Το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το σνομπάραμε για χρόνια. Μας έπεφτε λίγο, βλέπετε, ως ελληνικό ποδόσφαιρο. Ημασταν συνηθισμένοι σε μεγαλεία, στη χλίδα του Τσάμπιονς Λιγκ, οπότε δεν σκύβαμε να μαζέψουμε τα ψίχουλα. Την ίδια ώρα, για την ακρίβεια για κάποιες σεζόν, ομάδες όπως η Λίβερπουλ, η Ντόρτμουντ, η Φέγενορντ, η Ιντερ, η Λάτσιο, η Βαλένθια, η Μαρσέιγ, η Αρσεναλ, η Σέλτικ και η Πόρτο δεν… χαλάστηκαν που δεν υπήρχε γι' αυτούς χώρος στο πάρτι. Βρήκαν τη δύναμη, κάνοντας την καρδιά τους πέτρα, και διεκδίκησαν στα ίσα το τρόπαιο. Ούτε τους μύρισε ούτε τους ξίνισε. Αλλες ομάδες, που σαν μεγέθη δεν είναι πολύ ανώτερες των δικών μας, είδαν σε αυτόν τον δεύτερο τη τάξει θεσμό την ευκαιρία για καθιέρωση. Η Γαλατάσαραϊ είναι το κλασικότερο παράδειγμα. Η νίκη της επί της Αρσεναλ στην Κοπεγχάγη το 2000 αποτέλεσε το εφαλτήριο και για την εκτόξευση της Τουρκίας στην τρίτη θέση του Μουντιάλ στην Απω Ανατολή.
Πριν από λίγα χρόνια η συμμετοχή μας στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ αντιμετωπιζόταν περίπου σαν εξορία. Στον Ολυμπιακό, όταν έφτασε να διεκδικεί την τρίτη θέση του ομίλου του το 2000 ή το 2001, έβλεπες τους οπαδούς του να κρεμάνε μούτρα! Ο Παναθηναϊκός, που μπόρεσε και έσωσε την παρτίδα με το 3-1 επί της Ρέιντζερς το 2003, αντιμετώπισε τα δύο ματς με την Οσέρ σαν καταναγκαστικό έργο! Το ίδιο και η ΑΕΚ πέρυσι με την Παρί, για να μην αναφερθούμε στην αδιαφορία της στα ματς του ομίλου το 2004. Οσο για το Αιγάλεω, που είδε τα ματς με Μίντλεσμπρο και Λάτσιο πριν από λίγα χρόνια στους ομίλους του ΟΥΕΦΑ με το ίδιο ενδιαφέρον που κάποιος διαβάζει τη στήλη των διανυκτερευόντων φαρμακείων στις εφημερίδες, καλύτερα να μη γράψω.
Η φετινή εικόνα μας είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντική. Δεν λέω μόνο από πλευράς αποτελεσμάτων. Μιλάω για συμπεριφορά. Αυτό που διαφοροποιεί τη σοβαρή ομάδα από την παιδική χαρά. Η Λάρισα του Δώνη είδε κάθε ματς των ομίλων με τη δέουσα προσοχή. Εμαθε, έπαθε, αλλά έφυγε με ψηλά το κεφάλι. Πάλεψε με την Εβερτον, πάλεψε με τη Ζενίτ, πάλεψε με την Αλκμααρ. Τίμησαν οι παίκτες και ο προπονητής τον σύλλογο, το έμβλημά του, την ιστορία του. Ο επαγγελματίας αυτό οφείλει να κάνει. Η ΑΕΚ του ματς με τη Φιορεντίνα ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη στη συμπεριφορά του αγώνα με την Ελφσμποργκ. Προχθές πάλεψε, μόχθησε και κατάφερε απέναντι σε έναν ανώτερο τεχνικά και τακτικά αντίπαλο να μη χάσει. Κυρίως κατάφερε να κερδίσουν σε παραστάσεις και εμπειρίες οι νέοι κυρίως παίκτες. Ο Αρης στην Αγγλία ήταν αληθινός «Θεός του πολέμου». Με στήσιμο από τον μετρ Μπάγεβιτς που δεν άφηνε περιθώρια, με παίκτες που με την μπάλα κάτω σκορπούν τρόμο. Και αν δεν έμπαινε το γκολ από την «αλεπού», τον Στέλιο Γιαννακόπουλο, η πρόκριση θα ήταν ήδη δική του. Ετσι κι αλλιώς θα περάσει, αλλά καλό θα ήταν να το έκανε από προχθές.
Οσο για τον Πανιώνιο, επίσης προσπάθησε. Το ότι έχασε με μικρό ή μεγάλο σκορ εξαιτίας του διαιτητή ή όχι, δεν αλλάζει τις εντυπώσεις. Η εικόνα των ελληνικών ομάδων αυτές τις μέρες δίνει πόντους. Οχι μόνο στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ. Ενας Ολυμπιακός που εξαντλεί κάθε πιθανότητα για να σταθεί καλά στο Τσάμπιονς Λιγκ και που επιτέλους δείχνει ως σύλλογος και ως ΠΑΕ να συνειδητοποίησε πως ο κόσμος του αυτό επιθυμεί χρόνια τώρα. Μία καλή ευρωπαϊκή πορεία. Και ο ΠΑΟ, που προκρίθηκε χωρίς να παίξει καν προχθές, επιβεβαιώνει το πόσο σημαντικό είναι να είσαι συγκεντρωμένος και σοβαρός σε κάθε ματς. Εκανε δύο νίκες και τώρα απολαμβάνει την πολυτέλεια του να έχει εξασφαλίσει τη συμμετοχή του στους «32» του ΟΥΕΦΑ, χωρίς καν να περιμένει τα δύο επόμενα ματς.
Οι ελληνικές ομάδες εννοείται πως δεν μπαίνουν στο ΟΥΕΦΑ, ούτε στο Τσάμπιονς Λιγκ για να το κατακτήσουν. Αλλά αυτό δεν τις δικαιολογούσε τόσα χρόνια ώστε να αδιαφορούν. Ούτε να έχουν ύφος σνομπ και να θεωρούν πως η Ευρώπη μάς χρωστά κάτι. Πριν από τέσσερα χρόνια οι παίκτες του Παναθηναϊκού άκουγαν με ανοιχτό το στόμα τον Αγγελο Φιλιππίδη να τους λέει πριν από τη ρεβάνς με την Πόρτο του Μουρίνιο πως το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ ήταν η διασκέδαση και το πρωτάθλημα η αληθινή υποχρέωσή τους! Την εξέλιξη την ξέρετε. Τότε χάθηκε η δυνητικά καλύτερη ευκαιρία που είχε ελληνικός σύλλογος να κατακτήσει ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο, στον βωμό ενός τίτλου που δεν κατακτήθηκε επίσης!
Τουλάχιστον η φετινή σεζόν βγάζει προς τα έξω υγεία! Μία Εθνική ομάδα που πήγε τρένο στα τελικά του Euro, μία ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ που με την εμφάνισή της δικαιούται να προκριθεί, μία στο ΟΥΕΦΑ που είναι ήδη στους «32» και άλλες δύο που θέλουν ακόμα μία νίκη για να το πετύχουν, είναι απολογισμός σοβαρής χώρας! Αν είναι διάττων αστέρας η χρονιά που ζούμε, τουλάχιστον ας το απολαύσουμε όσο διαρκεί.
Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου, από την SportDay του Σαββάτου, 1 Δεκεμβρίου 2007
Πριν από λίγα χρόνια η συμμετοχή μας στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ αντιμετωπιζόταν περίπου σαν εξορία. Στον Ολυμπιακό, όταν έφτασε να διεκδικεί την τρίτη θέση του ομίλου του το 2000 ή το 2001, έβλεπες τους οπαδούς του να κρεμάνε μούτρα! Ο Παναθηναϊκός, που μπόρεσε και έσωσε την παρτίδα με το 3-1 επί της Ρέιντζερς το 2003, αντιμετώπισε τα δύο ματς με την Οσέρ σαν καταναγκαστικό έργο! Το ίδιο και η ΑΕΚ πέρυσι με την Παρί, για να μην αναφερθούμε στην αδιαφορία της στα ματς του ομίλου το 2004. Οσο για το Αιγάλεω, που είδε τα ματς με Μίντλεσμπρο και Λάτσιο πριν από λίγα χρόνια στους ομίλους του ΟΥΕΦΑ με το ίδιο ενδιαφέρον που κάποιος διαβάζει τη στήλη των διανυκτερευόντων φαρμακείων στις εφημερίδες, καλύτερα να μη γράψω.
Η φετινή εικόνα μας είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντική. Δεν λέω μόνο από πλευράς αποτελεσμάτων. Μιλάω για συμπεριφορά. Αυτό που διαφοροποιεί τη σοβαρή ομάδα από την παιδική χαρά. Η Λάρισα του Δώνη είδε κάθε ματς των ομίλων με τη δέουσα προσοχή. Εμαθε, έπαθε, αλλά έφυγε με ψηλά το κεφάλι. Πάλεψε με την Εβερτον, πάλεψε με τη Ζενίτ, πάλεψε με την Αλκμααρ. Τίμησαν οι παίκτες και ο προπονητής τον σύλλογο, το έμβλημά του, την ιστορία του. Ο επαγγελματίας αυτό οφείλει να κάνει. Η ΑΕΚ του ματς με τη Φιορεντίνα ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη στη συμπεριφορά του αγώνα με την Ελφσμποργκ. Προχθές πάλεψε, μόχθησε και κατάφερε απέναντι σε έναν ανώτερο τεχνικά και τακτικά αντίπαλο να μη χάσει. Κυρίως κατάφερε να κερδίσουν σε παραστάσεις και εμπειρίες οι νέοι κυρίως παίκτες. Ο Αρης στην Αγγλία ήταν αληθινός «Θεός του πολέμου». Με στήσιμο από τον μετρ Μπάγεβιτς που δεν άφηνε περιθώρια, με παίκτες που με την μπάλα κάτω σκορπούν τρόμο. Και αν δεν έμπαινε το γκολ από την «αλεπού», τον Στέλιο Γιαννακόπουλο, η πρόκριση θα ήταν ήδη δική του. Ετσι κι αλλιώς θα περάσει, αλλά καλό θα ήταν να το έκανε από προχθές.
Οσο για τον Πανιώνιο, επίσης προσπάθησε. Το ότι έχασε με μικρό ή μεγάλο σκορ εξαιτίας του διαιτητή ή όχι, δεν αλλάζει τις εντυπώσεις. Η εικόνα των ελληνικών ομάδων αυτές τις μέρες δίνει πόντους. Οχι μόνο στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ. Ενας Ολυμπιακός που εξαντλεί κάθε πιθανότητα για να σταθεί καλά στο Τσάμπιονς Λιγκ και που επιτέλους δείχνει ως σύλλογος και ως ΠΑΕ να συνειδητοποίησε πως ο κόσμος του αυτό επιθυμεί χρόνια τώρα. Μία καλή ευρωπαϊκή πορεία. Και ο ΠΑΟ, που προκρίθηκε χωρίς να παίξει καν προχθές, επιβεβαιώνει το πόσο σημαντικό είναι να είσαι συγκεντρωμένος και σοβαρός σε κάθε ματς. Εκανε δύο νίκες και τώρα απολαμβάνει την πολυτέλεια του να έχει εξασφαλίσει τη συμμετοχή του στους «32» του ΟΥΕΦΑ, χωρίς καν να περιμένει τα δύο επόμενα ματς.
Οι ελληνικές ομάδες εννοείται πως δεν μπαίνουν στο ΟΥΕΦΑ, ούτε στο Τσάμπιονς Λιγκ για να το κατακτήσουν. Αλλά αυτό δεν τις δικαιολογούσε τόσα χρόνια ώστε να αδιαφορούν. Ούτε να έχουν ύφος σνομπ και να θεωρούν πως η Ευρώπη μάς χρωστά κάτι. Πριν από τέσσερα χρόνια οι παίκτες του Παναθηναϊκού άκουγαν με ανοιχτό το στόμα τον Αγγελο Φιλιππίδη να τους λέει πριν από τη ρεβάνς με την Πόρτο του Μουρίνιο πως το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ ήταν η διασκέδαση και το πρωτάθλημα η αληθινή υποχρέωσή τους! Την εξέλιξη την ξέρετε. Τότε χάθηκε η δυνητικά καλύτερη ευκαιρία που είχε ελληνικός σύλλογος να κατακτήσει ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο, στον βωμό ενός τίτλου που δεν κατακτήθηκε επίσης!
Τουλάχιστον η φετινή σεζόν βγάζει προς τα έξω υγεία! Μία Εθνική ομάδα που πήγε τρένο στα τελικά του Euro, μία ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ που με την εμφάνισή της δικαιούται να προκριθεί, μία στο ΟΥΕΦΑ που είναι ήδη στους «32» και άλλες δύο που θέλουν ακόμα μία νίκη για να το πετύχουν, είναι απολογισμός σοβαρής χώρας! Αν είναι διάττων αστέρας η χρονιά που ζούμε, τουλάχιστον ας το απολαύσουμε όσο διαρκεί.
Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου, από την SportDay του Σαββάτου, 1 Δεκεμβρίου 2007
