H μία από τις δύο μεγάλες ομάδες του Μιλάνου, η Ιντερ, που προήλθε από τη διάσπαση της Μίλαν το 1908, γιορτάζει φέτος τα 100 χρόνια της. Σε αυτή την ιστορική επέτειο, που μάλλον θα τη στολίσει με τον δεύτερο τίτλο της τα τελευταία δύο χρόνια, έψαχνε κάτι περισσότερο. Εναν τελικό και –γιατί όχι;– ένα τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ.Η τελευταία συμμετοχή της σε τελικό πάει πίσω στο 1988 και ο τελευταίος τίτλος της στο Κύπελλο Πρωταθλητριών βρίσκεται 43 χρόνια πριν. Ο Μοράτι πολύ θα ήθελε να βρεθεί στον τελικό, αλλά κάτι τέτοιο ούτε φέτος προβλέπεται, μετά το στεγνό καθάρισμα που του έκανε προχθές η Λίβερπουλ. Ισως, αν πάρει τον Μουρίνιο, να δει το όνειρό του να πραγματοποιείται, αλλά αμφιβάλλω αν θα μπορέσει ποτέ να φτιάξει μια ομάδα τόσο καλή όσο εκείνη που είχε φτιάξει ο πατέρας του.
Η Ιντερ μέχρι να κατακτήσει δυο-τρία Τσάμπιονς Λιγκ θα ζει στη σκιά της Μίλαν και θα τρέφεται με την ιστορία της. Μια ιστορία που έφτασε στην ακμή της από το 1960 έως και το 1972. Και είχε δύο πρωταγωνιστές. Τον προπονητή Ελένιο Ερέρα και τον ποδοσφαιριστή Σάντρο Ματσόλα. Το καλοκαίρι του 1960 ο πρόεδρος της Ιντερ, Αντζελο Μοράτι, πατέρας του σημερινού προέδρου, Μάσιμο, έφερε στον πάγκο των «νερατζούρι» τον Αργεντινό «μάγο» Ελένιο Ερέρα.
Από το 1956 οκτώ προπονητές είχαν περάσει από τον πάγκο της Ιντερ, χωρίς να καταφέρουν να την οδηγήσουν στην κατάκτηση του σκουντέτο. Με τον Ερέρα, που στο Μιλάνο απόκτησε την προσωνυμία του «μάγου», όλα άλλαξαν. Ο Αργεντινός, που πρωτόπαιξε μπάλα στην Μπόκα Τζούνιορς, ήρθε στο Μιλάνο από την Μπαρτσελόνα. Εχοντας περάσει από τους πάγκους της εθνικής Γαλλίας, των μεγάλων γαλλικών ομάδων της εποχής, Ρεντ Σταρ και Σταντ Φρανσέ, των ισπανικών Βαγιαδολίδ, Ατλέτικο Μαδρίτης, Μάλαγα, Σεβίλλης, Λα Κορούνια και Μπαρτσελόνα, αλλά και της πορτογαλικής Μπελενένσες, στην Ιντερ ο Ερέρα βρήκε τις ιδανικές συνθήκες για να κάνει τη δουλειά του όπως εκείνος ήθελε. Ο Μοράτι τον αφήνει απόλυτο αφεντικό στην ομάδα και θέτει στη διάθεσή του απεριόριστο ποσό χρημάτων για μεταγραφές. Ωστόσο, ο Ερέρα δεν ξοδεύει αλόγιστα. Αγοράζει ποδοσφαιριστές που ταιριάζουν στο αγωνιστικό σύστημά του και είναι πειθαρχημένοι.Η πειθαρχία για τον Ερέρα ήταν η σημαντικότερη αρετή για έναν ποδοσφαιριστή. Ο «μάγος» δεν δίστασε να διώξει από την Ιντερ τον συμπατριώτη του, Αντζελίλο, έναν από τους μεγαλύτερους γκολτζήδες στην ιστορία του κάλτσιο, διότι θεωρούσε ότι ήταν απείθαρχος. Το πρώτο πρωτάθλημα έρχεται την περίοδο 1962-63 από μία ομάδα-όνειρο. Κάτω από τα δοκάρια βρίσκεται ο Λορέντσο Μπουφόν, στην άμυνα δεξιά ο Μπούρνιτς και αριστερά ο Φακέτι (που δεν αποβλήθηκε ποτέ) και την πανίσχυρη αμυντική γραμμή της Ιντερ συμπληρώνουν οι λίμπερο Πίκι και Γκουαρνέρι, με τον Τανίν σε ρόλο αμυντικού μέσου. Στα χαφ ο Ερέρα έχει μια τριπλέτα αριστουργηματική. Δεξιά τον Σάντρο Ματσόλα, στο κέντρο τον Λούις Σουαρέθ, τον οποίο έφερε από την Μπάρτσα, και αριστερά τον Μάριο Κόρσο, ίσως το φοβερότερο αριστερό πόδι που πέρασε ποτέ από τα ιταλικά γήπεδα. Οι επιθετικές αρετές και οι δυνατότητες αυτής της τριπλέτας ήταν θεωρητικά απεριόριστες, αλλά ο Ερέρα τους είχε καλουπώσει σε περισσότερο αμυντικογενή συμπεριφορά. Το επιθετικό δίδυμο αποτελούν ο Βραζιλιάνος Τζάιρ και ο Μπενίνο ντι Τζιάκομο, που αργότερα θα αντικαταστήσουν ο Αουρέλιο Μιλάνο και ο Αντζελο Ντομεγκίνι, οι οποίοι θα χρησιμοποιούνται εναλλάξ ως παρτενέρ του Βραζιλιάνου.
Ο Ερέρα θα πάρει το σύστημα του Αλμπέρτο Φόνι, ιδρυτή του κατενάτσιο, που κάθισε στον πάγκο της Ιντερ από το 1952 μέχρι το 1956, και θα του προσθέσει έναν ακόμα αμυντικό, για να το μετατρέψει σε 1-4-3-2. Με τον τρόπο του πλέκει μια αμυντική διάταξη σαν αλυσίδα (catena στα ιταλικά σημαίνει αλυσίδα), αδιαπέραστη, σκληρή και συνεκτική. Το σύστημά του, που έχει στόχο να προστατέψει την εστία της ομάδας «πνίγοντας» τους επιθετικούς σχεδιασμούς του αντιπάλου, ήταν ελάχιστα θεαματικό και γι' αυτό μη δημοφιλές. Ηταν, όμως, αποτελεσματικό.Ο Ματσόλα και η μεγάλη ομάδα του '60
Aπό ένα πείσμα του Ερέρα η Ιντερ στο μπαράζ του πρωταθλήματος της περιόδου 1960-61, κόντρα στη Γιουβέντους, κατεβάζει την εφηβική ομάδα της και χάνει 9-1. Το γκολ των πιτσιρικάδων της Ιντερ σημειώνει ο γιος του αδικοχαμένου ηγέτη της Τορίνο, Βαλεντίνο Ματσόλα, ο Σάντρο. Ο Ερέρα ξεχώρισε αμέσως τον νεαρό Σάντρο, που θα αποτελέσει ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του ιταλικού ποδοσφαίρου. Μαζί με τον Τζιάνι Ριβέρα της Μίλαν θα σημαδέψουν το ιταλικό ποδόσφαιρο των 60s και η αναμέτρησή τους στο γήπεδο θα κάνει τα μιλανέζικα ντέρμπι κλασικά.
Ο Ματσόλα ήταν εξαιρετικός τεχνίτης, με κοφτή ντρίμπλα, μακρινή μπαλιά ακριβείας, ευχέρεια στο σκοράρισμα και φοβερό αγωνιστικό πάθος. Δεν ήταν τόσο ντελικάτος όσο ο Ριβέρα, αλλά το πείσμα του τον έκανε να πολεμά μέχρι το τελευταίο σφύριγμα. Ο Ματσόλα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο τελευταίος μεγάλος ρομαντικός, μια και τελείωσε την καριέρα του στην ομάδα που ξεκίνησε, χωρίς να αλλάξει ποτέ φανέλα. Επαιξε σε 418 παιχνίδια του Καμπιονάτο και σημείωσε 118 γκολ, ενώ είχε και 70 συμμετοχές με την εθνική Ιταλίας, σημειώνοντας 22 τέρματα. Την περίοδο 1962-63 ο Ερέρα παίρνει το πρώτο του πρωτάθλημα με την Ιντερ και την ερχόμενη περίοδο, 1963-64, το χάνει από την Μπολόνια στη διαφορά τερμάτων, η οποία είχε δεχθεί 18 γκολ εκείνη την περίοδο, τρία λιγότερα από την Ιντερ. Τι ειρωνεία! Ο πατέρας του κατενάτσιο χάνει το πρωτάθλημα προδομένος από την άμυνα! Την περίοδο 1963-64 μπορεί να χάθηκε το σκουντέτο, αλλά στην Ευρώπη οι «νερατζούρι», αποκλείοντας με τη σειρά Εβερτον, Μονακό, Παρτίζαν και Ντόρτμουντ, φτάνουν στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών αήττητοι, έχοντας σημειώσει έξι νίκες και δύο ισοπαλίες. Στο Πράτερ της Βιέννης αντιμετωπίζουν τη Ρεάλ, που δεν ήταν πια η υπερομάδα της εξαετίας 1956-61. Με δύο γκολ του Ματσόλα και ένα του Μιλάνι οι «νερατζούρι» εκμηδενίζουν τη «Βασίλισσα» και κρατάνε το Μιλάνο ξάγρυπνο δύο μερόνυχτα. Ο Ερέρα βάζει στη συλλογή του δύο ακόμα πρωταθλήματα, το 1965 και το 1966.Το 1965 οι «νερατζούρι» θα βρεθούν για δεύτερη συνεχή χρονιά στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, με αντίπαλο την Μπενφίκα. Ο τελικός εκείνης της χρονιάς γίνεται στο «Σαν Σίρο» και οι νερατζούρι, με άμυνα για σεμινάριο, εγκλωβίζουν τους τεχνίτες Λουζιτανούς και με ένα γκολ του Τζάιρ στέφονται για δεύτερη φορά πρωταθλητές Ευρώπης. Την ίδια χρονιά κερδίζουν και το Διηπειρωτικό, επικρατώντας της Ιντεπεντιέντε 3-0. Το 1966 οι «νερατζούρι» θα φτάσουν μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, στα οποία θα αποκλειστούν από τη Ρεάλ, αλλά θα φτάσουν στον τελικό –πάλι– την αμέσως επόμενη χρονιά, το 1967. Ο τελικός θα γίνει στη Λισσαβώνα και οι «νερατζούρι» θα βρουν απέναντί τους τη Σέλτικ του Τζοκ Στιν, από την οποία θα χάσουν 2-1, παρ' ότι προηγήθηκαν με πέναλτι του Ματσόλα από το 6ο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου. Η Ιντερ εκείνη τη χρονιά θα χάσει και το ιταλικό πρωτάθλημα, τερματίζοντας ένα βαθμό πίσω από τη Γιούβε, και την επόμενη περίοδο θα τερματίσει 5η. Η ομάδα κλείνει τον κύκλο της, ο Φόνι διαδέχεται τον Ερέρα στον πάγκο και ο σύλλογος ανανεώνεται σταδιακά. Το 1971 οι «νερατζούρι» θα κερδίσουν και πάλι το πρωτάθλημα με προπονητή τον Τζιοβάνι Ινβερνίτσι και την αμέσως επόμενη χρονιά, στο Ρότερνταμ, θα βρεθούν στον τελικό του Πρωταθλητριών και θα αποτελέσουν... το θύμα του Αγιαξ, που με μαέστρο τον Γιόχαν Κρόιφ θα επικρατήσει 2-0.
Του Χρήστου Χαραλαμπόπουλου από την "SportDay" της Πέμπτης, 13 Μαρτίου 2008.
