμάτησα και την αντλία του Πάτου, την J-102 που έκανε και την ανακυκλοφορία. Δεν μας πολυενδιέφερε η τήρηση των χρόνων. Έτσι κι αλλιώς δεν θα ξαναξεκινούσε. Το FI-1032 πλέον, μηδένισε.

Αυτό ήταν!

Έτσι «πέθανε». Ένδοξα. Δουλεύοντας μέχρι την τελευταία της πνοή.

Μαζί της πέθανε και μια ολόκληρη εποχή για το Διυλιστήριο του Ασπροπύργου. Απ’ τη γενιά της έχει μείνει, πλέον, μόνο η MEROX. Αλλά αυτή έχει «φάει» ήδη ένα περιποιημένο lifting.

Η 100 τροφοδότησε, ζέστανε και κίνησε την Ελλάδα, σε στεριά, θάλασσα και αέρα, από το 1958 μέχρι το 2000. 
42 ολόκληρα χρόνια.

Αγόγγυστα και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα.

23η Μαρτίου του 2000. Δάκρυσα τότε. Και το φώναξα στον ασύρματο.

• "Τέλος Κύριοι - Τετέλεσται! Η γριά πέθανε!".

Στο ‘να χέρι τον ασύρματο και με τ’ άλλο να τρίβω το μέτωπό μου, αμήχανα.

Έτσι ένοιωσα, έτσι έκανα!

Ο Μανώλης, θυμάμαι, απάντησε με ένα «Θεός σχωρέστην Γιάννο!»

Είπαν κι άλλοι κι άλλα. Ας με συγχωρέσουν. Δεν τα θυμάμαι όλα.

Στο ημερολόγιο έγραψα απλά:

========================================

Πέμπτη 23η Μαρτίου 2000 - Βάρδια Ε! & Α! - 19:00 ~ 07:00
Ινδικτιώνος Θ’
U-100: Τροφοδοσία : Ø bpsd.
L-101: Καυστήρες F.G.: Ø Καυστήρες F.O. : Ø
Προϊόντα SRG: Ø, Kero: Ø, L.G.O.: Ø, H.G.O.: Ø, Residue: Ø
ΔΕΝ έγινε έλεγχος ούτε λίπανση του εξοπλισμού.
Η μονάδα σταματημένη. Τελευταία ημέρα λειτουργίας!
Τ Ε Λ Ο Σ

========================================

Το πρωΐ δεν ακουγόταν τίποτε. Μόνο λίγοι από τους ατμούς της. Σημαντικοί, αλλά από τον βασικό εξοπλισμό της δεν δούλευε απολύτως τίποτε. Άκρα του τάφου σιωπή.

Μετά το μπάνιο και αφού είχα αλλάξει ρούχα, δεν έφυγα, ως συνήθως, από την μεριά της Μονάδας 3200, αλλά από την μεριά της. Στάθηκα και κύτταζα παντού ...και πουθενά. Τα πατάρια, τον Πύργο, τον Φούρνο, τις Αντλίες, τα δοχεία, τους εναλλάκτες, τα συμπλέγματα των σωληνώσεων …όλα. Ένα αγωνιώδες και ταυτόχρονα ήσυχο βλέμμα, σαν να ήθελα να κλείσω την εικόνα της για πάντα μέσα στο μυαλό μου και τις αναμνήσεις μου. Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν έτσι. Ο Αντώνης ήλθε και με σκούντηξε.

• Έλα, πάμε!

Η μονάδα που είχε χτίσει από το 1958 μόνη της και από το 1972 σε συνεργασία με την «κόρη» της την U-2100, τον μεγαλύτερο ενεργειακό όμιλο της χώρας, έφυγε ήσυχα-ήσυχα. Άφησε στη θέση της, λίγο πιο δίπλα την «εγγόνα» της, την 2000.

Για όσο καιρό ήμουν στη 2000, δεν ξαναπάτησα το ποδάρι μου στην 100. Πέρναγα μπροστά της με σκυμμένο κεφάλι. Κλεφτές ματιές μόνο τις έριχνα, σαν ένα είδος απολογίας. Στη θέση σήμερα βρίσκεται η Μονάδα 4900. Ευτυχώς, είχα φύγει για άλλη μονάδα όταν την …κουρέψανε και, τουλάχιστον αυτό, δεν το είδα.

Τις έχω δουλέψει και τις τρεις. Τη 2100 όταν πρωτομπήκα βάρδια στο Διυλιστήριο. Την 100 από τον Ιούνιο του ’95 μέχρι το 1999 και τη 2000 από τα γεννοφάσκια της.

Σαν την 100. Καμμία!

Τα μόνα της κακά; Ναι! Είχε και τέτοια. Σαν όλες τις γριές.

Ο θόρυβος του Φούρνου της (Φυσικού ελκυσμού. Μιλάμε για θόρυβο!) και οι ατμοί συνοδείας της! Το μαρτύριο. Των καυσίμων του Φούρνου της βρισκόντουσαν στην ΒΑ άκρη της, καμμιά 50ριά μέτρα μακριά. Βρήκαμε τον διάολό μας, μια φορά με τον Γιώργο, χημικό μηχανικό, να τους απομονώσουμε και να τους ξεδιαλύνουμε.

Τι να πρωτοθυμηθείς από τη γαϊδούρα. Την «ανέβαζες», την «κατέβαζες», χαμπάρι δεν έπαιρνε. Απλή στο κύκλωμά της και στη λειτουργία της δεν σε προβλημάτιζε πουθενά.

"ΕΔΩ ΕΥΔΟΚΙΜΕΙ Ο  ΔΙΥΛΙΣΤΗΡΙΑΚΟΣ ΣΩΛΗΝΟΦΑΓΟΣ Ο ΕΚΑΤΟΝΤΡΑΦΗΣ (REFINERIUM TUBUSAPIASTER CENTOVORUMIS), ΕΙΔΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΣΥΜΒΑΣΗ RAMSAR", γραμμένο με Αρχαιοελληνικού στυλ γραμματοσειρά, έχοντάς το -τρομάρα μου- μεταφέρει ΚΑΙ στα Λατινικά, όπως όλα τα είδη του ζωϊκού βασιλείου, για να του προσδώσω επίσημο χαρακτήρα!

Ήταν ο Ανδρέας ο Ρουμελιώτης, στην Ελευθεροτυπία, αν θυμάμαι καλά το 1997, που είχε κάνει την περίφημη πλάκα με τον «Καβουρογαμόσαυρο τον Βροντώδη» που ζούσε, λέει, κάπου στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και έκανε, ότι λέει το όνομά του, ότι έκανε στα …καβούρια! "Με βρόντο" (εξ ου και το Βροντώδης) και –η αποθέωση- είχαν "τσιμπήσει" οι εξ ανατολών γείτονές μας και σοβαρά-σοβαρά διεκδικούσαν την πατρότητα του είδους ως οι πρώτοι εφευρέτες! Εγώ, σκέφτηκα να γράψω κάτι ανάλογο και για την Μονάδα 100!

Το είχα γράψει, λοιπόν, με μπλε χρώμα, στο καπάκι της μόνωσης του M-125. Τρύπαγε ο Reboiler. Τον επισκευάζαμε. Βγάζαμε την παλιά μόνωση του, βάζαμε την καινούργια. Μόνωση στο καπάκι όμως η ίδια! Πόλεμος με τους μονωτές. Μη χαλάσει η μόνωση απ’ το καπάκι!

Τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού είχαμε το κατάβρεγμα με το κανόνι μπροστά στο Φούρνο. Το air condition μας. Κατάβρεχα τη μονάδα γύρω-γύρω και δροσιζόμασταν λιγάκι. Ειδικά όταν το έφερνα σχεδόν σε κάθετη θέση. Μια ευεργετική βροχή –κατακαλόκαιρο- έπεφτε στη μονάδα. Τρέχανε τα παιδιά από τα συνεργεία Οργάνων και Ηλεκτρολόγων να δροσιστούν κι αυτοί λιγάκι.

Το Αμερικάνικο. Ο Μ-131. Εμβαπτιζόμενος εναλλάκτης που σε ξεγέλαγε με τις μικροφυσαλίδες του. Σερπαντίνα σωληνώσεων γεμάτες Residue (Πάτο Πύργου) μέσα σε θάλασσα. Ερχόντουσαν κάτι φυσαλίδες στην επιφάνεια, ήτανε και μαύρες. Τσιτωνόσουνα για διαρροή.

Σε πρόβλημα στάθμης Πάτου του Πύργου τη κράταγες με μια block βάνα.

Άσε που έπρεπε να ήσουνα φίδι για να απομονώσεις το Ο-101, δοχείο κορυφής της.

Η αντίστροφη πλύση στους Μ-102. Ε! ρε πανηγύρια. Ανέβα να γυρίσεις, κατέβα για να ανοίξεις, ξανανέβα να τους ξαναγυρίσεις, ξανακατέβα για να κλείσεις. Δες και κάτω στο φρεάτιο. Βγάζει μύδια;

Τα μύδια! Όταν ανοίγαμε το καπάκι της J-902, στην αναρρόφηση, κυριολεκτικά γέμιζε η μονάδα. Έργα τέχνης έφτιαχνες αν είχες την υπομονή να τα ξεδιαλέξεις.

Το περίφημο βανόκλειδο της αντλίας θάλασσας J-902. Πάχος 1½ ίντσα και ύψος γύρω στο 1,60μ. Ένα τέρας. Δύο άτομα για να απομονώσουμε την αντλία.

Άσε δε που για διαφυγή ασφαλείας από τα πατάρια είχε αυτές τις κάθετες σωλήνες, όπως έχουν οι πυροσβέστες και κατεβαίνουν στα Πυροσβεστικά οχήματα. Φυσικά και δεν ήταν λεία. Όταν κάποτε το δοκίμασα να κατέβω έτσι –από το 1ο πατάρι, σιγά μη πήγαινα στο 4ο– αναγκάστηκα να πετάξω τα ρούχα.

Οι καλοκαιρινές νύχτες στο τραπέζι κάτω από τα τεράστια πατάρια της. Μια ευχάριστη δροσιά να σε χαϊδεύει το βραδάκι, συνοδεία καλού βιβλίου. Βιβλιοθήκη διάβασα στη δροσιά της.

Τα μαθήματα αστρονομίας τις καλοκαιρινές νύχτες.

• Εκλείψεις Ηλίου και σελήνης.
• Η περιφορά του πορτοκαλιού γύρω από το κανόνι του «air condition», που «έκανε» τον Ήλιο, με σκοπό να δείξουμε την εναλλαγή των εποχών.
• Αυτό είναι το τρίγωνο του Αυγούστου, Παναγιώτη. Ο Βέγας, ο Αλντάϊρ και ο Ντένεμπ.
• Ναι Κυριάκο.Ο Δίας είναι αυτός.
• Πάμε ψηλά στα πατάρια να δούμε τη βροχή των Λεοντιδών

Οι άνθρωποί της.

Από τους παλιούς που γνώρισα εγώ, ο συγχωρεμένος ο Στάυρος. Ένα διαμάντι. Ο Μάκης ο καλλιτέχνης. Ο Γιώργος. Έφυγε ο Γιώργος. Βγήκε πρωϊνός και τον χάσαμε. Ο Χρήστος ο επιχειρηματίας. Ο Κώστας. Ησυχία δεν είχε ο Κωστής. Ο Σταύρος. Ένας άνθρωπος που αν του έλεγες «Ναι Σταύρο, όπως λες εσύ …» πάνω στην ένταση της δουλειάς ήσουν ο καλύτερος του χωριού. Μετά καθόταν και σε άκουγε. Ο Θόδωρας. Ο μορφωνιός του συγκροτήματος Ο ναρκισσισμός στο μεγαλείο του. Που να αρχίσεις και που να τελειώσεις.

Του ‘χα πει κάποτε, χειρονομώντας ταυτόχρονα, τη περίφημη ρήση του Pat Reilly «Θόδωρα, ή my way ή highway» υπονοώντας ότι κάποια δουλειά ήθελα να γίνει ή όπως έλεγα εγώ ή παίρνεις δρόμο. Με κύτταζε αποχαυνωμένος με αυτό το απαθές στυλάκι του και μετά έκανε την κίνηση που κάνουμε σε κάποιον όταν θέλουμε να τον πούμε τρελό. Ακόμα ακούγονται οι φωνές μου.

Ο Κώστας. Το 1996, βάρδια νύχτα, μετά από σταμάτημα πάμε να την ξαναβάλουμε. Εγώ, ο Μάρκος, ο Κώστας, και ενίσχυση ο Χρήστος, από την U-3200. Με 4 πιλότους να ανάβουν συνολικά στο Φούρνο. Έγκλημα. Αποδείχθηκε εκ των υστέρων. Κάποια στιγμή είμαι πάνω στον Desalter και σε συνεργασία με τον Χρήστο από το Control, κανονίζουμε την πίεση με το by pass του Ασφαλιστικού. Παράλληλα, Ο Γιώργος, εργοδηγός, δίνει εντολή να αρχίσουμε να ανάβουμε καυστήρες στο Φούρνο. Συνεννοούμαι με τον Μάρκο να πάει αυτός πρώτος, να ξεκινήσει από τον Νο 12 πηγαίνοντας προς τον Νο 1 και όταν τελειώσω εγώ με την πίεση, να πάω στον Νο 24 ανάποδα προς τον Νο 13 και να ανάβουμε πηγαίνοντας αντίθετα, δεδομένου και του προβλήματος των πιλότων. Κάτι πήγε στραβά ... Κάπου βιαστήκαμε; …

• Ρεεεεε! τι κάνετε εκεί έξω; Θα μπουμπουνίσει το Ασφαλιστικό! Ρε Γιάγκουρα!

Δεν προλαβαίνει να τελειώσει τη φράση ο Χρήστος από τα μεγάφωνα …Μπουουουουμ!!!

• Τι έγινε ρε;
• Ξέρω κι εγώ; Μου λέει ο Κώστας

Ξαφνικά βλέπω καπνούς από την πίσω πλευρά του Φούρνου.

• Αμάν! ο Μάρκος!

Αλαφιασμένος έτρεχα γύρω-γύρω στο Φούρνο να βρω τον Μάρκο. Ρε εδώ ο Μάρκος!, εκεί ο Μάρκος!. Είχα ανοίξει τα χέρια μου τρέχοντας γύρω-γύρω και κάποια στιγμή, αποκαμωμένος από τη αγωνία, σε στάση ικεσίας σαν σε αρχαία τραγωδία τον φώναζα με ότι δύναμη μου είχε μείνει! Νόμιζα πως τον είχε πάρει το ωστικό κύμα της έκρηξης και πλέον έψαχνα να τον βρω καρφωμένο στις γραδελάδες. Μόνο που και ο Μάρκος έκανε ακριβώς το ίδιο. Έψαχνε να βρει εμένα! Κάποια στιγμή βρεθήκαμε! Αιώνας.

• Ρε συ Μάρκο! Είσαι καλά; Τι ανακούφιση!

Τι είχε γίνει; Η ξήρανση με Fuel Gas και κατόπιν η άτμιση του φλογοθαλάμου είχε εγκλωβίσει Fuel Gas στα τοιχώματα του ελκυσμού των καυστήρων. Θα ‘πρεπε να άναβαν τουλάχιστον τριπλάσιοι πιλότοι. Αυτό προκάλεσε την έκρηξη και τη ρήξη του τοιχώματος και των καυστήρων Νο 23 και 24. Ξεχαρβαλώθηκε όλη η ποδιά του. Λαμαρίνες, πυρότουβλα και καυστήρες μια άμορφη μάζα. Όταν το είδε ο Νίκος που έτρεξε έξω να δει τι συμβαίνει, κράταγε το κεφάλι του με απόγνωση.

Όλη αυτή την ώρα ό Κώστας έβλεπε εμένα και τον Μάρκο να τρέχουμε γύρω-γύρω και προσπαθούσε να καταλάβει τι συμβαίνει. Τον φωνάζει λοιπόν ο Κώστας, επόπτης:

• Τι συμβαίνει ρε Κώστα; Ρε Κώστα!

Και του απαντάει ο Κώστας με την ιδιαίτερη προφορά του και αυτή τη στάση ανεμελιάς που έπαιρνε πάντα, σκυμμένος ελαφρώς μπροστά, στηριζόμενος στους αγκώνες του:

• Τίποτα …τίποτα Κώστα. Ένα μικρό προβληματάκι στο Φούρνο!

Όποιοι ήξεραν τον Κώστα καταλαβαίνουν τι έγινε μόλις είδε το «… μικρό προβληματάκι στο Φούρνο!»

Από τους σύγχρονούς μου, δύο είναι οι πλέον χαρακτηριστικοί τύποι της.

Ο Μιχάλης και ο Μανώλης

Ο Μιχάλης. Η Τρίχα. (Ρε μιλάμε για τρίχα! Δεν έβλεπες δέρμα απάνω του!). Αρκούδα πραγματική.

• Τρέ… χα να προ… λάβουμε να κάνουμε μπάνιο, Γιάννη, φώναζε ο Μανώλης. Μέχρι να μου... λιάσει η τρίχα αυτουνού θα νυ… χτώσουμε.

Μια φορά ο Μιχάλης περιγράφει τις περιπέτειές του ανά την Υφήλιο, ως ναυτικός.

• Είμαι που λέτε στη Yokohama, Ιαπωνία, και περπατάω πάνω σε μια γέφυρα που ήτανε τουλάχιστον 4 χλμ.

Ο Μανώλης τον κύτταζε εντυπωσιασμένος. Συνεχίζει ο Μιχάλης.

• Ξέρεις; Οι Ιάπωνες θεωρούν τους τριχωτούς πολύ τυχερούς ανθρώπους. Κάποια στιγμή γυρίζω πίσω και βλέπω ένα στρατό Ιάπωνες να με ακολουθούν και να φωνάζουν: Lucky, Lucky! (τυχερός)
• Έχεις τσα… κωθεί με την αλή… θεια ρε Μιχάλη; Βλα... κίες λες! Του λέει ο Μανώλης. Δεν φω... νάζανε L… ucky.
• Τι λες ρε Μανώλη; Δεν ξέρω εγώ τι φωνάζανε!
• Γορι..λ.. λ.. άκι φωνάζανε ρε νούμερο. Γορι..λάκι φωνάζανε.

Σαφής υπαινιγμός για την τριχοφυΐα του Μιχάλη.

Ο Μανώλης. ΤΟ περιβόλι.

Μπαίνει ο Φώτης μέσα στο Control. Ο Μανώλης διαβάζει κάτι έντυπα. Ήταν τότε που είχαν γράψει ότι « …το πολύ sex τυφλώνει». Ο Μανώλης φοράει κάτι μαύρα γυαλιά, κατεβασμένα στο κοκαλάκι της μύτης. Του λέει ο Φώτης:

• Μάνο, το διάβασες; Το πολύ sex τυφλώνει.

Και ο Μανώλης, αφού διορθώνει τα γυαλιά στα μάτια, όπως τα έχουν οι τυφλοί:

• Φώ.. . ώτη, κά... κάπου σε ακούω, α... αλλά δε …σε βλέπω!

Στην δε κόντρα του για ανάλογο θέμα με τον Θόδωρα και πάλι μετά τα αποτελέσματα κάποιας έρευνας για τις επιπτώσεις του sex στο ύψος των αντρών, έχει μείνει μνημειώδης η ατάκα του:

• Αν ε… συ είσαι κο …ντός από το πολύ sex, τότε ε…γώ πρέπει να ήμουνα σαν το μυ…ρμήγκι!

Όταν παραλαμβάναμε την U-2000, κάποια στιγμή χτύπησε συναγερμός για φωτιά στην 100. Τρέξαμε εκεί όλοι και για μια στιγμή, μέσα στην αγωνία μου, είδα τον Μανώλη μαζί με τον Παναγιώτη στο πατάρι, στο stripper της Κηροζίνης. Προσπαθούσαν να ξεβουλώσουν το drain, αυτό όμως κόλλησε λίγο ανοιχτό με αποτέλεσμα καυτή κηροζίνη να τρέχει στο πατάρι και να αναφλεγεί. Τρέχω στο κανόνι –του «air condition» που έλεγα προηγουμένως- και τον έκανα παπί. Την ώρα που προσπαθούσε να κλείσει το βανάκι. Και το έκλεισε ρε ο αθεόφοβος! Την ώρα που εγώ κυριολεκτικά τον πυροβολούσα με νερό υπό πίεση!

Του άφηνα και κάτι κατεβατά στο Ημερολόγιο.

• Τι να δια... βάσω ρε συ Γιά... ννο; Α... φού μέχρι να τελειώσω θα έχει τελειώσει η βά…. ρδια !

Οι άνθρωποι της 100. Ας με συγχωρέσουν τα παιδιά που δεν αναφέρονται.

Πέμπτη, 23η Μαρτίου του 2000.

Σαν χτες  ….