Γερμανικές αποζημιώσεις... (συνέχεια)

ΟΦΕΙΛΕΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Επειδή υπάρχει μεγάλη σύγχυση και παραπληροφόρηση, σχετικά με το θέμα των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, θέλουμε υπεύθυνα να ενημερώσουμε συνοπτικά την ελληνική κοινή γνώμη και τους αρμόδιους φορείς, για το κρίσιμο αυτό εθνικό θέμα.

Οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα είναι δύο κατηγοριών:

Α.

1. Οι επανορθώσεις για τις καταστροφές των βασικών υποδομών της χώρας κατά τη διάρκεια της κατοχής, δηλαδή προς το Δημόσιο, ύψους 7,1 δισεκ. Δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938 (επιδικάστηκαν στη Διεθνή Διάσκεψη των Παρισίων το 1946). Αυτές οι επανορθώσεις, σύμφωνα με επίσημο έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδας, υπολογίζονται έως τον Μάρτιο του 2010 στο ποσό των... 108,43 δισεκ. ευρώ, χωρίς τους νόμιμους τόκους (με το ελάχιστο επιτόκιο του 3% σε τιμές του 1938 υπερβαίνουν σήμερα το 1 τρις ευρώ, τρεις φορές περίπου πάνω από το δημόσιο χρέος).
2. Το κατοχικό δάνειο, ύψους 3,5 δισεκ. Δολαρίων (αγοραστικής αξίας 1938). Το κατοχικό δάνειο είναι το μισό περίπου του ανωτέρω ποσού των 7,1 δισεκ. Δολαρίων. Ανέρχεται σήμερα σε περίπου 54 δισεκ. ευρώ, χωρίς τους νόμιμους τόκους. Το δάνειο αυτό, που υπολογίζεται κάθε χρόνο, τόσο από την τράπεζα της Ελλάδας, όσο και από την γερμανική κρατική τράπεζα, προκάλεσε καθοριστικά την πείνα και τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς απ’ αυτήν. Το δάνειο της κατοχής, πρέπει να τονίσουμε, το δώσαμε με αίμα! Και τα δύο αυτά ποσά δεν έχουν παραγραφεί, ούτε μπορούν να παραγραφούν. Γιατί είναι αναγνωρισμένες οφειλές με διεθνείς συμφωνίες και διεθνείς συμβάσεις. Αρκεί να τα ζητήσει η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση. Γιατί, αν τα ζητούσε και η γερμανική κυβέρνηση αρνιόταν να τα καταβάλει, θα μπορούσε η όποια ελληνική κυβέρνηση να προσφύγει στα διεθνή δικαστήρια και αναμφισβήτητα να δικαιωθεί και να τα πάρει. Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν τα διεκδίκησε με αυτή τη διαδικασία. Κατά καιρούς τέθηκε το θέμα ακόμη και με ρηματική νότα, αλλά το θέμα έμεινε εκεί, μετά την άρνηση των γερμανικών κυβερνήσεων, με απαράδεκτα προσχήματα. Η άρνηση τις γερμανικής κυβέρνησης εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Ένας στον οποίο οφείλεται κυρίως η παραπληροφόρηση είναι ο ισχυρισμός της Γερμανίας ότι δήθεν έχει δώσει στην Ελλάδα, 115 εκατομμύρια μάρκα, στις 21 Σεπτεμβρίου 1961, με τα οποία ισχυρίζεται ότι ξόφλησε τις υποχρεώσεις της. Στη συναλλαγή που έγινε τότε για την απελευθέρωση του εγκληματία πολέμου Μέρτεν, υπογράφηκε πραγματικά σύμβαση, που σε υποσημείωση όμως φέρει την υπογραφή του τότε πρέσβη της Ελλάδας στη Βόννη, όπου τονίζεται ρητώς ότι μ’ αυτά τα χρήματα, που βασικά δεν προορίζονταν για τα θύματα, αλλά για άλλες κατηγορίες θυμάτων, δεν εξοφλούνται οι υποχρεώσεις της Γερμανίας προς την Ελλάδα και ότι η Ελλάδα δεν παραιτείται από τις αποζημιώσεις. Να σημειωθεί επιπλέον ότι από αυτό το ποσό δόθηκαν τελικά μόνο 38 εκατομμύρια μάρκα.

Β.

1. Οι αποζημιώσεις των θυμάτων 100 Ολοκαυτωμάτων, από τα οποία έχουν αναγνωριστει τα 89. (56.225 νεκροί ενδεικτικά). Μία περίπτωση αφορά και τα θύματα του Διστόμου, που η αποζημίωσή τους ανέρχεται σήμερα περίπου στο ποσό των 60 εκατομμυρίων ευρώ, σύμφωνα με απόφαση της ολομέλειας του Αρείου Πάγου, που αναίρεσε ο Υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Σημίτη(!), αλλά επικύρωσε η απόφαση του αντίστοιχου Αρείου Πάγου (Corte Suprema di Cassαzione) της Ιταλίας τον Οκτώβριο του 2008, που ισχύει ΚΑΙ για το Δίστομο. Η τελεσίδικη απόφαση για τις διεκδικήσεις των θυμάτων και αυτής του Διστόμου εκκρεμεί στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, κατόπιν αγωγής της Γερμανικής Κυβέρνησης στις 29 Δεκεμβρίου 2009, για αναίρεση της απόφασης του Αρείου Πάγου της Ιταλίας, λόγω ετεροδικίας. Το Διεθνές Δικαστήριο στη Χάγη κατά έγκυρες πληροφορίες θα συνέλθει στις 15 Ιανουαρίου του 2011 για να προβεί στις απαραίτητες διαδικασίες έως τα τέλη Μαρτίου του ιδίου έτους. Η απόφαση αναμένεται να εκδοθεί, πιθανότατα το καλοκαίρι του 2011, εάν δεν υπάρξει κάποια παρέμβαση από το ελληνικό ή άλλο κράτος. Εφόσον η απόφαση περί ετεροδικίας δικαιώσει τη Γερμανία λήγει μια δια παντός το θέμα των αποζημιώσεων για τα θύματα και παραμένουν ανοιχτές οι άλλες απαιτήσεις. Αλλά η ελληνική κυβέρνηση μπορεί, παρ’ όλα αυτά, να θέσει το θέμα των αποζημιώσεων, για λόγους ηθικούς και λύσης ενός προβλήματος που έχει να κάνει με τη δικαίωση των θυμάτων και την εκπλήρωση των υποχρεώσεων της Γερμανίας για ανθρωπιστικούς λόγους.
   
2. Οι αρχαιολογικοί θησαυροί, που άρπαξαν από τα μουσεία, τους αρχαιολογικούς χώρους και από παράνομες ανασκαφές, είναι καταγεγραμμένες, και δεν έχουν επιστραφεί ως όφειλαν.

Το «Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα», με πρόεδρό του τον Μανώλη Γλέζο και Γενικό Γραμματέα τον Ευάγγελο Μαχαίρα, δίνει ένα συνεπή αγώνα για το εθνικό αυτό ζήτημα.

Δεν επαιτεί, αλλά απαιτεί:

• Απαιτεί από την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, να πράξει το ιστορικό της χρέος και να διεκδικήσει, επιτέλους, τις αποζημιώσεις από τη Γερμανία. Όπως έχουν εξελιχτεί τα πράγματα μόνο οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι σε θέση να φέρουν σε πέρας αυτό το καθήκον.

• Aπαιτεί από τη γερμανική κυβέρνηση να πάψει να υπεκφεύγει, διαδίδοντας ψευδώς ότι τάχα έχει πληρώσει στο παρελθόν ή ότι δεν οφείλει τίποτα.

• Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει αποζημιωθεί από τη Γερμανία, ενώ όλες οι άλλες χώρες έχουν αποζημιωθεί!

• Η αλήθεια επίσης είναι ότι οι δύο χώρες της τριπλής κατοχής κατά την περίοδο 1941-1945 (δηλ. η Ιταλία και η Βουλγαρία), που εξαιτίας της ναζιστικής Γερμανίας εισέβαλαν στην Ελλάδα, έχουν καταβάλει αποζημιώσεις και μόνο η Γερμανία αρνείται (αυτοεξαιρείται) να καταβάλει τους απαιτούμενες οφειλές. Όμως είναι επίσης αλήθεια ότι καμία γερμανική κυβέρνηση δεν πρόκειται να ανταποκριθεί, αν δεν απαιτήσουν οι ελληνικές κυβερνήσεις αυτό που πρέπει.
  

Δεν έχουμε κάτι εναντίον του γερμανικού λαού. Αντίθετα βρίσκουμε πολύτιμους συμπαραστάτες γερμανούς δημοκράτες και αντιφασίστες, που κατανοούν κι αυτοί ότι η καταβολή των αποζημιώσεων στην Ελλάδα είναι αναγκαία προϋπόθεση για να γυρίσει οριστικά η μαύρη σελίδα του ναζισμού και να προχωρήσουμε μπροστά σ’ ένα κοινό δημοκρατικό ευρωπαϊκό μέλλον, με σεβασμό στις θεμελιώδεις αξίες του ανθρώπου, με αλληλεγγύη και ανθρωπιά.

Προς επίρρωση των ανωτέρω παραθέτουμε και την απαίτηση του κόμματος "Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ" προς τη Γερμανική Κυβέρνηση, στις 29 Ιανουαρίου 2010, που έχει ως εξής:

• Ο γερμανικός στρατός και τα τάγματα εφόδου SS έχουν διαπράξει κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και στην Ιταλία αποτρόπαια εγκλήματα. Προ πάντων μετά την πτώση του Μουσολίνι και την αποχώρηση της Ιταλίας από τη συμμαχία με τη εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία το Σεπτέμβριο του 1943 διαπράχτηκαν απειράριθμα εγκλήματα του γερμανικού στρατού εναντίον του άμαχου πληθυσμού.

• Η Γερμανική Κυβέρνηση πρέπει γι’ αυτά τα απάνθρωπα εγκλήματα να αναλάβει τις ευθύνες της. Δεν υπήρξε ως τώρα επαρκής ανταπόκριση. Απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους που αντιμετώπισαν την τρομοκρατία των Εθνικοσοσιαλιστών περιορίστηκε η Ομοσπονδιακή Γερμανία μόνο σε συμβολικές χειρονομίες.

• Εξαιτίας της μη πληρωμής αποζημιώσεων προσέφυγαν οι επιζώντες ή οι συγγενείς τους στο πρόσφατο παρελθόν, είτε μεμονωμένα είτε συλλογικά, στα ιταλικά δικαστήρια. Μερικές απ’ αυτές τις προσφυγές δικαιώθηκαν από το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιταλίας, το Corte di Cassazione. Τελικά καταδικάστηκε η Ομοσπονδιακή Γερμανία τον Οκτώβριο του 2009 να πληρώσει αποζημιώσεις.

• Στην περίπτωση αυτή ανήκουν και οι δικαστικές αποφάσεις για τα θύματα της σφαγής του Διστόμου από τα SS, των οποίων οι συγγενείς απαιτούν την εκτέλεση της δικαστικής απόφασης που τους δικαίωσε.

• Η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση αρνήθηκε σε όλες αυτές τις δικαστικές αποφάσεις να πληρώσει ένα εκατομμύριο Ευρώ στους συγγενείς των θυμάτων που εκτελέστηκαν το καλοκαίρι του 1944 στο χωριό Civitella από Μεραρχία του γερμανικού στρατού «Hermann Göring». 50 ακόμη προσφυγές εκκρεμούν στα ιταλικά δικαστήρια. Αρνήθηκε να προβεί στην αποζημίωση των θυμάτων των SS. Δεν είναι ακόμη διατεθειμένη να αναγνωρίσει την απόφαση του ανωτάτου ιταλικού δικαστηρίου. Η απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου Corte di Cassazione (Corte Suprema di Cassazione) για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν αναγνωρίζει την ετεροδικία, που προβάλλει η Γερμανική Κυβέρνηση, αρνούμενη να αναγνωρίσει την απόφαση του ιταλικού δικαστήριο και να την εφαρμόσει.

• Αντί να πληρώσει αποζημίωση σ’ αυτούς τους ανθρώπους, υποβάλλει η Γερμανική Κυβέρνηση αγωγή εναντίον της Ιταλίας στο Διεθνές Δικαστήριο στη Χάγη. Αυτή η αγωγή υποβλήθηκε το Δεκέμβριο του 2009 με την υποβολή ενός δικαιολογητικού. Η Γερμανική Κυβέρνηση επιδιώκει να αναγνωρίσει το Διεθνές Δικαστήριο, ότι το ιταλικό δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη του το δικαίωμα της ετεροδικίας του γερμανικού κράτους.

Την ευθύνη – για να αποδώσουμε τα του καίσαρος το καίσαρι – φέρουν ακέραια και αναλογικά οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις, τα ελληνικά κόμματα και οι Έλληνες πολίτες, που δεν πίεσαν τις κυβερνήσεις να πράξουν το χρέος τους, για το τεράστιο αυτό εθνικό θέμα και όχι μόνο.

Η λέξη κλειδί που ερμηνεύει το φαινόμενο: Η υποτέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων, κομμάτων, οργανώσεων κ.λ.π

Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Παρ’ όλα αυτά ο αγώνας μας συνεχίζεται έως την τελική του δικαίωση.
Για περισσότερες πληροφορίες στο ιστολόγιο του Εθνικού Συμβουλίου διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα: http://www.olokaftoma.gr/ και http://www.damonpontos.gr/ φάκελος: Γερμανικές επανορθώσεις.

Ο υπεύθυνος για τη Γερμανία από μέρους του Εθνικού Συμβουλίου:

Δαμιανός Βασιλειάδης
Ε-mail: damon@damonpontos.gr

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, Εκπαιδευτικού. Το άρθρο διαβάστηκε και αναδημοσιεύεται από το PRESS.gr

Διαβάστε και δύο σχετικά άρθρα που βρήκα στην αναζήτησή μου στο Διαδύκτιο.

Το ένα από το nooz.gr και το άλλο από το περιοδικό "άρδην"

Γερμανικές Αποζημιώσεις

Ο Χάγκεν Φλάισερ, ο ιστορικός που έχει µελετήσει περισσότερο από οποιονδήποτε το γερµανικό κατοχικό χρέος στην Ελλάδα, µιλάει στα «ΝΕΑ» για τα 5 δισεκατοµµύρια ευρώ που δεν πιέσαµε να µας δοθούν για περισσότερο από µισό αιώνα και επισηµαίνει ότι η Γερµανία είχε θέσει ως όρο εισόδου της Ελλάδας στην ΕΟΚ την παραίτηση από τις πολεµικές αποζηµιώσεις .

«Μέχρι και οι Nαζί αναγνώριζαν το χρέος»

«Λυπάµαι για την πρώτη µου πατρίδα. Όταν οι Αµερικανοί απαίτησαν αποζηµιώσεις λέγοντας ότι θα µποϊκοτάρουν τα γερµανικά προϊόντα οι Γερµανοί υποχώρησαν. Τη δεκαετία του 1990, στέλεχος του υπουργείου Εξωτερικών της Γερµανίας είπε ότι «οι Έλληνες νοµίζουν ότι επειδή µας εξεβίασαν οι Αµερικανοί µπορούν να κάνουν το ίδιο. Ε, υπάρχει και µια µικρή διαφορά». ∆ηλαδή στους µεγάλους υποκύπτουµε και στους άλλους “κλωτσάµε”». Υπάρχει σε έγγραφο του Χίτλερ η λέξη δάνειο.

• Στο τέλος του 1944 η γερµανική πρεσβεία στην Αθήνα υπολόγιζε το δάνειο σε 476 εκατ. µάρκα, µε σηµερινή αξία 5 δισ. ευρώ χωρίς τους τόκους

Ο καθηγητής της Νεώτερης Ιστορίας στο Πανεπιστήµιο Αθηνών Χάγκεν Φλάισερ γνώρισε κατά τη διάρκεια της χούντας στην Ελλάδα τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Ο Έλληνας πολιτικός τού είχε αναφέρει ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν πήγε στη Βόννη στα πλαίσια της καλλιέργειας καλού εδάφους και της ανάπτυξης ιδιαίτερων σχέσεων για την ευρωπαϊκή κοινότητα, οι Γερµανοί άσκησαν πιέσεις να «αποτραβηχθεί» η Ελλάδα από αιτήµατα αποζηµιώσεων. «Μου είπε πως του επεσήµαναν να υιοθετήσει η Ελλάδα άλλη στάση στο θέµα των αποζηµιώσεων επειδή έχουν τον πρώτο λόγο σε θέµατα που αφορούν την ΕΟΚ. Αυτή την πίεση που δέχθηκε τη µετέφερε µε παράπονο λόγω του ότι έτρεφε εκτίµηση στους Γερµανούς. Το 1990-1991, όταν δόθηκαν τα γερµανικά έγγραφα στη δηµοσιότητα, αποκαλύφθηκε ότι τα πράγµατα είχαν γίνει όπως ακριβώς τα διηγήθηκε ο Κανελλόπουλος», λέει ο κ. Φλάισερ και εξηγεί πως στις αρχές της δεκαετίας του 1960 οι διαπραγµατεύσεις µε τους Γερµανούς κατέληξαν στο ποσό των 115 εκατοµµύρια µάρκα. «Αρχικά οι Γερµανοί είχαν δώσει πολύ λιγότερα», διευκρινίζει ο καθηγητής.

Αυτό που θεωρείται σκανδαλώδες, σύµφωνα µε τον κ. Φλάισερ, είναι το γεγονός ότι η ναζιστική Γερµανία αναγνώριζε το χρέος της προς την Ελλάδα, ενώ η δηµοκρατική Γερµανία, από τις χριστιανοδηµοκρατικές έως τις σοσιαλδηµοκρατικές κυβερνήσεις, ούτε καν δέχεται να καθήσει στο τραπέζι να συζητήσει. «Υπάρχει σε έγγραφο του Χίτλερ η λέξη δάνειο. Μπορεί να είναι εντός εισαγωγικών, όµως ο όρος χρησιµοποιείται. Αρχές Οκτωβρίου, µία εβδοµάδα πριν από την αποχώρησή τους, οι Γερµανοί κατέβαλαν στην Ελλάδα µερικά τρισεκατοµµύρια δραχµές. Με αυτή την πράξη µπορεί να πει κάποιος ότι αναγνώριζαν το δάνειο».

Όπως επισηµαίνει ο καθηγητής, η χώρα µας έπρεπε να αντιδράσει κατά τη σύναψη του Συµφώνου του Λονδίνου, ώστε να έχει καλύτερη τύχη µε την αποπληρωµή του κατοχικού δανείου. «Οι Ολλανδοί και οι Νορβηγοί ήταν οι πιο ζόρικοι που αντέδρασαν κατά της οµαλής διευθέτησης του χρέους των Γερµανών το 1952-1953. Ελεγαν ότι έχουµε κάποιες έξτρα απαιτήσεις και κατάφεραν αρκετά. Εκεί και η Ελλάδα έπρεπε να πιέσει για να λάβει τουλάχιστον τα χρήµατα του κατοχικού δανείου, που δεν είναι επανορθώσεις αλλά συµβατική υποχρέωση των Γερµανών να τα καταβάλουν. Τότε όµως, στο Σύµφωνο του Λονδίνου δεν υπήρχε καν ελληνική αντιπροσωπεία.

Μέχρι και η Τουρκία είχε αντιπρόσωπους, η Ελλάδα όχι. Υπήρχε ένας σύµβουλος της ελληνικής πρεσβείας που έκανε κάθε µήνα µία βόλτα, δήλωνε παρουσία και έλεγε είµαστε κι εµείς εδώ και έχουµε κάποιες απαιτήσεις. Έπρεπε τότε να είχε γίνει ξεκάθαρο ότι απαιτούµε την αποζηµίωση του κατοχικού δανείου», επισηµαίνει ο κ. Φλάισερ που γεννήθηκε το 1944 στη Βιέννη.

Στο Σύµφωνο του Λονδίνου τα τρία πιο ευνοούµενα κράτη ήταν οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, και τρίτο κράτος, πιο πάνω ακόµα και από τους Γάλλους, ήταν η Ελβετία «επειδή υπήρχαν οι τραπεζίτες που είχαν αγοράσει αρκετά χρεόγραφα κατά τη διάρκεια του πολέµου και ήθελαν να πάρουν τα µερίσµατα και τους τόκους. Προφανώς, το αίµα που χύθηκε δεν µετρούσε… Πάντως, όταν σου ζητούν δάνειο µε το πιστόλι, σου λένε θα σου το επιστρέψω κάποια ηµέρα άτοκο και εσύ λες “εντάξει”, θα πρέπει µετά να γίνουν κάποιες διαπραγµατεύσεις και να µπορείς να απαιτήσεις κάποιους τόκους». Ακόµα όµως και άτοκα τα 476 εκατοµµύρια µάρκα που υπολογίζεται το χρέος αντιστοιχούν σήµερα σε 5 δισεκατοµµύρια ευρώ. «Φυσικά τα ποσά είναι πολύ µεγαλύτερα», επισηµαίνει.

Ο κ. Φλάισερ, που έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε διεθνείς εξεταστικές και γνωµοδοτικές επιτροπές και έχει γράψει πολλές µελέτες ιδίως για τη µεταπολεµική «κληρονοµιά», αναφέρει πως πρέπει να γίνει περισσότερο γνωστό στον γερµανικό λαό η υπόθεση των αποζηµιώσεων. «Να µάθει ο µέσος γερµανός ότι πραγµατικά υπάρχει πρόβληµα – οι περισσότεροι δεν το ξέρουν και λένε “ε, καλά τώρα το κάνουν για να βγάλουν λεφτά, ενώ εµείς τους έχουµε δώσει οικονοµική βοήθεια”. Την ίδια βοήθεια δίνουν και στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία που ποτέ δεν πάτησε το πόδι γερµανού στρατιώτη. ∆εν µπορεί να γίνει συµψηφισµός µε αυτόν τον τρόπο», καταλήγει ο κ. Φλάισερ.

Πού πήγε το κατοχικό δάνειο

Απόσπασµα από το άρθρο του Χάγκεν Φλάισερ στον τόµο «Κατοχή, Αντίσταση 1941-44» της σειράς των «ΝΕΩΝ» «Εξι Στιγµές του Εικοστού Αιώνα»

Στις 14 Μαρτίου 1942,έπειτα από παρατεταµένες διαπραγµατεύσεις στη Ρώµη, Ιταλοί και Γερµανοί αξιωµατούχοι κατέληξαν σε συµφωνία σχετικά µε τα δηµοσιονοµικά της κατεχόµενης Ελλάδας. Το εν λόγω διµερές «Εµπιστευτικό Πρωτόκολλο» απλώς γνωστοποιήθηκε από τους δύο πρεσβευτές µε ρηµατική διακοίνωση στον Τσολάκογλου. Στο κείµενο αυτό, καθώς και στις µετέπειτα τριµερείς συµφωνίες (τροποποιήσεις ως προς την τιµαριθµική αναπροσαρµογή µε τυπική συµµετοχή πλέον της κατοχικής κυβέρνησης), προσδιορίστηκε οροφή για τα µηνιαίως καταβαλλόµενα έξοδα κατοχής. Αναφορικά µε την ικανοποίηση των περαιτέρω απαιτήσεων των κατακτητών, επισηµαίνεται ότι πρέπει «να διατεθώσιν υπό της Ελληνικής Κυβερνήσεως [Αθηνών], κατόπιν ειδοποιήσεως υπό των Πληρεξουσίων του Γερµανικού Ράιχ και του Βασιλείου της Ιταλίας εν Αθήναις, τα εκάστοτε αναγκαιούντα ποσά εις δραχµάς». Σε σχέση µε αυτά τα περαιτέρω «αναγκαιούντα ποσά», τα οποία απαιτούνταν ως µηνιαία «δανειακή» καταβολή από την Ελλάδα, οι γερµανικές ιδίως Αρχές χρησιµοποιούσαν µιαν άκρως ελαστική ερµηνεία. Τον Ιούνιο του 1942, στο αποκορύφωµα της αφρικανικής εκστρατείας του Ρόµελ, το Ναυτικό είχε επωµισθεί ιδιαίτερα καθήκοντα συνδετικού κρίκου ανάµεσα στις δύο ηπείρους και εποµένως το «µερίδιό» του στα έξοδα που βάρυναν την Ελλάδα εκτινάχθηκε σε 68,7% του συνόλου που έλαβαν τα τρία όπλα της Βέρµαχτ! Επιπλέον, η κατοχική κυβέρνηση των Αθηνών επιβαρύνθηκε µε τα έξοδα των στρατευµάτων στη Νότια Αλβανία (Βόρεια Ηπειρο), η οποία υπαγόταν στη Γερµανική Στρατιωτική ∆ιοίκηση (∆υτικής) Ελλάδος.

Από τα έξοδα εντός της χώρας, 50% ή και περισσότερο από τις ελληνικές πληρωµές χρησιµοποιούνταν για οχυρωµατικά ή άλλα «κατασκευαστικά έργα». Αν και οι Γερµανοί δηµοσίως διατείνονταν ότι τα έργα αυτά και το κόστος που συνεπάγονταν αφορούσαν πρωτίστως την «ανοικοδόµηση της Ελλάδας», ενδοϋπηρεσιακώς παραδέχθηκαν ότι µόνον το 1,2% των κατασκευαστικών έργων «ωφελούσαν από κοινού Γερµανία και Ελλάδα» – δηλαδή κατασκευή δρόµων, υδραγωγείων, καθώς και αντιελονοσιακά και άλλα υγειονοµικά έργα. Αντιθέτως, οι Γερµανοί υπολόγισαν ότι 14% των έργων είχαν γίνει «αποκλειστικά» υπέρ αυτών, ενώ 84,8% για κοινό όφελος Γερµανών και Ιταλών.

• Μία εβδοµάδα πριν από την αποχώρησή τους, οι Γερµανοί κατέβαλαν στην Ελλάδα µερικά τρισεκατοµµύρια δραχµές

Έναν µήνα πριν από την οριστική κατάρρευση του Τρίτου Ράιχ, το άλλοτε οικονοµικό επιτελείο της γερµανικής πρεσβείας στην Αθήνα υπέβαλε µια ογκωδέστατη τελική έκθεση στον πρόεδρο της κρατικής τραπέζης (Reichsbank), µε κοινοποίηση προς το γερµανικό υπουργείο Εξωτερικών (και τον Χ. Νόιµπαχερ, «Ειδικό Πληρεξούσιο για τη ΝΑ Ευρώπη»), στην οποία διευκρινιζόταν ότι το «δάνειο» αποτελούσε «πολιτικό χρέος απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση».

Για τον προσδιορισµό του ύψους του «γερµανικού χρέους προς την Ελλάδα» («Reichsverschuldung gegenueber Griechenland»), οι συντάκτες κατέβαλαν φιλότιµες προσπάθειες και τελικά – βέβαια όχι µε πρόθεση να αδικήσουν τη Γερµανία... – το υπολόγισαν στο ποσό των 476 εκατοµµυρίων γερµανικών µάρκων, µε σηµερινή αξία περισσότερο από 5.000.000.000 ευρώ – χωρίς τόκους εννοείται. Από την ελληνική πλευρά κυκλοφορούν και πολύ υψηλότερες εκτιµήσεις...

«Αιφνιδιασµένο» δηλώνει το Βερολίνο

Πλήρης ήταν ο αιφνιδιασµός του Βερολίνου από την αναγγελία του Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου ότι η Ελλάδα θα παρέµβει στο ∆ιεθνές ∆ικαστήριο της Χάγης υπέρ των θυµάτων του ∆ιστόµου κατά την εκδίκαση της υπόθεσης µεταξύ Ιταλίας - Γερµανίας.

Ο αναπλ. εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών στο Βερολίνο Στέφαν Μπρέντολ δεν έκρυψε τον αιφνιδιασµό του, δηλώνοντας ότι η απόφαση παρέµβασης «ήρθε πολύ αργά». Το Βερολίνο ούτε περίµενε ούτε είχε ενηµερωθεί για την κίνηση αυτή της Αθήνας. Ο υπουργός Εξωτερικών Γκίντο Βεστερβέλε ενηµερώθηκε µε το τηλεφώνηµα του οµολόγου του ∆ηµήτρη ∆ρούτσα, το οποίο, σύµφωνα µε πληροφορίες, πραγµατοποιήθηκε τουλάχιστον έξι ώρες µετά τη σχετική εξαγγελία του Πρωθυπουργού. Η δυσφορία του Βερολίνου διατυπώθηκε και στην επίσηµη ανακοίνωση του κ. Βεστερβέλε την εποµένη µε τη φράση «δεν κατανοώ την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης».

Χαµηλά κράτησε τους τόνους ο εκπρόσωπος της Καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ.

Ο Στέφεν Ζάιµπερτ σηµείωσε ότι πρόκειται για µία νοµική υπόθεση, η οποία δεν θα επισκιάσει τις γερµανοελληνικές σχέσεις. Άκρως αιχµηρό ήταν, αντίθετα, σχόλιο της «Frankfurter Allgemeine Zeitung» που παραπέµπει στη σηµερινή ανάγκη βοήθειας που έχει η Ελλάδα. Η γερµανική πλευρά παραδέχεται ότι πέραν της νοµικής υπάρχει και η πολιτική διάσταση του ζητήµατος, εξ ου και η αναφορά ότι η Γερµανία «έχει συνείδηση της ευθύνης που απορρέει από την ιστορία της». Όσο, δε, για την ηθική πλευρά του ζητήµατος, η γερµανική κυβέρνηση παραπέµπει στην υποστήριξη που παρέχεται σε προγράµµατα διαλόγου και στις σχέσεις µε οργανώσεις θυµάτων που καλλιεργούν οι γερµανοί πρεσβευτές στην Ελλάδα.

Συνέντευξη στον Χάρη Καρανίκα. Από ΤΑ ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου 15-16 Ιανουαρίου 2011

Τα εγκλήματα των ναζί στην Ελλάδα

Η απόφαση της Ελληνικής κυβέρνησης να παρέμβει στη Χάγη για τη σφαγή του Διστόμου φέρνει στην επιφάνεια τις θυσίες του ελληνικού λαού στη διάρκεια της Κατοχής. Συνολικά, 269 πόλεις και χωριά δέχθηκαν μαζικά δολοφονικά χτυπήματα.

Οι πολυαίμακτες θυσίες, που πρόσφερε ο ελληνικός λαός για τη συντριβή του φασισμού στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έρχονται με ορμή πάλι στην επιφάνεια. Τις φέρνει η απόφαση του πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, για παρέμβαση της κυβέρνησης στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης σχετικά με την εκκρεμή διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας για τη σφαγή του Διστόμου.

Στη διάρκεια της Κατοχής ήταν 269 οι πόλεις και τα χωριά της ανυπόταχτης Ελλάδας, που δέχτηκαν τα μαζικά δολοφονικά χτυπήματα.

Η σφαγή του Διστόμου, στις 10 Ιουνίου 1944, υπήρξε ένα από τα πιο στυγερά εγκλήματα των ναζί στην Ελλάδα. Τα SS θανάτωσαν 228 κατοίκους. Απ΄ αυτούς 117 ήταν γυναίκες και 111 άνδρες. Ανάμεσά τους συγκαταλέγονται 20 βρέφη, 45 παιδιά και 42 υπερήλικες.

Δεκάδες ήταν και οι άμαχοι, που εκτέλεσαν κατά την πορεία τους προς τη βοιωτική κωμόπολη. Όμως δεν τους έφτανε ο θάνατος των άοπλων ανθρώπων. Κτηνώδη ένστικτα τους έκαναν να κατακρεουργήσουν και τα πτώματα. Έσφαξαν ακόμα και τα ζώα. Πυρπόλησαν το χωριό.

Ένας από τους επικεφαλής αξιωματικούς, που θεωρήθηκε υπεύθυνος για τη σφαγή, ήταν ο Χανς Τσάμπελ. Μετά το τέλος του πολέμου συνελήφθη στη Γαλλία. Εκδόθηκε στην Ελλάδα. Στην πορεία ζητήθηκε η μεταφορά του στη Γερμανία για να γίνουν, λέει, εκεί έρευνες. Έμεινε ελεύθερος.

Σήμερα το Βερολίνο αρνείται να καταβάλει ακόμα και τις οφειλόμενες αποζημιώσεις σε απογόνους θυμάτων της χιτλερικής αγριότητας.

Από τα μέσα του 1943, καθώς οι πολεμικές επιχειρήσεις είχαν πάρει άσχημη τροπή για τον Άξονα, οι Γερμανοί ξεκίνησαν μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση μαζικών εκτελέσεων.

• Τυφεκισμός 106 κρατουμένων στο Κούρνοβο.
• Εκτέλεση 317 κατοίκων στο Κομμένο Aρτας.
• Σφαγή 700 γυναικόπαιδων στο Βιάνο της Κρήτης και ισοπέδωση της Κάνδανου.
• Θανάτωση περισσότερων από 1.000 κατοίκων στα Καλάβρυτα και πυρπόληση της πόλης.
• Εκτέλεση 118 αγωνιστών στο Μονοδένδρι, Λακωνίας.
• Δολοφονία 640 αμάχων στην Κατράνιτσα (Πύργος) της Δυτικής Μακεδονίας.
• Αφανισμός 233 παιδιών και γυναικών στην Κλεισούρα της Καστοριάς.
• Την Πρωτομαγιά του 1944 στήθηκαν στον τοίχο του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής οι 200 κομμουνιστές. Τον Αύγουστο στήθηκαν τα φοβερά μπλόκα σε Κοκκινιά, Βύρωνα, Δουργούτι (Νέο Κόσμο). Τον Σεπτέμβριο, λίγο πριν, επιτέλους, φύγουν, έκαναν τα ίδια σε Αιγάλεω και Καλογρέζα.

Η ηρωική στάση των πατριωτών

Οι εκτελέσεις στην Καισαριανή και στο Μονοδένδρι Λακωνίας

Την Πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή θα μπορούσε να είχε γλιτώσει την εκτέλεση ο Ναπολέων Σουκατζίδης, γιατί γνώριζε τη γερμανική γλώσσα. Όμως αρνήθηκε την προτροπή των κατακτητών, αφού τον αριθμό των 200 θα συμπλήρωνε άλλος σύντροφός του.

Στις 26 Νοεμβρίου 1943, στο Μονοδένδρι Λακωνίας το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και ο γιατρός Χρήστος Καρβούνης. Όμως πήρε μόνος του θέση μπροστά στο απόσπασμα μαζί με άλλους 117 πατριώτες.

Στην Καισαριανή εκτελέστηκαν με πολυβόλα όμηροι του στρατοπέδου Χαϊδαρίου, παλιοί κρατούμενοι στην Ακροναυπλία και εξόριστοι της Ανάφης.

Στο Μονοδένδρι οι ναζί εξόντωσαν τον ανθό της λακωνικής εθνικής αντίστασης. Μεταξύ των 118 νεκρών συμπεριλαμβάνονταν ολόκληρες οικογένειες, ανήλικα παιδιά και μία γυναίκα, η Βασιλική Μαρινάκη. Οι 89 προέρχονταν από τη Σπάρτη, οι άλλοι από γειτονικά χωριά.

Ο Χρήστος Καρβούνης είχε γεννηθεί στην Αράχοβα Λακωνίας και είχε σπουδάσει στη Γερμανία. Μέσα στην ασύλληπτη τραγωδία του μακελειού σκέφτηκε ότι ανάμεσα στους μελλοθάνατους βρίσκονταν και επτά παιδιά.

Παρακάλεσε τους δήμιους να μην τα σκοτώσουν. Του απάντησαν ότι το μόνο που γινόταν ήταν να σωθεί ο ίδιος. Εκείνος τους έβρισε και διάλεξε τον δοξασμένο θάνατο. Ανάμεσα στους πεσόντες για την ελευθερία βρίσκονταν ο διευθυντής της Εθνικής Τράπεζας Σπάρτης (Ζερβομπεάκος), δικηγόροι (Φικιώρης, Σαλμάς, Αλεμαγκίδης, Θεοφίλης), καθηγητές (Χίος, Παπαδάκος, Κουτρουμάνος), δημοσιογράφοι (Τριήρης, Γκουζούλης), άνθρωποι του καθημερινού μόχθου, τσοπάνηδες.

Παραδόθηκαν στον κατακτητή από μασκοφορεμένους προδότες και από το δωσιλογικό Φρουραρχείο της Σπάρτης. Την ανάμειξη του Φρουραρχείου αποκάλυψε σε συγγενείς ο ίδιος ο διοικητής της Γκεστάπο Τριπόλεως, ταγματάρχης Μπόσελ. Είπε την παραμονή της εκτέλεσης: «Έχετε πολλούς εχθρούς. Οι κατηγορίες και οι αποκαλύψεις, που μας έδωσε το Ελληνικό Φρουραρχείο Σπάρτης είναι σοβαρές. Οι δικοί σας δεν πρόκειται να βγουν. Μην ελπίζετε».

Οι συλλήψεις είχαν γίνει περί τα τέλη Οκτωβρίου βάσει καταλόγων, που είχαν συντάξει συνεργάτες των Γερμανών. Ουδείς απ΄ αυτούς πλήρωσε μετά την απελευθέρωση. Αντίθετα έσπευσαν να υπηρετήσουν τη νέα εξουσία.

Το μπλόκο της Κοκκινιάς στις 17 Αυγούστου 1944

Τα SS σε συνεργασία με τους ταγματασφαλίτες δολοφόνησαν 315 πατριώτες

Λίγους μήνες πριν αποχωρήσουν από την Ελλάδα οι ναζί ξεκίνησαν μεγάλες επιχειρήσεις στις περιοχές που αντιστέκονταν. Τα περισσότερα μπλόκα έγιναν με διαταγή των αξιωματικών των SS Μπλούμερ και Σιμάνα. Κύριο ρόλο ανέθεσαν στα Τάγματα Ασφαλείας και στη Χωροφυλακή, που πάντα είχαν μαζί τους ισχυρές γερμανικές δυνάμεις.

Το μπλόκο της Κοκκινιάς στήθηκε στις 17 Αυγούστου 1944. Πριν από τρεις μέρες ο ΕΛΑΣ είχε αποκρούσει προσπάθεια των κατακτητών και των συνεργατών τους να εισβάλουν στην προσφυγούπολη. Από τα ξημερώματα γερμανικά καμιόνια περικύκλωσαν τις περιοχές που περικλείουν την Κοκκινιά. Μαζί τους και τσολιάδες με επικεφαλής τον Πλυτζανόπουλο. Με χωνιά κάλεσαν τους άνδρες ηλικίας 14 - 60 ετών να πάνε στην πλατεία της Οσίας Ξένης για έλεγχο ταυτοτήτων. Όσοι πιάνονταν στα σπίτια τους θα τουφεκίζονταν επιτόπου. Συγκεντρώθηκαν γύρω στις 20.000.

Με κουκούλα

Ηγετικά στελέχη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ υποδείχτηκαν αμέσως από τους καταδότες και εκτελέστηκαν. Μέσα σε ατμόσφαιρα τρόμου ο κουκουλοφόρος διέκρινε μέσα στο πλήθος τον λοχαγό του ΕΛΑΣ Αποστόλη Χατζηβασιλείου. Τον χαιρέτησε με ειρωνεία: «Τα σέβη μου, λοχαγέ!». Οι ταγματασφαλίτες τον άρπαξαν, του έβγαλαν το μάτι με ξιφολόγχη, του ξέσκισαν τα μάγουλα και άρχισαν να τον σέρνουν μέσα στον κόσμο για να υποδείξει συντρόφους του. «Πατριώτες, ψηλά το κεφάλι, δεν θα προδώσω κανέναν», φώναξε. Τον βούτηξαν και σχεδόν αναίσθητο τον κρέμασαν.

Στη Μάντρα της Οσίας Ξένης εκτελέστηκαν 76 Κοκκινιώτες. Άλλοι 50 εκτελέστηκαν στα Αρμένικα, άλλοι στο Σχιστό και άλλοι δολοφονήθηκαν στους δρόμους και τα σπίτια τους. Συνολικά 315 ήταν τα θύματα της θηριωδίας. Στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου μεταφέρθηκαν όμηροι 8.000 από τους οποίους 1.000 στάλθηκαν στα κάτεργα της Γερμανίας. Πολλοί δεν γύρισαν ποτέ. Μεταξύ των μαρτύρων συγκαταλέγονται και δυο 19χρονοι. Ο Στέλιος Ευσταθιάδης και η Διαμάντω Κουμπάνη.

Μαζικές σφαγές αμάχων

Οι μαρτυρικές πόλεις της Κατοχής

Το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, το Κομμένο και το Κοντομαρί Χανίων είναι τέσσερις από τις μαρτυρικές πόλεις της ναζιστικής κατοχής.

Το αποτρόπαιο έγκλημα των Καλαβρύτων έγινε στις 13 Δεκεμβρίου 1943, στις 2.34 το μεσημέρι, όπως δείχνουν οι σταματημένοι δείκτες του ρολογιού της εκκλησίας.

Το σύνθημα της εκτέλεσης δόθηκε με δύο φωτοβολίδες από το ξενοδοχείο «Μέγας Αλέξανδρος». Τα πολυβόλα θέρισαν τους Καλαβρυτηνούς, στο σημείο που τους είχαν συγκεντρώσει οι δήμιοι. Ακολούθησαν οι χαριστικές βολές. Διασώθηκαν μόλις 13 άτομα.

Οι ναζί έβαλαν φωτιά και στο σχολείο, όπου είχαν κλείσει τις γυναίκες και τα παιδιά. Κατάφεραν να γλιτώσουν σπάζοντας πόρτες και παράθυρα. Έφυγαν μακριά από τα σπίτια, που επίσης φλέγονταν.

Ανηφόρισαν στο σημείο όπου είχαν οδηγηθεί οι άντρες. Βρέθηκαν μπροστά στο φρικτό θέαμα. Άνδρες, πατεράδες, γιοι και αδέρφια κείτονταν πλημμυρισμένοι στο αίμα.

Όπως στο Δίστομο και τα Καλάβρυτα, έτσι και στο Κομμένο της Άρτας πρόσχημα για την ανθρωποσφαγή ήταν η δράση των ανταρτών του ΕΛΑΣ.

Στο Κομμένο η μηχανοκίνητη γερμανική μονάδα έφτασε τα χαράματα της 16ης Αυγούστου 1943. Το χωριό κοιμόταν ήσυχο μετά από ένα γαμήλιο γλέντι, που έγινε την προηγουμένη, ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο.

Οι ναζί έστησαν πολυβόλα στις εισόδους του χωριού και ο λόχος εισέβαλε στα σπίτια και ξεκλήρισε ολόκληρες οικογένειες. Στο τέλος έβαλαν φωτιά και τα έκαψαν. Όσοι κατάφεραν να σωθούν ξέφυγαν με βάρκες στον Αμβρακικό.

Στο τέλος της σφαγής οι Γερμανοί στρατιώτες κάθισαν στην πλατεία, όπου έφαγαν και ήπιαν μπίρες δίπλα σε επτά πτώματα. Συνολικά οι νεκροί ήταν 317 άτομα. Δύο μωρά του Στάθη Κολιοκώτση, ηλικίας 7 μηνών, πέθαναν από ασφυξία. Οι κακούργοι γέμισαν τα στόματά τους με βαμβάκι βρεγμένο με βενζίνη και κατόπιν το άναψαν.

Στο Κοντομαρί Χανίων διαπράχτηκε η πρώτη μαζική εκτέλεση αμάχων στην κατεχόμενη Ευρώπη.

Στις 2 Ιουνίου 1941, κατά το απογευματάκι, μπήκαν στο χωριό οι αλεξιπτωτιστές του υπολοχαγού Τρέμπες, κατά διαταγή του στρατηγού Στούντεντ. Συνέλαβαν 25 κατοίκους, ηλικίας 18 έως 50 ετών, και τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ χωρίς καμιά άλλη διαδικασία. Μάλιστα, ο υπολοχαγός Βάιξλερ φωτογράφησε τα γεγονότα χωρίς καμιά αναστολή.

Η Κάντανος Χανίων πυρπολήθηκε και ισοπεδώθηκε στις 3 Ιουνίου 1941. Οι ναζί άφησαν πίσω τους τρεις επιγραφές που ανέφεραν ότι η εκθεμελίωση του χωριού έγινε για λόγους εκδίκησης, επειδή αντιστάθηκε στο Γ΄ Ράιχ: «Εδώ υπήρχε η Κάντανος...».

Του Θοδωρή Ρουμπάνη. Από το ΈΘΝΟΣ του Σαββάτου 15 Ιανουαρίου 2011