Βράδυ
στη δουλειά. Για ν’ αντιμετωπίσεις την -φυσιολογική- χαλάρωση, ξεκινάς τις
βόλτες στις Μονάδες και την Εγκατάσταση, κυρίως για να «κρατηθείς». Στις συναντήσεις
με τους Χειριστές έξω στα καμαράκια, η κουβέντα πολλές φορές περιστρέφεται και
σ’ άλλα πράγματα πέρα απ’ τη δουλειά! Σε μια τέτοια κουβέντα λοιπόν πρόσφατα,
γύρω στις 3:30 ξημερώματα, αυτή έφτασε στις σχέσεις μεταξύ των φύλων. Μαζί με
τον «Παλιό» (εγώ είμαι ο «Αρχαίος…»), πιο «έμπειρος» αυτός από εμένα (σε θέματα που αφορούν τη πληθώρα των σχέσεων με το ωραίο φύλο -παίζει ρόλο ο τόπος που μεγάλωσε...), συμβουλεύαμε τους νεότερους ότι το παν σε μια
σχέση είναι ο σεβασμός ανάμεσα στους συντρόφους και η αλληλοκατανόηση!
- «[…] είναι συναρπαστικό να αγγίζετε, να αγκαλιάζετε και να χαϊδεύετε το σώμα μιας γυναίκας! Παίξτε μαζί της όταν ερωτοτροπείτε! ΔΕΝ ειν’ ανάγκη όλα να περιστρέφονται γύρω από το sex!»
Συνεχίζοντας, προσπάθησα να το φέρω στα μέτρα μου (μεγαλώσαμε βλέπετε…) λέγοντας ότι:
- «… περνώντας τα χρόνια, μερικές ρυτίδες στο πρόσωπο, μερικές ουλές στην κοιλιά, μερικές εντελώς φυσιολογικές ραγάδες, δεν αφαιρούν ομορφιά, αντίθετα προσθέτουν! Είναι η μαρτυρία ότι αυτές οι γυναίκες, οι σύντροφοί σας, κάτι έκαναν στη ζωή τους, δεν παρέμειναν στη ναφθαλίνη, παρά έζησαν!»
Ο «Παλιός» συμφώνησε ανεπιφύλακτα μαζί μου και ξεκίνησε να λέει ιστορίες από τα νιάτα του, περιπέτειες από τα καλοκαίρια του ως μπάρμαν στα Νησιά μας. Παρατήρησα ότι γενικά ΚΑΙ οι δυο μας ΔΕΝ φοβηθήκαμε να εκτεθούμε! Στη διασταύρωση των εμπειριών μας, ανέφερα τη πρώτη ερωτική μου περιπέτεια, τη Νικόλ, μια Μιγάδα με απίστευτο άρωμα, η πρώτη γυναίκα που «μύρισα» στη ζωή μου σ΄ ένα από τα νησιά του Αργοσαρωνικού ή την Κορασόν, μια Αργεντίνα 10 χρόνια μεγαλύτερή μου που τη γνώρισα στο καφέ στον προαύλιο χώρο του Αρχαιολογικού Μουσείου, ανάμεσα σε κοπάνες από τις Μεταλυκειακές σπουδές μου. Μας παρακολουθούσαν σαν χάνοι! Μου ‘κανε εντύπωση, τους το ‘πα κιόλας, ότι:
- «… Ακόμη και τώρα, σας ανοίγουμε τη καρδιά μας κι εσείς αντί να χαλαρώσετε και να πείτε μια κουβέντα για τις σχέσεις σας, (το διευκρίνισα, αυτές που έχουν τελειώσει, ΜΗΝ αναφέρεστε στις ενεργές…) φαίνεστε κουμπωμένοι! Σαν να ντρέπεστε γι’ αυτές!»
Κάποιοι
απ' αυτούς, εξανέστησαν και φανερά ειρωνικά, αμφισβήτησαν ΟΧΙ το ότι μπορεί να
υπήρξαν οι εμπειρίες που αναφέρθηκαν από μας, αλλά το θέμα τους ήταν η
τρυφερότητα που κυριαρχούσε στις κουβέντες μας, ακόμη και για εφήμερες,
λιγόχρονες σχέσεις που υπήρξαν στη ζωή μας! Μάλιστα, εκεί ήταν που ο «Παλιός»
παραδέχθηκε και μια ατασθαλία του, το «βάρος» μιας ιταμής συμπεριφοράς του απέναντι
σε γυναίκα!...
Νευρίασα, σηκώθηκα όρθιος και σχεδόν επικριτικά τους είπα ότι:
- «Πρέπει να ‘μουνα γύρω στα 10-12, όταν πρωτοσκίρτησαν τα μήδεα του υπογάστριού μου για γυναίκα! Μια κούκλα στα μάτια μου (σημειωτέον, ΈΤΣΙ παραμένει μέχρι σήμερα!...), ένα κορίτσι 2-3 χρόνια μεγαλύτερο από μένα, αναπτυγμένη σωματικά με τέλειες αναλογίες και θεϊκές καμπύλες! Πέρα απ’ τους δικούς της φίλους, έκανε παρέα με μεγαλύτερους από μένα (ένεκα του αδελφού της...) και πρέπει να μ' είχε πάρει χαμπάρι, γιατί όποτε τύχαινε και βρισκόμασταν (στη παρέα του ήταν ο αδελφός του κολλητού μου...) ήταν ΠΑΝΤΑ διακριτική απέναντί μου».
Βλέπετε, όπως σας είπα, θεώρησα φυσιολογικό να «εκτεθώ»! Γιατί; Γιατί πολύ απλά ΔΕΝ το θεωρώ έκθεση, παρά εμπειρία ζωής, μια «τιμή» που μου ‘λαχε όταν το παιδί ξεκίναγε να μεταμορφώνεται σε έφηβο και να εξελιχθεί σε άντρα! Με σιγοντάρησε κι ο «Παλιός» με ανάλογη δική του εμπειρία, το -απ' ότι φαίνεται- απωθημένο του, μια όμορφη Βεροιώτισσα που πρέπει να του ’χει αφήσει «πληγή χαίνουσα»! Βλέποντας τους νεότερους να ηρεμούν, πήρα φόρα και συνέχισα:
- «ΔΕΝ με αποδοκίμασε ΠΟΤΕ της, το αντίθετο μάλιστα, μου συμπεριφερόταν ΠΑΝΤΑ «στοργικά»! Η ζωή προχώρησε, μεγαλώναμε, συνεχίστηκε αυτό το παιχνίδι και στην εφηβεία, αυτή όμως ΔΕΝ χλεύασε ΠΟΤΕ την πασιφανή αμηχανία μου απέναντί της, το αντίθετο, όποτε μ' έπιανε να την κοιτάω, μου χαμογελούσε κι όλος ο κόσμος έλαμπε! Εκπάγλου καλλονής, μάλλον είχε ΠΛΗΡΗ επίγνωση της εξωτικής ομορφιάς της, ήταν ΠΑΝΤΑ πρόσχαρη με όλους και μ' ένα γέλιο ΜΟΝΙΜΩΣ ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της! ΠΑΝΤΑ μου μιλούσε ευγενικά και από τη εν γένει συμπεριφορά της, έφτασα να πιστεύω ότι της άρεσα κι εγώ! Πραγματικά, πίστευα ότι ήταν κι αυτή ερωτευμένη μαζί μου!
Μερικοί μειδίασαν! «Καργιόληδες, σας έχω…» σκέφτηκα…! Για να «περιορίσω» την ενδεχόμενη αναφορά του «Χάσματος των Γενεών», σκέφτηκα να τους το «φέρω» πιο κοντά στις σημερινές γενιές. Ο «Παλιός» μου ‘κανε νόημα να ηρεμήσω! Ποιος να ηρεμήσει; Είχα «κόψει καπίστρι»! Τους ανέφερα λοιπόν ότι:
- «Φυσικά και ΔΕΝ ήταν όλοι έτσι στη γενιά μας. Υπήρχαν πολλοί που σε γενικές γραμμές φέρονταν απαξιωτικά στη γυναίκα! Έχει να κάνει με την -παραδοσιακά αισχρή- αντίληψη της άβουλης, παθητικής και υποτακτικής δούλας, έρμαιο στις ορέξεις του «αφέντη. Ε! ΟΛΟΙ αυτοί ΔΕΝ μπορούσαν να σταθούν δίπλα σε μια γυναίκα με άποψη!»
Θέλοντας να αποφύγω αναφορά στη βία, προσπάθησα να το ενισχύσω λέγοντας ότι:
- «... ήξερα κι άλλους που τη γούσταραν, ΑΛΛΑ όταν τύχαινε να ακούσω το τι συζητούσαν, είχα παρατηρήσει ότι κυριαρχούσε η χυδαιότητα!»
Σ’ αυτό το σημείο, άρχισα να παίρνω χαμπάρι ότι παρα-σοβάρευε το πράγμα! Το «γύρισα» λοιπόν κι εγώ στο «μόρτικο» λέγοντας:
- «Πρέπει να τον «παίζανε» πολλοί γιαουρτομούνηδες τον μπαργαλάτσο τους για πάρτη της και πρέπει να ‘χαν μπατανιάσει ΟΛΟΥΣ τους τοίχους του σπιτιού τους! Βλέπετε, ΜΟΝΟ έτσι μπορούσαν να τη “πλησιάσουν” οι συγκεκριμένοι! Εγώ, θεωρούσα τον εαυτό μου «Άρχοντα», βολευόμουνα με την -εξ αγχιστείας- επαφή! Μου αρκούσαν οι φευγαλέες συναντήσεις, το γέλιο της όταν μ’ έβλεπε! Ότι επιδίωκε -το ‘βλεπα στις κινήσεις της- να στέκεται δίπλα μου! Και που μου απηύθυνε ΠΑΝΤΑ τον λόγο! Στο εφηβικό μυαλό μου, λειτουργούσε ως ιδανικό!»
Οι νεότεροι (όχι όλοι...) άρχισαν να γελάνε και με «κατηγόρησαν» για ρομαντικό! Αντέτεινα φωνάζοντας ότι:
- «ΔΕΝ είναι ρομαντισμός μαλάκες! Είναι ο τρόπος που μεγαλώσαμε!»
Τους είπα ότι η γενιά μας ΔΕΝ έκανε σχέσεις από το πληκτρολόγιο, αλλά από την επαφή! Προσπαθούσαμε να εκμεταλλευτούμε ΚΑΘΕ στιγμή όταν βρισκόμασταν με τα κορίτσια και μάλλον το ίδιο σκέφτονταν κι αυτές για μας! Τους ανέφερα ότι γενικά, υπήρχε άλλη χημεία τότε! Κατέληξα λέγοντάς τους ότι το ΙΔΙΟ μας το σπίτι μας έβαζε περιορισμούς. Η συγχωρεμένη η μάνα μου, μου 'χε ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ «απαγορέψει» να δω «αλλιώς» όποιο κορίτσι περιλάμβαναν τα «[…] τετράγωνα γύρω από το σπίτι μας»! Τι εννοούσε; Κρατιέστε;... Χονδρικά, ο σταυρός που αυτά οριζόντουσαν, μέχρι το Γήπεδο στα ανατολικά, τον Άη-Δημήτρη και τη κεντρική Λεωφόρο της πόλης στα δυτικά, εκεί που 'ναι το LIDL σήμερα στα βόρεια, και το βενζινάδικο του «Γιαν'- Μαύρου» στα νότια! ΟΛΟΣ ο ανατολικός Ασπρόπυργος!...
- «Μη τολμήσεις κακούργε, θα σε σφάξω στο γόνατο αν μάθω ή αν μου πούνε... Πρόσεχε»!
Ρε Μάνα!... Οι δερβέναγες που “βάζαμε”, [εκεί που τους βάζαμε εν πάση περιπτώσει], το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ πρόβλημα αυτής της πόλης, του μικρού «Παρισιού» μας!… «τς’ ντο θούα κόσμι?» και «να μούαρ δούνα!» («τι θα πει ο κόσμος?» και «μας πήρε η ντροπή» αντίστοιχα στη γλώσσα των Θεών και των Ηρώων για τους αδαείς…).
Λες και τον ρωτήσαμε ποτέ αυτόν τον κόσμο;
Πέρασε στο υποσυνείδητο! Το ‘κανα κι εγώ όταν γιος μου, ο Περικλής μου, μου ανακοίνωσε ότι:
- « … είμαι μαζί με μια κοπέλα, που ξέρεις πολύ καλά τη μαμά της, είσαι από τους αγαπημένους της συμμαθητές!»
- «Πρόσεχε κακομοίρη μου, γιατί εγώ τη Σόφη την είχα σαν αδελφή μου! Άσε που με ‘’προστάτεψε’’ κάποτε όταν πήγα να σπάσω ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΩΣ τα μούτρα μου, με μια κοπέλα ΕΚΤΟΣ των ορίων που έβαλε η γιαγιά σου! Με τον (εκλιπόντα πλέον…) πατέρα της και τον αδελφό του, έχω εξαιρετικές σχέσεις, με τη θεία της είμαστε συνάδελφοι στη δουλειά!...»
Τις συμμαθήτριές μου τις έβλεπα σαν αδελφές μου (μία διέφερε, αυτή που αναφέρω παραπάνω, αλλά ευθύς-εξαρχής είχε διαφορετικό υπόβαθρο αυτή η σχέση…). Κάποιες απ’ αυτές ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ μυστικά μου! Τι να ξεχάσω; Το απίστευτο ξύλο που ‘χαμε παίξει με κάποιους απ’ ένα Λύκειο του Χολαργού, όταν σε μια εκδρομή στο Προκόπι, στον Άγιο Γιάννη το Ρώσο, κάναμε το γήπεδο ροντέο! Κι αυτό γιατί στον ποδοσφαιρικό αγώνα που παίξαμε, έπιασα πέναλτι και επευφημήθηκα από τα κορίτσια-θεατές! Γεγονός είναι ότι πανηγυρίστηκε -μάλλον- υπερβολικά και ο «εκτελεστής» (προφανώς εκνευρισμένος…) θεώρησε ότι έπρεπε να μιλήσει απαξιωτικά γι’ αυτές. Τον «εκτέλεσα» με μια γεμάτη κλωτσιά, χαμηλά (καταλαβαίνεται που…) για ν’ ακολουθήσει μια επική σύρραξη! Μου πέσανε 3-4 επάνω μέχρι να πάρουν χαμπάρι οι δικοί μας! Έφαγα αλλά κι έδωσα! Ακόμη διακρίνεται μια ουλή στο κεφάλι μου! Αυτός όμως ΔΕΝ σηκώθηκε! Έμεινε διπλωμένος!…
- «Γιάννη! Τα κορίτσια έχουν καιρό να βγούνε βόλτα!...»
Μείναμε
μαλάκες με τον Μίμη! Για σκεφτείτε το λίγο! Μου εμπιστεύτηκε την κόρη του! Η
τιμή ΔΕΝ ήταν τόσο για μένα, όσο για την οικογένεια! ΉΞΕΡΕ πολύ καλά τι έλεγε
και σε ποιον το ‘λεγε! Εν πάση περιπτώσει, το αίτημα μεταφέρθηκε καταλλήλως, οι
οικογένειες των φίλων της αδελφής μου συνεννοήθηκαν, και τις «βγάλαμε» βόλτα!
Τα κορίτσια το κατά-χάρηκαν.
Να γυρίσουμε στα πρόσφατα… Οι νεότεροι μάλλον βαρέθηκαν τη κουβέντα! Ομολογουμένως ήταν έντονη και από τις 2 πλευρές. Έμενα και του «Παλιού» από τη μία και των νεότερων από την άλλη! Αμφότεροι θεωρούμε ότι δυσανασχέτησαν από τις συγκρίσεις που -μάλλον μοιραία- ήλθαν μπροστά τους! Επικαλέστηκαν ελέγχους στις Μονάδες και την «κάνανε» σιγά-σιγά όλοι τους! Μείναμε να κοιταζόμαστε και να βαρια-ανασαίνουμε από την ένταση της κουβέντας! Είπαμε κάποιες κουβέντες, κυρίως για καταστάσεις που -μάλλον- έμειναν ανολοκλήρωτες! Ένας -ας τον πούμε- μικρός απολογισμός για τη ζωή που «…πέρασε και χάθηκε», όπως -παραφρασμένα- λέει και το τραγούδι του Γιάννη Πάριου. Σηκώθηκα, πήρα τον ασύρματο, ίσιωσα το κράνος και βγαίνοντας από το χώρο, κοντοστάθηκα στη πόρτα! Έχοντας θυμηθεί μια ρήση από τον «Βίο και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζαντζάκη, αφού την «πετσόκοψα» εκεί που ήθελα, γύρισα και του 'πα:
- «[...] όλες τις αμαρτίες τις συχωρνάει ο Θεός· ετούτη όμως δεν τη συχωρνάει. Αλίμονο στον άντρα, που μπορούσε να κοιμηθεί με γυναίκα και δεν το καμε· και αλίμονο στη γυναίκα που μπορούσε να κοιμηθεί με άντρα και δεν το ‘καμε»
Μου
βγήκε το παράπονο!
Έσκυψα το κεφάλι και χάθηκα στις Μονάδες!...
