Σαν σήμερα, στις 21 του Ιούλη του 1962, ξεκινούσα τη βόλτα μου στον κόσμο. Έπαιρνα τις πρώτες μου ανάσες, βγαλμένος από τα σπλάχνα μιας Άγιας, Θείας γυναίκας. Μιας Μάνας που «έφυγε» γρήγορα από κοντά μου και -που τότε- μου διάλυσε τον κόσμο όλο! Μου τον έκανε σμπαράλια!
Σαββατογεννημένο μ' έλεγε η Μάνα μου. Άσχετα αν ήταν Κυριακή ξημερώματα, γύρω στις 02:00! Ήταν αυτή η «θέση» των παλιών, η μέρα να ξεκινάει όταν ξύπναγαν! Βέβαια, το 02:00 το 'λεγε η μάνα μου, αλλά όταν της έλεγα...
- Πως Σάββατο ρε Μάνα; Αφού 'χαν περάσει τα μεσάνυχτα!...
- Εγώ Σάββατο βράδυ πόνεσα για σένα κι όταν ξημέρωσε Κυριακή, σ' είχα γεννήσει!
Όταν το συνέχιζα και της γινόμουν φορτικός...
- Πρέπει να υπέφερες με μένα στην εγκυμοσύνη, γιατί -μάλλον- έχασες τις ώρες, αλλιώς δε εξηγείται πως «καταφέρατε» να με εγγράψουν ως γεννημένο το Σάββατο»!...
Συγγενείς, γνωστοί και φίλοι, μου λένε ότι ήμουν ατίθασος σαν παιδί και πολύ αντιδραστικός. Ανυπάκουος! Για όλο μου το σόι ήμουν...
- «Ο δεν έχει ανάγκη!»
Με υπέρμετρα, απίστευτα νεύρα.
- «Εσύ, Γιάννη, ΔΕΝ ήσουν νευρικός. Εσύ γεννήθηκες νευρικός!»
ήταν -και είναι- μια από τις κουβέντες τους, όταν ξεκινάνε τέτοιου είδους συζητήσεις, σε ομηγύρεις, στο Ομορφόσογο και Μεγαλόγο!
 |
| Σχολή Λιάκου - ΣΤ' Δημοτικού 1973/74 (19-9-1973). Στους όρθιους, ο 3ος από αριστερά. Ο ξανθός, ο συνοφρυωμένος! |
Τα χρόνια έφυγαν σαν τα φύλλα που τα παίρνει ο άνεμος. Μαζί τους, σιγά-σιγά, έφυγαν και τα πολλά νεύρα. Πέρα από τους γονείς μου, φρόντισαν γι’ αυτό, δυο Άνθρωποι. Ο Τέλης ο Μιχαήλ και ο Γιάννης ο Χατζής. Στο σπίτι του πρώτου, μεγάλωσα. Πέρα από την βιολογική μου, είχα ακόμα 2 αδελφές. Και την Αγία γυναίκα του, μια Παναγία προσωποποιημένη, σαν μια Μάνα ακόμη! Ένας ανιδιοτελής Άνθρωπος που ήταν και ο μόνος που εγώ άκουγα. Ο δεύτερος, φροντίζοντας για την διαπαιδαγώγηση, πέρα από το σχολείο. Με τις αξίες και τους κώδικες που σου δίνει ο Αθλητισμός. Ο Άνθρωπος αυτός με έκανε να λατρέψω το ποδόσφαιρο. Και μέσα απ’ αυτό και την ομάδα, να μου μάθει την συνεργασία, την ομαδικότητα και την αλληλεγγύη. Και την υπομονή με την ζωή του!
 |
| Γ' Λυκείου Ασπροπύργου 1979/80 (25-3-1980). Στην 3η σειρά, ο 4ος από αριστερά. |
Μεγάλωσα και έγινα άντρας. Όχι εύκολα. Και κάποιες φορές νιώθω πως ο χρόνος πέρασε απότομα. Μεγάλωσα πια. Και συνεχίζω να μεγαλώνω. Μεγαλώνω όμως και νιώθω πως ξαναγίνομαι παιδί! Ή μήπως «μικραίνω» όσο μεγαλώνω; Δεν ξέρω!
 |
| Το ομοσφόσογο που λέγαμε παραπάνω. Με τον πρώτο μου ξάδελφο, Δημήτρη Πηλιχό. |
Στα χρόνια που έφυγαν έμαθα πολλά... Και έδωσα... Και πήρα... Και λάθη έκανα. Άθελά μου μπορεί και να πλήγωσα. Από κάποια πράγματα πληγώθηκα. Σε άλλα κέρδισα, αλλού έχασα. Αγάπησα και αγαπήθηκα. Σε μερικά πράγματα έσπασα τα μούτρα μου. Υπήρξαν πράγματα και καταστάσεις που ψυχικά μάτωσα! Εμένα όμως ΔΕΝ με προστάτεψα! Πάμπολλες φορές στη ζωή μου, στάθηκα «ξεγυμνωμένος» μπροστά στον καθρέφτη!
 |
| Υπηρετώντας την πατρίδα. Μηχανικός - Υπόλογος στα McD.D. F-4E Phantom II. 114 Π.Μ. - 339 Μ.Α.Π.Κ. - Ανδραβίδα και στα νησιά ανά την επικράτεια για τα Readiness |
ΔΕΝ μίσησα τίποτε και κανέναν. Δεν τα κατάφερα, δεν το θέλησα, δεν το μπόρεσα. Ούτε ακόμα κι αυτόν που σκότωσε τη Μάνα μου, στο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, τότε, τον Φλεβάρη του 1990! Στα χρόνια που πέρασαν και κέρδισα και έχασα. Δοκίμασα και δοκιμάστηκα. Αλλά άντεξα και μ’ άντεξαν. Κάποιοι μπορεί και να με ανέχτηκαν. Δεν ξέρω πόσο. Μπορεί για λίγο, μπορεί για πολύ, μπορεί και για πάντα!
 |
| Στη παραλαβή της U-2000/-2050 στο Διυλιστήριο Ασπροπύργου, ο 3ος από δεξιά |
Άνθρωπος είμαι σαν κι εσάς. Και χαμογελάω... και κλαίω... και λυπάμαι... και πονάω... και νιώθω... και αισθάνομαι... και ερωτεύομαι... και αγαπάω... και ευγνωμονώ, όπως εσείς! Αγάπησα τα λάθη μου. Δεν τα αρνήθηκα ποτέ μου. Και δεν τα «πέταξα» από πάνω μου. Γιατί κι αυτά δικά μου ήταν. Και θα είναι. Γιατί με έκαναν καλύτερο ή σοφότερο!
Ποτέ μου δεν έπαψα να διαβάζω. Διαβάζω πάρα πολύ. Δεν πετάω τυπωμένη σελίδα, αν πρώτα δεν την ξεκοκκαλίσω! Και όπως θα έχετε ήδη διαπιστώσει, γράφω πάρα πολύ. Λατρεύω το να γράφω. Κυρίως στο χαρτί. Αυτά είναι «κατορθώματα» του δεύτερου «πατέρα» μου, του Νίκου του Λαζάρου. Του Ανθρώπου που μ’ έμαθε να ψάχνω και να αμφισβητώ τα ΠΑΝΤΑ! Και μου πέρασε και την τρέλα με τα εργαλεία γραφής. Και φυσικά, μιλάω πολύ! Πάρα πολύ! Και λέω πολλά! Πάρα Πολλά! Παθιάζομαι όταν μιλάω. Αυτό το χρέος στον ΜΈΓΑ Άνθρωπο και Δάσκαλο μου, τον Μιχάλη τον Λιάκο.
- «Πελέκησέ τον!»
ήταν τα λόγια του πατέρα μου όταν με πρωτοπήγε στο σχολείο!
- «Τα παιδιά, Περικλή, δεν θέλουν πελέκημα! Θέλουν λόγο και επιχειρήματα!»
Κάτι παραπάνω από Πατέρας!
- «Μίλα Γιάννη! Βγάζε τα! Μη τα κρατάς μέσα σου. Βαραίνουν πολύ, αγόρι μου και στο τέλος σε πλακώνουν!»
Είχε το τρόπο του, βέβαια, να τα περνάει, αλλά και απίστευτη υπομονή μαζί μου!
 |
| Με εκλεκτούς φίλους πρώτα και μετά συναδέλφους και τους ανθρώπους της αναδόχου εταιρείας κατασκευής (HYUNDAI) |
Όλοι οι άνθρωποι που μπήκαν στη ζωή μου τα χρόνια που πέρασαν με έμαθαν και κάτι. Κι ότι είμαι τώρα, σ΄ αυτούς το χρωστάω. Σ΄ αυτούς που μπήκαν στη ζωή μου για λίγες στιγμές, σ΄ αυτούς που μπήκαν για λίγο και σ΄ αυτούς που μπήκαν για πάντα!
Προσπαθώ να καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Και πολλές φορές καταλαβαίνω πιο πολλά απ΄ όσα θέλουν οι άλλοι να καταλάβω. Είμαι αυτό που βλέπετε και διαβάζετε. Κι ότι είμαι, φαίνεται. Κάνει μπαμ αμέσως. Δεν μπορώ να το κρύψω. Ούτε να το αρνηθώ. Είμαι αθυρόστομος και για μερικούς ιδιότροπος.
Παραμένω όμως ένας αυθεντικός άνθρωπος! Που σημαίνει ότι λειτουργώ με το συναίσθημα και με τους κανόνες που μου έμαθαν η οικογένειά μου, οι δάσκαλοί μου και οι άνθρωποι που σμίλεψαν τον χαρακτήρα μου! Ίσως ΛΑΝΘΑΣΜΈΝΑ για την εποχή που ζούμε, αλλά ΑΥΘΕΝΤΙΚΆ!
Συνεχίζω να παραμένω ΑΛΛΕΡΓΙΚΌΣ σε υποδείξεις, σε «κατευθυντήριες γραμμές», σε δήθεν εξυπνάδες και σε Φαινόμενα Συγκεκαλυμμένης Ανωτερότητας. Διαπιστευτήρια δεν ζητάω και δεν δίνω σε κανένα. Δεν σιώπησα ΠΟΤΈ ΜΟΥ! Ούτε και σκοπεύω να το κάνω!
 |
| Η ομάδα των Μονάδων Διύλισης, στο Εσωτερικό Πρωτάθλημα των ΕΛ.ΔΑ. Στους όρθιους, ο 3ος από αριστερά. |
Συνεχίζω να παραμένω ΑΝΟΙΚΤΌΣ σε απόψεις που βγαίνουν «από καρδιάς», μη καθοδηγούμενες, ανεξάρτητα από την προέλευση τους. Ακόμα και αν προέρχονται απ' τα λεγόμενα «άκρα». Στην εκκλησία πάω σπάνια. Δεν μου φταίει ο Θεός, γιατί αν θέλω να Του μιλήσω, έχω και το θάρρος και το σθένος. Μου φταίει όμως η υποκρισία και το δήθεν!
Συνεχίζω να παραμένω ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΌΣ σε οτιδήποτε ΔΕΝ ΣΈΒΕΤΑΙ την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια. Τριάντα εννέα (39) χρόνια εργασίας στη βάρδια, Νύχτα και Μέρα, περνώντας απ' όλες τις βαθμίδες της Παραγωγής, τα τελευταία 20 σε θέση ευθύνης ανθρώπων και εξοπλισμού, στον μεγαλύτερο ενεργειακό όμιλο της χώρας, τα «Ελληνικά Πετρέλαια» με έμαθαν να σέβομαι τον μόχθο και τη δουλειά. Μου έμαθαν την συνέπεια και τον επαγγελματισμό. Την αγωνία για το κοινό καλό, αλλά και την συναδελφικότητα!
 |
| Η ομάδα των ΕΛ.ΔΑ. Πρωταθλήτρια του Πρωταθλήματος Επιχειρήσεων του 1994. Στους όρθιους, ο 3ος από αριστερά |
Και βέβαια, συνεχίζω να ΥΠΑΚΟΎΩ μόνο στην ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΉ ΑΡΧΉ, που δεν είναι άλλη από την προσωπική μου συνείδηση! Στην οποία υποτάσσομαι ΤΥΦΛΆ!
Τα χρόνια πέρασαν και περνούν. Κι εγώ συνεχίζω να μεγαλώνω. Κι ας παραμένω μέσα μου ένα παιδί. Με ότι κι αν αυτό συνεπάγεται. Καλό ή κακό.
Σαν αυτό το παιδί που βγήκε από τα σπλάχνα αυτής της Άγιας Γυναίκας, αυτής της Θείας Μάνας σαν σήμερα εκείνο το καλοκαίρι του 1962 και που άθελά της, με την «φυγή» της, μου άφησε δυο παράπονα. Το ένα ότι δεν πρόλαβε να «γνωρίσει» τον μάγκα και τις γοργόνες μου και ότι από τότε που «έφυγε» ΔΕΝ με ξανάπε ΠΟΤΈ και ΚΑΝΈΝΑΣ...
- «Παιδί μου!...»
Χρόνια μου Πολλά, λοιπόν! Και κυρίως, Καλά!
