Ο Χουάν Κάρλος Λεκόμπ ναύλωσε ένα μικρό διθέσιο αεροπλάνο. Και πέταξε πάνω από αυτή την εκτενή περιοχή της Κολομβίας -αδιαπέραστη ζούγκλα-, την επικράτεια των ανταρτών που κρατούν όμηρο εδώ και χρόνια τη γυναίκα του. Το αεροπλάνο έριξε αμέτρητα φέιγ-βολάν. Ετσι όπως ρίχνει κανείς ένα μπουκάλι στον ωκεανό. Η ελπίδα τρέφεται (και) από την απελπισία. Στα φέιγ-βολάν ήταν τυπωμένη η φωτογραφία των δύο παιδιών τους. Ποιος ξέρει, ίσως κάποια να έπεσαν κοντά στο σημείο όπου βρισκόταν εκείνη: η όμηρος Ινγκριντ Μπετανκούρ.Ινγκριντ Μπετανκούρ. Η Κολομβιανή πολιτικός (με γαλλική επίσης υπηκοότητα). Η πρώην γερουσιαστής και υποψήφια των «Πρασίνων» για την προεδρία της Δημοκρατίας, όταν την απήγαγαν οι αντάρτες στις 23 Φεβρουαρίου 2002. Εκτοτε έχουν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια. Και είναι πάντα στα χέρια τους.
Ενα συνταρακτικό βίντεο και ένα συγκλονιστικό γράμμα έκαναν πρόσφατα τον γύρο του κόσμου.
Το βίντεο. Το έδωσε στη δημοσιότητα στις αρχές του μηνός η κυβέρνηση της Κολομβίας, μετά τη σύλληψη τριών ανταρτών. Ηταν η πρώτη απόδειξη, ύστερα από πέντε χρόνια σιωπής, ότι η Ινγκριντ Μπετανκούρ ζει. Ωχρή. Εξαντλημένη. Εξαιρετικά αδύνατη. Το βλέμμα της χαμηλωμένο. Αμίλητη. Τα χέρια της δεμένα με αλυσίδα.
Το γράμμα. Το έγραψε, χωρίς αμφιβολία, κατ' εντολήν των απαγωγέων της. Δώδεκα σελίδες, με παραλήπτρια τη μητέρα της. Οσα αναφέρει για τις συνθήκες ζωής (ζωή τρόπος του λέγειν), επιβεβαιώνονται με το παραπάνω από την εικόνα της στο βίντεο.
Συνεχείς μετακινήσεις επί ημέρες μέσα στη ζούγκλα. Συνεχείς αλλαγές του τόπου στρατοπέδευσης. Υπνος στο ύπαιθρο, άλλοτε σε αιώρες και άλλοτε στο χώμα μέσα σε λάκκους. Κρύο. Βροχή. Υγρασία. Καταπόνηση από δυσεντερίες, ελονοσία, ηπατίτιδα. Η όμηρος έχει φθάσει στα όρια της ψυχικής και σωματικής αντοχής.
Γράφει η Ινγκριντ Μπετανκούρ: «Εδώ, ζούμε σαν νεκροί... οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν».
Κάποια πρόσωπα γίνονται σύμβολα, ανεξάρτητα από το φύλο, την καταγωγή, τη θρησκεία τους (εάν έχουν). Σύμβολα ελευθερίας ακριβώς λόγω της πιο απάνθρωπης καταπάτησης της ελευθερίας τους που γίνεται στο όνομα τάχα μου μιας «Επανάστασης», η οποία τίποτα δεν έχει να ζηλέψει από τον φασισμό.
Είναι πρόσωπα που ενώνουν πέρα από ιδιαιτερότητες και διαφορετικότητες. Είναι πρόσωπα που ενώνουν όλους -εκτός από τους φανατικούς διαφόρων κατηγοριών, τους δογματικούς και λοιπούς αρτηριοσκληρωτικούς. Μια τέτοια περίπτωση είναι η ηλικίας 46 ετών Ινγκριντ Μπετανκούρ. Εδώ και πέντε χρόνια η ζωή της έχει μεταβληθεί σε έναν παρατεταμένο εφιάλτη.
Το «FARC», δηλαδή οι «Επαναστατικές Ενοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας». Αυτοί είναι οι αντάρτες που κρατούν όμηρο την Ιγκριντ Μπετανκούρ. Πρόκειται για μια ακροαριστερή στρατιωτικού τύπου οργάνωση, λενινιστική-σταλινική-μαοϊκή (όλα τα καλά μαζί), από τις πιο παλιές στον πλανήτη, η οποία συνεχίζει την εκτός τόπου και χρόνου δράση της. Τα μέλη του «FARC» έχουν αποκτήσει ...ειδικότητα στις απαγωγές.
Σε περίπου 3.000 (!) υπολογίζονται οι Κολομβιανοί που έχουν απαχθεί από τα καλά παιδιά του «FARC» και κρατούνται έως σήμερα όμηροι κάπου στη ζούγκλα. Η Ινγκριντ Μπετανκούρ -έτσι κι αλλιώς, διεθνώς γνωστή πολιτική προσωπικότητα- είναι η πιο σημαντική όμηρος στη θλιβερή ιστορία της οργάνωσης.
Πώς την απήγαγαν; Ζήτησε, ως υποψήφια πρόεδρος, να συναντηθεί μαζί τους για να συζητήσουν. Δέχτηκαν. Η συνάντηση έγινε, αλλά οι καταπληκτικοί τύποι του «FARC» άδραξαν την ευκαιρία και δεν άφησαν την Ινγκριντ Μπετανκούρ να φύγει. Συμπεριλαμβάνεται κι αυτό στο «επαναστατικό ήθος» τους.
Μανουέλ Μαρουλάντα, το πραγματικό όνομα του Πέδρο Αντόνιο Μαρίν. Είναι ο ιδρυτής και ο ηγέτης πάντα του «FARC». Ηλικίας; Ογδόντα ενός ετών! Ιδρυσε το «FARC» το 1964, υπό την αιγίδα τότε της Μόσχας. Σαράντα τρία χρόνια ένοπλης σύγκρουσης με το κράτος. Χιλιάδες νεκροί εκατέρωθεν. Δολοφονίες εκατέρωθεν. Απαγωγές (εδώ, το «FARC» έχει την αποκλειστικότητα).
Ο Μαρουλάντα στην επικράτειά του -εκεί στα παρθένα δάση και τη ζούγκλα- έχει εγκαθιδρύσει «δικτατορία του προλεταριάτου αγροτικής εκδοχής». Σε αυτή την απρόσιτη και αραιοκατοικημένη περιοχή, το κράτος μέχρι το 2002 περίπου απουσίαζε (εξάλλου, η ζούγκλα δεν ψηφίζει...).
Μετά το 2002, οι ειδικές στρατιωτικές δυνάμεις της Κολομβίας έχουν καταφέρει σημαντικά πλήγματα στους αντάρτες του Μαρουλάντα (από 30.000 μειώθηκαν σε 15.000). Τους τελευταίους μήνες, μάλιστα, συνελήφθησαν αρκετά ηγετικά στελέχη. Τι μπορεί να σημαίνει όμως αυτό για την Ινγκριντ Μπετανκούρ και τους υπόλοιπους ομήρους;
Σε πολλές χώρες στον κόσμο, στην Ευρώπη ιδίως, λειτουργούν επιτροπές αλληλεγγύης με συνεχείς εκστρατείες και εκδηλώσεις υπέρ της Κολομβιανής ομήρου. Οχι στην Ελλάδα, εξ όσων γνωρίζω.
Στην Ελλάδα, άλλα πρόσωπα της Λατινικής Αμερικής -όχι η Ινγκριντ Μπετανκούρ- κεντρίζουν το ενδιαφέρον και συγκεντρώνουν θαυμασμό. Οπως; Οπως, π.χ., ο παρ' ολίγον ισόβιος πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες και ο εντελώς ισόβιος άρχων της Κούβας Φιντέλ Κάστρο.
Παρά ταύτα, στην ιστοσελίδα www.Betancourt.info, όποιος θέλει μπορεί να ενημερωθεί λεπτομερώς για τις διεθνείς πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Σήμερα, 14 Δεκεμβρίου 2007, συμπληρώνονται 2.120 ημέρες ομηρίας για την Ινγκριντ Μπετανκούρ· 2.120 ημέρες βαρβαρότητας.
΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄
ΥΓ. Ο Νικολά Σαρκοζί μεσολαβεί για την απελευθέρωση της Ινγκριντ Μπετανκούρ. Μακάρι να έρθουν τα καλά νέα. Εν προκειμένω, δεν υπάρχει κίνδυνος να δούμε τον ηγέτη των απαγωγέων στο Ελυζέ, όπως έγινε τώρα με τον δικτάτορα της Λιβύης (η επίσκεψή του έχει σχέση και με την απελευθέρωση των Βουλγάρων νοσοκόμων).
Της Τέτας Παπαδοπούλου από την "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" της Παρασκευής, 14 Δεκεμβρίου 2007
