…θα πρέπει να γίνει ο ποδοσφαιριστής που θέλει να βελτιωθεί και να έχει μέσα του τη φωτιά που δεν σβήνει. Οι γονείς πρέπει να παίζουν το σωστό ρόλο για το doping και να ξέρουν πως με τις απαγορευμένες ουσίες μπαίνει υποθήκη όχι μόνο η ζωή των παιδιών τους, αλλά και των εγγονών τους.
Γέμισε από νέο αίμα πριν λίγο καιρό το Στάδιο Καραϊσκάκη, στον τελικό του Super Cup, ανάμεσα στον Ολυμπιακό Σ.Φ.Π. και την Α.Ε. Λάρισα. 16άχρονα παιδιά, όπως ο Σοϊλέδης, ο Βασιλόγιαννης, οι 18οκτάχρονοι Μήτρογλου και Κατσικογιάννης για τον Ολυμπιακό. Ή 19χρονοι όπως ο Λαμπρόπουλος και ο Μπουκουβάλας της Α.Ε.Λ. Στον Παναθηναϊκό από πέρυσι έχει κερδίσει τις εντυπώσεις ο 17χρονος Νίνης, ενώ θέση στην ενδεκάδα κερδίζει φέτος ο Δημούτσος. Στην Α.Ε.Κ. ο 19χρονος Παπασταθόπουλος έχει αγωνιστεί αρκετές φορές βασικός, ενώ ελπίδες σκόρπισε ο 18χρονος Παυλής, ανερχόμενοι δε θεωρούνται ο Πλιάτσικας, ο Μπαρμπούδης, ο Ταχτσίδης…
Ο λόγος για αμούστακα παιδιά. Για 16χρονους, 18χρονους ή το πολύ 19χρονους. Αλήθεια, τι πρέπει να κάνει ένας έφηβος στα πρώτα του βήματα στον επαγγελματισμό; Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς του; Οι ομάδες κάνουν τη δουλειά τους. Άλλοτε καλά και άλλοτε κακά. Αρχικά παράγουν ένα ταλέντο, ή το αγοράζουν από το φυτώριο κάποιου άλλου συλλόγου. Η διαχείριση, όμως, πολλές φορές δεν είναι η ιδανική. Για παράδειγμα, είδαμε τι καταπονήσεις δέχτηκε ο Σωτήρης Νίνης που από πέρυσι έδωσε μια σειρά αγώνες στον Παναθηναϊκό, στην εθνική Νέων, ακόμα και για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Και το παιδί έπαθε ζημιά στους κοιλιακούς.
Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τον παίκτη του Ηρακλή, Γιώργο Ιωαννίδη. Ο 19χρονος, αλλά άψητος, ποδοσφαιριστής ήλθε από το… πουθενά και βοήθησε τα μέγιστα, ως αριστερό back-half, τον σύλλογο της Θεσσαλονίκης να σωθεί στο 2ο μισό του πρωταθλήματος. Στη συνέχεια έφτασε με την εθνική Νέων στο τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Μετά από λίγες μέρες ξεκούραση έκανε προετοιμασία με τον Ηρακλή. Ξαφνικά, στην διακοπή του πρωταθλήματος για υποχρεώσεις της εθνικής Ανδρών, ο προπονητής του γηραιού, Ivan Yovanovich, ανακοίνωσε ότι ο ποδοσφαιριστής στις εργομετρικές και αιματολογικές εξετάσεις φάνηκε ότι είναι στα πρόθυρα υπερκόπωσης. Έτσι έμεινε έξω για αρκετές βδομάδες, ώστε να προστατευθεί και επέστρεψε ξανά στις προπονήσεις. Στο παραλίγο γλύτωσε τη κατάρρευση.
Ας αφήσουμε όμως τις ομάδες κι ας δούμε τι διαχείρηση μπορεί να κάνει για τον εαυτό του το ίδιο το παιδί και οι γονείς του. Διότι τα φώτα της δημοσιότητας, έτσι αστραπιαία και με μεγάλη ένταση που πέφτουν στην Ελλάδα, μπορούν να τυφλώσουν τον οποιονδήποτε. Συνεπώς ο πιτσιρικάς πρέπει να θωρακίζεται και ως προσωπικότητα και ως ποδοσφαιριστής, αφού το Ελληνικό πρωτάθλημα είναι από τα πιο βρώμικα της γηραιάς ηπείρου με κλωτσιές, αγκωνιές και ύπουλα χτυπήματα.
Ας ξεκινήσουμε από την προσωπικότητα. Ένα 16χρονο παιδί, όσο ώριμο και να είναι, παραμένει έφηβος. Και πρέπει να μεγαλώσει σαν κανονικό παιδί, ώστε αύριο να εξελιχθεί σε ένα ισορροπημένο άτομο. Διότι η καριέρα του δεν σταματάει στα 17, αλλά στα 35. Και η ζωή του συνεχίζεται μέχρι τα 70 και τα 80.
Το σχολείο για παράδειγμα. Όπως όλα τα άλλα παιδιά πάνε σχολείο, έτσι κάνει και ο 16χρονος. Για να μην υπογράφει αύριο με σταυρό, για να μην τον πιάνει κορόϊδο ο κάθε μάνατζερ, για να μην μιλάει στην τηλεόραση και γελάει ο κόσμος, για να μπορεί να σταθεί σαν οικογενειάρχης. Όσο ταλέντο κι αν έχει ένας νεαρός, δεν μπορεί να γνωρίζει αν θα εξελιχθεί σε έναν επαγγελματία ποδοσφαιριστή ή θα αναγκαστεί να κάνει κάτι άλλο στη ζωή του. Εκτός πια και αν μιλάμε για την εξαίρεση της εξαίρεσης. Να μην ξεχνάμε ότι η μεγαλύτερη συλλογική επιτυχία στην Ελλάδα, αυτή του Παναθηναϊκού στο Wembley το 1971, προήλθε όχι μόνο από παικταράδες, αλλά και από μια ενδεκάδα που οι περισσότεροι από τους μισούς σπούδαζαν σε Α.Ε.Ι. δικηγόροι, γιατροί κ.λ.π.
Οι γονείς, λοιπόν, πρέπει να πιέζουν προς αυτή την κατεύθυνση και όχι να πνίγονται μόνο από φιλοδοξία για το καμάρι τους. Ο ποδοσφαιριστής δεν είναι μόνο ποδοσφαιριστής. Δεν μπορεί να λειτουργεί μονοδιάστατα ένας άνθρωπος. Πρέπει όλοι να τον βοηθήσουν να γίνει ένα ολοκληρωμένο άτομο. Διότι μπαίνοντας κάποιος στο star system της μπάλας, όσο πιο αθωράκιστος ή βουτυράτος είναι, τόσο πιο επιρρεπής σε διαφόρων ειδών (κακές) προκλήσεις γίνεται. Κι έχουμε δει πολλά τέτοια παραδείγματα που κάθε χρόνο αυξάνονται ραγδαίως.
Επειδή ζούμε σε επικίνδυνες εποχές και για να μιλήσουμε γενικότερα για ποδόσφαιρο κι αθλητισμό, οι γονείς οφείλουν να παίζουν το ρόλο τους σωστά. Για παράδειγμα, να διδάξουν στο παιδί τους πως για οτιδήποτε τους χορηγεί κάποιος θα πρέπει να ενημερώνονται αμέσως. Αν και βέβαια έχουμε δει γονείς, και αυτό συμβαίνει σε όλα τα σπορ, να σπρώχνουν ΟΙ ΙΔΙΟΙ τα παιδιά τους, στην αρχή στα συμπληρώματα και μετά ποιος ξέρει σε τι άλλο.
Το doping είναι ένα κεφαλαιώδες ζήτημα, για το οποίο ο έφηβος πρέπει να ενημερώνεται εγκαίρως. Οι απαγορευμένες ουσίες μπορούν να του χορηγηθούν ακόμη και εν αγνοία του, κάτι που κάνει ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα. Οι γονείς, λοιπόν, οφείλουν να γνωρίζουν πως με την χρήση απαγορευμένων ουσιών δεν μπαίνει υποθήκη μόνο η ζωή των παιδιών τους αλλά και των εγγονών τους. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και ότι το doping υπόσχεται μόνο εφήμερες νίκες. Διαχρονικά ο ποδοσφαιριστής, ο κάθε αθλητής βγαίνει χαμένος. Και σε απόδοση και σε υγεία.
Οι επιτήδειοι, εξάλλου, είτε είναι μάνατζερ, είτε κάποιοι παρατρεχάμενοι των ομάδων, σπεύδουν όπου μυρίσουν χρήμα. Και ποντάρουν πάνω σε ανθρώπους σαν να τζογάρουν σε άλογα του ιπποδρόμου. Αυτό από μόνο του κρύβει κινδύνους και ο έφηβος πρέπει να είναι ψυλλιασμένος από το οικογενειακό του περιβάλλον. Δεν είναι καθόλου παράλογο, για παράδειγμα, ένας πιτσιρικάς, να νοιώσει θεός επειδή βλέπει την αφεντιά του πρωτοσέλιδο. Πολλοί θα έχαναν τα ίσια τους. Κι εκεί θα παίξει το ρόλο του το ίδιο το κύτταρο του εφήβου. Από τι μέταλλο είναι φτιαγμένο για να μην αισθανθεί ότι κατάφερε όσα έπρεπε.
Ο πρωταθλητισμός προϋποθέτει ένα πράγμα. Καθημερινή προσπάθεια. Καθημερινή βελτίωση. Ακόμη και μια βδομάδα χωρίς προπόνηση σε φέρνει πολύ πίσω. Έχουμε δει ατάλαντους να προκόβουν λόγω σκληρής δουλειάς και συγκρότησης αλλά και ταλαντούχους να αποτυγχάνουν λόγω τεμπελιάς και χαρακτήρα.
Κι εδώ μπαίνουμε σε ένα άλλο σκέλος. Ο σημερινός ποδοσφαιριστής για να παρουσιάζει σταδιακή βελτίωση πρέπει να γίνει ποντικός του γυμναστηρίου. Κι αυτό δεν θα του το εξασφαλίσει καμία ομάδα και κανένας προπονητής. Θα πρέπει να το θέλει πάνω απ’ όλα ο ίδιος. Να έχει μέσα του τη φωτιά που δεν σβήνει. Και να προπονείται ακόμη και μόνος του όσο μπορεί. Για να ολοκληρώνεται σαν ποδοσφαιριστής, να μαθαίνει κόλπα, να βελτιώνει τις αθλητικές του ικανότητες, να μην τραυματίζεται εύκολα αύριο-μεθαύριο κ.λ.π. Μόνο έτσι θα μπορέσει να επιβιώσει όταν μπει στα βαθιά.
Είναι δεδομένο ότι απ’ αυτά τα παικτάκια που παρακολουθούμε τελευταία στην Ελλάδα, κάποιοι δεν θα γίνουν ποτέ ποδοσφαιριστές της προκοπής. Έτσι συμβαίνει συνήθως. Κάποιοι λίγοι είναι αυτοί που θα αντέξουν. Και ακόμη λιγότεροι αυτοί που θα φτάσουν ψηλά και πιθανά θα διεκδικήσουν κάποια μεταγραφή σε μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους. Όλοι όμως θα υπάρχουν μετά από 20 ή 40 χρόνια. Είτε είναι είτε δεν είναι ποδοσφαιριστές, θα πρέπει να βγουν χρήσιμοι άνθρωποι για την κοινωνία. Και αυτό οι γονείς του δεν πρέπει να το ξεχνούν ποτέ. Κανείς δεν είναι αποτυχημένος στα 17 του. Όπως βέβαια δεν είναι και επιτυχημένος… Αργότερα, πολύ αργότερα γίνεται το ταμείο. Όχι μόνο του τραπεζικού λογαριασμού αλλά και της ζωής. Ποδοσφαιριστές υπερεπιτυχημένοι, με καθολική αποδοχή, κατέληξαν άφραγκοι ή με διάφορες εξαρτήσεις λόγω του χαρακτήρα τους. Τι σημαίνει αυτό; Ότι το πρωτεύον είναι το χτίσιμο του χαρακτήρα. Όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Όσο κι αν κάποιοι τα ξεχνούν αυτά…
Γράφει ο ΝΤΟΠΕρμαν, Βασίλης Γαλούπης στον «Φίλαθλο» την Παρασκευή, 2 Νοεμβρίου 2007
