Μπορεί σήμερα τα παρανοϊκά άλλοθι των δικτατόρων του 1967 για την επιβολή της επτάχρονης στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας να προκαλούν θυμηδία και σαρκασμό, αν τέσσερις δεκαετίες μετά έχει κάποιο νόημα, όμως, ν ανακληθούν στη μνήμη τα πρώτα κι αμέσως μετά την 21η Απριλίου «επιχειρήματα» της χούντας για την κατάλυση του κοινοβουλευτισμού, αυτό δεν βρίσκεται στο κωμικοτραγικό της υπόθεσης. Αλλά σε μια άλλη διαρκή επικαιρότητα.
Ιδού περί τίνος πρόκειται, προς άρσιν τυχόν παρεξηγήσεων. Για την επιβολή της δικτατορίας σε πρώτη φάση κατασκευάστηκε από το κράτος και παρακράτος της Δεξιάς, τους στρατοκράτες και τους φορείς γενικώς της εθνικής υποτέλειας και αμερικανοκρατίας μια δήθεν πραγματικότητα. Ο πυρήνας της ήταν πως η Ελλάδα κινδύνευε από τον παπανδρεοκομμουνισμό. Μετά, εν ονόματι αυτής ακριβώς της εικονικής πραγματικότητας, αμφισβητήθηκε η αναγκαιότητα της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του κοινοβουλευτισμού κι ύστερα ήρθε η χούντα...
Το ίδιο σχήμα, χωρίς τανκς και κάννες όπλων «αφρόνων αξιωματικών» στη χώρα μας, διαφορετικά αλλού, δεν βρίσκεται στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Εξακολουθούν για διαφορετικούς λόγους να κατασκευάζονται εικονικές πραγματικότητες και μύθοι, προκειμένου να προωθούνται σκοτεινά σχέδια.
Από μια τέτοια οπτική το 1967 δεν απέχει μόνο 41 χρόνια.
Κορύφωση
Η παπανδρεο-κομμουνιστική συνωμοσία κατά της Ελλάδας θα κορυφωνόταν στις 23 Απριλίου 1967. Θ άρχιζε από τη Θεσσαλονίκη και θα εξαπλωνόταν σ' όλη τη χώρα. Το σύνθημα της εξέγερσης είχε δοθεί στις 18 Απριλίου. 30.000 άνδρες των Λαμπράκηδων και 2.000 πεπειραμένοι σαμποτέρ ήταν έτοιμοι να δράσουν. Οι Αρχές Ασφαλείας, που αριθμούσαν μόλις 27.000, δεν μπορούσαν ν αντιμετωπίσουν τον εσωτερικό εχθρό, γι αυτό και κατέφυγαν στον στρατό...
Οι στρατιωτικοί, όμως, προκειμένου να μην αιματοκυλιστεί ο τόπος, έδρασαν προληπτικά. Συνέλαβαν τους εμπειροπόλεμους σαμποτέρ του «Λαϊκού Μετώπου» της Ένωσης Κέντρου -κομμουνιστών, όπως επίσης κι ελάχιστους άλλους πολιτικούς, που κινδύνευαν να τους σκοτώσουν οι συνωμότες, κι έτσι η Ελλάδα σώθηκε. «Ο στρατός ανέλαβε την διακυβέρνησιν της χώρας διά να προλάβη τον εμφύλιον σπαραγμόν, να αποκαταστήση την τάξιν και να επαναφέρη την ενότητα του Έθνους...».
Φαίνεται απίστευτο, αλλά ακριβώς αυτό ήταν το πρώτο επίσημο σενάριο που έγραψε η χούντα για να... εξηγήσει στους Έλληνες την επιβολή της δικτατορίας.
Κυκλοφόρησε τρεις μέρες μετά το πραξικόπημα και συμπεριλαμβανόταν στην πρώτη «διαφωτιστική» έκδοση της «επαναστάσεως της 21ης Απριλίου 1967».
Αργότερα θα επιχειρηθεί ν αμβλυνθεί ο πρωτογονισμός του πρώτου σεναρίου, το οποίο θα γραφεί και θα ξαναγραφεί.
Μια παραλλαγή του θα δει το φως σε μπροσούρα της χούντας, υπό τον τίτλο «21 Απριλίου 1967. Ο στρατός μας έσωσε την Ελλάδα. Η Ελλάδα πρέπη να ζήση και θα ζήση».
Άλλη θα εκπονήσουν στην πρώτη επέτειο της «επανάστασης» (Μάρτιος 1968) οι γκεμπελίσκοι της «Γενικής Διευθύνσεως Τύπου και Πληροφοριών του υπουργείου Προεδρίας Κυβερνήσεως», που έχει καταλάβει το πρωτοπαλίκαρο της χούντας, Γ. Παπαδόπουλος, και ο ιδεολογικός καθοδηγητής της δικτατορίας, Θ. Παπακωνσταντίνου.
ΤΟ ΤΕΡΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΚΑΙ Η «ΕΠΕΜΒΑΣΗ»
«Εζητήθη από τον στρατό να αναλάβει ...προληπτική δράση κατά των κομμουνιστών
Τις παραμονές της 21ης Απριλίου όλα ήταν έτοιμα για την καταστροφή της Ελλάδας, διαβάζουμε στο προοίμιο του τερατολογικού σεναρίου της πρώτης μπροσούρας: «Οι Παπανδρέου και ο Τύπος ωμίλουν απεριφράστως περί επαναστάσεως και τα στελέχη των έθετον ζήτημα μεταβολής του καθεστώτος κατά τρόπον παράνομον. Οι κομμουνισταί διεκήρυσσον τα σχέδιά των δι εξεγέρσιν...».
Το σύνθημα δόθηκε «την 18ην Απριλίου ο Αρχηγός των καταδικασθέντων διά την συνωμοσίαν του ΑΣΠΙΔΑ, Α. Παπατέρπος, απηύθυνεν από τας φυλακάς μήνυμα προς τους οπαδούς του «Λαϊκού Μετώπου» διακηρύσσων ότι ήλθεν η ώρα και καλών τούτους να επιδείξουν αδάμαστον αγωνιστικότητα και αποφασιστικότητα».
Αμέσως μετά «την ιδίαν ημέραν, μαχητικά στελέχη κομμουνιστών ήρχισαν να κινούνται από όλην την χώραν προς την Θεσσαλονίκην, όπου την 23ην Απριλίου θα ωμίλει εις υπαίθριαν συγκέντρωσιν ο κ. Γ. Παπανδρέου. Ο τελευταίος προανήγγειλεν ήδη καθαρώς ανατρεπτικά συνθήματα στρεφόμενα κατά του καθεστώτος, του Βασιλέως, των συμμάχων των Ενόπλων Δυνάμεων και του Συντάγματος, υπέρ της βίας και της επαναστάσεως...». Φυσικά, ο «ραδιοσταθμός του ΚΚΕ από την Ανατολικήν Γερμανίαν έρριπτεν ανατρεπτικά συνθήματα, ενώ κινεζόφιλοι ωμίλουν επισήμως περί αμέσου εξεγέρσεως τόσον διά των εντύπων των όσον και διά των αλβανικών ραδιοσταθμών...».
Καθώς η... πατρίδα κινδύνευε, «αι αστυνομικαί αρχαί εδήλωσαν υπευθύνως ότι αδυνατούν να αναλάβουν την τήρησιν της τάξεως την 23ην Απριλίου...». Έτσι «εζητήθη από τον στρατόν να αναλάβη το έργον». Αλλά οι «αρμόδιοι αξιωματικοί», ενώ βεβαίως θα μπορούσαν να το κάνουν, «εκτιμήσαντες τας σχετικάς πληροφορίας και την όλην κατάστασιν, διεπίστωσαν ότι η αιματοχυσία, και μάλιστα εις ευρείαν κλίμακα, καθίστατο αναπόφευκτος. Κατόπιν τούτου ο αρχηγός του ΓΕΣ (Γρ. Σπαντιδάκης) και οι αρμόδιοι συνεργάται του εκ των αξιωματικών, προς αποφυγήν της αιματοχυσίας απεφάσισαν να θέσουν εις εφαρμογήν το σχέδιον προληπτικής δράσεως...».
Ετσι «το σχέδιον επραγματοποιήθη την 21ην Απριλίου ομαλώς, επιτυχώς και αναιμάκτως» κι έτσι απλά όλα τα σκιαξε η φοβέρα και τα πλάκωσε η σκλαβιά!
«Ουδεμία αντίδρασις»
Η απάντηση για το πώς κι έγινε δυνατή η πραγματοποίηση του σχεδίου, σε μια χώρα την οποία είχε αλώσει ο εσωτερικός εχθρός, είναι λακωνική: «Στρατός, Ναυτικό και Αεροπορία επέδειξον απόλυτον συνοχήν και αποφασιστικότητα. Ουδεμία αντίδρασις του λαού υπήρξεν. Αντιθέτως ο λαός υπεδέχθη την επέμβασιν του στρατού με ανακούφισιν. Τα δύο μοναδικά θύματα (ο 15χρονος Βασίλης Πεσλής και η Μαρία Καλαβρού) εσημειώθησαν εκ τυχαίων λόγων. Το 99% των συλληφθέντων αποτελείται από γνωστούς σεσημασμένους κομμουνιστάς με πλουσίαν ανατρεπτικήν δράσιν, επαγγελματικά στελέχη του ΚΚ και επαναπατρισθέντας κατά το 1964-65 ειδικούς των εξεγέρσεων και των οδομαχιών και του σαμποτάζ».
Αλλά γιατί συνελήφθησαν μέλη της δεξιάς κυβέρνησης Κανελλόπουλου και η αστική πολιτική ηγεσία; Η απάντηση είναι απολύτως σχιζοφρενική: «Μόνον το 1% των συλληφθέντων αποτελείται από πολιτικά πρόσωπα, τα πλείστα των οποίων ετέθησαν υπό προσωρινήν κράτησιν χάριν ασφαλείας των»!
Παραδόξως, εδώ υπήρχε και μια αλήθεια. Αυτό το 1% «μεταφραζόταν» σε περίπου 100 πολιτικούς, ενώ συνολικά οι πολίτες που συνελήφθησαν τη νύχτα της 21ης Απριλίου έφταναν τις 10.000...
Η ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ
Το χάος, ο θανάσιμος κίνδυνος και η... αναγέννηση
Στην μπροσούρα της χούντας, που κυκλοφόρησε στην πρώτη επέτειο της «επαναστάσεως», το 1968, εμπλουτίζονται τα υλικά που χρησιμοποιούνται για να κατασκευαστεί ο μύθος περί «έθνους εν κινδύνω» και να δικαιολογηθεί ο εγκλεισμός της Ελλάδας στη φυλακή.
Οι λόγοι που επέβαλαν το πραξικόπημα συμπλέκονται με το «θαύμα» που επιτελέστηκε στο μεταξύ. Αντιπαρατίθενται οι «δύο κόσμοι». Το «χάος» πριν και η «αναγέννηση» μετά.
Ο «θανάσιμος κίνδυνος» για την Ελλάδα αποδεικνύεται τώρα με... δηλώσεις του βουλευτή της ΕΔΑ, Στ. Ηλιόπουλου, του Μαν. Γλέζου, του Κ. Φιλίνη και ειδικά του Ανδρέα Παπανδρέου.
Το... ανατρεπτικό μανιφέστο του τελευταίου ήταν μια φυσιολογική απάντησή του σ' ερώτημα για τις επικείμενες εκλογές του Μαΐου 1967. Είχε πει, κατά τις παραμονές της «Επαναστάσεως» (Φεβρουάριος 1967), ότι η Ένωση Κέντρου είτε κατακτήσει την αυτοδυναμία είτε όχι «θα εμφανισθή ενώπιον της Βουλής, ζητούσα την έγκρισιν ενός μίνιμουμ προγράμματος. Εάν η Βουλή παράσχη ψήφον, η κυβέρνησις θα προχωρήση. Αλλώς θα διαλύση την Βουλήν και θα προκηρύξει εκλογάς».
Ήταν ολοφάνερο (!) ότι οι θέσεις αυτές «καταργούν το Σύνταγμα και τον Βασιλέα».
Αλλά αυτό δεν ήταν το μοναδικό φοβερό και τρομερό. Με άλλες τοποθετήσεις ο Α. Παπανδρέου «επιβεβαίωνε» (Μάρτιος 1967) τα σχέδια για την κατάληψη της εξουσίας. Ειδικά όταν έλεγε ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με τη Δεξιά και ότι «εις την κλιμακούμενην βίαν, εάν τολμήσουν (Δεξιά και Παλάτι), θα υπάρξει η κλιμακούμενη αντιβία». Αυτό ήταν η μέγιστη απόδειξη...
Όλη η φαιά επιχειρηματολογία της μπροσούρας εξαντλείται για να καταγγελθεί η συνεργασία ΕΚ-ΕΔΑ, η οποία «δημιουργεί ευνοϊκάς συνθήκας διά να επιχειρήσουν οι κομμουνισταί βιαίαν κατάληψιν της εξουσίας...».
Η συνεργασία είχε αρχίσει παλιότερα από τις δημοτικές εκλογές, αλλά και τις βουλευτικές εκλογές του 1963. «Εκ των εκλογών ο Γ. Παπανδρέου εκέρδισεν 171 έδρας επί συνόλου 300 και κατέστη κυβέρνησις. Εκ των βουλευτών όμως, 35 έως 40 ήσαν κομμουνισταί ή όργανά των... Οι πράκτορές των, ως απεκαλύφθη, κατέλαβον τας υπηρεσίας πληροφοριών, ασφαλείας και εθνικής προπαγάνδας. Υπό το πρόσχημα του εκδημοκρατισμού εξαπελύθη άγριος διωγμός εναντίον παντός αντικομμουνιστικού στοιχείου εις τον κρατικόν μηχανισμόν, τα Σώματα Ασφαλείας και τα Ενόπλους Δυνάμεις... Η παιδεία παρεδόθη εις τους κομμουνιστάς...».
Από τότε μέχρι την 21η Απριλίου 1967 προετοιμαζόταν η καταστροφή της Ελλάδας, που πρόλαβαν οι Παπαδόπουλος. Μακαρέζος, Παττακός και η Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών...
Του Τάκη Κατσιμάρδου από το "Έθνος" της Κυριακής, 20 Απριλίου 2008.1968: Η χούντα γιορτάζει τα πρώτα της γενέθλια
Στο φυλλάδιο της χούντας για τη δεύτερη επέτειο της «Εθνικής Επαναστατικής Κυβερνήσεως» περιγράφονταν, με απολύτως γκεμπελικό τρόπο, δύο «αντίθετοι κόσμοι».
Ο ένας ήταν το σκοτάδι πριν έρθουν οι... φωστήρες του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Ο άλλος τα έργα τους, κατά χρόνο που μεσολάβησε από το πραξικόπημα: «Ο ένας κόσμος είχε οδηγήσει την Ελλάδα και τη λεγομένη Δημοκρατία εις θανάσιμον κίνδυνον. Εις χάος. Ο άλλος είναι αυτός που οδηγεί σήμερον την Ελλάδα, μετά την 21η Απριλίου, εις την σωτηρίαν και την αναγέννησιν...».
Τα γεγονότα και τα αδιάσειστα στοιχεία, υποτίθεται, απεδείκνυαν ότι «η Ελλάς ευρίσκετο εις κατάστασιν εκτάκτου ανάγκης...
Εκινδύνευον το καθεστώς, η λαϊκή κυριαρχία, οι θεσμοί, το έθνος και η ανεξαρτησία του. Και είχον διαλυθεί τα πάντα: Κράτος, Κοινοβούλιον, Δικαιοσύνη. Μόνον οι Ενοπλες Δυνάμεις δεν είχον διαβρωθεί...».
Επομένως, «ουδείς δύναται να κατηγορήση την Επανάστασιν διά παραβίασιν των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Αντιθέτως υπερήσπισε τα ανθρώπινα δικαιώματα από τον οφθαλμοφανή και αυταπόδεικτον κίνδυνον του κομμουνισμού, ο οποίος ως γνωστόν ουδέποτε τα εσεβάσθη»!
Το νέο εφεύρημα των ανεγκέφαλων της χούντας, που το 1968 είχαν ν αντιμετωπίσουν και την παγκόσμια κατακραυγή, ήταν πως εφόσον «υπήρχε δημόσιος κίνδυνος, απειλών την ζωήν του έθνους, καθίσταται αυταπόδεικτον ότι η Επανάστασις της 21ης Απριλίου ήτο και αναγκαία και επιβεβλημένη υπό των διεθνών συνθηκών»! Επικαλούνταν μάλιστα και το άρθρο 15 παρ. 1 της Συμβάσεως της Ρώμης για τ ανθρώπινα δικαιώματα!
Οι 20 λόγοι
Η αποθέωση, όμως, του παραλογισμού δεν σταματά εδώ. Στην μπροσούρα απαριθμούνταν 20 λόγοι για τους οποίους ήταν υποχρεωτική η επιβολή δικτατορίας, εν ονόματι της ελευθερίας, που κινδύνευε!
Ιδού μερικοί από τους ισχυρισμούς, μπροστά στους οποίους η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά:
- Οι αναρχικές εκδηλώσεις και οι συγκρούσεις που άρχισαν μετά τις 15 Ιουλίου και είχαν αποτέλεσμα «θανάτους και τραυματισμούς εκατοντάδων αστυνομικών και πολιτών»!
- Την προηγούμενη διετία η «Νομοθετική και η Εκτελεστική Εξουσία είχον καταστήσει την Πολιτείαν δεσμίαν των κομμουνιστών και των συνοδοιπόρων των».
- Τα έγγραφα της ΕΔΑ και του ΚΚΕ που «βεβαιώνουν την συνωμοτικήν οργάνωσιν προς κατάληψιν της εξουσίας μετά τας εκλογάς» (αυτήν που θα γινόταν τον Μάιο του 1967).
- Δηλώσεις του Α. Παπανδρέου ότι μετά τις εκλογές «θα ηγνοήτο το Σύνταγμα και θα ανελάμβανε την εξουσίαν η εκ των εκλογών πλειοψηφία Κέντρου και Αριστεράς άνευ εμφανίσεως ενώπιον του βασιλέως». Αυτό θα το έκανε επικαλούμενος «μάλιστα ανύπαρκτον διάταξιν του Συντάγματος της Δανίας»!
Η... απόδειξη
- Το αντιβασιλικό, το έντονα αντιΝΑΤΟϊκό και αντιαμερικανικό κλίμα που «εκαλλιεργείτο συστηματικώς από την άκραν Αριστεράν και την ομάδα του Α. Παπανδρέου». Ως μέγιστη απόδειξη γι αυτό θεωρούνταν η καταδίκη της επέμβασης των ΗΠΑ στο Βιετνάμ!
- «Κατόπιν της συνεργασίας Ενώσεως Κέντρου (άρχισε στις βουλευτικές εκλογές του 1964 και τις δημοτικές του 1965) εδημιουργήθησαν ευνοϊκαί συνθήκαι διά να επιχειρήσουν οι κομμουνισταί βιαίαν κατάληψιν της εξουσίας».
Ατελείωτο το ανορθολογικό παραλήρημα της χούντας κατά του «παπανδρεοκομμουνισμού» το 1968, όπως και οι μέρες της για έξι ακόμη χρόνια...
Το σύνθημα των συνθημάτων
Το προπαγανδιστικό τρικ των ηγετών της χούντας στα πρώτα γενέθλιά τους ήταν η ταύτιση της χριστιανικής Ανάστασης με την «Επανάστασιν της 21ης Απριλίου». Το κυρίαρχο σύνθημα ήταν ότι «μαζί με την Ανάστασιν εορτάζεται η Ανάστασις της Ελλάδος». Τις ίδιες μέρες θα εμφανιστεί και το σλόγκαν «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», που παρουσίασε ο Παπαδόπουλος στη Θεσσαλονίκη. Μαζί με το παλιότερο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», θα είναι τα ελληνοχριστιανικά λάβαρα της χούντας και θα δώσουν την αφορμή για μερικές από τις πιο επιτυχημένες γελοιοποιήσεις της επταετίας.
Το κατακαημένο σύμβολο
Αρχές του 1968 έχει γεννηθεί και ο Φοίνικας - το «πουλί» της χούντας. Αν πιστέψουμε τον Παττακό η ιδέα ήταν του χουντικού δημάρχου της Πειραιά Σκυλίτση. «Σε μια κυβερνητική σύσκεψη πρότεινε τον φοίνικα ως έμβλημα της Επαναστάσεως. Και τότε εγώ (ο Παττακός) συμπλήρωσα πως, για να μην ξαναπετάξει και ξαναφύγει ο φοίνικας ή για να μην γίνει στάχτη, να βάλλομε και έναν φαντάρο να τον φυλάει, να τον προστατεύει»! Ετσι εξηγείται και γιατί το «κάρφωσαν» στον Λυκαβηττό φωταγωγημένο μέρα-νύχτα....
ΟΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ
Οι τρεις... πυλώνες των εορτασμών
Κατά... διαβολική σύμπτωση, πριν από σαράντα χρόνια η 21η Απριλίου συνέπιπτε με το Πάσχα. Ετσι, οι γκεμπελίσκοι της χούντας δυσκολεύτηκαν, κάπως, να τιμήσουν δεόντως την επέτειο της... δεύτερης παλιγγενεσίας του έθνους. Η πρώτη, όπως είναι γνωστό, μας απάλλαξε από τους Τούρκους το 1821 και η δεύτερη από τους κομμουνιστές και τους συνοδοιπόρους τους το 1967.
Οι επίσημοι γιορτασμοί μετατέθηκαν για μια βδομάδα, αλλά η προετοιμασία άρχισε σχετικά νωρίς. Πολλοί επαγγελματίες εθνικόφρονες, που δεν ήταν απασχολημένοι ως ανθρωποφύλακες, βασανιστές ή τηρητές του νόμου και της τάξεως, έπρεπε να δικαιολογήσουν το παντεσπάνι τους. Οι διατεταγμένοι ή συνήθεις κολαούζοι της εξουσίας και οι προσκυνημένοι να εξαργυρώσουν την υποταγή τους.
Η προπαγανδιστική εκστρατεία σχεδιάστηκε σε τρία επίπεδα:
- Το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα για να εκπέμπουν οι ρήτορες της επετείου. Ηταν μια ανεκδιήγητη «διαφωτιστική έκδοση της 21ης Απριλίου», που σκόρπισε σαν χαρτοπόλεμο σ' όλη τη χώρα το «Υπουργείον Προεδρίας Κυβερνήσεως». Επικεφαλής του ήταν προσωπικά ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος, με υφυπουργό τον ιδεολογικό καθοδηγητή της χούντας Θ. Παπακωνσταντίνου. Η «Γενική Διεύθυνσις Τύπου και Πληροφοριών» ανέλυε την κατάσταση «πριν και μετά την Επανάστασιν» με «στοιχεία, γεγονότα, διαπιστώσεις και συμπεράσματα διά την Ελλάδα».
- Το θέαμα και το ακρόαμα για τις ανάγκες της επετείου επικεντρώθηκε στον «παλλαϊκό γιορτασμό», που θα γινόταν στο Παναθηναϊκό Στάδιο την επόμενη Κυριακή του Πάσχα. Μια κωμικοτραγική «πλειάς δημοφιλών καλλιτεχνών» θα παρουσίαζε εκεί «επικαίρους καλλιτεχνικάς εκδηλώσεις»...
- Το αποκορύφωμα, όμως, της νεοφασιστικής προπαγάνδας θα ήταν η «Εκθεσις της Πολεμικής Ιστορίας των Ελλήνων» στο Ζάππειο. «Η μεγαλυτέρα έκθεσις που είδε ποτέ η Αθήνα και η Ελλάς ολόκληρος».
Ολα αυτά σήμερα μοιάζουν (αλλά και τότε για τη μεγάλη λαϊκή πλειονότητα) σαν φαρσοκωμωδία. Η τραγωδία, όμως, ήταν πως το 1968 ήταν η πιο κρίσιμη χρονιά για τη χούντα. Τότε εδραιώθηκε και επικράτησε, γενικώς, ο «καιρός της μεγάλης στέγνιας που μάρανε τη χώρα...» (Γ. Σεφέρης).
ΣΤΟ ΖΑΠΠΕΙΟ
Εκθεση-καρνάβαλος της ελληνικής ιστορίας
Υψιστο δείγμα πατριδοκαπηλίας και προγονοπληξίας στα πρώτα γενέθλια της χούντας ήταν η «Εκθεσις της Πολεμικής Ιστορίας των Ελλήνων». Ενας τεράστιος καρνάβαλος, που εκτεινόταν σε 5.481 τετραγωνικά μέτρα στο Ζάππειο. Ολα ήταν υπερμεγέθη εκεί, όπως επέβαλλαν οι φασιστικές φιέστες ανά τον κόσμο. Πάνω από 5.000 εκθέματα στο προαύλιο του Μεγάρου και στις 31 αίθουσές του. Κάλυπταν, όπως διαφημιζόταν, πάνω από 50 αιώνες ελληνική ιστορία. Κειμήλια, πραγματικά ή κατασκευασμένα, που «σκόρπιζαν στα πλήθη των επισκεπτών ρίγη υπερηφανείας». Τόσο για το παρελθόν όσο, βεβαίως, για τους συνεχιστές του «αθάνατου ελληνικού πνεύματος», που προσωποποιούσαν οι Παπαδόπουλοι-Μακαρέζοι και Παττακοί:
- Η αναπαράσταση άλωσης της Τροίας που «δονεί με υπερηφάνεια τον επισκέπτη».
- Η Αγιά Σοφιά και το εσωτερικό της, με την επεξήγηση ότι εκεί εψάλη το «Υπερμάχω Στρατηγώ» που «συναρπάζει».
- Το Κρυφό Σχολειό στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, δοσμένο «με τον πλέον απίθανον και υποβλητικό τρόπο» - τα σκλαβωμένα Ελληνόπουλα πίσω από παράθυρα «φυλακής» ακούνε τον δάσκαλο, ενώ υπάρχει κάποιο αμυδρό φως που «συμπληρώνει την ολοζώντανη παράσταση».
- Το λάβαρο της Αγίας Λαύρας που «συγκλονίζει».
- Οι αμέτρητες πολεμικές σημαίες που «ενεψύχωσαν και εμπνέουν τον Ελληνα για τις νίκες και τους θριάμβους».
- Το αεροπλάνο «Δαίδαλος», σε φυσικό μέγεθος (!) - υποτίθεται το πρώτο πολεμικό σκάφος στον κόσμο...
- Το κράνος του αρχαίου Αθηναίου στρατηγού Μιλτιάδη, το ξίφος του Καραϊσκάκη, άλλα σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα και κειμήλια του Αγώνα του 1821, των πολέμων του 1912-13, ριγμένα σαν λάφυρα μπροστά στον αντιβασιλιά Ζωιτάκη και τον πρόεδρο Παπαδόπουλο, που συνδέουν την Ανάσταση του Σωτήρος με την «Επανάστασι» του 1967, μιλώντας στα εγκαίνια της έκθεσης. Η έκθεση θεωρήθηκε η ενσάρκωση του ελληνικού πνεύματος ανά τους αιώνες. Τα υλικά της θα συγκεντρωθούν αργότερα και θα κυκλοφορήσουν σε ειδική έκδοση. Θα απουσιάζει απ αυτήν, όπως και από την έκθεση, η Εθνική Αντίσταση, λόγω του γνωστού κατοχικού παρελθόντος των ηγετών της χούντας. Αλλά ένα κενό τεσσάρων χρόνων δεν είναι σημαντικό μπροστά σε 5.000 χρόνια! Η ιδέα της έκθεσης, που εκτιμήθηκε από τους προπαγανδιστές της χούντας σαν η μεγαλύτερη έως τότε επιτυχία τους, θα είναι το πρόπλασμα για ν στηθούν το επόμενο διάστημα οι κακόγουστες, μέχρι ανατριχίλας, φιέστες για την «πολεμική αρετή» των Ελλήνων στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
«ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑΤΑ» ΜΕ ΔΟΣΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΧΡΟΝΙΑ
20 Απριλίου Ο Α. Παπανδρέου, απηχώντας τις διαθέσεις της αντιστασιακής Ελλάδας, δηλώνει: «Για μας απόψε δεν είναι Ανάσταση. Παραμένει Μεγάλη Παρασκευή. Οι καμπάνες της Αναστάσεως θα ηχήσουν όταν ο ελληνικός λαός και πάλι επιβάλει την κυριαρχία του».
21 Απριλίου Τα διαγγέλματα των πρωτοπαλίκαρων της χούντας (Ζωιτάκης, Παπαδόπουλος, Παττακός) ταυτίζουν την Ανάσταση του Σωτήρος με την Ανάστασιν του Εθνους. Η εκκλησιαστική και επίσημη «πνευματική ηγεσία» πρωτοστατεί στον παραλληλισμό με εμετικές ανακοινώσεις και λογύδρια προσκυνημένων.
23 Απριλίου Αρχίζουν οι «εορταστικές εκδηλώσεις «επί τη πρώτη επετείω». Η... αναγκαστική σίτιση θα ξεκινήσει από τις δημόσιες υπηρεσίες και θα συνεχιστεί παντού επί πολλές μέρες. Συμπεριλαμβάνει και την Πρωτομαγιά, με αποκορύφωμα τις «γιορτές λουλουδιών» στη Ν. Σμύρνη.
Η κακόγουστη φιέστα στο Παναθηναϊκό Στάδιο
Το «κλου», όμως, των πρώτων γενεθλίων της χούντας ήταν ο «παλλαϊκός γιορτασμός» στο Παναθηναϊκό Στάδιο την Κυριακή μετά το Πάσχα. Ενας θλιβερός θίασος τραγουδιστών, ηθοποιών και άλλων «καλλιτεχνών», υπό τις οδηγίες του αλήστου μνήμης Μαν. Καστρινού ανέλαβε να ψυχαγωγήσει το φιλοθεάμον κοινό.
Την παρουσίαση είχε ο «μεγάλος του μικροφώνου» και «εθνικός κομφερασιέ» Γ. Οικονομίδης. Ελαφρολαϊκά άσματα, θεατρικά σκετς, χοροί και αλεξιπτωτιστές, σ' ένα «άνευ προηγουμένου» όπως χαρακτηρίστηκε από τον χουντικό Τύπο.
Ανάμεσα στ άλλα ακούστηκαν τέσσερις (!) ύμνοι «οι οποίοι συνετέθησαν διά την επέτειον της 21ης Απριλίου».
Σαν φάντασμα θα κυνηγά αρκετούς γνωστούς ηθοποιούς και τραγουδιστές η συμμετοχή τους σ' εκείνη τη φασιστική φιέστα. Μερικοί στην πορεία φρόντισαν ν αποστασιοποιηθούν, λίγοι θα πάρουν αργότερα και αντιδικτατορικές θέσεις, αλλά οι περισσότεροι θα περάσουν στην ιστορία μ αυτό το στίγμα.
Πάντως αυτή ήταν η πρώτη μαζική εκδήλωση που τόλμησε η χούντα. Θα επιχειρήσει από τότε να καθιερώσει το Στάδιο σαν χώρο για τις δοξολογίες της, αλλά τ αποτελέσματα θα είναι πενιχρά, παρά τη διατεταγμένη προσέλευση του κοινού. Κάποτε και απρόσμενα. Οπως στη δεύτερη επέτειο της χούντας όταν 60.000 μαθητές γιουχάρανε τον Παπαδόπουλο...
Ο... ανήκουστος ύμνος
«Μέσα στ Απρίλη τη γιορτή, το μέλλον χτίζει η νιότη, αγκαλισμένη δυνατή, μ εργάτη, αγρότη, φοιτητή και πρώτο το στρατιώτη/ Τραγούδι αγάπης αντηχεί, γελούν όλα τα χείλη και σμίγουν μέσα στην ψυχή, του Είκοσι ένα η εποχή και η Εικοσιμιά τ Απρίλη/ Μες στις καρδιές μπαίνει ζεστή του Απριλιού η λιακάδα κι έχουν στα στήθια μας κλειστεί θρησκεία, οικογένεια και πάνω απ όλα Ελλάδα...» (στίχοι Καραμανέα, μουσική Ρεμούνδου, πρώτη εκτέλεση υπό Γρηγ. Μπιθικώτση και Βίκυ Μοσχολιού).
Από το "Έθνος" της Κυριακής, 20 Απριλίου 2008. Κλικάρτε εδώ
