Από τον καλό συνάδελφό μου Γιώργο Μπενέα, πήρα την παρακάτω επιστολή με θέμα ιδιαίτερα όμορφο. Με θερμές ευχαριστίες. Απολάυστε την!Τέλη δεκαετίας του ’60 και αρχές της δεκαετίας του ’70 χαραγμένες στην μνήμη μου οι ατέλειωτες πλαγιολισθήσεις των νέων της εποχής που επιδείκνυαν τις ικανότητές τους στους άδειους από αυτοκίνητα δρόμους της πόλης μας.
Πασαρέλα των ονείρων μου η Βασιλέως Κωνσταντίνου !
Alfa 1750, Giulietta, Giulia και Junior, BMW 2002 ti, NSU TT, Ford Capri… και άλλα πολλά αξέχαστα και πάντα αγαπημένα.
Η μυρωδιά των καμένων λιπαντικών και των ελαστικών είναι ακόμα στην μύτη μου, το ουρλιαχτό των κινητήρων στα αυτιά μου, η κόκκινη Junior στα μάτια μου… εικόνες, που δεν σβήνουν ποτέ από το μυαλό μου όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει.
Τα αυτοκίνητα τότε λίγα, οι ώρες που τα χάζευα στις φτωχογειτονιές της πόλης μας ατέλειωτες, όπως και τα όνειρα που έκανα, για την κόκκινη Junior, την μπλε Giulia, το λαδί Capri, την Fulvia HF.
Ασπρόμαυρη ταινία στο μυαλό μου οι αγώνες ταχύτητας στο Τατόι, στην Ρόδο και στην Κέρκυρα.
Αγάπησα την Πάρνηθα από τις αναβάσεις της, αγάπησα κάθε γωνιά της Ελλάδας από το rally Acropolis.
Όμως τα χρόνια περνούσαν, τα αυτοκίνητα πλήθαιναν, αλλά ταυτόχρονα οι αγώνες ταχύτητας έγιναν παρελθόν διότι οι υποδομές αυτής της χώρας είναι ανύπαρκτες, οι λέσχες αυτοκινήτου ανίσχυρες ή απούσες κι αυτοί που αγάπησαν τα μηχανοκίνητα sport χωρίς επιλογές.
Κάποτε ήρθε και η ώρα να αποκτήσω την κόκκινη Junior που ονειρευόμουνα μικρός - στην σύγχρονη μορφή της - και άρχισα να ταξιδεύω ατέλειωτα, ψάχνοντας την τέλεια διαδρομή, μακριά από κίνηση, τροχονόμους και radar.
Τι Ταΰγετος, τι Αχλαδόκαμπος, τι Δομοκός, τι, τι, τι…
Τι να πω για τους νέους με τα αστραφτερά καλοφτιαγμένα πανίσχυρα αυτοκίνητα τις γνώσεις και τις ικανότητες που με περνούσαν λες και ήμουν σταματημένος ένα βράδυ στην Λεωφόρο Αθηνών;
Τι ήταν αυτό που ένιωσα βλέποντάς τους να ελίσσονται ανάμεσα σε δεκάδες καθημερινούς οδηγούς αμφίβολων ικανοτήτων;
Σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς, ότι ίσως την επόμενη Πέμπτη είμαι ένας από τους εκατοντάδες ακροβολισμένους θεατές κατά μήκος της Λεωφόρου, ότι σαράντα χρόνια τώρα η Ελλάδα δεν μπορεί να αποκτήσει πίστα αγώνων, ότι στοίχειωσε ο θεμέλιος λίθος για το αυτοκινητοδρόμιο που θα γινόταν στην Βοιωτία, ότι εδώ και δύο χρόνια βλέπουμε αγώνες Formula 1 από την …Τουρκία, ότι το αεροδρόμιο του Ελληνικού, την ιδανικότερη και έτοιμη λύση για αυτοκινητοδρόμιο, οι μεγαλοεργολάβοι για άλλες χρήσεις το ορέγονται, ότι το κρυφτό με την τροχαία και τους Εισαγγελείς των 140 και άνω θα συνεχίζεται, ότι η ευθύνη για τους αυτοσχέδιους αγώνες αυτοκινήτων βαρύνει αποκλειστικά και μόνο την Πολιτεία…
Σκέφτηκα πως όσοι μας Κυβέρνησαν τα τελευταία σαράντα χρόνια ήταν όλοι τους ίδιοι !
Έφτασα στο σπίτι με ανάμικτα τα συναισθήματα και ένα κόμπο στον λαιμό και άρχισα να ξεφυλλίζω τα κιτρινισμένα από τον χρόνο αγαπημένα μου περιοδικά αυτοκινήτου αγορασμένα με το χαρτζιλίκι για το παγωτό ή το κουλούρι στο διάλειμμα του σχολείου.
4ΤΡΟΧΟΙ Τεύχος 1 Οκτώβριος 1970 Δρχ. 10 όλα αλλάζουν γύρω μας κι όλα τα ίδια μένουν…
E-mail: beneas13@hol.gr
