Έτσι, όλα αυτά τα χρόνια έγιναν άλματα στους τομείς της Μικροηλεκτρονικής, της Βιοτεχνολογίας της Πληροφορικής και των άλλων επιστημών που μέχρι τότε στέναζαν κάτω από τα ΝΑΤΟϊκά και ΕΟΚικά δεσμά.
Απελευθερωμένοι από τους ξένους επικυρίαρχους οι Έλληνες επιστήμονες και φοιτητές μπόρεσαν επιτέλους να αναδείξουν το πραγματικό πρόσωπο της Ελληνικής Παιδείας...
Συγχωρήστε με για το black humor σε ένα τόσο σοβαρό θέμα αλλά σας διαβεβαιώ πως υπάρχουν κάποιοι που πραγματικά πιστεύουν πως έτσι είναι τα πράγματα.
Στο ίδιο έργο θεατές καλούμαστε για άλλη μια φορά από την μεταπολίτευση ως τις μέρες μας με όσα συμβαίνουν στον χώρο της ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης.
Αποσβολωμένος και μη μπορώντας να επηρεάσω τις όποιες εξελίξεις όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας, παρακολουθούμε όλον αυτό τον συρφετό σε ένα θέατρο του παραλόγου ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή η πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου θα υλοποιήσει αυτά για τα οποία πήρε την λαϊκή εντολή χωρίς ενδοιασμούς και υπαναχωρήσεις.
Η συντριπτική πλειοψηφία γονιών, καθηγητών και φοιτητών που με την ανοχή της όλα αυτά τα χρόνια επιτρέπει αυτή την αναστάτωση, αυτόν τον παραλογισμό, είναι έτοιμη να εκραγεί.
Πενιχρές αλλά οχλαγωγούσες μειοψηφίες του φοιτητικού κινήματος συνεπικουρούμενες από το καθηγητικό κατεστημένο και εξωπανεπιστημιακούς παράγοντες έχουν επιβάλει με την ανοχή πολιτών, πολιτείας και Μ.Μ.Ε. αυτή την αθλιότητα καταφέρνοντας να μένουν στο απυρόβλητο.
Οικογενειακοί προϋπολογισμοί τινάζονται στον αέρα, χαμένες εξεταστικές περίοδοι έρχονται και παρέρχονται, η ψυχολογία των μαθητών και των φοιτητών είναι στα τάρταρα και κάποιοι γραφικοί υποκινούμενοι (καθηγητές και φοιτητές) επιμένουν στο δικαίωμα της αμάθειας της κοπάνας και των κεκτημένων.
Επιμένουν σε κινητοποιήσεις που δείχνουν το πραγματικό πρόσωπο της Ελληνικής Παιδείας, ένα πρόσωπο που σαν κύρια συνθήματα έχει το «Όχι στην εντατικοποίηση των Σπουδών», «Όχι στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια» και το «Ναι στις αδικαιολόγητες απουσίες».
Αλήθεια σε ποια άλλη χώρα αυτού του πλανήτη απαγορεύεται Συνταγματικά η ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων;
Αν αυτή η απαγόρευση ίσχυε και στην αρχαία Ελλάδα ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης δεν θα μπορούσαν να ιδρύσουν τις δικές τους Ακαδημίες; Σε ποια πολιτισμένη χώρα του κόσμου σοβαροί συνδικαλιστές θα υποκινούσαν, θα διοργάνωναν και θα εκμεταλλευόντουσαν πορείες και καταλήψεις των μαθητών και των φοιτητών τους για την προάσπιση των συντεχνιακών συμφερόντων τους χωρίς να επιμερίζονται το κόστος αυτών των κινητοποιήσεων;
Νόμοι πλαίσια, μεταρρυθμίσεις και συνταγματικές αναθεωρήσεις παραμένουν τις περισσότερες φορές στα χαρτιά ή από αλλού ξεκινούν και αλλού καταλήγουν γιατί δεν υπάρχει η πολιτική βούληση και ο σεβασμός απέναντι στον πολίτη αυτής της χώρας και αν μη τι άλλο ο σεβασμός στις προεκλογικές εξαγγελίες για τις οποίες έχουν λάβει την εντολή διακυβέρνησης της χώρας.
Η άθλια κατάσταση που επικρατεί στους πανεπιστημιακούς χώρους η αφισορύπανση, η ακατάσχετη συνθηματολογία οι εμποροπανηγύρεις με τις νόμιμες και παράνομες δοσοληψίες και η μόνιμη στέγαση και ασυλία όσων δεν έχουν καμία σχέση με την πανεπιστημιακή κοινότητα, υπό την υψηλή εποπτεία των διοικούντων τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, είναι ο κανόνας.
Σε e-mail που έλαβα πρόσφατα από φίλη άνεργη Αρχαιολόγο μεταξύ των άλλων μου γράφει:
«…Λίγο δύσκολη την βλέπω όμως την αφύπνιση, αφού οι γενιές των σημερινών 40άρηδων – 60άρηδων έχουν γαλουχηθεί με το γάλα της ρουσφετολογίας και το γάλα αυτό είναι γλυκό, ακόμα…. Το ίδιο δυστυχώς έχει γαλουχηθεί και η νέα γενιά, η οποία, πίστεψέ με, ζει καθημερινά ολοένα και περισσότερο με το αισθητήριο του «αρπακτικού».
Δεν είναι τυχαίο που τα ελληνικά Πανεπιστήμια την τελευταία 20ετία έχουν μετατραπεί πλέον σε πολιτικές κυψέλες όπου εξυπηρετούνται συμφέροντα, πάνω και κάτω από το τραπέζι. Οι φοιτητές έχουν καταντήσει τσιράκια διαφόρων «πανεπιστημιακών ανδρών» και τα Πανεπιστημιακά ιδρύματα από φάρος γνώσης και φωτός έχουν μετατραπεί σε πολιτικά μπουρδέλα και οικογενειακές επιχειρήσεις, όπου κάποιοι Πανεπιστημιακοί «άνδρες» έχουν βολέψει μια χαρά την γυναίκα, τα παιδιά τους, συγγενείς και φίλους και γιατί όχι, μέχρι και την γκόμενά τους.
Δεν λείπουν βέβαια και οι περιπτώσεις όπου μοιράζονται πτυχία και μεταπτυχιακά προγράμματα δεξιά και αριστερά, καθώς και «διάφορες άλλες θέσεις», πάντα με το …αζημίωτο, φυσικά!!!
Αν κάποια στιγμή επισκεφθείς κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ, το πρώτο που θα δεις θα είναι κάτι τυπάκια φοιτητών που το παίζουν ευαισθητοποιημένοι, κάτι κομματόσκυλα: ΔΑΠίτες, ΠΑΣΠίτες και φυσικά μην ξεχάσουμε τους «σωτήρες» ΚΝίτες. Όλοι αυτοί τάχατες υπερασπίζονται τα συμφέροντα των φοιτητών, ενώ στην πραγματικότητα είναι χειρότεροι υποκριτές και Φαρισαίοι και από τους ίδιους τους γονείς τους. Αυτά τα λέω με πόνο ψυχής γιατί δυστυχώς μου έλαχε να τα δω από κοντά, κατά την διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής. Ελπίζω όχι και τα παιδιά σου, γιατί πραγματικά μιλάμε για ξεπεσμό του θεσμού της Πανεπιστημιακής γνώσης.
Ευτυχώς, μέσα στον βούρκο που ζει σήμερα η κοινωνία μας υπάρχουν και κάποιες ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις. Δύσκολο να τις βρεις βέβαια, γιατί τις έχουν περιθωριοποιήσει οι λεγόμενοι «έξυπνοι» που κολυμπάνε σύμφωνα με το ρεύμα και όχι κόντρα στο κύμα. Αν αυτές οι εξαιρέσεις κάνουν την αρχή και έπειτα ξυπνήσουν έστω και λίγοι αποχαυνωμένοι, τότε, ίσως και να δούμε μια άσπρη μέρα. Μέχρι τότε θα κολυμπάμε όλοι μαζί μέσα στο ξερατό και απλώς θα παραπονιόμαστε, αντί να αντιδράμε σε όλο αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, και μάλιστα χωρίς καμία αιδώ.
Για μένα, όπως κατάλαβες, διαφθορά–εκμετάλλευση και ανεργία είναι αλληλένδετα. Όσο υπάρχει το ένα θα υπάρχει και το άλλο. Ας κοιτάξουμε όλοι μας λοιπόν να γίνουμε πρώτα λίγο καλύτεροι άνθρωποι και όχι καλύτεροι ανθρωποφάγοι!!! Και μετά το ξανασυζητάμε….»
Τέτοιο χάλι δεν το συναντάς ούτε στην Ασία και την Αφρική πόσο μάλλον σε ανεπτυγμένες χώρες στο club των οποίων πιστεύουμε πως ανήκουμε.
Η κατάρρευση έχει φθάσει πλέον σε τέτοιο σημείο ώστε η Παιδεία στην Ελλάδα δείχνει να είναι πλέον χαμένη υπόθεση και το πρόβλημα δεν είναι πλέον ο οποιοσδήποτε υπουργός και οι αποφάσεις του αλλά, η πολιτική και κομματική αφασία που δέρνει αυτόν τον τόπο.
Ιδιαίτερα για τους νέους που έλαβαν ή λαμβάνουν μέρος στις καταλήψεις των σχολείων ζητώντας καλύτερες συνθήκες για την Παιδεία αμείλικτα τίθενται τα ερωτήματα:
● Tι σημασία αλήθεια μπορεί να έχει ο αριθμός των απουσιών (δικαιολογημένων ή αδικαιολόγητων), το «point system» ή η πρωινή... προσευχή σ’ ένα σχολείο που οι μαθητές και οι δάσκαλοι βλέπουν σαν τόπο κομματικής αντιπαράθεσης, όπου οι διαφορές λύνονται με μπουνιές και κραυγές;
● Ποια σχέση με την Παιδεία έχουν οι μάχες με την αστυνομία, τα δακρυγόνα, οι πυρπολήσεις καταστημάτων και οι άγριες δολοφονίες αθώων πολιτών κατά το παρελθόν;
O ψύχραιμος παρατηρητής, που θα μελετήσει τα όσα συνέβησαν στον χώρο των Α.Ε.Ι. όλα αυτά τα χρόνια μόνο σ’ ένα συμπέρασμα μπορεί να καταλήξει: η εθνική αφασία συνοδεύεται από συμπτώματα συλλογικής παράνοιας. Tι αξία έχουν αλήθεια οι καταλήψεις, οι μάχες με τους «αναρχικούς», οι φωτιές και οι καταστροφές σε μια χώρα που, χρόνια τώρα, ταλαντεύεται ανάμεσα στ’ όνειρο και στην πραγματικότητα, μια χώρα που δανείζεται για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις;
Και το σπουδαιότερο... Ποιοι είναι οι αποδέκτες των αγώνων των μαθητών;
Μήπως οι αποκαλούμενοι «δεινόσαυροι» της πολιτικής μας ζωής;
Αυτοί που με την ξύλινη γλώσσα τους παπαγαλίζουν τις ίδιες κομματικές μπούρδες εδώ και 40 χρόνια; Μήπως αυτοί που επί χρόνια ολόκληρα απέκρυψαν την αλήθεια απ’ το λαό; Μήπως, τέλος, οι «συνδικαλιστές» των διαφόρων εκπαιδευτικών οργανώσεων που έχουν πουλήσει την Παιδεία στο παζάρι των συντεχνιακών τους διεκδικήσεων;
Απλά, δεν υπάρχουν αποδέκτες αλλά μόνο μικρόψυχοι καραγκιόζηδες, όντα χωρίς φαντασία και δημιουργικότητα.
Οι μόνοι που μπορούν να κατανοήσουν (και ν’ αντιμετωπίσουν) το πρόβλημα είναι οι νέοι αλλά όχι αυτοί που εξαντλούν τη δραστηριότητά τους στους εμπρησμούς και τη ροπαλοφορία. Αυτοί είναι το ίδιο (αν όχι περισσότερο) αντιδραστικοί από τους δεινόσαυρους που υποτίθεται ότι μάχονται. Μπορεί η θέση μου να είναι «ρομαντική» αλλά, η μόνη ελπίδα για να μη γίνουμε οι παρίες της Ευρώπης δεν εναπόκειται στους γέρο-παρατατικούς και στις αποφάσεις τους, ούτε στις ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής των «αναρχικών» αλλά σε μια γενναία, δυνατή και αξιοπρεπή νεολαία που θα βάλει τα στήθη της μπροστά, θα πει το μεγάλο «ΦΘANEI ΠIA» αλλά και το μεγάλο OXI στην «κοπάνα». Είναι δυνατόν να πιστεύουμε σοβαρά ότι, οι αποφάσεις της οποιασδήποτε κυρίας Γιαννάκου μπορούν να... βελτιώσουν το επίπεδο της μόρφωσης;
Αν κάποιος δεχθεί αυτήν τη λογική τότε δεν είναι αυτό που ισχυρίζεται αλλά, ακόμα ένας γέρος ηλικίας... 16 ετών!
Ερωτώ τους νέους που πραγματικά νοιάζονται για το παρόν και το μέλλον τους αλλά και για το παρόν και το μέλλον της χώρας τους και της Παιδείας: πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσαν ότι, μία ομάδα μαθητών, ένα σχολείο, ένας δάσκαλος στην Ελλάδα αποφάσισε να σχεδιάσει ένα «αυτοκίνητο», να φτιάξει ένα ποδήλατο, να προκηρύξει ένα διαγωνισμό, να διαθέσει λίγο από τον περίφημο «ελεύθερο χρόνο» του για κάτι πραγματικά δημιουργικό, για κάτι που απαιτεί κόπο, που ζητάει θυσίες, που επιβάλλει κάποια μορφή πειθαρχίας και συλλογικής δουλειάς;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που τα θέματα της Μόρφωσης (και όχι μόνο) αντιμετωπίστηκαν όχι με διαδηλώσεις και εμπρησμούς αλλά με ήρεμο, σοβαρό και δημιουργικό διάλογο από ΚΑΘΕ ΠΛΕΥΡΑ;
Ας μην ψάχνουν... H απάντηση είναι: ΠΟΤΕ.
Ποτέ, από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, δε βρέθηκε ένας άνθρωπος που να ξεφύγει απ’ το κλίμα της παράνοιας που ταλαιπωρεί τον τόπο. Το μόνο που ακούμε τα τελευταία 40 χρόνια είναι οι στείρες ομοβροντίες των κομματικών και συντεχνιακών «κανονιών», οι ανακοινώσεις για νόμους-πλαίσια και πλαίσια νόμων και εκείνο το μονότονο θόρυβο (γιατί περί θορύβου πρόκειται) που «εξηγεί» τις «πραγματικές αιτίες» της κρίσης.
Θα υποστήριζα ανεπιφύλακτα και με τις όποιες δυνάμεις διαθέτω τον αγώνα των μαθητών για καλύτερη Παιδεία αν όλα αυτά τα χρόνια είχα δει κάτι να κινείται, αν είχα πεισθεί ότι υπάρχουν νέοι που δεν εξαρτούν την τέλεια χρήση ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή από το γεγονός ότι στην τάξη τους υπάρχουν... σπασμένα τζάμια, από την «αυταρχική» συμπεριφορά του δασκάλου τους ή από το ότι ο υπουργός Παιδείας τους αναγκάζει να... προσεύχονται κάθε πρωί.
Είμαι βέβαιος ότι, ακόμα κι ένα παιδί 12 ετών θα γνωρίζει ότι, αν υπάρχει ένα αναχρονιστικό εκπαιδευτικό σύστημα στον κόσμο αυτό είναι το... Βρετανικό. Εκεί να δείτε «point system», ομοιόμορφες στολές και αυταρχικούς καθηγητές. Εκεί να δείτε αίθουσες που θυμίζουν κελιά φυλακών και εκπαιδευτικό σύστημα που θυμίζει ιερά εξέταση.
Όλα αυτά όμως δεν εμπόδισαν (και δεν εμποδίζουν) χιλιάδες μικρούς μαθητές απ’ όλη τη Βρετανία να δημιουργούν, να σχεδιάζουν, να κατασκευάζουν, να μορφώνονται όχι επειδή τους το επιβάλλουν αλλά επειδή το θέλουν.
Ας μην ψάχνουμε λοιπόν για προφάσεις προκειμένου να δικαιολογήσουμε τις δικές μας αμαρτίες. Για την κατάντια της Παιδείας δε φταίνε μόνο οι ηγεσίες αλλά και εκείνοι οι μαθητές και καθηγητές που πρόδωσαν την αποστολή τους και μεταβλήθηκαν σε άβουλα όργανα των δεινόσαυρων. «Φοβάμαι αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα» γράφουν στους τοίχους οι νέοι.
Μήπως όμως μόνοι τους αναχωρούν από αυτά που γίνονται (και θα γίνουν;) αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στους κρατικούς και «μαθητικούς» ροπαλοφόρους;
Υ.Γ.1:
Ξέρω ότι υπάρχουν νέοι που σκέπτονται μ’ αυτόν τον τρόπο αλλά, είναι τόσο λίγοι ώστε δεν μπορούν να επηρεάσουν τη γενική αφασία το μπάχαλο και το ξεχαρβάλωμα που επικρατούν από τα μαθητικά μου χρόνια μέχρι σήμερα.
Το μόνο που απομένει είναι η πίστη και η ελπίδα στο θαύμα!
Υ.Γ.2:
Λίγους μήνες μετά την πρόσφατη λαϊκή εντολή στην Κυβέρνηση για να προχωρήσει στην υλοποίηση του προγράμματός της, έχουμε πάλι τους γνωστούς Πανεπιστημιακούς χαβαλέδες να αντιδρούν στην εφαρμογή του νόμου, υπερασπιζόμενοι τα κεκτημένα των συντεχνιών τους, την στιγμή που η Ευρωπαϊκή ένωση μας φέρνει προ τετελεσμένων γεγονότων προχωρώντας στην αναγνώριση των πτυχίων των ιδιωτικών Πανεπιστημίων άνευ όρων.
Μετά και από αυτές τις εξελίξεις τι άλλο να προσθέσει κανείς από το επιτέλους κύριοι της Κυβέρνησης ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΙΣ ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ σε όλο το φάσμα της Ελληνικής πραγματικότητας, μέσα αλλά και έξω από τα Πανεπιστήμια.
ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΙΣ ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ απ’ όπου και αν προέρχονται, υπηρετώντας το συμφέρον του τόπου και να είστε βέβαιοι ότι αυτό μακροπρόθεσμα θα σας αναγνωρισθεί.
ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΙΣ ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ που καταδυναστεύουν την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών.
Επιτέλους για μια φορά σ’ αυτόν τον τόπο, βαδίστε με γνώμονα το συμφέρον του και όχι το πολιτικό σας κόστος.
ΜΠΕΝΕΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
