Π.Σ.Ε.E.Π. : ΜΟΝΟ "ΠΡΟΝΟΜΙΟ" Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΤΟ ΜΟΝΟ "ΠΡΟΝΟΜΙΟ" ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!!!

ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΔΙΕΞΟΔΟΥ Ο ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Χωρίς λογικές «πακετών»

Αυτή η περίοδος της βαθιάς οικονομικής και όχι μόνο κρίσης, με τις πολιτικές που εφαρμόζονται απειλεί να παρασύρει τα πάντα και να γυρίσει πολλές δεκαετίες πίσω (και ως ένα βαθμό έχει συμβεί), τις συνθήκες αμοιβών και εργασίας στη χώρα μας.

Σε αυτές τις συνθήκες, η υπεράσπιση των ΣΣΕ σε κάθε εργασιακό χώρο, αποτελεί πρωταρχικό καθήκον των εργαζομένων μέσα από τα συνδικάτα τους.

Η εξομοίωση προς τα κάτω και η προσπάθεια Κυβέρνησης και κυρίαρχων οικονομικών παραγόντων (κυρίως μέσα από τα ΜΜΕ) κάθε φορά να στρέφουν την κοινωνία εναντίον και μιας άλλης ομάδας με ένα αξιοπρεπές εργασιακό καθεστώς, αφού πρώτα την στοχοποιήσουν πριν την κατασπαράξουν, ή στρέφοντας τους άνεργους εναντίον των εργαζομένων κλπ., είναι κάτι που μόνο το σύνολο των δυνάμεων της εργασίας δεν εξυπηρετεί.

Αντίθετα γκρεμίζει ότι ακόμα υπάρχει ή παλεύει να σταθεί όρθιο και μπορεί να γεννήσει ελπίδες για μια αντίστροφη πορεία αναγέννησης της κοινωνίας αλλά και του συνδικαλιστικού κινήματος από το τέλμα της ανυποληψίας που φέρνει την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία, την παθητικότητα των εργαζομένων και οδηγεί στο «σφάξε με αγά μου να αγιάσω», καθώς και στην πλήρη υποδούλωση των δυνάμεων της εργασίας, αλλά και ολόκληρης της χώρας.

Μια τέτοια επίθεση δέχονται οι εργαζόμενοι στα ΕΛΠΕ. Ξεκίνησε με τον διασυρμό τους στα ΜΜΕ από την ίδια την Διοίκηση της Εταιρείας, πρωτίστως με ψευδέστατα στοιχεία περί τάχα προκλητικών «παροχών», με στόχο να ανατραπεί η ισχύουσα Επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

Η Διοίκηση της Εταιρείας, αξιοποιώντας την κρίση, απαιτεί ουσιαστικά την κατάργηση των όρων της Σύμβασης. Το Σωματείο και οι εργαζόμενοι παλεύουν να διαφυλάξουν τα σημερινά δεδομένα αμοιβών, εργασίας και ασφάλειας, σε μια Βαριά Χημική Βιομηχανία, με ιδιαίτερα υψηλή κερδοφορία ακόμη και στη σημερινή συγκυρία και με ένα τεράστιο επενδυτικό πρόγραμμα σε εξέλιξη που πολύ σύντομα (μέσα στο 2011) θα της επιφέρει ακόμα μεγαλύτερα κέρδη, σύμφωνα και με ομολογία της ίδιας της Διοίκησης. Η επιχείρηση δεν έχει καμιά σχέση με δημόσια ελλείμματα, είναι ιδιωτικοποιημένη σε ποσοστό 65%, με κυρίαρχο μέτοχο τον Λάτση (πάνω από 42%) και η όποια περικοπή μισθών από τους εργαζόμενους, θα επιφέρει ακόμα μεγαλύτερα κέρδη, στα μεγαλοστελέχη της σαν bonus και στους μετόχους της σαν μέρισμα.

Αντίθετα πέρα από τις συνέπειες για τους ίδιους τους εργαζόμενους θα σημαίνουν λιγότερες ασφαλιστικές εισφορές στα πολύπαθα ταμεία, αλλά και λιγότερους φόρους στα Δημόσιο. Δηλαδή οι μόνοι που έχουν να κερδίσουν από μια τέτοια εξέλιξη είναι οι ιδιώτες μέτοχοι. Παράλληλα, να γίνει κατανοητό από όλους, πως ακόμη και να μηδενίζονταν το μισθολογικό κόστος, αν μπορούσε να μεταφερθεί στην τιμή των καυσίμων στα βενζινάδικα, δεν θα μειώνονταν η τιμή του λίτρου παραπάνω από 0,02€!!!

Στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων για την υπογραφή της νέας Συλλογικής μας σύμβασης, το Σωματείο και οι εργαζόμενοι, όχι από αδυναμία, αλλά από αίσθημα ευθύνης κοιτώντας γύρω τους, δεν διεκδικούν παρά μόνο την προστασία της ισχύουσας σύμβασης. Η σθεναρή στάση του Σωματείου, που αρνείται την αυτοαναίρεσή του σαν συλλογική έκφραση των συμφερόντων των εργαζομένων, καταγγέλλεται από την εργοδοσία σαν αδιαλλαξία.

Τρείς είναι οι άξονες πάνω στους οποίους κινείται η πολιτική της Εταιρείας για την φετινή μας Ε.Σ.Σ.Ε.:

1. Ζητά η Σύμβαση μας να μην παράγει αυτόματα καμιά αύξηση από ωρίμανση, όπως όλες οι συμβάσεις είτε σαν τριετίες, είτε σαν χρονοεπιδόματα, αλλά να είναι στη δική της ευχέρεια και στα πλαίσια του «διευθυντικού τους δικαιώματος» το πότε, πως και σε ποιους εργαζόμενους θα δίνονται. Ισχυρίζονται επίσης ψευδέστατα στα ΜΜΕ, αλλά ακόμα και στο τραπέζι του διαλόγου ότι με τις προτάσεις της, δεν θα γίνουν ουσιαστικές μειώσεις στους μισθούς. Αν αποδεχόταν όμως κανείς τις προτάσεις της Εταιρείας, από την πρώτη μέρα που θα ίσχυε το νέο καθεστώς, θα άρχιζε το ξήλωμα, ανάλογα με τα χρόνια εργασίας κάθε συναδέλφου και θα έφτανε η μείωση στους νεότερους, ακόμα και μέχρι 40%. Ισχυρίζεται ακόμα η Διοίκηση, ψευδώς, ότι υπερέχουμε σε μισθούς έναντι του «ανταγωνισμού» δηλ. της Motor-oil μέχρι και 20-30%, ενώ είναι γνωστό και τους έχουμε καταθέσει τη σύμβαση των συναδέλφων στη Motor-oil, ότι οι αποδοχές μας κινούνται στα ίδια επίπεδα. Αυτός ήταν και ο λόγος όπου σε ζήτηση από τα ΕΛΠΕ εξειδικευμένου και έμπειρου προσωπικού για πρόσληψη κανείς δεν έφυγε από την Motor-oil να έλθει στα ΕΛ.ΠΕ. να εργαστεί, γιατί δεν είχε λόγο και κίνητρο.
2. Ζητά επίσης το ωράριο εργασίας που είναι απόρροια της ίδιας της φύσης της εργασίας μας (βαρύ και ανθυγιεινό περιβάλλον εργασίας), καθώς και κάποιες μέρες επιπλέον αδειών που είχαμε μετά την ηλικία των 50 ετών, να καταργηθούν επανερχόμενοι από τις 38 στις 40 ώρες χωρίς καμία επιπλέον άδεια. Δεν είναι τυχαίο όμως ότι στην Γαλλία, τη Νορβηγία κ.α., αντίστοιχα εργοστάσια δουλεύουν 35 ώρες την εβδομάδα, στην δε Μεγάλη Βρετανία 32 ώρες την εβδομάδα, καθώς και σε μια σειρά χώρες τις Ευρώπης, αλλά και στην ίδια μας τη χώρα ομοειδείς επιχειρήσεις όπως η KABALA-OIL εργάζονται 37ώρες. Ωστόσο δεν θα ήταν το ωράριο θα μας οδηγούσε σ' αυτή την σύγκρουση αν τα ΕΛ.ΠΕ. δεν είχαν τη λογική του 'πακέτου' στις λεγόμενες προτάσεις τους.
3. Όσο για τους περίφημους 3 μισθούς «επιπλέον», που τόσο πολύ προβλήθηκαν σαν «ιδιαίτερο προνόμιο» και επιχειρήθηκε η ενοχοποίησή μας, σαν να τους αφαιρέσαμε από κάποιους άλλους εργαζόμενους, θέλουν να συνδεθούν με αξιολογήσεις και εξατομικευμένα μοντέλα «παραγωγικότητας» καθώς και με εταιρικούς στόχους και επιλογές που καθορίζονται από στρατηγικές των στελεχών της. Στρατηγικές που αποδείχθηκε μέχρι σήμερα, ότι πολλές από αυτές δεν ήταν οι καλύτερες για να συνδέσει κανείς το μισθό του, για να μην πούμε τίποτα βαρύτερο για την σκοπιμότητα αυτών των επιλογών και το πόσο έβλαψαν την Εταιρεία με τον αντιεπιχειρηματικό χαρακτήρα τους αντί να βοηθήσουν στην ανάπτυξή της, γιατί υποτάσσονταν σε πολιτικά συμφέροντα συνδεδεμένα με οικονομικά. Εδώ να ξεκαθαρίσουμε πως οι τρεις μισθοί (σαν πριμ παραγωγής) που παρουσιάζονται σαν «προνόμιο», δεν ήταν παρά επιλογή της Εταιρείας κατά την δημιουργία της πριν μια δεκαετία σαν ΕΛ.ΠΕ., η οποία ήταν προϊόν συνένωσης των 5 εταιρειών από τις οποίες προέρχονται (ΕΛΔΑ, ΔΕΠ, ΔΕΠ-ΕΚΥ, ΕΚΟ, ΠΕΤΡΟΛΑ). Εκκρεμούν ακόμα υποθέσεις στα δικαστήρια πολλών συναδέλφων των πρώην εταιρειών που είδαν τις απολαβές που είχαν με τους 14 μισθούς ετησίως να μετατρέπονται από την Εταιρεία σε 17 μισθούς, χωρίς καμία αύξηση του ετήσιου εισοδήματός τους. Αντίθετα είδαν μειώσεις στους μηνιαίους μισθούς και τα ωρομίσθια (με ότι αυτό σημαίνει για τις αποδοχές που υπολογίζονται με βάση τον μισθό ή το ωρομίσθιο). Η τότε επιλογή της Εργοδοσίας, που τώρα μας ενοχοποιεί, εξασφάλιζε χαμηλότερο κόστος σε μισθούς και ωρομίσθιο, άρα φθηνότερες υπερωρίες, αποζημιώσεις κλπ., της άφηνε δε και ανοιχτή την πόρτα να μας κατηγορεί τώρα ότι παίρνουμε παραπάνω μισθούς, σαν να αποφασίζαμε μόνοι μας πόσους μισθούς θα παίρναμε.

Στην καθολική αντίδραση των εργαζομένων σε αυτή την επίθεση, η Εταιρεία απαντά με επικοινωνιακά τεχνάσματα και ψέματα, όπως η εικόνα που δίνεται για τους μισθούς, ότι ζητάμε 18% αύξηση, ότι κάνουμε απεργίες για να μη χάσουμε εκδρομές, επίδομα καφέ κ. α. ή παρουσιάζοντας επιδόματα που αφορούν την ίδια και τις ανάγκες της σαν παροχές, όπως επίδομα αγγλικών, μάστερ, διδακτορικά και αφορούν ελάχιστους. Ένα ακόμα δείγμα των πρακτικών της είναι η επιστολή Γιαννίτση παραμονές του Πάσχα στα σπίτια και τις οικογένειες των εργαζομένων κινδυνολογόντας. Μαζί με όλη αυτή την επίθεση σέρνει και το Σωματείο στα δικαστήρια για να πάρει καταδικαστικές αποφάσεις για τους απεργιακούς αγώνες που είναι σε εξέλιξη.

Καταδικαστικές αποφάσεις που δεν μπορούν να είναι υπεράνω κριτικής, όταν βγάζουν κατά συρροή παράνομες και καταχρηστικές απεργίες που υπερασπίζονται συμβάσεις, ακόμα και χωρίς να ζητούν αυξήσεις. Οι συμβάσεις για τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα είναι «τα άγια των αγίων», συνδεδεμένες όχι μόνο με εργασιακά και απολαβές, αλλά με την ίδια την αξιοπρέπεια των εργαζομένων και την ύπαρξη των Σωματείων, σαν τη συλλογική τους έκφραση απέναντι στην αυθαιρεσία των εργοδοτών.

ΟΙ εργοδότες, που αναπτύσσουν επιχειρηματική δράση και βάζουν σαν πρώτη προτεραιότητα, την καθυπόταξη του συνδικάτου και την μετατροπή του σε εργοδοτικό μηχανισμό χειραγώγησης των εργαζομένων, πρέπει να γνωρίζουν ότι το καθήκον της υπεράσπισης της Σύμβασης για τους εργαζόμενους είναι αδιαπραγμάτευτο. Και όταν οι εργαζόμενοι είναι ενωμένοι γύρω από το Σωματείο και αποφασισμένοι να αγωνιστούν γι’ αυτό, τίποτα δεν μπορεί να τους λυγίσει.

Μόνη λύση διεξόδου λοιπόν, είναι να βρεθούμε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, χωρίς λογικές «πακέτων» που ζητά η Εταιρεία, αλλά με αιτήματα που θα μπορούσαν να συζητηθούν και από τις δύο πλευρές, που δεν θα ανατρέπουν όμως την σύμβασή μας και δεν θα οδηγούν το Σωματείο στην αυτοκατάργησή του και τους εργαζόμενους στον πάγκο του Προκρούστη.

Μη μας κατηγορούν λοιπόν για αδιαλλαξία όσοι δεν έχουν ιδέα από Διυλιστήρια και συνθήκες ζωής και εργασίας σ΄ αυτά, όσοι μας συγκρίνουν με άσχετους εργασιακούς χώρους και έχουν(;) γνώμη για το πόσο πρέπει να αμειβόμαστε, αλλά οι ίδιοι πολλαπλάσια αμειβόμενοι, μέσα από την ασφάλεια των πολυτελών τους γραφείων τους, δεν αντέχουν να περάσουν ούτε απέξω από το επιβαρημένο περιβάλλον εργασίας μας, τους κινδύνους και τις οσμές από τις οποίες τόσο ενοχλούνται. Το μόνο που τους αναγνωρίζουμε είναι ότι ξέρουν καλά να μοιράζουν μερίσματα από τα κέρδη στους μετόχους, τα μεγαλύτερα στην Ελληνική αγορά!!! Σαν η κρίση για την οποία τόσο μιλούν, να αφορά πάντα και μόνο τους εργαζόμενους και ποτέ τους εργοδότες και τα μεγαλοστελέχη τους!!!

Ας σταματήσουν με την πολιτική τους να βάζουν σε κίνδυνο το παρόν και το μέλλον της εταιρείας. Μια Εταιρεία Εντάσεως Κεφαλαίου (και όχι εργασίας) όπως τα ΕΛ.ΠΕ., τα κέρδη της δεν τα βγάζει κόβοντας μισθούς, αλλά εκσυγχρονίζοντας και λειτουργώντας με ασφάλεια τα εργοστάσια και με χρηστή διοίκηση στα Επιτελεία της.

Εκτός και αν το" κούρεμα" που επιχειρείται στη Σύμβαση, συνδέεται και με την πώληση και του υπόλοιπου ποσοστού στους ιδιώτες και για να το εξαγοράσουν βάζουν σαν όρο την κατάργησή της.