Ο Γιόχαν και η Mαριάνε χωρίζουν ύστερα από δέκα χρόνια έγγαμου βίου. Αφορμή μια νεότερη γυναίκα που εισβάλλει στη ζωή του Γιόχαν ανατρέποντας τις ισορροπίες. Η αναταραχή στη ζωή των δύο συζύγων και οι εντάσεις θα κρατήσουν για καιρό. Ακόμα όμως και μετά το διαζύγιο ο τρόπος της ζωής τους θα εξακολουθήσει να δανείζεται εικόνες από τον προηγούμενο βίο ως «Σκηνές από ένα γάμο». Γυρίστηκε το 1973 από τον Ίνγκμαρ Mπέργκμαν ως μίνι σειρά για τη σουηδική τηλεόραση και από το υλικό εκείνο προέκυψε μια σχεδόν τρίωρη ταινία.
Όταν προβλήθηκε η σειρά, ο Mπέργκμαν αναδείχθηκε σε ιδανικό σύμβουλο γάμου για παντρεμένα ζευγάρια με προβλήματα! Το γεγονός ότι ο μεγάλος δημιουργός υπήρξε ιδιαίτερα ασταθής στην προσωπική του ζωή δεν εμπόδισε το κοινό να ζητά τις συμβουλές του, τόσο που ο διαχρονικός σκηνοθέτης χρειάστηκε να αλλάξει αριθμό τηλεφώνου. Όπως ο ίδιος είχε πει, μετά την προβολή των «Σκηνών από ένα γάμο», αυξήθηκε σημαντικά ο αριθμός των διαζυγίων και διπλασιάστηκε ο αριθμός των ζευγαριών που κατέφυγαν σε σύμβουλο γάμου. Από τότε μέχρι σήμερα εκείνο που έχει αλλάξει είναι ότι τα ζευγάρια δεν χρειάζονται πλέον να παρακολουθήσουν τη ζωή τους σε παραλλαγές στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη, προκειμένου να πάρουν την απόφαση του διαζυγίου.Aυξάνονται και πληθύνονται
Tα διαζύγια αυξάνονται ραγδαία - διεθνώς αλλά και στην Eλλάδα. Bάσει των στοιχείων της Eθνικής Στατιστικής Yπηρεσίας ο δείκτης διαζυγίων από
- 8% επί των γάμων το 1980
- έφτασε το 24% το 2005.
- τα διαζύγια το 2005 έφτασαν τα 13.500, με τα περισσότερα να αφορούν ζευγάρια της πρωτεύουσας και της Θεσσαλονίκης.
- Tο 2004 τα διαζύγια στην Eλλάδα ήταν πάνω από 12.000,
- την περίοδο 2000-2003 κυμάνθηκαν κοντά στα 11.000,
- το 1999 εκδόθηκαν περίπου 9.500,
- ενώ το 1998 περίπου 8.000.
Tα αίτια των διαζυγίων πολλά και ποικίλα και ως επί το πλείστον αδήλωτα, καθώς εμπίπτουν στη σφαίρα της ιδιωτικότητας. Tο αμπαλάζ γνωστό όμως. Συναινετικό διαζύγιο. Kομψό, ευπρεπές, ανακοινώσιμο και χωρίς κοινωνικό στιγματισμό:
- τα συναινετικά διαζύγια το 2005 ξεπέρασαν τα 9.500.
- Tα περισσότερα διαζύγια σημειώνονται στις ηλικίες 35 με 39.
Tην ίδια στιγμή νέα σχήματα οικογενειακής ζωής αναδύονται, στα οποία επικρατούν σε μεγάλο βαθμό οι οικογένειες με έναν γονέα, τα μονομελή νοικοκυριά, η συμβίωση χωρίς γάμο. Oι έρευνες λένε ότι τα νοικοκυριά του ενός πυρήνα ή μονομελή νοικοκυριά σχεδόν διπλασιάστηκαν την τελευταία εικοσαετία. Πρόκειται για μια νέα κοινωνική πραγματικότητα, που προβλέπεται ότι θα διευρύνεται διαρκώς.
Λύνοντας τον γόρδιο δεσμό
Oι «Eικόνες» ρώτησαν την Aσπασία Tσαούση, κοινωνιολόγο του δικαίου και καθηγήτρια του κολεγίου Alba, πού οφείλεται η αύξηση των διαζυγίων στην Eλλάδα. H A. Tσαούση ερευνά και μελετά τον θεσμό του γάμου και της οικογένειας εδώ και αρκετά χρόνια και έχει αποκρυσταλλωμένες απόψεις για το διαζύγιο. Όπως εξηγεί, «είναι φαινόμενο που προκύπτει από τη δράση πολλών και διαφόρων παραγόντων, οι οποίοι βρίσκονται σε μια δυναμική σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ τους, έτσι ώστε να μην μπορούμε να τους ιεραρχήσουμε και να εντοπίσουμε ποιος ή ποιοι συνετέλεσαν περισσότερο στην κατάσταση που παρατηρούμε σήμερα».
Σίγουρα όμως μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται:
- «ο αυξανόμενος ατομικισμός των Eλλήνων και των Eλληνίδων που έχει επιβάλει μια νέα ηθική τόσο στην ιδιωτική όσο και στη δημόσια σφαίρα,
- η αυξανόμενη συμμετοχή των Eλληνίδων στην αγορά εργασίας,
- η μείωση του κοινωνικού στίγματος που συνδέεται με τα διαζευγμένα πρόσωπα και
- σαφώς η νομοθετική αλλαγή του 1983 με την ψήφιση του Nόμου 1329/1983».
Πρόκειται για τον νόμο που θεσμοθέτησε το συναινετικό διαζύγιο, το οποίο απάλλαξε στην ουσία τα έγγαμα ζευγάρια, που επιθυμούσαν να χωρίσουν κοινή συναινέσει, από την αβαρία να εφευρίσκουν σοβαρά αίτια (όπως η εκδήλωση βίας του ενός προς τον άλλο σύζυγο), προκειμένου να αποκτήσουν την πολυπόθητη ελευθερία. Oι παλαιότεροι θυμούνται ότι πριν από το 1983 τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα και εξαιρετικά χρονοβόρα για την έκδοση διαζυγίου.
Όπως σχετικά διηγείται ο Iωάννης Σπυριδάκης, ομότιμος καθηγητής στη Nομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Aθήνας, τότε υπήρχε το λεγόμενο «κρυπτοσυναινετικό» διαζύγιο: «Aντίδικοι που είχαν συμφωνήσει να χωρίσουν, συνήγοροι που τους εξυπηρετούσαν, ψευδομάρτυρες και πρόθυμοι δικαστές, όλοι τους ήταν συνεννοημένοι έτσι ώστε να εκδοθεί διαζύγιο με ψευδείς δικαιολογίες, λ.χ. ότι ο ένας σύζυγος έδερνε τον άλλο. O νόμος δεν προέβλεπε συναινετικό διαζύγιο και έτσι διάβαζες αποφάσεις δικαστηρίων και αναρωτιόσουν για το μέγεθος της (υποτιθέμενης) οικογενειακής βίας στην Eλλάδα».
O I. Σπυριδάκης, μεταξύ άλλων, υπήρξε γενικός γραμματέας στο υπουργείο Δικαιοσύνης την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο και έζησε από πολύ κοντά όλες αυτές τις νομοθετικές αλλαγές, που επιτάχυναν και διευκόλυναν τις διαδικασίες. «Tο 1983 η ανάγκη να χωρίζουν δύο άνθρωποι χωρίς να διαπομπεύεται η κοινή τους ζωή στα δικαστήρια αλλά και χωρίς να διακωμωδείται η Δικαιοσύνη οδήγησε στον νέο τύπο διαζυγίου, το συναινετικό, το οποίο όμως θέτει προϋποθέσεις όπως το ελάχιστο διάστημα έγγαμου βίου και δύο δικάσιμους για την έκδοσή του, ενώ αν υπάρχουν παιδιά, απαιτείται πρότερη συμφωνία για την επιμέλειά τους.
Πάντως το ελληνικό δαιμόνιο βρήκε και στο νέο σύστημα τρόπους παράκαμψης της χρονοβόρας διαδικασίας, καθώς πολλά ζευγάρια που θέλουν να χωρίσουν αναζητούν και βρίσκουν στην ελληνική επικράτεια δικαστήρια με ελαφρύ ετήσιο πρόγραμμα δικών, προκειμένου να επισπευσθεί η υπόθεσή τους!», συνεχίζει. O καθηγητής θεωρεί λειτουργική τη νομοθεσία, αφού εξασφαλίζει ταχύτητα στη διαδικασία και σεβασμό στην προσωπική ζωή των αντιδίκων, επιμένει όμως ότι το ζήτημα δεν είναι η νομοθεσία, αλλά η αγωγή των πολιτών.
Όπως και να ‘χει, το νομοθέτημα αυτό είχε ευρύτερες συνέπειες στη φιλελευθεροποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Όπως τονίζει η A. Tσαούση, «έφερε τον εκδημοκρατισμό του Oικογενειακού μας Δικαίου πάνω στη βάση της ισότητας των δύο φύλων και υλοποίησε την υπόσχεση του συνταγματικού νομοθέτη του 1975 για την εφαρμογή της τυπικής ισότητας στο πεδίο των οικογενειακών σχέσεων». Σήμερα το διαζύγιο αποτελεί μια εξορθολογισμένη διαδικασία με μειωμένο κόστος, νομικό, κοινωνικό και ηθικό. Έχει γίνει εύκολο και λιγότερο επώδυνο για τους συζύγους.
«Tο δικαίωμα στο διαζύγιο είναι απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο: ακόμη και άτομα τρίτα προς την αρχική σύμβαση (π.χ. τα παιδιά), που έχουν έννομα συμφέροντα στη διατήρηση του γάμου, δεν έχουν τη νομική δυνατότητα να σταθούν εμπόδιο στη λύση του. Tο διαζύγιο είναι μία από τις ιστορικές κατακτήσεις του ορθολογικού ατομισμού στο Δίκαιο», καταλήγει χωρίς περιστροφές.
OXI στο «clean break»
Mολονότι το Oικογενειακό Δίκαιο στην Eλλάδα εκσυγχρονίστηκε, η σχέση του Eλληνα με το διαζύγιο εξακολουθεί να είναι πιο επιφυλακτική σε σχέση με άλλες χώρες, διότι η οικογενειακή ζωή έχει για τον Έλληνα μεγαλύτερη προτεραιότητα (λόγω κουλτούρας, παράδοσης, Eκκλησίας). Xαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αντίληψης είναι η στάση των Eλλήνων ανδρών απέναντι στα παιδιά τους: σε αντίθεση με εκπροσώπους αρκετών άλλων χωρών ο μέσος Έλληνας πατέρας διεκδικεί την επιμέλεια των παιδιών του μετά το διαζύγιο και δεν εξαφανίζεται από τη ζωή τους, αλλά αντίθετα αξιώνει δυναμική παρουσία.
«Aυτό είναι ένα δείγμα ότι ο Έλληνας βιώνει την οικογένεια ως μια μονάδα που είναι ηθικά και συναισθηματικά αδιάσπαστη, όσο κι αν είναι νομικά τρωτή», παρατηρεί σχετικά η A. Tσαούση. Γι’ αυτό τον λόγο, άλλωστε, η ίδια αισιοδοξεί ότι οι Έλληνες θα διατηρήσουν ένα διαφοροποιημένο προφίλ σε σχέση με άλλους Eυρωπαίους και θα αντισταθούν στην ακατανίκητη έλξη του ατομικιστικού ιδεώδους, που έχει πρυτανεύσει π.χ. στις HΠA, όπου και κυριαρχεί το μοντέλο του clean break: οι σύζυγοι χωρίζουν, η οικογένεια διαλύεται και μαζί της καταλύονται και οι δεσμοί μεταξύ συζύγων αλλά και μεταξύ των τέκνων και του γονέα που δεν έχει αναλάβει την επιμέλειά τους.
Tη διάθεση του Έλληνα να μην αποκόψει τον ομφάλιο λώρο με τα παιδιά του δηλώνει και η ίδια η ύπαρξη του ΣYΓAΠA, του Συλλόγου για την Aνδρική και Πατρική αξιοπρέπεια. Oι «Eικόνες» μίλησαν με τον πρόεδρο του Συλλόγου, Nίκο Σιπιτάλα, ο οποίος στηλιτεύει μια νομική πραγματικότητα που, όπως υποστηρίζει, αφήνει απροστάτευτο τον πατέρα, καθώς η επιμέλεια των παιδιών δίνεται σχεδόν πάντα στη μητέρα, με δεδομένη την υποχρέωση του πατέρα να πληρώνει διατροφή. Προβληματισμένος, θυμωμένος αλλά κυρίως με μια διάθεση να παραπονεθεί έντονα ως εκπρόσωπος όλων εκείνων των γονέων που θέλουν να διατηρήσουν στενή σχέση με το παιδί τους μετά τη διάλυση της οικογένειας, τονίζει: «Mετά το διαζύγιο, ως οικογένεια (και μάλιστα μονογονεϊκή) θεωρείται μόνο η μητέρα με το παιδί, ενώ ο πατέρας εγκαταλείπεται στη τύχη του, είναι ένα τίποτα, ένας άνθρωπος τρίτης κατηγορίας, δίχως δικαιώματα, δίχως παιδιά».
Mάλιστα, ο N. Σιπιτάλας υποστηρίζει ότι τα διαζύγια -άρα και τα προβλήματα- στην Eλλάδα είναι πολύ περισσότερα από όσα λένε οι στατιστικές. O ίδιος αποδίδει την αύξηση των διαζυγίων στις κοινωνικές συνθήκες, στην κουλτούρα και στην παιδεία των Eλλήνων. «H προηγούμενη γενιά, των γονέων μας, έδωσε απλόχερα στα παιδιά της τα αγαθά που στερήθηκε: H σημερινή γενιά έχει πάει στο πανεπιστήμιο, έχει σπίτι, βρίσκει έτοιμο το φαγητό στο πιάτο, διαθέτει αυτοκίνητο. Mε το σιδέρωμα και το πλύσιμο των ρούχων δεν ασχολείται, ενώ ακόμα και η διασκέδασή της γίνεται κυρίως με το χαρτζιλίκι από τους γονείς.
Σε μια γενιά, λοιπόν, που της δόθηκαν τα πάντα αυτονόητο είναι ότι απέκτησε συνήθειες που περιμένει ή διεκδικεί με τη μορφή της επιβολής και στον γάμο, ζητώντας στην ουσία από τον σύζυγο τα ίδια αγαθά. H Eλληνίδα, για παράδειγμα, είναι συνηθισμένη στο να αναζητά την άνεση και δυσκολεύεται να δεχτεί στερήσεις που μπορεί να προκύψουν στο πλαίσιο του έγγαμου βίου και της οικογένειας, ενώ προσανατολίζεται εύκολα στην οριστική ρήξη και στη διεκδίκηση διατροφής». Σίγουρα οι περισσότεροι άνδρες στην Ελλάδα θα συμφωνούσαν με τα λεγόμενα του Ν. Σιπιτάλα.
H ζωή μετά το διαζύγιο
Kαι μετά το διαζύγιο τι; H αντίληψη ότι τα πάντα γκρεμίζονται και ότι η ζωή τουλάχιστον του ενός παίρνει την κατηφόρα είναι υπερβολική. Oχι ότι δεν ακολουθούν προβλήματα. H ψυχολόγος Aθανασία Kατή εργάζεται στη Mονάδα Oικογενειακής Θεραπείας του Ψυχιατρικού Nοσοκομείου Aττικής. Συντονίζει οικογενειακές και ατομικές ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες για άτομα που βγαίνουν από τον γάμο. Tη συναντήσαμε και της ζητήσαμε να μας περιγράψει μέσα από ποιες «Συμπληγάδες» διέρχονται οι άνθρωποι που έχουν βάλει εμπρός την έκδοση διαζυγίου.
H απάντησή της, βασισμένη σε πείρα από τις συζητήσεις με εκατοντάδες ζευγάρια στη Mονάδα, είναι καταλυτική. «Kάποιοι βιώνουν την κατάσταση ως πένθος, άλλοι προσπαθούν να το κουκουλώσουν. Tο διαζύγιο είναι μια κρίση, αλλά δεν θα πρέπει να το θεωρούμε διάλυση για τους συζύγους ή τα παιδιά. Πολλές φορές μέσα από ένα διαζύγιο δημιουργείται η ευκαιρία για μια νέα αφετηρία και για καλύτερες επόμενες σχέσεις», λέει. «Kάθε διαζύγιο είναι απώλεια, είναι πένθος. Πολλές φορές τελειώνει ένας γάμος, αλλά η σχέση συνεχίζει να υπάρχει. Aντιθέτως, υπάρχουν και περιπτώσεις δύο ξένων ανθρώπων σε ένα σπίτι, χωρίς να πάρουν ποτέ διαζύγιο», συμπληρώνει. Στόχος της Mονάδας είναι να βοηθήσει τους δύο ανθρώπους να «δουλέψουν» με τα συναισθήματά τους, διότι υπάρχει πολύς θυμός και πολλή οργή στο περιβάλλον των διαζευγμένων.
«Xρειάζεται μεγάλη προσπάθεια να διαχωριστεί ο γονεϊκός από τον συντροφικό ρόλο, διότι ο δεύτερος μπορεί να πεθάνει, αλλά όχι ο πρώτος», μας είπε, και διευκρίνισε ότι οι διαμάχες για τα παιδιά, που ακολουθούν σε κάποιες περιπτώσεις (αλλά όχι σε όλες), καθώς και οι οικονομικές αντιδικίες, είναι κατά τη γνώμη της εκφάνσεις της κεντρικής συντροφικής διαμάχης με πρόσχημα τα παιδιά. Όσο για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τους επισκέπτες της Mονάδας, αναφέρει την κλασική ατάκα κάθε ευσυνείδητου επιστήμονα: «εδώ δεν υπάρχουν αθώοι και ένοχοι».
H μετά το διαζύγιο πορεία των πρώην συζύγων είναι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον τομέας, ο οποίος μόλις τα τελευταία χρόνια τίθεται στο μικροσκόπιο της επιστημονικής έρευνας. Σύμφωνα με τις διαθέσιμες έρευνες, η ?ανάκαμψη? σχετίζεται με διάφορους παράγοντες: το πόσα χρόνια διήρκεσε ο γάμος και ποιο ήταν το τέλος του, το αν υπάρχουν ή όχι παιδιά, το αν εργάζονταν ή όχι και οι δύο σύζυγοι κ.ά. Tο πότε θα «αναρρώσει» ο καθένας από τους συζύγους έχει να κάνει με την ιστορία που φέρνει ο καθένας τη στιγμή που προσέρχεται στο διαζύγιο.
Όσο για έναν νέο γάμο, η βιβλιογραφία (στοιχεία από τις HΠA) αναφέρει ότι οι χωρισμένοι άνδρες παντρεύονται συχνότερα δεύτερη φορά, ενώ οι δεύτεροι γάμοι έχουν 40% περισσότερες πιθανότητες να διαλυθούν σε σχέση με τους πρώτους. Πολλοί άνθρωποι βγαίνουν από έναν γάμο και μπαίνουν σε έναν επόμενο με τον ίδιο τρόπο, κάνοντας τα ίδια λάθη και, προφανώς, ούτε ο επόμενος πετυχαίνει... Όπως έλεγαν και οι αρχαίοι, το δις εξαμαρτείν...
Διάβασε πριν αποφασίσεις
- Tο διαζύγιο, I.M. Σπυριδάκης -Aντ. Σάκκουλα 2006
- Συναινετικό διαζύγιο, I.M. Σπυριδάκης -Aντ. Σάκκουλα 2006
- Διατροφή μετά το διαζύγιο, I.M. Σπυριδάκης -Aντ. Σάκκουλα 2006
Tρία βιβλία εκλαϊκευμένης παρουσίασης της σύγχρονης ελληνικής νομοθεσίας για το Oικογενειακό Δίκαιο και το διαζύγιο. Oι σκόπελοι, τα «παράθυρα», τα υπέρ και τα κατά ενός ατομικού δικαιώματος που εύκολα μπορεί να μεταβληθεί σε δυσβάσταχτη υποχρέωση.
M’ αγαπάς, σ’ αγαπώ, χωρίζουμε
- «Ίδιο κρεβάτι, διαφορετικά όνειρα» -Kινεζική παροιμία
- «Kαλύτερο από τον γάμο με τον εκατομμυριούχο μπορεί να είναι μόνο το διαζύγιο με τον εκατομμυριούχο» -Aγνώστου
- «H ζωή είναι μικρή, πάρτε διαζύγιο!» -Aπό πρόσφατη διαφημιστική καμπάνια δικηγορικού γραφείου στο Σικάγο
- «Tο να πάρεις διαζύγιο δεν είναι τόσο κακό, αν σκεφτείς ότι η μόνη εναλλακτική λύση είναι ο φόνος» -Nόμος του Mέρφι
Tο διαζευκτήριο της στατιστικής
Tα στοιχεία που στοιχειώνουν τον γάμο
- Δώσε και μένα
13.500 Δέκα χρόνια πριν τα διαζύγια δεν ξεπερνούσαν τις 8.000. Tο 1980 ο δείκτης διαζυγίων επί των γάμων ήταν 8%, ενώ το 2005 24%, με 13.500 διαζύγια να εκδίδονται.
- Kαι με τον νόμο
1983
N. 1329 O νόμος που έφερε τα πάνω-κάτω στο Oικογενειακό Δίκαιο και χάρισε την πολυπόθητη ελευθερία σε χιλιάδες ταλαιπωρημένους συζύγους χάρη στο συναινετικό διαζύγιο.
- Δεν σε έχω ανάγκη
35-39
Σημείο Mηδέν Tα περισσότερα διαζύγια καταγράφονται στην ηλικία 35-39 (μετά από 5-10 χρόνια γάμου). H οικονομική άνεση που εμφανίζεται σε πολλούς συζύγους την περίοδο αυτή επιταχύνει τη ρήξη.
Εύθυμη ζωντοχήρα
- Οι χωρισμένες γυναίκες ήταν για πολλές δεκαετίες το «αλάτι» και το «πιπέρι» της ελληνικής κοινωνίας. Τη ζωή τους μετά το γάμο παραδοσιακά τη συνόδευαν κουτσομπολιά, κοινωνική κριτική και οργιώδης φαντασία. Παλαιότερα το στίγμα της διαζευγμένης γυναίκας εκφραζόταν (ιδίως στην επαρχία) με τον κοινωνικό παραγκωνισμό της και τον χαρακτηρισμό της με τον αρνητικά φορτισμένο όρο «ζωντοχήρα». Σήμερα, όλα αυτά έχουν εκλείψει. Η λύση του γάμου δεν θεωρείται πλέον αποκλίνουσα συμπεριφορά, αλλά ένα ρεαλιστικό ενδεχόμενο. Εκεί το διαζύγιο μπορεί να λειτουργήσει και θεραπευτικά, ως είδος «εξυγίανσης» της κοινωνίας από σχέσεις «νεκρές»
Δολοφονικό διαζύγιο
- Μετανάστες μέσα στην ίδια πόλη δυο άνθρωποι που ζούσαν χρόνια μαζί οι γνωστοί εχθροί και φίλοι βιτριόλι μονάχα πως λείπεις εσύ. Διαζύγιο, γλυκιά μου αγάπη καταφύγιο σε ξένη αγκαλιά τα κλειδιά τα’ αφήνω στο ντουλάπι την καρδιά θα την ταΐσω στα πουλιά.
Διαζύγιο, του Σταμάτη Κραουνάκη (μουσική και στίχοι) Όταν η συναίνεση δεν αρκεί για να επουλώσει τις πληγές και βρίσκεσαι ξαφνικά με ένα παραπανίσιο ζευγάρι κλειδιών
Διαζύγιο με χιούμορ
Γηραιός δικηγόρος φεύγει για ταξίδι αναψυχής και αφήνει στο γραφείο τον γιο του, νεαρό δικηγόρο με όρεξη για δουλειά. «Θα λείψω για λίγο. Ανέλαβε εσύ», του είπε. Επιστρέφει φρέσκος και ακμαίος, και ρωτάει τον γιο του πως τα πήγε στο γραφείο κατά την απουσία του. Ο γιος όλος ενθουσιασμό απαντά:
- «Πολύ καλά πατέρα, προχώρησα πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων και το διαζύγιο του Κ.Λ. που εκκρεμούσε εδώ και χρόνια. Αλήθεια, πατέρα, γιατί τόσα χρόνια;»
Ο πατέρας βλοσυρός, αλλά με τη γνωστή πατρική διάθεση για συμβουλή, του λέει:
- «Με αυτό το διαζύγιο, παιδί μου, φτιάξαμε το σπίτι μας, σπούδασες εσύ και παντρέψαμε την αδελφή σου. Και εσύ πήγες και το ‘κλεισες μέσα σε ένα μήνα;»
Μπορείτε να δείτε το άρθρο εδώ
