Το 1987, το Ελληνικό θέατρο θα έχανε οριστικά τον τελευταίο μεγάλο του δάσκαλο. Έχοντας βιώσει την αναγνώριση και την καταξίωση στο εξωτερικό, την χλεύη, την αποδοκιμασία και την αρνητική κριτική στην Ελλάδα, δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το έργο του. Όμως ο σπόρος έχει ήδη μείνει …
Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009
Κάρολος Κουν: Ένα ανοικτό παράθυρο
13 Σεπτεμβρίου 1908 ~ 14 Φεβρουαρίου 1987
Το 1987, το Ελληνικό θέατρο θα έχανε οριστικά τον τελευταίο μεγάλο του δάσκαλο. Έχοντας βιώσει την αναγνώριση και την καταξίωση στο εξωτερικό, την χλεύη, την αποδοκιμασία και την αρνητική κριτική στην Ελλάδα, δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το έργο του. Όμως ο σπόρος έχει ήδη μείνει …
Μ ε τριάντα τρείς λέξεις. Aνάμεσα στις αναρίθμητες σελίδες που έχουν γραφτεί για τον Kουν, εκείνες οι τριάντα τρεις λέξεις, που του αφιέρωσε κάποτε ο Γιάννης Tσαρούχης, αρκο ύν για να αποτιμηθεί το πάθος, μέσα από το οποίο το όραμά του έκανε γνωστή, σε ολόκληρο τον κόσμο, την ελληνική θεατρική σκηνή. «Σεβόταν κανείς τον Kουν, όπως έναν ερωτευμένο που ο έρωτας τον οδήγησε στην άκρα σοβαρότητα. Kαι ο έρωτας γι’ αυτόν δεν ήταν απλώς ένα πάθος, αλλά μια μέθοδος για να αγγίξει την τελειότητα».
Το 1987, το Ελληνικό θέατρο θα έχανε οριστικά τον τελευταίο μεγάλο του δάσκαλο. Έχοντας βιώσει την αναγνώριση και την καταξίωση στο εξωτερικό, την χλεύη, την αποδοκιμασία και την αρνητική κριτική στην Ελλάδα, δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το έργο του. Όμως ο σπόρος έχει ήδη μείνει …
Του Στέφανου Δανδόλου. Από τις “Εικόνες”, τεύχος Νο 338, την συλλεκτική έκδοση “Μεγάλοι Δάσκαλοι” του εβδομαδιαίου περιοδικού, ένθετου στο ΕΘΝΟΣ της Κυριακής, 17 Αυγούστου 2008.