Οι «άνθρωποι-σκιές» του δωσιλογισμού

Στο φως οι συνεργάτες των στρατευμάτων κατοχής που διέφυγαν στο εξωτερικό ακολουθώντας τα γερμανικά στρατεύματα

Στις 25 Μαΐου 1945, δύο μεσήλικες παρουσιάστηκαν σε άθλια κατάσταση στην είσοδο της ελληνικής πρεσβείας στη Βέρνη. Ο φύλακας τούς λυπήθηκε και πώς να γινόταν διαφορετικά. Του είπαν ότι ήταν αντιστασιακοί, ότι είχαν συλληφθεί από τους Γερμανούς και ότι είχαν μεταφερθεί ως όμηροι στη Γερμανία. Δεν ζητούσαν παρά τα απαραίτητα για να επιστρέψουν στην Ελλάδα και στις οικογένειές τους. Εδωσαν τα ονόματά τους: Γρηγόριος Παζιώνης και Διονύσιος Αγάθος. Ηταν τα μοναδικά αληθινά στοιχεία.

Ο Γρηγόριος Παζιώνης ήταν από τους γνωστότερους Ελληνες εθνικοσοσιαλιστές, στενός συνεργάτης του Γεώργιου Σπυρίδη, αρχηγού του «Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Μακεδονίας Θράκης» και βέβαια στενός συνεργάτης των κατακτητών, οι οποίοι τίμησαν τον Παζιώνη με κυβερνητικές θέσεις στη Θεσσαλονίκη. Ο Παζιώνης είχε αναλάβει και προκατοχικά κυβερνητικές θέσεις και μάλιστα είχε παρασημοφορηθεί από τον βασιλέα Γεώργιο. Ωστόσο, όταν οι Σπυρίδης και Παζιώνης έστειλαν συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Χίτλερ, παραμονές της γερμανικής εισβολής, η μεταξική κυβέρνηση αποφάσισε να απομακρύνει τους εθνικοσοσιαλιστές από κυβερνητικές θέσεις (ο Παζιώνης ήταν τότε νομάρχης Χαλκιδικής).

Ο Διονύσιος Αγάθος, πάλι, είχε επιδείξει και κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου την πίστη του στους ναζί. Γεννημένος στην Κέρκυρα, μόνιμος κάτοικος της Θεσσαλονίκης, ήταν αξιωματικός και όπως και ο –ίσως– γνωστότερος Ελληνας δωσίλογος Πούλος έφθασε μέχρι τον βαθμό του συνταγματάρχη. Ωστόσο, στη διάρκεια του πολέμου καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία ως κατάσκοπος του εχθρού, αλλά η είσοδος των Γερμανών στάθηκε σωτήρια για τον Αγάθο.

Οταν ο Ελληνας πρέσβης στην Ελβετία ενημερώθηκε για τους δύο «αντιστασιακούς» φρόντισε να ρωτήσει την Αθήνα και έτσι, λίγους μήνες μετά, οι Παζιώνης και Αγάθος έφθασαν φρουρούμενοι στην Ελλάδα.

Οι δυο τους είχαν καταφύγει στη Γερμανία αμέσως μετά την απελευθέρωση. Από εκεί, με τη βοήθεια Γάλλων εργατών πέρασαν στην Ελβετία. Ο Ελληνας πρέσβης ήταν υποψιασμένος επειδή εκατοντάδες δωσίλογοι είχαν ακολουθήσει τον γερμανικό στρατό πολεμώντας μάλιστα στο πλευρό της Βέρμαχτ, κυρίως στην Αυστρία και τη Γερμανία.

Το ταμπού σπάει
Ο δωσιλογισμός στην Ελλάδα ήταν (και είναι;) από τα μεγαλύτερα ταμπού της νεότερης ιστορίας μας. Πτυχές αυτής της ιστορίας έρχεται να αναδείξει η –ακόμη αδημοσίευτη– έρευνα του πανεπιστημιακού Στράτου Δορδανά (ΑΠΘ), η πρώτη που γίνεται αναζητώντας τα ίχνη όσων δωσιλόγων διέφυγαν ακολουθώντας τα στρατεύματα κατοχής. (Η έρευνα πρόκειται να εκδοθεί σε βιβλίο, ως συνέχεια του τόμου «Ελληνες εναντίον Ελλήνων», εκδόσεις Επίκεντρο.)

Ο Στράτος Δορδανάς αναζήτησε στα συμμαχικά και στα γερμανικά αρχεία αλλά και στις δικογραφίες του εφετείου Θεσσαλονίκης τα βήματα των «ανθρώπων–σκιών» της (προ)εμφυλιακής και μεταμφυλιακής Ελλάδας. Σε αρκετές περιπτώσεις δεν αναφέρει τα πλήρη στοιχεία όσων εντόπισε («για να μη δημιουργηθούν, τόσα χρόνια μετά, εντάσεις και προβλήματα σε τοπικό επίπεδο»).

Σύμφωνα με έγγραφο της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Γενικού Επιτελείου Στρατού προς το υπουργείο Εσωτερικών το 1945, «ως και υμίν τυγχάνει γνωστόν, μέγας αριθμός Ελλήνων υπηκόων εκ των μεταβάντων κατά την διάρκειαν της κατοχής εις Ιταλίαν, Αυστρίαν και Γερμανίαν παραμένουσι εις τα εν λόγω κράτη ή διεσπάρησαν εις έτερα τοιαύτα της Μεσευρώπης αρνούμενοι τον επαναπατρισμόν των. Ικανός αριθμός δωσιλόγων ηκολούθησε τα αποχωρούντα εχθρικά στρατεύματα. (...)».

Οπως εξηγεί ο κ. Δορδανάς «τους μήνες πριν από την πλήρη κατάρρευση των ναζί, στην Αυστρία και στη Γερμανία είχε συγκεντρωθεί ένα συνονθύλευμα δωσιλόγων απ’ όλη την Ευρώπη. Πολλοί από αυτούς πολέμησαν δίπλα σε ό,τι είχε απομείνει από τη Βέρμαχτ και μετά ασχολήθηκαν είτε με τη μαύρη αγορά είτε ως πράκτορες των συμμάχων υποδεικνύοντας φυγόδικους ναζί ή δίνοντας πληροφορίες για πρόσωπα και πράγματα στις χώρες τους».

Η ελληνική κυβέρνηση προσπάθησε (αλλά πολύ συχνά όχι με ιδιαίτερο ζήλο, ίσως και λόγω της διοικητικής παράλυσης των πρώτων χρόνων) να προλάβει τις προθεσμίες έκδοσης από διάφορες χώρες.

Η έρευνα του κ. Δορδανά εντόπισε δωσίλογους όχι μόνο στις ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στην Αιθιοπία (Αντίς Αμπέμπα, ο Αριστοτέλης Χ. ο οποίος εξεδόθη), στην Πραιτώρια της Ν. Αφρικής, στην Αυστραλία και στις ΗΠΑ.

«Γεγονός ήταν», καταγράφει ο Στράτος Δορδανάς, «ότι εξαιτίας της σημαντικής καθυστέρησης στη συγκέντρωση και στην αποστολή των ονομάτων των δωσιλόγων (...) είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος, εξέλιξη λίαν ευνοϊκή για τους διωκόμενους. Ηδη εντός του 1946 κάποιοι από αυτούς είχαν φροντίσει να εξαφανίσουν διά παντός τα ίχνη τους. Το ίδιο έπραξε ο ρουμανίζων συνεργάτης των Γερμανών Γεώργιος Ζ., ο οποίος μέχρι τότε κρατούνταν από τους Αμερικανούς στις φυλακές του Αουγκσμπουργκ της Γερμανίας. Αν και είχε καταδικαστεί ερήμην από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων Βέροιας, οι ελληνικές αρχές δεν κατάφεραν να υποβάλουν τα απαιτούμενα έγγραφα. Αυτός κατέφυγε με την οικογένειά του στο Μπουένος Αϊρες. Στο σχετικό αίτημα των ελληνικών αρχών, ο γενικός εισαγγελέας Αργεντινής αποφάνθηκε αρνητικά με το σκεπτικό ότι το αδίκημα ήταν πολιτικό, επισημαίνοντας παράλληλα τις ουσιώδεις ελλείψεις στον φάκελο έκδοσης.

Μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 1947 άρχισαν να αποστέλλονται από το υπουργείο Εξωτερικών προς τις διπλωματικές αντιπροσωπείες οι πρώτες καταστάσεις με δωσιλόγους φυγάδες (...). Σ’ αυτό το πλαίσιο ο ειδικός επίτροπος Δωσιλόγων Θεσσαλονίκης έστειλε στο υπουργείο Εξωτερικών ονομαστικό κατάλογο 35 δωσιλόγων που είχαν καταφύγει στη Γερμανία. Μεταξύ αυτών ξεχώριζαν τα ονόματα των Διονυσίου Αγάθου, Αντωνίου Βήχου, Χαράλαμπου Αϊβαλιώτη, Κυριάκου Γραμματικόπουλου, Εμμανουήλ Γαρουφαλή, Αθανασίου Καπνόπουλου, Παναγιώτη Μελεμανλή, Γρηγορίου Παζιώνη, Λάσκαρη Παπαναούμ από την Μπίτολα (Μοναστήρι), ο οποίος διέφυγε με τη Γερμανίδα σύζυγό του στη Βιέννη και ουδέποτε τιμωρήθηκε για τον αφανισμό του εβραϊκού στοιχείου της Θεσσαλονίκης, Γεωργίου Πούλου και Γεωργίου Σπυρίδη».

Πρωτοκλασάτα στελέχη
Τον δρόμο της επιστροφής είχε εγκαινιάσει πρώτος ο Κωνσταντίνος Κυλινδρέας ο οποίος συνελήφθη από τους Ρώσους στη Βιέννη. Στις 31 Μαΐου η βρετανική πρεσβεία ενημέρωσε το ελληνικό υπουργείο των Εξωτερικών, κατόπιν προηγούμενης δικής της ενημέρωσης από το Ανώτατο Στρατηγείο των Συμμαχικών Δυνάμεων, ότι είχαν συλληφθεί ο Πούλος, ο Πασαδάκης (γενικός διοικητής Κρήτης) και οι Τσιρονίκος και Ταβουλάρης και προς το παρόν κρατούνταν από την 7η Αμερικανική Στρατιά. Τον Αύγουστο, η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα μεταβίβασε στην ελληνική κυβέρνηση την αναφορά του Ελληνα στρατιωτικού συνδέσμου στο στρατηγείο του Αϊζενχάουερ ότι οι παραπάνω τέσσερις συλληφθέντες κρατούνταν από τις αμερικανικές στρατιωτικές αρχές μαζί με τους 400 άντρες του Πούλου στο Κίτσμπιχελ (Kitzbuhel) της Αυστρίας. Ετσι, το υπουργείο Δικαιοσύνης απευθύνθηκε στον νομικό σύμβουλο των βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα, αντισυνταγματάρχη H.W.F. Clay, με την παράκληση να προβεί στα αναγκαία διαβήματα προς τις συμμαχικές αρχές στη Γερμανία για την έκδοση των συλληφθέντων.

Μέχρι τον Οκτώβριο δεν είχε σημειωθεί καμία πρόοδος επί του θέματος. Για τον λόγο αυτό το υπουργείο Δικαιοσύνης απευθύνθηκε για μια ακόμη φορά προς το υπουργείο των Εξωτερικών, ζητώντας να ενημερωθεί σε ποιο σημείο βρίσκονταν οι μέχρι τότε ενέργειες που είχαν γίνει «διά την παράδοσιν των υπολοίπων δωσιλόγων εγκληματιών πολέμου Τσιρονίκου, Ταβουλάρη, Γκοτζαμάνη και του συνταγματάρχου Πούλου». Τελικά, οι μόνοι που λίγες ημέρες αργότερα πήραν τον δρόμο της επιστροφής στην Ελλάδα, ήταν οι «Πουλικοί». Σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, ο Πούλος εξακολουθούσε να παραμένει κρατούμενος στις αμερικανικές στρατιωτικές φυλακές. Τελικά, ο Πούλος εκτελέστηκε τον Ιούνιο του 1949 στο Γουδί.

Αντίθετα ο Βήχος, ο άνθρωπος που συσπείρωσε τις εκτός Πούλου αντιεαμικές οργανώσεις της Μακεδονίας, πέθανε στις 30 Οκτωβρίου 1948 στην Αθήνα από παθολογικά αίτια. Επάνω στη ληξιαρχική πράξη θανάτου του κάποιος έγραψε με κόκκινη μελάνη τη φράση «λειτουργία της Θείας Δίκης ως προς τον Βήχον».

Η περίπτωση του Ξενοφώντα «Φον» Γιοσμά
Μία δημοσιογράφος σε τοπική εφημερίδα του νομού Ροδόπης αναρωτήθηκε φέτος, λίγο πριν από τις εκλογές, αν ο εκ των υποψηφίων του ΛΑΟΣ στην περιοχή είχε σχέση με τον (συνεπώνυμό του) Ξενοφώντα «Φον» Γιοσμά, έναν εκ των γνωστότερων δωσιλόγων της Κατοχής, του οποίου το όνομα είχε εμπλακεί μετέπειτα και στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Είχε. Είναι γιος του και η απορία της δημοσιογράφου, σύμφωνα τον Στράτο Δορδανά, είναι χαρακτηριστική του τρόπου λειτουργίας της μνήμης επί της Ιστορίας.

Στα βήματα του Γιοσμά μπορεί κανείς να παρακολουθήσει την εξέλιξη ενός μεγάλου κομματιού του δωσιλογισμού στην Ελλάδα τόσο ως βιογραφία όσο και ως πολιτική διαχείριση της εμφυλιακής και κυρίως της μετεμφυλιακής μνήμης.

Από την ΕΟΝ του Μεταξά και το ελληνοαλβανικό μέτωπο βρέθηκε, το 1943, στις Αντικομμουνιστικές Ομάδες Ασφαλείας, που υποστηρίχθηκαν από τους Γερμανούς. Η δράση του ως «καπετάν Παρμενίων» ήταν τέτοια που τον ανάγκασε να ακολουθήσει, το 1944, τους Γερμανούς με την υποχώρηση. Τρία χρόνια έζησε με πολλούς άλλους δωσίλογους στη Γερμανία, ενώ από το 1945 είχε καταδικαστεί στην Ελλάδα ερήμην σε θάνατο. Το 1947 επιστρέφει στην Ελλάδα. Οχι μόνο δεν εκτελείται αλλά και σύντομα αποφυλακίζεται. Το 1950, με το σχετικό διάταγμα του βασιλιά Παύλου, του απονέμεται χάρη και η ποινή του μετατρέπεται σε 20ετή κάθειρξη. Ωστόσο, τρία χρόνια μετά αποφυλακίζεται και μέχρι το 1961 είναι πρόεδρος σχολικής εφορείας στην Ανω Τούμπα Θεσσαλονίκης!

Η Τούμπα, εκεί όπου σήμερα είναι το γήπεδο του ΠΑΟΚ, διεκδικήθηκε ως οικόπεδο από τον Οικοδομικό Συνεταιρισμό Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης, τον οποίο έχει ιδρύσει ο Γιοσμάς. Πίσω από τον συνεταιρισμό βρίσκεται ο Σύνδεσμος Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής Αντίστασης, με ιδρυτή τον Γιοσμά, του οποίου έμβλημα είναι ο Σιδηρούς Σταυρός της Βέρμαχτ. Εκεί βρίσκουν στέγη διάφοροι «γερμανοντυμένοι» του Πούλου, αλλά και μια νέα γενιά μεταξύ των οποίων οι Κοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης (μάλιστα ο Γιοσμάς βοήθησε τον Κοτζαμάνη να αποπληρώσει το γνωστό τρίκυκλο).

Οι σχέσεις του Γιοσμά με το επίσημο κράτος ήταν τέτοιες που –όπως λέει ο Στράτος Δορδανάς– εκλήθη το 1963 από τον αρχηγό της Χωροφυλακής Μήτσου να βοηθήσει αυτός και οι άντρες του στα μέτρα ασφαλείας κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του στρατηγού Ντε Γκωλ στη Θεσσαλονίκη.

Μετά τη δολοφονία Λαμπράκη, ο Γιοσμάς συνελήφθη με εντολή του Χρήστου Σαρτζετάκη αλλά στη δίκη δεν στοιχειοθετήθηκε εις βάρος του άλλη κατηγορία πέραν της «διατάραξης της κοινής ειρήνης». Πέθανε το 1975 στο νοσοκομείο Αγιος Δημήτριος της Θεσσαλονίκης.

7 διαστάσεις της ένοπλης συνεργασίας
Αναμφίβολα, η πλέον πολυσυζητημένη μορφή συνεργασίας με τους ναζί είναι η ένοπλη. Ομως, όπως λέει ο επίκουρος καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας), «αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύει ο μέσος φιλίστορας, η ένοπλη συνεργασία στην Ελλάδα δεν υπήρξε ένα περιθωριακό φαινόμενο». Η μελέτη του δωσιλογισμού απαιτεί μια προσέγγιση ικανή να εξηγήσει, εμπειρικά τουλάχιστον, τις διαστάσεις του φαινομένου, όπως τις αναλύει ο Ν. Μαρατζίδης.

-Πρώτη διάσταση, η έκταση του δωσιλογισμού. Η συνεργασία με τις κατοχικές αρχές καλύπτει ένα ευρύτατο πλέγμα κυμαινόμενων συμπεριφορών και έλαβε σημαντικές διαστάσεις, συμπεριλαμβανόμενου και του σκληρού της πυρήνα, της ένοπλης συνεργασίας. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, τα Τάγματα Ασφαλείας (Τ.Α.) και άλλοι ανάλογοι σχηματισμοί ενέταξαν στις τάξεις τους 17 με 23 χιλιάδες άνδρες. Αν προστεθούν σ’ αυτά η Χωροφυλακή (που συμμετείχε σε επιχειρήσεις εναντίον του ΕΛΑΣ και υπήρξε στόχος του), οι διάφορες τοπικές πολιτοφυλακές και φρουρές χωριών που οπλίστηκαν από τους Γερμανούς, παραστρατιωτικοί, άτακτοι κ.ά., οι αριθμοί αυξάνονται δραματικά.

-Δεύτερον, η πολιτική και κοινωνική σύνθεση του δωσιλογισμού. Ως προς τις πολιτικές προτιμήσεις της ηγεσίας, διαθέτουμε πρόσφατα ερευνητικά πορίσματα, σύμφωνα με τα οποία η πλειοψηφία των περίπου 1.000 αξιωματικών που στελέχωσαν τα Τ.Α. είχε βενιζελικό φρόνημα. Για τις πολιτικές προτιμήσεις των οπλιτών δεν γνωρίζουμε κάτι συγκεκριμένο. Προφανώς υπήρξαν αντικομμουνιστές, αλλά το ερώτημα είναι αν συμμετείχαν στα σώματα αυτά επειδή ήταν αντικομμουνιστές ή αν έγιναν αντικομμουνιστές λόγω της συμμετοχής τους σε αυτά – και τι σήμαινε ακριβώς ο αντικομμουνισμός γι’ αυτούς.

-Τρίτον, οι πολιτικοί στόχοι του δωσιλογισμού. Τι επεδίωκαν εκείνοι που συνεργάστηκαν ένοπλα με τους Γερμανούς;

-Τέλος, η μεταπολεμική αντιμετώπιση του δωσιλογισμού και των δωσίλογων από τις αντίπαλες παρατάξεις, τόσο κατά τη διάρκεια του πολέμου όσο και μεταπολεμικά. Υπήρξαν τέσσερις κατηγορίες δωσίλογων:

α) Η πρώτη περιλάμβανε τους πρώην υπουργούς των δωσίλογων κυβερνήσεων.

β) Η δεύτερη, τα Τάγματα Ασφαλείας, άλλα σώματα ασφαλείας και εξοπλισμένες άτακτες ομάδες από τους Γερμανούς.

γ) Η τρίτη περιλάμβανε πράκτορες της Γκεστάπο, Ελληνες ναζί και καταδότες, και τέλος

δ) Η τέταρτη κατηγορία ήταν αυτοί που συνεργάστηκαν με τις βουλγαρικές αρχές κατοχής.

Μόνο οι δύο τελευταίες κατηγορίες αντιμετωπίστηκαν με αυστηρότητα (αν και ελάχιστοι εκτελέστηκαν, κυρίως γιατί οι περισσότεροι καταδικάστηκαν ερήμην). Τα Δεκεμβριανά επηρέασαν τη στάση του πολιτικού κόσμου απέναντι στους πρώην συνεργάτες. Ο πολιτικός κόσμος εγκατέλειψε τις αρχικές του προθέσεις για παραδειγματική τιμωρία των δωσίλογων. Ως συνέπεια των παραπάνω ένας μεγάλος αριθμός πρώην συνεργατών ενσωματώθηκε στον «εθνικό κορμό» και αξιοποιήθηκε σε διάφορες υπηρεσίες.

Του Τάκη Καμπύλη, από υην "Καθημερινή" της Κυριακής, 4 Νοεμβρίου 2007

Το ματς-φάντασμα που δεν έγινε ποτέ

Το πιο περίεργο ματς στην ιστορία του ποδοσφαίρου είναι η φαρσοκωμωδία που έστησε ο Αουγκούστο Πινοσέτ στις 21 Νοεμβρίου 1973. Ο στυγνός δικτάτορας προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τη δημοτικότητα του ποδοσφαίρου και έστησε το σκηνικό για ένα ένα ματς που ουσιαστικά δεν έγινε ποτέ!

Και το οποίο απέδειξε τη δύναμη του αθλήματος και την ανάγκη της χρήσης του από την πολιτική για λόγους προφανείς. Στο Εθνικό Στάδιο της Χιλής, στην πρωτεύουσα της χώρας, Σαντιάγκο, η γηπεδούχος υποδεχόταν τη Σοβιετική Ενωση στη ρεβάνς του 0-0 της Μόσχας, στον δρόμο για τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Δυτικής Γερμανίας. Για να καταλάβει κανείς, όμως, τη διακωμώδηση του αθλήματος εκείνο το απόγευμα, πρέπει να πάμε σχεδόν δύο μήνες πίσω από την ημερομηνία αυτή και να δούμε τα γεγονότα που οδήγησαν εκεί. Στις 15 Σεπτεμβρίου, όταν έπρεπε να γίνει η ρεβάνς της ισοπαλίας στην πρώτη συνάντηση, η Χιλή βρισκόταν στην πιο ταραχώδη περίοδο της νεότερης ιστορίας της. Το πραξικόπημα του στρατηγού Πινοσέτ, που ανέτρεψε τον σοσιαλιστή Σαλβαδόρ Αλιέντε, κρατούσε ακόμα τη χώρα πάνω σε φλόγες.

Η αντίσταση των σοσιαλιστών σε ολόκληρη την επικράτεια και κυρίως στο λιμάνι του Βαλπαραΐζο είχε πλέον καμφθεί και για τη λατινοαμερικανική χώρα άρχιζε η πιο μαύρη περίοδος. Χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι, με το «Estadio Nacional» να είναι η κατακόμβη για πολλούς από αυτούς. Το γήπεδο που το 1962 αποτέλεσε την έδρα του τελικού του Μουντιάλ έντεκα χρόνια μετά είχε μετατραπεί σε κατακόμβη. Εκεί το στρατιωτικό καθεστώς συγκέντρωνε όλους τους αντιπάλους του. Οι ανακρίσεις ήταν πολύωρες και σκληρές και στη συνέχεια οι πιο τυχεροί έμεναν έγκλειστοι. Πολλούς άλλους, όμως, τους εκτελούσαν με συνοπτικές διαδικασίες.

Οι Σοβιετικοί είδαν μέσα από το πολιτικό πρίσμα τη μεγάλη ευκαιρία να πάνε στα τελικά άνευ αγώνα. Είχαν άλλωστε εξαιρετική ομάδα, με την πρώτη φουρνιά σπουδαίων παικτών που ο Λομπανόφσκι είχε αναδείξει στην Ντιναμό Κιέβου, με Μπλαχίν, Ονισένκο και Κολατόφ επικεφαλής. Αλλωστε, στο Κρεμλίνο θεωρούσαν πρωτοφανές σκάνδαλο το ότι η ομάδα τους, που είχε τερματίσει με άνεση πρώτη στον όμιλό της, έπρεπε να δώσει και μπαράζ πρόκρισης! Ετσι προέβαλαν λόγους άρνησης να δώσουν τη ρεβάνς με τη Χιλή, σε μία χώρα που αποδεδειγμένα καταπατούσε τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Απευθύνθηκαν, μάλιστα, στην αρμόδια ομοσπονδία τους, την ΟΥΕΦΑ, και ζήτησαν να αναβληθεί το ματς. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα εξελίχθηκε ένα παιχνίδι εντυπώσεων. Η ΟΥΕΦΑ ζήτησε από τη ΦΙΦΑ να μη διεξαχθεί το ματς, ο πρόεδρός της, ο Ιταλός Αρτέμιο Φράνκι, πίεσε πολύ, αλλά ο αείμνηστος σερ Στάνλεϊ Ράους, επικεφαλής της ΦΙΦΑ για πολλά χρόνια, είχε τα δικά του προβλήματα. Διαισθανόταν την προεδρία του να κινδυνεύει στην κορυφαία ομοσπονδία, διότι για πρώτη φορά η επανεκλογή του δεν στηριζόταν αυτόματα, αλλά γινόταν lobby διαδοχής του από τον Βραζιλιάνο Ζοάο Χαβελάνζε με την υποστήριξη του Χορστ Ντάσλερ, ισχυρού άνδρα της ADIDAS, που επί χρόνια δημιουργούσε την αυτοκρατορία του και κινούσε τα νήματα πίσω από τις εξελίξεις.

Μάλιστα, ο Χαβελάνζε είχε έννομο συμφέρον και ενδιαφέρον να γίνει το ματς κανονικά στη Λατινική Αμερική και πίεζε με στόχο την εξασφάλιση των ψήφων από το μπλοκ της ηπείρου του. Η απόφαση του Ράους έγερνε προς αυτό που ζητούσαν οι Ευρωπαίοι: ένα ουδέτερο γήπεδο! Οι Σοβιετικοί είπαν «όχι» και σε αυτό αρχικά. Χρειάστηκε η πειθώ του Φράνκι, που δεν ήθελε ως επικεφαλής της ΟΥΕΦΑ να φανεί πως η ομοσπονδία του είναι αρνητική στο αίτημα, για να αλλάξουν γνώμη οι αξιωματούχοι στη Σοβιετική Ενωση και να αποδεχτούν την πρόταση.

Ακολούθησε, όμως, μία έντονη πίεση της Βραζιλίας -κυρίως- και της Ουρουγουάης, που υποστήριξαν τον Πινοσέτ. Αλλωστε, δικτατορίες είχαν και αυτές οι χώρες, οπότε δεν τους... έμοιαζε κάτι περίεργο αυτό που συνέβαινε στη Χιλή! Ο Ράους αποφάσισε να στείλει δύο αξιωματούχους της ΦΙΦΑ στο Σαντιάγκο, για να κρίνουν αν όλα ήταν υπό έλεγχο. Εκεί παίχτηκε ολόκληρο το παιχνίδι. Οι άνθρωποι της διεθνούς ομοσπονδίας είδαν μία τεράστια λιμουζίνα να τους περιμένει στο αεροδρόμιο, έμειναν στην προεδρική σουίτα του καλύτερου ξενοδοχείου της πόλης, ξεναγήθηκαν στα αξιοθέατα και στο γήπεδο τους πήγαν μόνο σε κάποια επιλεγμένα σημεία! Το εμπιστευτικό έγγραφό τους προς τον Ράους, που αποκάλυψαν οι «TIMES» ένα χρόνο αργότερα, έμοιαζε λες και έγραφαν άρθρο για κάποιο τουριστικό περιοδικό! «Ολα είναι στην εντέλεια, μία όμορφη χώρα με καλές συγκοινωνίες και δρόμους και το γήπεδο που χρησιμοποιείται αυτή την περίοδο ως ανακριτικό κέντρο σύντομα θα εκκενωθεί και θα είναι έτοιμο να παραδοθεί για αθλητικές δραστηριότητες»!

Υστερα από αυτή την επίσκεψη-φάρσα, ο Ράους συγκάλεσε την εκτελεστική επιτροπή της ΦΙΦΑ. Στις 9 Νοεμβρίου ο κύβος ερρίφθη. Το ματς θα γινόταν κανονικά στις 21 του μήνα στο Σαντιάγκο. Ο Πινοσέτ είχε τη μεγαλύτερη ευκαιρία για άρτο και θεάματα. Κάλεσε με αφίσες και απεριόριστη τηλεοπτική προπαγάνδα όλο τον κόσμο στο γήπεδο με δωρεάν εισιτήριο!
Κάποιες φωνές που αντιτάχθηκαν πνίγηκαν εν τη γενέσει τους. Ο ποιητής και τραγουδιστής Βίκτορ Χάρα τόλμησε έξω από το στάδιο, την παραμονή του ματς, να διαδηλώσει και να εκφράσει την αντίδρασή του! Του έσπασαν τα χέρια και ύστερα από μερικές μέρες βρέθηκε νεκρός με μία σφαίρα στον κρόταφο! Από το 2003 το στάδιο φέρει το όνομά του ως ελάχιστο φόρο τιμής.
Οποιοι αρνήθηκαν να χειροκροτήσουν τη μέρα του ματς μέσα στο γήπεδο γνώρισαν τη θηριωδία του καθεστώτος. Μερικούς, αφού τους επιβίβασαν σε ελικόπτερα, τους πέταξαν από ψηλά στα παγωμένα νερά του Ειρηνικού, ως νουθεσία στους λοιπούς αντιφρονούντες. Η ώρα του ματς πλησίαζε και όλα ήταν έτοιμα. Στη φυσούνα οι παίκτες της Χιλής αντιλαμβάνονται πως δεν υπάρχει αντίπαλος! Ο αρχηγός Βαλντέζ ρωτάει τον συνταγματάρχη που στέκεται μαζί τους στην έξοδο τι συμβαίνει. Μόλις ακούει πως δεν έχουν έρθει οι Σοβιετικοί αρνείται να βγάλει την ομάδα στο γήπεδο! Τότε ο στρατιωτικός τοποθετεί το περίστροφο στον κρόταφο του σέντερ μπακ Φιγκερόα, που ήταν δίπλα του, και τον ρωτάει κοιτώντας τον στα μάτια: «Επιμένεις;». Η απάντηση ήταν χαραγμένη στο φοβισμένο βλέμμα όλων!

Η ρωμαϊκή αρένα ήταν έτοιμη. Οι θεατές χειροκροτούν και η Χιλή μπαίνει στο γήπεδο, μαζί και οι διαιτητές. Οι Σοβιετικοί όμως; Αφαντοι! Δεν είχαν πάει, διότι η απόφαση της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας τους ήταν να μη δώσουν δικαίωμα στην κυβέρνηση Πινοσέτ να θεωρηθεί νόμιμη. Μια άλλη εκδοχή αναφέρει πως ο Αρτέμιο Φράνκι τους είχε υποσχεθεί πως δεν θα έχουν κυρώσεις και το ματς θα επαναληφθεί. Κάτι που -εννοείται- δεν έγινε ποτέ!

Η Χιλή μπήκε, λοιπόν, και πήρε θέσεις, ο διαιτητής σφύριξε και το ματς άρχισε! Χωρίς αντιπάλους οι ποδοσφαιριστές της γηπεδούχου άλλαξαν μπαλιές και σε κενό τέρμα ο Βαλντέζ σκόραρε. Μόλις η παρωδία τελείωσε και οι παίκτες πανηγύρισαν την… επιτυχία, ο διαιτητής ως όφειλε έκλεισε το φύλλο αγώνα. Η Χιλή προκρινόταν ύστερα από δώδεκα χρόνια σε Μουντιάλ. Ομως η όλη φαρσοκωμωδία έπληττε καίρια την εικόνα του σπορ σε όλο τον κόσμο. Το Reuters τράβηξε σκηνές και τις έστειλε στα κανάλια όλης της υφηλίου. Ανάλογα με το καθεστώς, παίχτηκαν και σχολιάστηκαν! Σε εμάς, για παράδειγμα, λίγες μέρες μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, η χούντα του Παπαδόπουλου, πνέοντας τα λοίσθια και έχοντας κηρύξει στρατιωτικό νόμο μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, έδωσε εντολή το θέμα να αναφερθεί ως... λιποψυχία των Σοβιετικών, χωρίς αναφορά στα λοιπα γεγονότα!

Οταν το καθεστώς του Πινοσέτ το 1988 διεξήγαγε δημοψήφισμα -σας θυμίζει, αλήθεια, κάτι- για «ναι» ή «όχι» στο νέο σύνταγμα που είχε ψηφίσει, χρησιμοποίησε πολλούς από εκείνη την ομάδα του '74 ως κράχτες. Δικτατορία ή δημοκρατία, η απάντηση ήταν προφανής και ο Πινοσέτ, παρά τη νοθεία που προσπάθησε να κάνει, έχασε πανηγυρικά! Ο Κάρλος Καζέλι, φορ της Χιλής στο Μουντιάλ -αποβλήθηκε το 1974 κατά των Γερμανών στην πρεμιέρα και η μητέρα του φυλακίστηκε ως συνέπεια της πράξης του γιου της- υπήρξε καταλυτικός παράγων στο να χάσει ο Πινοσέτ εκείνη την κόντρα. Ο Καζέλι τόλμησε να βγει στην τηλεόραση και να έχει τη μητέρα του δίπλα του, λέγοντας στον κόσμο την ιστορία και ζητώντας να καταψηφίσει τον δικτάτορα. Ο Πινοσέτ είχε προλάβει να αμνηστεύει τον… εαυτό του ως ισόβιος γερουσιαστής! Για χρόνια κινήθηκε σε διάφορες χώρες και οι δημοκράτες της Χιλής απαίτησαν να εκδοθεί τελικά σε κάποια χώρα που να μπορεί να τον δικάσει! Για λόγους υγείας βρετανικό δικαστήριο τον απάλλαξε από οποιαδήποτε κατηγορία και δεν πλήρωσε ποτέ έως τον θάνατο του για τις θηριωδίες του καθεστώτος του.

Παντοτινά, όμως, οι συνειδήσεις τον έχουν καταδικάσει. Το ίδιο και η ιστορία. Οχι μόνο η πολιτική, αλλά και η ποδοσφαιρική. Για βιασμό παρά φύσιν του ίδιου του σπορ, λόγω της παρωδίας εκείνου του απογεύματος το 1973.

Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου, από την SportDay, το Σάββατο, 24 Νοεμβρίου 2007

«Βασίλισσα» που έμεινε χωρίς ένα στέμμα

Λονδίνο, Νοέμβριος 1953. Πριν από σχεδόν 55 χρόνια, το ποδόσφαιρο άλλαζε μέσα σε μία μέρα μορφή. Η Αγγλία, η οποία παρέμενε αήττητη στην έδρα της από το 1871 κόντρα σε μη βρετανική ομάδα, διαλύθηκε με 6-3 μέσα στο Γουέμπλεϊ από την Ουγγαρία. Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι οι Μαγυάροι κέρδισαν, ούτε η διαφορά στο σκορ.

Ηταν ο τρόπος με τον οποίο κατάφεραν να φτάσουν σε αυτή τη μεγάλη νίκη. Σε επίπεδο τακτικής και τεχνικής η Αγγλία υπερνικήθηκε από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Εξι μήνες αργότερα, οι ομάδες ξανασυναντήθηκαν, με τους Αγγλους να επιθυμούν τη ρεβάνς. Εκεί σκορπίστηκαν ξανά με 7-1 στη Βουδαπέστη! Η Αγγλία, η γενέτειρα του ποδοσφαίρου, είχε βαθιά πίστη πως ήταν έμφυτα ανώτερη. Σε δύο αγώνες η Ουγγαρία απέδειξε πόσο μακριά είχε φτάσει ο κόσμος και πόσο πίσω είχε μείνει ολόκληρη η Βρετανία.

Για τους Ούγγρους, η νίκη στο Γουέμπλεϊ ήρθε ως συνέχεια ενός αήττητου σερί που τελείωσε στον τελικό της Βέρνης το 1954 απέναντι στους Δυτικογερμανούς για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Και αποτελούσε την αναμφισβήτητη απόδειξη ότι αυτή η «χρυσή ομάδα» με την ηγετική φυσιογνωμία του Φέρενς Πούσκας ήταν η καλύτερη στον κόσμο.

«Δεν είχαμε χάσει από το 1949 και παίζοντας το ένα παιχνίδι μετά το άλλο, η διάταξη της ομάδας και η τακτική αναπτύχθηκαν και αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε καλοί» θυμάται ο δεξιός οπισθοφύλακας Γιένο Μπουζάνσκι.

«Εξαιτίας της τακτικής νίκησε η Ουγγαρία. Ο αγώνας ανέδειξε μια σύγκρουση ανάμεσα σε διατάξεις, και όπως συμβαίνει συνήθως, η νεότερη και πιο ανεπτυγμένη διάταξη επικράτησε». Η Ουγγαρία ήταν μία χώρα που λειτουργούσε κομουνιστικά μεν, επαναστατικά δε και κατάφερε ένα τρομακτικό χτύπημα στον συντηρητισμό, όπως γράφει στο εκπληκτικό βιβλίο του σχετικά με το ποδόσφαιρο στο πρώην ανατολικό μπλοκ ο Τζόναθαν Γουίλσον.

Από το WM στο 4-2-4
Στην Ουγγαρία τα θέματα τακτικής ήταν πάντα προς συζήτηση, κυρίως ανάμεσα σε τρεις ριζοσπαστικούς προπονητές, τον Μάρτον Μπούκοβι, τον Μπέλα Γκούτμαν και τον Γκουστάβ Σέμπες. Οι δύο πρώτοι δούλεψαν και στην Ελλάδα, ο Μπούκοβι στον Ολυμπιακό οδηγώντας τον σε δύο πρωταθλήματα το ’66 και το ’67 και ο Γκούτμαν για λίγους μήνες το 1967 ανεπιτυχώς στον ΠΑΟ, παρ' ότι στην ιστορία του ποδοσφαίρου παραμένει ο μοναδικός τεχνικός που κατέκτησε τίτλους σε πέντε διαφορετικές χώρες. Μάλιστα ο Γκούτμαν ήταν ο δημιουργός της μεγάλης Μπενφίκα των θριάμβων στο Κύπελλο Πρωταθλητριών τη διετία ’61-’62.

Ο Σέμπες ήταν αυτός που οδήγησε την Ουγγαρία στη δόξα του Γουέμπλεϊ, αλλά ο Μπούκοβι ήταν αυτός που επινόησε τον σημαντικότερο νεωτερισμό τακτικής. Ως προπονητής της ΜΤΚ Βουδαπέστης, μετέτρεψε το WM επαναφέροντας τους πλάγιους στα άκρα της επίθεσης και τράβηξε τον σέντερ φορ στο κέντρο. Τότε έγινε προφανές ότι ένα τέτοιο σύστημα απαιτούσε επιπλέον αμυντική κάλυψη και για το λόγο αυτό άλλος ένας από τους αμυντικούς μέσους οπισθοχώρησε, δημιουργώντας ένα αποτελεσματικό 4-2-4.

Στην πραγματικότητα, ο Γουόλτερ Γουιντερμπότομ, ο προπονητής της Αγγλίας, περιορίστηκε στο WM επειδή το είχαν συνηθίσει οι παίκτες του στις ομάδες τους. Στην Ουγγαρία, ωστόσο, ήταν πολύ πιο επικεντρωμένο στην εθνική ομάδα, κυρίως λόγω της αναγνώρισης της δυνατότητας προπαγάνδας μέσω του αθλήτισμου από την κομουνιστική κυβέρνηση. Επειτα από ένα σύντομο διάστημα ως μέλος μιας τριμελούς προπονητικής επιτροπής, ο Σέμπες διορίστηκε μοναδικός προπονητής της εθνικής ομάδας το 1949, το έτος που το κομουνιστικό καθεστώς διέταξε την εθνικοποίηση όλων των αθλητικών συλλόγων. Ο Σέμπες είχε δει ότι οι μεγάλες ομάδες της Ιταλίας και της Αυστρίας του 1930 αντλούσαν τους παίκτες τους από μία ή δύο ομάδες και επιδίωξε κάτι παρόμοιο και στην Ουγγαρία. Η Κίσπεστ, ο προαστιακός σύλλογος στον οποίο ανήκαν ο Πούσκας και ο Μπόσζικ, έγινε η ομάδα του στρατού και μετονομάστηκε σε Χόνβεντ, δηλαδή «οι υπερασπιστές της πατρίδας». Ηταν πιο απλό να πείσουν τους νεαρούς ποδοσφαιριστές ότι η στρατιωτική θητεία τους θα περνούσε καλύτερα παίζοντας μπάλα. Ο Κόκτσις, για παράδειγμα, έφτασε σε ηλικία στράτευσης το 1950 και του δόθηκε η επιλογή είτε να παίξει για τη Χόνβεντ ή να υπηρετήσει σε κάποιο στρατόπεδο στα σύνορα. Αν και υπήρχαν ήδη αρκετοί διεθνείς στη ΜΤΚ -η οποία στις αρχές της δεκαετίας του ’50 ήταν η ομάδα της μυστικής αστυνομίας- ο Σέμπες κατάφερε να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά τη Χόνβεντ σαν ουσιαστικό προπονητικό κέντρο της εθνικής Ουγγαρίας.

Το χρυσό στο Ελσίνκι
Η Ουγγαρία, που ήταν υπό ανοικοδόμηση, μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950, αλλά δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι. Τα κράτη του ανατολικού μπλοκ είχαν το πλεονέκτημα ότι όλοι οι μεγάλοι αθλητές τους μετρούσαν ως ερασιτέχνες. Ο Σέμπες «συναρμολογούσε» ακόμα την ομάδα του, αλλά στον τελικό κέρδισαν και τους Γιουγκοσλάβους.

Οι αναμνήσεις του Μπουζάνσκι είναι μάλλον λιγότερο πολιτικές. «Τότε η Μις Κόσμος ήταν Φινλανδή» θυμάται, «Και μόνο του το να κατακτάς το χρυσό μετάλλιο είναι ένα σπουδαίο συναίσθημα, αλλά ήταν μεγάλο μπόνους το ότι μας έδωσε ένα κλαδί ελιάς και ένα... φιλί η Μις Κόσμος. Είχα χαθεί τόσο πολύ μέσα στη στιγμή που αναγκάστηκα να κοιτάξω τις εφημερίδες την επόμενη μέρα για να δω αν ήταν πραγματικά τόσο όμορφη όσο τη θυμόμουν».
Ο πρόεδρος της αγγλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, σερ Στάνλεϊ Ράους, εντυπωσιασμένος πλησίασε τον Σέμπες για να του προτείνει έναν φιλικό αγώνα. Για να γίνει κάτι τέτοιο χρειαζόταν την έγκριση της Κεντρικής Επιτροπής του Κομουνιστικού Κόμματος, η οποία φοβόταν το ενδεχόμενο ήττας.

Στη ΜΤΚ, μολονότι είχε τον Χιντεγκούτι στην ομάδα του, ο Μπούκοβι έβαζε τον Πίτερ Παλοτάι σαν κεντρικό επιθετικό και ο Σέμπες, λογικά, έκανε το ίδιο στην εθνική ομάδα. Ενα φιλικό στην Ελβετία τον Σεπτέμβριο του 1952 άλλαξε την Ιστορία. Η Ουγγαρία βρέθηκε να χάνει 2-0 έπειτα από μισή ώρα παιχνιδιού, ο Χιντεγκούτι μπήκε στη θέση του Παλοτάι, η Ουγγαρία επικράτησε 4-2 και η συνεισφορά του ήταν τέτοια που η θέση του στη βασική εντεκάδα έγινε αδιαπραγμάτευτη.
Πριν από τον αγώνα στο Λονδίνο αναδείχτηκε και η σπουδαιότητα του ρόλου του Σέμπες, ο οποίος δεν ήταν απλά μια διάνοια σε θέματα τακτικής, αλλά και γνώστης της πολιτικής με μεγάλες ικανότητες, όπως είχε αποδείξει όταν οργάνωσε την απεργία των εργατών στο εργοστάσιο της Renault πριν από τον Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Σέμπες κατάλαβε γρήγορα πως το σύστημά του ήθελε έναν κεντρικό αμυντικό που δεν θα ήταν μόνο δυνατός, αλλά και ικανός να φτιάχνει το παιχνίδι από τα μετόπισθεν. Ο ιδανικός άνθρωπος για τον ρόλο ήταν ο αμυντικός της Βάσας, Γκιούλα Λόραντ. Ο μετέπειτα τεχνικός που οδήγησε τον ΠΑΟΚ στο πρώτο πρωτάθλημά του, το 1976, και πέθανε στη διάρκεια αγώνα με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα, βρισκόταν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης! Είχε σχεδιάσει να ηγηθεί μιας ομάδας Ούγγρων αποστατών που θα έδινε σειρά αγώνων στη Δυτική Ευρώπη. Ο Σέμπες ζήτησε την απελευθέρωσή του από τον υπουργό Εσωτερικών, Γιάνος Κάνταρ, πριν από ένα φιλικό στην Αυστρία, δίνοντας προσωπική εγγύηση ότι ο Λόραντ δεν θα ζητούσε πολιτικό άσυλο όσο θα βρισκόταν στη Βιέννη. Ο Κάνταρ συμφώνησε και ο Γκιούλα με μια θαυμάσια εμφάνιση βοήθησε την Ουγγαρία να κερδίσει τη μεγάλη αντίπαλό της για πρώτη φορά ύστερα από 12 χρόνια.

Δεν ήταν όμως το μοναδικό μέλος της «Αράντσιπατ» που είχε προβλήματα με το καθεστώς. Ο τερματοφύλακας Γκιούλα Γκρόσιτς είχε επίσης συλληφθεί το 1949 επειδή προσπάθησε να φύγει παράνομα από τη χώρα και ένιωθε ότι αντιμετωπιζόταν πάντα με καχυποψία. «Γεννήθηκα μέσα σε μια οικογένεια βαθιά θρησκευτική και αυτό δεν ήταν καθόλου καλό δείγμα για εκείνη την εποχή» εξηγεί. «Ποτέ δεν κράτησα μυστικό τι πίστευα για την κυβέρνηση. Η οικογένειά μου και ειδικά η μητέρα μου είχαν σκοπό να γίνω καθολικός ιερέας. Είχα μεγαλώσει με αυτό το πνεύμα και αυτός ήταν ένας λόγος που δεν με θεωρούσαν έμπιστο».

Οι αγγλικές μπάλες του Σέμπες
Ο Σέμπες πάνω απ’ όλα ήταν άνθρωπος του ποδοσφαίρου, όπως θυμάται ο Τίμπορ Νίλαζι, ο μεγάλος επιθετικός της Φερεντσβάρος και της εθνικής Ουγγαρίας τη δεκαετία του ’70.

«Οταν ήμουν παιδί έμενε στην ίδια περιοχή της Βουδαπέστης με μένα», διηγείται. «Κατέβαινε στην πλατεία που έπαιζα ποδόσφαιρο με τους φίλους μου και μας ανέβαζε στο διαμέρισμά του, μας έδινε σάντουιτς και μας έβαζε να βλέπουμε ταινίες των παιχνιδιών με την Αγγλία, το 6-3 και το 7-1. Αυτός με είχε προτείνει στη Φερεντσβάρος. Ηταν σαν παππούς μου. Ζούσε μόνο για το ποδόσφαιρο. Στους δύσκολους καιρούς της δεκαετίας του ’50 η φωνή του ακουγόταν σε σημαντικούς κύκλους».

Ακόμα και το ότι έπεισε την κυβέρνηση να διοργανώσει το παιχνίδι με την Αγγλία ήταν ένας άθλος και αφού είχε φτάσει μέχρις εκεί, ήταν αποφασισμένος ότι θα κέρδιζε η Ουγγαρία. «Ο Σέμπες βρήκε μερικές αγγλικές μπάλες ώστε να τις συνηθίσουμε, αφού απορροφούσαν την υγρασία και έπαιρναν βάρος όσο κυλούσε το παιχνίδι» αναπολεί ο Μπουζάνσκι. «Ακόμα ήξερε ότι ο αγωνιστικός χώρος του Γουέμπλεϊ είχε πλάτος 74 μέτρα, οπότε προσάρμοσε ένα από τα βοηθητικά γήπεδά μας για να ταιριάζει στις διαστάσεις του».

Το πρώτο παιχνίδι της Ουγγαρίας με την αγγλική μπάλα δείχνει πραγματικά πόσο χρειαζόταν την εξάσκηση. Δέκα μέρες πριν από το παιχνίδι του Γουέμπλεϊ, οι Ούγγροι με δυσκολία απέσπασαν την ισοπαλία (2-2) από τη Σουηδία στη Βουδαπέστη.

Παρ’ όλες τις προσπάθειες του Σέμπες, οι Ούγγροι ποδοσφαιριστές ήξεραν πολύ λίγα για τους Αγγλους συναδέλφους τους. «Δεν τους είχαμε δει καν σε φωτογραφία και μόνο από τα νούμερα στις φανέλες θα τους αναγνωρίζαμε» λέει ο Μπουζάνσκι.

Η νευρικότητα που συνόδευε την είσοδό τους στον αγωνιστικό χώρο του Γουέμπλεϊ κράτησε μόνο μέχρι το πρώτο άγγιγμα της μπάλας. Δεν χρειάστηκε περισσότερο από ένα λεπτό για να πάρει η Ουγγαρία το προβάδισμα, τη στιγμή που ο Μπόζικ πέρασε μια μπαλιά στον Χιντεγκούτι που σκόραρε από τη γραμμή της μεγάλης περιοχής. Ο Τζάκι Σιούελ ισοφάρισε, αλλά σύντομα ο Χιντεγκούτι πρόσθεσε άλλο ένα τέρμα στο ενεργητικό του πριν ο Πούσκας σκοράρει το γκολ που θα του χάριζε την αθανασία. Ο Τσίμπορ έκανε τη σέντρα στον Πούσκας πάνω στη γραμμή της μικρής περιοχής και καθώς αυτός κοντρόλαρε την μπάλα ο Μπίλι Ράιτ έκανε το τάκλιν. Τότε ο Πούσκας πάτησε την μπάλα προς τα πίσω και με μια κίνηση έστειλε την μπάλα στα δίχτυα αφήνοντας τον Ράιτ να προσπαθεί να καταλάβει τι είχε συμβεί. «Ολοι θυμούνται αυτό το γκολ» έγραψε στο βιβλίο του ο Πούσκας, «αλλά η αλήθεια είναι ότι έπρεπε να κάνω στην άκρη γρήγορα, αλλιώς ο Ράιτ θα με είχε ποδοπατήσει».

Οσο μετριοπαθής κι αν είναι, αυτό το γκολ επιβεβαίωσε τη θέση του ως του κορυφαίου ποδοσφαιριστή μιας σπουδαίας ομάδας. Οι αγγλικές εφημερίδες έγραφαν όλες για τον Πούσκας το επόμενο πρωί, βαφτίζοντάς τον ο «καλπάζων συνταγματάρχης» αν και ήταν μόνο υπολοχαγός. «Εάν ένας καλός παίκτης έχει την μπάλα πρέπει να έχει την όραση ώστε να εντοπίζει τουλάχιστον τρεις επιλογές. Ο Πούσκας πάντα έβρισκε τουλάχιστον πέντε» θυμάται ο Μπουζάνσκι! Το τελικό 3-6 δεν άφηνε καμία αμφιβολία για την ανωτερότητα της Ουγγαρίας.

Πάνω από 150.000 οπαδοί συγκεντρώθηκαν στον σιδηροδρομικό σταθμό της Βουδαπέστης, για να αποθεώσουν την Ουγγαρία. Οταν αντιμετώπισαν την Αγγλία ξανά τον Μάιο του 1954 υπολογίζεται ότι περίπου τρία εκατομμύρια άνθρωποι ζήτησαν εισιτήρια. Επισήμως, 105.000 θεατές την είδαν να κερδίζει 7-1 στο «Νεπστάντιον», αλλά περισσότεροι ακόμα στριμώχτηκαν στις κερκίδες. Υπάρχουν ιστορίες ότι οπαδοί μέσα από το γήπεδο χρησιμοποιούσαν... ταχυδρομικά περιστέρια για να στείλουν τα εισιτήριά τους σε φίλους που περίμεναν απ’ έξω. Κατά κάποιο τρόπο το 1954 ήταν περισσότερο σημαντικό διότι απέδειξε ότι αυτό που συνέβη στο Γουέμπλεϊ δεν ήταν περιστασιακό. Εκείνες τις γκρίζες μέρες το ποδόσφαιρο ήταν αυτό που ένωνε τους ανθρώπους στην Ουγγαρία.

Αυτή η νίκη με 7-1, ωστόσο, ήταν το ζενίθ της «χρυσής ομάδας». Η Ουγγαρία ήταν δίχως αμφιβολία η καλύτερη ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954, αλλά με τον Πούσκας τραυματία, το προβάδισμα των δύο γκολ ανατράπηκε και η Δυτική Γερμανία στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου. «Η αντίδραση στην Ουγγαρία ήταν φριχτή» διηγείται ο Γκρόσιτς. «Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου ξεχύθηκαν στους δρόμους μετά το παιχνίδι. Με το πρόσχημα του ποδοσφαίρου, διαδήλωναν ανοικτά ενάντια στο καθεστώς. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο πικρή που μπορούσες να την αισθανθείς μήνες μετά. Σε εκείνες τις διαδηλώσεις πιστεύω ότι βρίσκονται οι βάσεις της εξέγερσης του 1956».

Τα σοβιετικά τανκ αποτελείωσαν την «Αράντσιπατ»
Η επανάσταση και η επέμβαση των σοβιετικών τανκ αποτελείωσαν την «Αράντσιπατ», μολονότι είναι αλήθεια ότι η εικόνα της είχε αρχίσει να ξεθωριάζει καιρό πριν. Η Χόνβεντ και η ΜΤΚ πήραν τους παίκτες τους σε ευρωπαϊκές περιοδείες για να τους απομακρύνουν από τις συγκρούσεις και η πρώτη δέχτηκε μια μακροπρόθεσμη πρόσκληση για περιοδεία στη Βραζιλία, παρά την αντίθεση του Υπουργείου Αθλητισμού της Ουγγαρίας. Οταν επέστρεψαν στη Βιέννη τούς είπαν ότι θα κατηγορηθούν για την απουσία τους. Δεν προκαλεί καμία έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί αποφάσισαν να μείνουν μακριά, προτιμώντας να υπογράψουν σε ομάδες της Δυτικής Ευρώπης. Ο Πούσκας κατέληξε στη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Κόκτσις και ο Τσίμπορ στην Μπαρτσελόνα και η Ουγγαρία δεν ήταν ποτέ ξανά εξίσου καλή. Ελάχιστοι ξέρουν ότι ο αείμνηστος Δημήτρης Καρέλλας τούς έφερε στην Ελλάδα για λογαριασμό του Εθνικού Πειραιά αμέσως μετά τη φυγή τους στη Δύση. Ομως το τέως ΠΟΚ, μόλις συνειδητοποίησε τον μεγάλο κίνδυνο που διαγραφόταν, συνασπίστηκε και εμπόδισε την ΕΠΟ να τους βγάλει δελτία! Πόσο διαφορετικό θα ήταν το ελληνικό ποδόσφαιρο σε αντίθετη περίπτωση; Οι αναμνήσεις αποτελούν ακόμα έναν δεσμό για τους Ούγγρους. «Το 1997 ήμουν με τον Πούσκας, τον Γκρόσιτς και τον Χιντεγκούτι» θυμάται ο Μπουζάνσκι. «Ημασταν στις ΗΠΑ και πηγαίναμε προς τον Καναδά πετώντας από την Τάμπα. Οι υπεύθυνοι που έλεγξαν τα διαβατήριά μας ήξεραν όλοι ποιοι ήμασταν και μετά στην αίθουσα αναχώρησης ήρθε ένας τύπος για να μας μιλήσει. Θυμόταν έναν προς έναν όλους τους παίκτες της εθνικής Ουγγαρίας από το παιχνίδι του 1953 και ήταν μόλις 43 ετών. Δεν είχε καν γεννηθεί τότε! Στο Τορόντο ήμασταν προσκεκλημένοι σε μια εκδήλωση από έναν Αγγλο εκατομμυριούχο. Μετά τις συστάσεις, είπε ότι ήταν περήφανος που βρισκόταν στον αγωνιστικό χώρο στις 25 Νοεμβρίου 1953. Δείξαμε μπερδεμένοι και μας εξήγησε ότι ήταν ένα από τα παιδιά για τις μπάλες. Είπε ότι ήταν τιμή του μόνο και μόνο που ήταν παρών στο παιχνίδι στο οποίο γράφτηκε πραγματική Ιστορία».

Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου, από την SpotrDay της Κυριακής, 25 Νοεμβρίου 2007

Οι αλλαγές που δεν έγιναν στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο

Εχω την εντύπωση -και ίσως να κάνω λάθος- ότι όταν ο κόσμος αλλάζει με ρυθμό γρηγορότερο (όπως συμβαίνει τώρα) από εκείνον που μπορούμε να παρακολουθήσουμε ή που είχαμε προβλέψει, τότε θα πρέπει να αλλάζουν και να προσαρμόζονται σε αυτές τις αλλαγές τόσο οι αντιλήψεις μας όσο και οι τρόποι που αντιδρούμε. Η διαπίστωση αυτή αφορά φυσικά και το ποδόσφαιρο.

Κάτι τέτοιες στιγμές μου αρέσει να ξαναγυρίζω πίσω, στην ιστορία του παιχνιδιού, για να προσπαθήσω να καταλάβω τις διαφορές ανάμεσα στις εποχές και να μαντέψω τους τομείς στους οποίους θα έπρεπε να γίνουν οι αλλαγές. Φαντάζομαι ότι κανείς δεν παραγνωρίζει τη σπουδαία συμβολή των Εγγλέζων στη διάδοση του ποδοσφαίρου. Βραζιλιάνοι και Αργεντινοί γνώρισαν το ποδόσφαιρο χάρη στους Εγγλέζους, η Μπαρτσελόνα στις πρώτες μέρες της είχε Αγγλους προέδρους και ποδοσφαιριστές. Στην Ελλάδα, από Εγγλέζους πρωτοπαίχθηκε το ποδόσφαιρο, στη Θεσσαλονίκη. Και η λατρεία πολλών φίλων του ποδοσφαίρου σε όλη την υφήλιο για το αγγλικό ποδόσφαιρο έχει κυρίως ιστορικές ρίζες. Βέβαια, η πραγματικότητα δείχνει ότι η Πρέμιερσιπ είναι το πιο εμπορικό ποδοσφαιρικό προϊόν σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ομως, πέρα από αυτό, πολλές φορές έχω αναρωτηθεί ποια ακριβώς είναι η επιπλέον προσφορά των Εγγλέζων στο άθλημα, πέρα από την ιστορική πλευρά αυτής της προσφοράς. Ισως μπορούμε να θεωρήσουμε ότι μας προσέφεραν την αντίληψη του fair play και ένα επιθετικό πνεύμα στα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του παιχνιδιού... Σε επίπεδο τεχνικής εξέλιξης το μόνο σύστημα που οι λεγόμενοι πατέρες του ποδοσφαίρου έφεραν στο άθλημα ήταν το WM του Χέρμπερτ Τσάπμαν, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ‘20. Ολα τα άλλα αναπτύχθηκαν από Ούγγρους, Βραζιλιάνους, Ιταλούς, Αργεντινούς ή Ολλανδούς. Και οι «πατέρες» του ποδοσφαίρου δεν έχουν καταφέρει να έχουν στην προθήκη των τροπαίων της ομοσπονδίας τους ούτε καν ένα ζευγάρι παγκοσμίων κυπέλλων. Ενα έχουν, αυτό του 1966, που έγινε στη χώρα τους.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ένιωθα αμηχανία όταν προσπαθούσα να εξηγήσω σε αρκετούς φίλους αυτό το ιδιότυπο καθεστώς προνομίων που απολάμβαναν οι Εγγλέζοι στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Και δεν εννοώ φυσικά τη μόνιμη θέση αντιπροέδρου στη ΦΙΦΑ, ένα προνόμιο που τους δόθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως αναγνώριση της συμβολής τους στη διάδοση του ποδοσφαίρου. Αλλά για το άλλο, το σκανδαλώδες προνόμιο που μπορεί να αντανακλούσε την επιρροή μιας παγκόσμιας δύναμης, όπως ήταν πριν από το 1940 η Αγγλία, αλλά που σήμερα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον δεν έχει κανένα νόημα και συνιστά απροκάλυπτη διάκριση εις βάρος άλλων, αναπτυσσόμενων ποδοσφαιρικά, χωρών.

Η χώρα, η Μεγάλη -κάποτε- Βρετανία, αντιπροσωπεύεται στις διεθνείς διοργανώσεις σε επίπεδο εθνικών ομάδων με 4 «εθνικές» ομάδες, Αγγλία, Σκωτία, Ουαλία και Β. Ιρλανδία, όπου «εθνική» ομάδα είναι μόνον η πρώτη, ενώ οι άλλες δύο είναι περιοχές μιας και μόνο χώρας και η 4η είναι κατάλοιπο της αποικιοκρατικής αδηφάγου διαθέσεως του «βρετανικού Λέοντα».

Πέραν όλων των άλλων, λέγεται ότι αυτή η κατάτμηση του ποδοσφαιρικού υλικού δεν επέτρεψε ποτέ στην εθνική Αγγλίας να παρουσιάσει μία πολύ πληρέστερη ομάδα σε παγκόσμιο επίπεδο και καταδίκασε κάποιους προικισμένους Ουαλούς ποδοσφαιριστές, όπως ο Λίαμ Μπρέιντι ή ο Ράιαν Γκιγκς, να μείνουν εκτός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Υποθέτω ότι έχει έρθει πλέον ο καιρός, μετά τη ραγδαία αύξηση των νέων χωρών που έγιναν μέλη της ΦΙΦΑ μετά το 1992, να ξαναδούμε αυτό το σκανδαλώδες προνόμιο των Αγγλων, όπως επίσης και ένα ακόμα γεγονός. Δεν μπορεί, μετά τις δραματικές αλλαγές που έχουν συμβεί στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, να μην έχουν αλλάξει η μορφή, το μοντέλο οργάνωσης και οι διαδικασίες της ΦΙΦΑ, ακόμη και της ΟΥΕΦΑ.

Οι σχέσεις των συλλόγων με τις εθνικές ομάδες έχουν μεταβληθεί δραματικά και έχουν προσλάβει και μία οικονομική διάσταση, ιδιαίτερα σοβαρή, γεγονός που επιβάλλει κάποιες αλλαγές. Τόσο στο θεσμικό πλαίσιο του ποδοσφαίρου όσο και στη φυσιογνωμία του παιχνιδιού, το οποίο έχει μεταβληθεί σε ένα -σε πολλές περιπτώσεις- ακριβό προϊόν. Το ποιες αλλαγές αλλά και την κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθούν είναι θέματα που θα έπρεπε ήδη να έχουμε αρχίσει να συζητάμε, διότι η καθυστέρηση και η αδιαφορία, σε τέτοιες συνθήκες, είναι διαβατήριο σίγουρης καταστροφής.

Του Χρήστου Χαραλαμπόπουλου στην SportDay την Πέμπτη, 22 Νοεμβρίου 2007

Oταν το προφανές είναι και το σωστό!

Επειδή γκρινιάζουν πολλοί -και όχι αδικαιολόγητα- γι' αυτά που γράφονται και λέγονται στον αθλητικό Τύπο, καλό είναι να λέμε και τα όποια θετικά. Αν δεν ξεκινούσε από τον Τύπο η επισήμανση της σημασίας που έχουν τα τελευταία ματς της Εθνικής ομάδας στον καταρτισμό των ομίλων για τα προκριματικά του Μουντιάλ, πιθανότατα όλοι θα μιλούσαν ακόμα για «αδιάφορα ματς». Το είπε ακόμα και ο Ρεχάγκελ στις δηλώσεις του μετά το 5-0 επί της Μάλτας το Σάββατο το βράδυ.

Λοιπόν, από τη μέρα που ο Αλέξης Σπυρόπουλος πρώτος από όλους ανέδειξε την ιδιαιτερότητα αυτών των αγώνων, πριν από τα ματς με τη Βοσνία και την Τουρκία, κάποιες αθλητικές εφημερίδες («SportDay», «Goal», «Sportime») δεν άφησαν να πέσει το θέμα στις πίσω σελίδες. Το είπαμε, το ξαναγράψαμε και έγινε συνείδηση και των διεθνών. Λέγαμε πως χρειαζόμασταν μεγάλο συνδυασμό αποτελεσμάτων για να βρεθούμε στις εννέα πρώτες χώρες της Ευρώπης, στο ranking της ΦΙΦΑ και φαίνεται πως τα πάντα πάλι συνωμοτούν υπέρ μας. Εχασαν οι Σκωτσέζοι, έχασαν οι Ρουμάνοι, έχασαν οι Κροάτες! Μέσα σε όλα, οι Σκωτσέζοι δεν έχουν κανονίσει ούτε φιλικό για την Τετάρτη, οπότε δεν μπορούν να μας ξαναπεράσουν, μια και χθες τους βάλαμε από κάτω. Ο τρόπος υπολογισμού των βαθμών γι' αυτή την κατάταξη δεν είναι ο απλός της αντίστοιχης των συλλόγων της ΟΥΕΦΑ.

Δηλαδή δεν μετρά κάθε νίκη για δύο πόντους, η ισοπαλία για έναν και πάει λέγοντας. Εδώ χρειάζεται να έχεις μαθηματικό μυαλό και να διαιρείς και να πολλαπλασιάζεις ανάλογα με τη δυναμικότητα του αντιπάλου, το φιλικό ή το επίσημο, τη ζώνη από την οποία προέρχεται η άλλη ομάδα. Εάν, λοιπόν, νικήσουμε στη Βουδαπέστη και η Κροατία δεν νικήσει στην Αγγλία, μπορούμε να είμαστε στους πρώτους εννιά της ηπείρου μας και να τοποθετηθούμε την ερχόμενη Κυριακή στο Ντέρμπαν της Νοτίου Αφρικής επικεφαλής ομίλου και στα προκριματικά του Μουντιάλ του 2010. Πόση σημασία θα έχει αυτό; Τεράστια! Γιατί στο Παγκόσμιο Κύπελλο θα πάνε μόνο οι πρώτοι των εννιά ομίλων και ο χειρότερος από τους εννιά δεύτερους θα πάει σπίτι του! Οπότε οι άλλοι οκτώ δεύτεροι θα παλέψουν σε μπαράζ για τέσσερις θέσεις.

Γίνεται εύκολα αντιληπτό πόση σημασία έχει να έχεις καλή κλήρωση και τα ματς που δίνουμε έχουν πάντα σημασία. Οπως και τα φιλικά. Αν κρατούσαμε το 2-2 στο φιλικό της Τούμπας το καλοκαίρι με την Ισπανία, αποφεύγοντας το γκολ στις καθυστερήσεις, θα ήμασταν εξασφαλισμένοι! Πάντως, ακόμα και αν δεν τα καταφέρουμε, το γεγονός πως ανήκουμε πια στην τοπ 12άδα του ranking της ΦΙΦΑ είναι το αποτέλεσμα της εποχής Ρεχάγκελ. Ημασταν κάπου ανάμεσα στο 40 και το 50 για χρόνια και με τον Γερμανό αρχίσαμε να... καταπίνουμε τις θέσεις. Αυτή τη στιγμή απολαμβάνουμε τα αυτονόητα. Καταξίωση, πρεστίζ, καλύτερες κληρώσεις, αποδοχή. Αν το 2001, τη βραδιά που δεχτήκαμε πέντε γκολ από τη Φινλανδία στο ντεμπούτο του Ρεχάγκελ, έλεγε κανείς πως 73 ματς και έξι χρόνια αργότερα θα είχαμε αυτή την εξέλιξη και πως θα είμασταν πρωταθλητές Ευρώπης, θα του έδιναν το βραβείο «Ιουλίου Βερν» που έχουν θεσπίσει οι Γάλλοι για τον πιο ευφάνταστο νέο σεναριογράφο!

Ο Ρεχάγκελ δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος προπονητής που έχει περάσει από την Ελλάδα. Είναι, όμως, ο καλύτερος που μπορούσε να ταιριάξει σε αυτή την Εθνική ομάδα, να λειτουργήσει με αυτόν τον τρόπο και να οδηγήσει μία ανυπόληπτη Εθνική στην απόλυτη καταξίωση. Το έκανε βαδίζοντας με τον δικό του τρόπο. Εχω ξαναγράψει πως εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει αυτή του Οτο. Αυτό ακριβώς επαναλαμβάνω και τώρα. Προχώρησε με τον δικό του τρόπο και ευτυχώς που δέχτηκε να ανανεώσει το 2006, παρά την γκρίνια που υπήρχε ακόμα και από μέσα από την Ομοσπονδία, αλλά και από μερίδα του Τύπου. Η περιβόητη ανανέωση που ήθελαν κάποιοι, θυσιάζοντας όλη την ομάδα του 2004 μέσα σε μία νύχτα, φυσικά και έγινε, αλλά όχι με τους δικούς τους όρους. Εγινε όπως έπρεπε. Εγινε σωστά. Εγινε όπως ο Ρεχάγκελ είχε στο μυαλό του και πάντα με γνώμονα τη δημιουργία ενός κλειστού κλαμπ. Γιατί τέτοιο οφείλει να είναι η Εθνική ομάδα. Οποιοι τεχνικοί στην Ευρώπη προτίμησαν τη λύση του να ξηλώσουν και να ξαναράψουν, απέτυχαν. Οποιοι έκαναν την εθνική τους ομάδα κέντρο διερχομένων (όπως οι Αγγλοι, για παράδειγμα), καλώντας κάθε φορμαρισμένο, παραλίγο να έβλεπαν το Euro από την τηλεόραση.

Ο Ρεχάγκελ έκανε αυτό που έβλεπε πιο σωστό. Αποδείχτηκε πως ήταν και το σωστό. Τελικά μερικές φορές το απόλυτα προφανές και είναι το πιο ορθολογικό!

Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος στην SportDay την Δευτέρα, 19 Νοεμβρίου 2007

Επετειακό από έναν φοβισμένο άνθρωπο...

«ΕΔΩ ΜΙΚΡΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»
Ήταν μια μέρα στις αρχές του Μάρτη του 1972. Με είχαν καλέσει στην Ασφάλεια της Μεσογείων.
Ο αδελφός του Πέτρου, του φίλου μου, είχε εμπλακεί στην υπόθεση της οργάνωσης «Ρήγα Φεραίος» και έπρεπε να πάω να πω πώς ο Πέτρος ήταν καλό παιδί και άσχετο με αυτά, ώστε να μπορέσει να πάρει διαβατήριο, για να συνεχίσει τις σπουδές στην Ιταλία. Έτσι έκαμα, υπόγραψα χαρτιά, ότι «ουδεμία σχέση έχω με τον κομμουνισμό και τις παραφυάδες αυτού», πείστηκαν ότι και ο Πέτρος δεν είχε καμιά δουλειά με αυτά και πήρε διαβατήριο.
Δεν κατάλαβα, γιατί με ρώτησαν αν έχω δει «κομμουνιστικές κινήσεις» στη Σχολή μου, αφού το θέμα που με κάλεσαν ήταν άλλο. Μόνο, που πάνω στο γραφείο, σε κάποια στιγμή, είδα μια φωτοτυπία, που είχε 4 άρθρα ενός σχεδίου νόμου, που αφορούσαν τα δικαιώματα των πτυχιούχων της Σχολής Υπομηχανικών, της Σχολής μου. Γυρνώντας για το σπίτι, για να πω τα ευχάριστα στον Πέτρο, είδα έξω από τη Σχολή, εκεί στην Πατησίων, πολύ κόσμο. Αποχή από τα μαθήματα, με αφορμή μια πληροφορία, ότι μεθοδεύεται ένα νομοσχέδιο με αρνητικά, για τους υπομηχανικούς, επαγγελματικά δικαιώματα!!
Ήταν η πρώτη φορά, που κάποιοι πραγματοποιούσαν συλλογική εκδήλωση, μέσα στη σκοτεινιά της δικτατορίας. Όλη η δύναμη της Ασφάλειας ήταν εκεί. Γνώρισα και κάποιες φάτσες, που είχα δει το πρωί. Κάθε μέρα, Συνελεύσεις, αποφάσεις για την αποχή, συλλογικός θυμός, καταγγελίες για την κυβερνητική πολιτική.
Ήταν η Πρώτη συλλογική πράξη ενάντια στην πολιτική της χούντας.
Η διορισμένη διοίκηση του Συλλόγου των Φοιτητών προσπαθεί να πείσει ότι όλα είναι κομμουνιστικές διαδόσεις, ότι δεν υπάρχει νομοσχέδιο στα σκαριά, και ότι η καλή δικτατορία δεν θέλει να μας μειώσει. Τότε, θυμήθηκα το χαρτί που είχα δει στο γραφείο της Ασφάλειας και το είπα. Η αποχή συνεχίστηκε.
Σε μικρά μονόστηλα, γεμάτα χαρά, κάποιες εφημερίδες, ίσως μόνο τα ΝΕΑ στην αρχή και μετά η ΒΡΑΔΥΝΗ, γράφανε χωρίς πολλά λόγια για την αποχή. Κόσμος πολύς μας έβλεπε παράξενα Η είδηση έκανε ακόμα και το γύρο του κόσμου. Η πρώτη μαζική πράξη αντίστασης κατά της Χούντας. Έτσι ήτανε και ας μη το λέγαμε.
Μια βδομάδα του Μάρτη του 1972 κράτησε η αποχή. Στο τέλος της εβδομάδας ήρθε δήλωση του κ. Παττακού, ότι το νομοσχέδιο, «που δεν υπήρχε», αποσύρεται κι έτσι γυρίσαμε στα μαθήματα μας. Είμαστε όλοι πολύ περήφανοι, για αυτό που είχαμε κάνει. Καμαρώναμε, όταν λέγαμε σε ποια σχολή πάμε.
Η Αγγελική και ο Στέλιος ήταν οι πιο μεγάλοι σε ηλικία ανάμεσα στους φοιτητές και ήταν οι φυσικοί ηγέτες της μικρής μας ιστορίας. Ήταν και αναρχικοί. Μόλις είδαν τι είπα στη συνέλευση με μάζεψαν και έτσι άρχισα να μαθαίνω τι είναι πολιτική. Τα βράδια στα ταβερνάκια, με παρέα, μαθαίναμε διάφορα. Ο Πέτρος, πριν φύγει, μου είπε να οργανωθώ στον «Άρη», ένοπλο τμήμα του «Ρήγα Φεραίου». Ντράπηκα να του πω όχι, γιατί φοβόμουν και μπήκα. «Χάθηκε» η επαφή, γιατί θέλησα να χαθεί, με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Στις 15 του Απρίλη του1972, νέα αποχή στη Σχολή των Υπομηχανικών. Είχαμε μάθει πώς ο κ. Παττακός δεν τήρησε την υπόσχεση του και το νομοσχέδιο προχωρά..
Στις 21 Απριλίου γίνεται η πρώτη διαδήλωση επί χούντας στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου. 100 άτομα μπόρεσαν να σπάσουν τις ζώνες των αστυνομικών, ξεγελώντας για τον τόπο που θα γίνει. Το αρχικό ραντεβού ήταν στο Σύνταγμα, το οποίο είχε ζωστεί από εκατοντάδες αστυνομικούς.
Στις 29 του Απρίλη, μας είπαν πως θα γίνει νέα διαδήλωση στην πλατεία Κοτζιά. Τούτη τη φορά, δεν μπόρεσε κανείς να φτάσει ως εκεί. Όποιος ήταν κάτω από τριάντα και κυκλοφορούσε γύρω από την Ομόνοια έμπαινε στις κλούβες. Φύγαμε. Μετά μάθαμε πως πιάστηκε η Αγγέλα, ο Στέλιος ο Βασιλειάδης, ο Νικήτας ο Λιοναράκης και ο Σαμπατακάκης. Η αποχή σταμάτησε. Είχαν δώσει εντολή να γίνουν κι άλλες συλλήψεις, αν δεν σταματούσε. Άντεξε 15 μέρες. Καλά πηγαίναμε.
Πολύ ξύλο φάγανε οι τέσσερις και πιο πολύ ο Στέλιος. Όταν είδα το Στέλιο, μετά από λίγο καιρό, δεν με γνώρισε . Ήταν κάποιος άλλος.
Στις 15 του Μάη, κάνει ο Μαρκόπουλος συναυλία στο Σπόρτιγκ. Μετά βγήκαμε στους δρόμους και φτάσαμε μέχρι την Πλατεία Αμερικής, τραγουδώντας «Πότε θα κάνει Ξαστεριά». Ήταν η πρώτη πορεία – διαμαρτυρία κατά της Χούντας.
Μια μέρα του Σεπτέμβρη με φώναξαν ο Στέλιος και η Αγγέλα, στο δικηγορικό γραφείο του Αντώνη του Βγόντζα. Μας είχε καλέσει ο δικηγόρος, για να κάνουμε κι εμείς προσφυγή, για διορισμό νέας διοίκησης στο φοιτητικό σύλλογο, ώστε να γίνουν εκλογές. Κάποιος έπρεπε να κάνει την αίτηση και κάποιος να πάει μάρτυρας στο δικαστήριο και φυσικά δεν μπορούσαν να είναι η Αγγέλα και ο Στέλιος. Μόλις είχαν βγει από τη φυλακή και τους ξυλοδαρμούς και ήταν στο στόχαστρο. Ο Στέλιος, μόλις συνήλθε, ήταν πάλι παρών. Έτσι ο Νίκος, ένας συμφοιτητής, που δεν θυμάμαι πια το επίθετο, έκανε την αίτηση και έφυγε για το χωριό του κι εγώ θα πήγαινα μάρτυρας. Φοβόμουν, αλλά ντρεπόμουν να τους το πω και πήγα. Τους έβλεπα να μη φοβόνται τίποτα και ζήλευα. Ζήλευα και ντρεπόμουν.
Πήγα στο δικαστήριο και δεν κατέθεσα ποτέ σαν μάρτυρας, γιατί με πιάσανε και με πήγαν στην Ασφάλεια της Μεσογείων. Πρόλαβε ο Αντώνης να μου πει να μην αναφέρω ότι αυτός μας κάλεσε, γιατί, εκτός όλων των άλλων «περιποιήσεων», θα έχανε και την άδεια του δικηγόρου.
Έφαγα το ξύλο της αρκούδας, με ένα πλαστικό μακρόστενο πράγμα, που ο εξαίρετος αξιωματικός, που το κρατούσε, ο κ. Κραβαρίτης το έλεγε «μαρτύρω». Βοηθούσε και ο κ. Καλύβας, γνώριμος μου από την προηγούμενη φορά. Θέλανε να μάθουν το κύκλωμα, που ενεργούσε τις προσφυγές κατά των διορισμένων φοιτητικών διοικήσεων.
Μία ήταν η ερώτηση: «Ποιος σε έβαλε;» Έστησα ένα παραμύθι: «Γνώρισα μια φοιτήτρια από την Πάντειο, κάνοντας καμάκι στο Σύνταγμα, που δεν θυμάμαι το όνομα της, και αυτή μου σύστησε το δικηγόρο, τον οποίο και επισκέφτηκα, μαζί με το Νίκο». Κανείς άλλος δεν έμπλεξε.
Δεν ξέρω για πόση ώρα, ορκιζόμουν στην αλήθεια της ιστορίας μου, τρώγοντας ξύλο. Εκείνο που θυμάμαι ήταν ότι έκλαιγα, λέγοντας την ίδια πάντα ιστορία και δεχόμενος «περιποιήσεις». Πείστηκαν, πως δεν αντέχω το ξύλο και τις μπουνιές και θα είχα μιλήσει, με τόσο κλάμα που έριξα, αν ήξερα κάτι παραπάνω και με άφησαν.
Ο Αντώνης μου είπε ευχαριστώ, με ένα τρόπο, που δεν μου το είχαν ξαναπεί κι εγώ απορούσα. Δεν είχα κάνει και τίποτα σπουδαίο. Τους κορόιδεψα μόνο. Είχα πάλι υπογράψει δήλωση, με την οποία αποκήρυξα τον κομμουνισμό και τις παραφυάδες αυτού.
Στο τέλος του Νοέμβρη του 1972, πάλι αποχή στη Σχολή. Από στόμα σε στόμα, παίρνονταν οι αποφάσεις. Τούτη τη φορά κράτησε 50 μέρες, ίσως παραπάνω. Δεν κάναμε συνελεύσεις, για να μη συλληφθούν πρωταίτιοι. Από στόμα σε στόμα, στην αυλή της Σχολής. Πέρασαν τα Χριστούγεννα, οι διακοπές κι εμείς ακόμα αποχή. Ωραία ήταν. Και δεν μπορούσαν να πιάσουν κανένα. Η Αγγέλα και ο Στέλιος προστατεύονταν. Η νέα γενιά είχε βγει στο κλαρί. Ωραία περνούσαμε.
Η δικτατορία είδε και αποείδε, ότι δεν τα βγάζει πέρα μαζί μας και της κατέβηκε η Μεγάλη Φαεινή Ιδέα: Δίνει οδηγίες στα διορισμένα Διοικητικά Συμβούλια της Σχολής του Πολυτεχνείου να κάνουν συνελεύσεις και να προτείνουν αποχή, από τα μαθήματα ενάντια στους Υπομηχανικούς, που θέλουν να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα με τους απόφοιτους του Πολυτεχνείου. Γίνονται οι συνελεύσεις και οι φοιτητές αποφασίζουν να προχωρήσουν σε αποχή, με αίτημα εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους. Ακολουθεί η Νομική και οι άλλες σχολές. Η εξέγερση είναι γενικευμένη. Οι διαδηλώσεις και οι καταλήψεις ξεκίνησαν, το ποτάμι πήρε το δρόμο του. Εμφανίστηκαν στο προσκήνιο και οι αγρότες των Μεγάρων, οι οικοδόμοι, ο λαός. Η εξέγερση της 17ης Νοεμβρίου 1973 δεν ήταν μόνο φοιτητική. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Η εξέγερση στη Σχολή Υπομηχανικών και ότι κάναμε ήταν η θρυαλλίδα. Το σημείο εκκίνησης για τη φοιτητική εξέγερση.
Κι εγώ ακολουθούσα. Στο Πολυτεχνείο, ντράπηκα να μη πάω. Ήταν όλοι εκεί. Πάλι με πιάσανε, πάλι δήλωση αποκήρυξης υπέγραψα. Δεν έφαγα ξύλο τούτη τη φορά.
Ο πατέρας, άνθρωπος συντηρητικός είχε τις άκρες του. Σπάσανε την πόρτα του σπιτιού και μπήκαν να με συλλάβουν, μετά τις 17, αλλά εγώ είχα κρυφτεί. «Μέχρι να εμφανιστεί ο γιος σου, θα κρατήσουμε στη φυλακή τον μικρό του αδελφό», είπαν οι μπάτσοι, σ’ ένα πατέρα, που πρώτη φορά ζούσε τέτοια πράγματα. «Δεν πολέμησα για την πατρίδα, για να κάνετε τέτοια. Άμα θέλετε όμηρο θα πάρετε εμένα», ήταν η απάντηση. Έφυγαν άπρακτοι, δίνοντας παραγγελιά να παρουσιαστώ σε 24 ώρες. Παραδόθηκα μόνος μου, για να αφεθώ ελεύθερος, 4 μέρες μετά, μέσα στη σύγχυση της πρώτης μέρας της δικτατορίας Ιωαννίδη. Στη Χωροφυλακή, στα κρατητήρια του Περισσού, δεν ήξεραν τι γίνεται και όταν οι στρατιωτικοί φίλοι του πατέρα σπάσανε τα τηλέφωνα, με έβγαλαν, ζητώντας μου συγνώμη!
Στο μεταξύ, αυτοί απέκτησαν άλλη μια δήλωση αποκήρυξης, μόνο που τούτη τη φορά, με έβαλαν να αποκηρύξω και τον Παναγιώτη Κανελόπουλο, ως αντεθνικώς δρώντα !!
Πάλι, μου ζήτησαν να καταδώσω πρωταίτιους, για την εξέγερση της Σχολής μου, μα δεν μίλησα. Ήξερα πως δεν θα μου κάνουν τίποτα. Τόσοι στρατηγοί και ταξίαρχοι είχαν πάρει τηλέφωνο για μένα, χάρις στον πατέρα μου. Ο Στέλιος, πριν κρυφτεί, μου το είχε πει: «Εγώ εξαφανίζομαι τώρα. Αν πέσω στα χέρια τους, δεν ξέρω αν θα συνέλθω ψυχολογικά. Την προηγούμενη φορά τα κατάφερα. Τούτη τη φορά, αν βγω από τη φυλακή, θα είναι για να πάω στο ψυχιατρείο. Θα κοιτάξω να φύγω από την Ελλάδα, αν μπορέσω. Εσύ, να παραδοθείς. Είσαι μικρός. Άμα σου πουν να καρφώσεις, φόρτωσε τα όλα σε μένα. Έτσι κι αλλιώς δεν θα πάθω τίποτα. Ό,τι είναι να πάθω θα το πάθω από άλλα και όχι από αυτά που θα πεις εσύ».
Εγώ ήμουν, απλώς, ένας φοβισμένος μικρός άνθρωπος. Ο Στέλιος δεν ήταν. Αυτή τη φορά, δεν έκανα ό,τι μου είπε. Δεν χρειάστηκε. Η Σχολή δεν έκατσε φρόνιμα. Ήταν σε όλα τα γεγονότα παρούσα. Στο Πολυτεχνείο και μετά από αυτό.
Αποκορύφωμα αυτής της ιστορίας, ήταν η μοναδική πολιτική πράξη αντίστασης κατά την περίοδο Ιωαννίδη. Όταν τα πάντα τα σκέπαζε η τρομοκρατία, με τη λογοκρισία στο έπακρο και το φόβο να σκεπάζει τα πάντα και όχι μόνο εμένα, η Σχολή προχώρησε το Φεβρουάριο του 1974 σε νέα αποχή!!!!!!
Τελικά, ήταν θεότρελα αυτά τα παιδιά. Η αποχή έσπασε κάθε ρεκόρ. Ήταν η μεγαλύτερη σε διάρκεια συλλογική πράξη αντίστασης κατά της χούντας και η μοναδική στα χρόνια του Ιωαννίδη. Κράτησε από τις αρχές του Φλεβάρη έως το τέλος του Απρίλη του 1974. Η χούντα έκανε επιδρομές στη σχολή και δεν έβρισκε κανέναν!!!! Οι συνεννοήσεις γινόταν από το τηλέφωνο και σε καφενεία και ταβέρνες, μακριά από τη σχολή !
Ήμουν κι εγώ εκεί και μ’ άρεσε. Αν και πάντα φοβισμένος, κατάφερα να είμαι εκεί.
Μετά, ήρθε η μεταπολίτευση. Μου είπαν να δηλώσω «ήρωας» και δεν κατάλαβα γιατί. Εγώ ήμουν πάντα ένας φοβισμένος άνθρωπος. Ήρωες, χωρίς εισαγωγικά και με κεφαλαία, ήταν ο Στέλιος, ο Νικήτας και τόσοι άλλοι. Ο Στέλιος έφυγε για πάντα, στα 26 του, 3 μέρες μετά το δημοψήφισμα για το βασιλιά. Ο Νικήτας έφυγε πριν λίγες μέρες.
Ο Στέλιος στην τελευταία περίοδο της χούντας κρυβόταν. Τον έψαχνε η χούντα για να τον «λιώσει». Βγήκε από την κρυψώνα, με την επιστράτευση. Πήγε να πάρει όπλο. Τελευταία φορά τον είδα δυο μέρες πριν από το δημοψήφισμα. Με κορόιδευε, που πήγα στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Φεύγοντας, τον ρώτησα πότε και πού θα βρεθούμε. Μου έδωσε ραντεβού, μετά το δημοψήφισμα, στη Χαριλάου Τρικούπη. Ήταν κι αυτός εκεί.
Τον είχα, κάποτε, ρωτήσει «πώς να ξεχωρίσω το σωστό από το λάθος στην πολιτική; Κάθε φορά, που άκουγα να μιλάνε και να λένε διαφορετικές απόψεις, μου φαινόταν ότι όλοι δίκιο έχουν. Ήμουν, πάντα, με αυτόν που μου μιλούσε τελευταίος». «Σκάσε και διάβαζε, ήταν η απάντηση του αναρχικού μου δάσκαλου». Και το πρώτο βιβλίο, που διάβασα, ήταν η «Κριτική στη Ρώσικη Επανάσταση» της Ρόζας Λούξεμπουργκ, σε μετάφραση του Α. Στίνα, στις εκδόσεις «Υδροχόος», που είχε η Αγγέλα.
Ένιωσα ένα δέος, όταν ο Στέλιος, μια μέρα της χούντας, με πήρε και με πήγε σ’ ένα υπόγειο, κάπου κοντά στο Μουσείο, για να γνωρίσω τον κ. Στίνα. Μια ζωή στη φυλακή, από την δικτατορία του Μεταξά, μέχρι τη δικτατορία των συνταγματαρχών, με κάτι μικρά διαλείμματα ελεύθερης ζωής. Άνθρωπος με περίσσια σοφία.
Κάπως έτσι, σημαδεύτηκα, 20 χρονών παιδί. Και τα σημάδια τα κουβαλώ ακόμα.
Τον Νικήτα, τον επιστράτευσαν, μαζί με άλλους, το Φλεβάρη του 1973, μήπως και σταματήσουν οι κινητοποιήσεις. Η πορεία του είναι γνωστή. Η απώλεια μεγάλη.
Η δικτατορία δεν ήταν καλό πράγμα.
Μην «πυροβολείτε» τα παιδιά με τις «μολότοφ». Δικό μας δημιούργημα είναι. Είναι το άλλοθι για τον αυταρχισμό της μελαγχολικής δημοκρατίας μας. Είναι η εικόνα μιας κοινωνίας, χωρίς πολιτισμό. Είναι που δεν έχουμε να τους πούμε τίποτα το καλό. Είναι που, ακόμα, δε μάθαμε να κουβεντιάζουμε. Ο καυγάς πουλάει, πιο πολύ στην τηλεοπτική μας δημοκρατία και τα παιδιά το ξέρουν. Το παιχνίδι που τους μάθαμε παίζουν. Το δικό μας παιχνίδι. Το παιχνίδι του καθεστώτος παίζουν.
Κι εγώ είμαι ακόμα ένας φοβισμένος άνθρωπος. Και είμαι πολύ περήφανος, που είμαι ακόμα παρών, που δεν είμαι ήρωας, που δεν έχω όνομα, που μπορώ να κοιτώ το γιο μου στα μάτια.
«Φοβάμαι όλα αυτά, που θα γίνουν για μένα, χωρίς μένα», έλεγε το τραγουδάκι παλιά. Τώρα, δεν μπαίνουν στον κόπο να σου πουν ότι τα κάνουν για σένα. Για την τσέπη τους το κάνουν, για το κέρδος των λίγων. Κι εμείς τους ψηφίζουμε.
Εις μνήμην.

Του Γιάννη Κρούσου, από το http://press-gr.blogspot.com το Σάββατο, 17 Νοεμβρίου 2007

Εκλογές Σωματείου Εργαζομένων ΕΛ.ΠΕ.

Τις συγκεκριμένες επιστολές τις έλαβα με e-mail από συνάδελφο και δημοσιεύονται αυτούσιες

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ

Σε λίγες μέρες θα έχουμε εκλογές στο σωματείο για την ανάδειξη της καινούργιας διοίκησης. Άραγε θα έχουμε από τις παρατάξεις τις θέσεις τους για ζητήματα που μας ταλαιπωρούν όλους για χρόνια ;

- Τι θα γίνει με την διαφορά των ΕΞΙ ΡΕΠΟ στα ΒΕΑ(ΙΣΗ ΑΜΟΙΒΗ ΓΙΑ ΙΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑ !!! άρθρο του καταστατικού του ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ);

- Περιγραφή θέσεων εργασίας ;

- ΔΙΑΦΟΡΑ 6% ΧΡΟΝΟΕΠΙΔΟΜΑΤΟΣ Υπέρ 185 !!! συναδέλφων(ΙΣΗ ΑΜΟΙΒΗ ΓΙΑ ΙΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑ!!!).

- Γιατί υπάρχει διαφορά στις άδειες προσωπικού (ΑΜΑ) ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΒΑΡΔΙΑΣ;

- Τι θα γίνει με την παρανομία στην ΣΣΕ «με την σύμφωνη γνώμη του σωματείου» για τους ΧΕΙΡΙΣΤΕΣ που μεταταχτήκαν στην κατηγορία Τ3( ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟ) και αξιολογούνται σαν Τ4 και για αυτούς ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ Η ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ Τ3;

- Γιατί καταργήθηκε για την βάρδια η ΑΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΠΡΩΙ;

- Το ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ; ΣΑΦΩΣ ΝΑΙ; ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΤΑΙ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ; ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΕΙ ΜΙΑ ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΣΣΕ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ; ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΝΑΙΝΕΙ ΤΟ Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΑΤΑΞΗ ΠΟΥ ΑΝΤΙΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΝΟΜΟ; ΑΝ ΣΑΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΣΠΟΥΔΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΝΟΙΧΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ.

Πιστεύω να την δημοσιεύσετε . Μακάρι να ενημερωθούν και να τοποθετηθούν όλες οι παρατάξεις.

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ (2)

Μετά την παρέλευση τριών ημερών θεωρώ ότι οι παρατάξεις που κατεβαίνουν έχουν ενημερωθεί (ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ) .

Θα ήθελα να σας ενημερώσω και για κάποια αλλά «παράδοξα» της ΣΣΕ που οι παρατάξεις γνωρίζουν βεβαία όχι όμως όλοι οι συνάδελφοι:

- Γιατί στο άρθρο της άδειας με αποδοχές (ΑΜΑ) ζητείται η άδεια από τον προϊστάμενο, (ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ), και κατά τη κρίση του προϊσταμένου σε ορισμένα τμήματα δεν χορηγείται είτε ολόκληρη είτε ολιγόωρη;

- Γιατί για μια κατηγορία συναδέλφων (ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΠΥΡΑΣΦΑΛΕΙΑΣ) ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΒΑΘΜΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟΔΗΓΟΥ;

- Γιατί δεν εφαρμόζεται το Π.Δ. περί προστασίας του προσωπικού που χειρίζεται Η/Υ(ΛΗΨΗ ΜΕΤΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ ΤΩΝ ΟΘΟΝΩΝ);

- Γιατί ενώ ο εσωτερικός κανονισμός ορίζει τυπικά προσόντα για την κατηγορία Τ4 (απολυτήριο η πτυχίο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης) αυτό παραβιάζεται;

- Γιατί ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ (ΒΑΣΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ;) ΠΡΟΑΓΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΟΥ ΑΔΙΚΩΝΤΑΣ ΚΑΤΑΦΟΡΑ ΑΛΛΟΥΣ με ΜΟΝΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΥΠΗΡΕΣΙΑΣ (ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΣΕ);

Αυτά για τώρα ,περιμένοντας τις απαντήσεις για την ολιγωρία σε αυτά του Δ.Σ. του σωματείου που βγάζει κροκοδείλια δάκρυα στις ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ με πομπώδεις ανακοινώσεις που μετά το ίδιο τις ξεχνά.

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ…

Υ.Γ.

ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΣΚΗΣΗ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΛΕΓΕΙΝ….

ΗΤΑΝ ΤΟ ΚΛΙΜΑ ΣΤΡΑΒΟ ΤΟ ΕΦΑΓΕ ΚΑΙ Ο…

(ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ 3)

Αλγεινή εντύπωση δημιουργεί η συνδικαλιστική κατάσταση που το τελευταίο καιρό παρατηρούμε λίγο πριν τις εκλογές του σωματείου.

Σίγουρα κανένας δεν περίμενε τις ραγδαίες εξελίξεις στις παρατάξεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Ήταν γνωστή η ΣΗΨΗ και ο ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΙΣΜΟΣ που επικρατούσε τα τελευταία χρόνια αλλά ότι θα φθάναμε μέχρι του σημείου να ΑΝΑΣΤΑΛΕΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ της μιας και στην άλλη να κατηγορούν οι μισοί τους άλλους μισούς για εκβιασμό και ΑΘΕΜΙΤΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ….

«Νέες» παρατάξεις ξεφυτρώνουν με ανακοινώσεις , που μας λένε τα ίδια και τα ίδια ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΟΥΣΙΑ ΜΗΔΕΝ. Συνάδελφοι ο πάνσοφος λαός έχει μια λαϊκή ρήση ,«ΑΛΛΑΞΕ Ο ΜΑΝΟΛΙΟΣ ΚΑΙ ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΑΛΛΙΩΣ.»

Θα μπορούσε κάποιος να μας χαρακτηρίσει αιθεροβάμονες και μακριά νυχτωμένους .Αυτό όμως στη σημερινή κατάσταση είναι τιμητικό . Αλήθεια περά από το να τσακώνονται για τις καρέκλες και τα ΟΦΙΤΣΙΑ τι απαντούν στα ερωτήματα που τους έχουν τεθεί σχετικά με τη ΣΣΕ( ΤΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΑ ΡΕΠΟ ΒΕΑ ,ΤΟ ΝΕΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ, ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΤΟΥΣ «ΜΕΤΑΤΑΧΘΕΝΤΕΣ» ΧΕΙΡΙΣΤΕΣ Τ4,ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΠΥΡΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ,ΤΟ«ΣΑΛΑΠΑΤΑ» , ΤΟ ΑΡΘΡΟ 14,ΤΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ,ΤΙΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ,ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΜΑ ,ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΑΡΔΙΑ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΙ)…

Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΥΣΟΣ…

Ο κόσμος τους έχει βαρεθεί τα προβλήματα έχουν γιγαντωθεί και σε λίγο θα μας πνίξουν όλους, εκτός και στις επικείμενες εκλογές τους «τιμωρήσουμε» με την ψήφο μας. ΤΩΡΑ περισσότερο από ποτέ είναι η στιγμή που πρέπει να θυμηθούμε τι έπραξαν...

ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ !!!

ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!!! ΜΕ ΟΡΑΜΑ!!! ΧΩΡΙΣ ΒΑΡΙΔΙΑ!!! ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ !!! ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΘΟΥΝ!!!.

Υ.Γ.

ΔΕΝ ΑΠΟΣΚΟΠΩ ΣΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΟΦΕΛΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΕΠΩΝΥΜΩΣ.

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ (4)

Είναι φαινόμενο των ημερών μας, κάποτε κατακριτέο σήμερα μερικώς αποδεκτό η όπως θα έλεγε ο ποιητής «Ω ΚΑΙΡΟΙ , Ω ΗΘΗ » κάποιοι να εκμεταλλεύονται την εξουσία που τους παραχωρείτε για την εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου κοινώς«ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΚΟΥΒΑ ΜΕ ΤΟ ΜΕΛΙ ΝΑ ΓΛΥΦΕΙΣ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΣΟΥ» αλλά από το σημείο αυτό μέχρι του να «ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΚΟΥΒΑ ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ» υπάρχει τεράστια διαφορά και κάποιοι προσπαθούμε να αντισταθούμε.

Όταν μιλώ για «νέους» συνδικαλιστές εννοώ άφθαρτους, ανεξάρτητους , χωρίς βαρίδια ,ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΙΔΙΟΤΗΤΑ που δεν βάζουν όμως τη κομματική ταμπέλα!!! , πάνω τους γιατί πιστεύουν ακόμα στο εμείς και όχι στο εγώ!!!. Σίγουρα πάντως δεν μιλώ για «αμόρφωτους και λιγότερο επικινδύνους» όπως χαρακτηριστικά απάντησε ένας BLOGGER.

Αλήθεια τι θέλουμε οι συνάδελφοι τώρα στην προεκλογική πάροδο να ακούσουμε τα τυπικά προσόντα που έχουν οι υποψήφιοι η τους ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ που προσπαθώ να διαδώσω μέσω του BLOG.

Καλό θα ήταν να δουν όλοι τα αναπάντητα ερωτήματα των προηγούμενων δημοσιεύσεων με τον ίδιο τίτλο ;Να ρωτήσουν τους υποψηφίους παλιούς και νέους τι έκαναν για να δώσουν λύση σε αυτά και σε αλλά πολλά που μας ταλανίζουν .Στα τρία χρόνια που πέρασαν ποιοι τοποθετηθήκαν και τι είπαν είτε στα Δ.Σ. είτε στα Γ.Σ. , ποιες είναι οι κινήσεις από εδώ και μπρος που θα κάνουν για να δώσουν προτεραιότητα στην επίλυση τους .

Συνάδελφοι ανήκω στα ΒΕΑ και ζω όλα τα προβλήματα που μας καίνε από πολύ κοντά για αυτό και κατεβαίνω στις εκλογές , ΟΜΩΣ ΜΗ ΜΑΣ ΒΑΖΕΤΕ ΟΛΟΥΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΑΚΙ , ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΟΥΡΗ.

ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ ΜΕ ΨΗΦΟ . ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝ.

Η ΨΗΦΟΣ ΣΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ.

Υ.Γ.

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΛΕΓΕΙΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΚΛΕΓΕΣΘΑΙ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΟ ΜΗΝ ΤΟ ΑΠΕΜΠΟΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΟ ΥΠΟΒΑΘΜΙΖΕΤΑΙ.

«ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ »!!!

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ (5)

Δεν υπάρχουν όρια στον εμπαιγμό από κάποιες παρατάξεις που συνεχίζουν να κοροϊδεύουν τον κόσμο. Σήμερα πήρα τον «ΠΥΡΣΟ» και σταυροκοπιέμαι ακόμα με τα ψέματα που διαβάζω στον ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΟΥ ΠΣΕΕΠ και με την αλαζονεία που διακρίνει κάποιους. Γι' αυτό και θα ασκήσω κριτική καλοπροαίρετη σε αυτά που βλέπουν τα μάτια μου :

1) «Αντιμετώπιση του προβλήματος των οργανογραμμάτων» .

Μα αν δεν κάνω λάθος ακόμα δεν έχουμε περιγραφή θέσεως εργασίας και αλλά κάνει ο χείριστης Α στη διύλιση και αλλά στη μετατροπή. Προσλήψεις για την τήρηση του οργανογράμματος έχουν να γίνουν 2 χρόνια (αν γίνουν!!!) και τα κενά καλύπτονται με ΔΩΔΕΚΑΩΡΑ ΚΑΙ ΔΕΚΑΕΞΑΩΡΑ.

2) «Σημαντικότερες στιγμές της τριετίας που πέρασε ήταν οι ΣΣΕ 2005,2006,2007» .

Θα εννοεί ότι πρέπει να είμαστε και ευτυχισμένοι που κατάφεραν το 2006 να πάρουμε γενική αύξηση κάτω του πληθωρισμού!!! .

3) «Κατάργηση του άρθρου 14».

Αν δεν κάνω λάθος το άρθρο 14 θα καταργηθεί όταν ολοκληρωθεί η επένδυση και γίνουν οι προσλήψεις.

4) «Χορήγηση άδειας συμμετοχής σε εξετάσεις των φοιτητών του Ανοικτού Πανεπιστήμιου»

Ήταν στο διεκδικητικό πλαίσιο με τον αριθμό 7_α.Για πρώτη φορά στα χρονικά παραβιάζεται ( ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΚΤΡΩΜΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΚΡΙΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΓΙΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ )με την έγκριση ΤΟΥ σωματείου ΡΗΤΑ η νομοθετική διάταξη Ν 1346/83 ΑΡΘΡΟ 2 αφού πουθενά στον νόμο και την Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. 96 ΑΡΘΡΟ 7 δεν αναφέρεται ότι το αντικείμενο των σπουδών πρέπει να είναι συναφές με την ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΙΑ. ΕΠΙΣΗΣ ΠΑΡΑΒΙΑΣΤΗΚΕ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΣΑΦΗΣ ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ κατά την ψήφιση της ΣΣΕ 2007.

ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΤΕ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΕΠΡΑΧΘΗ.

ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ

Εγκύκλιος Β111795 27.6.97 ΟΑΕΔ " Παροχές πρόσθετης σπουδαστικής άδειας"
Αναφορικά με το ποιες από τις ημέρες της πρόσθετης άδειας του άρθρου 2 του Ν 1346/83 είναι αυτές για τις οποίες υποχρεούται ο ΟΑΕΔ σε καταβολή παροχών στον εργαζόμενο μαθητή, σπουδαστή, φοιτητή σας γνωρίζουμε ότι : Είναι δυνατή η καταβολή των παροχών και για τις τριάντα(30) εργάσιμες ημέρες, δηλαδή , πέραν των τακτικών ημερών των εξετάσεων και για τις ημέρες προετοιμασίας, εφόσον η προ των εξετάσεων άδεια απέχει λογικό χρόνο από αυτές. (ΔΕΝ Τόμος 54/1998 τεύχος 1283 σελ 182)
2) ΑΠΟΦΑΣΗ 33894/98 Υπ. Οικονομικών και Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων " συμπλήρωση της 31390/ 14.7.83 κοινής απόφασης των Υπουργών Οικονομικών και Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης κατά το μέρος που αφορά τη χορήγηση σπουδαστικής άδειας και στους μαθητές- σπουδαστές-φοιτητές που υπερβαίνουν το 28ο έτος της ηλικίας τους" (ΦΕΚ 1276Β 23/12/98). Συμπληρώνουμε την υπ΄αριθμ 31930/83(ΔΕΝ 1996 σελ 797)¹ απόφαση μας ως εξής: α) Στους εργαζόμενους μαθητές-σπουδαστές- φοιτητές εκπαιδευτικών μονάδων οποιοδήποτε τύπου και οποιασδήποτε βαθμίδας του Δημοσίου ή μονάδων που εποπτεύονται με οποιονδήποτε τρόπο από αυτό………..που απέχουν από την εργασία τους για τη συμμετοχή τους στις εξετάσεις και δεν έχουν συμπληρώσει το 28ο έτος της ηλικίας τους χορηγείται πρόσθετη άδεια τριάντα (30) εργασίμων ημερών κατ΄ ανώτατο όριο το χρόνο ανεξάρτητα από τον χρόνο απασχόλησης τους.
β) Η ως άνω άδεια χορηγείται και στους εργαζόμενους μαθητές-σπουδαστές- φοιτητές που έχουν υπερβεί το 28ο έτος της ηλικίας τους αλλά μόνο για την προβλεπόμενη διάρκεια των σπουδών που κάθε φορά παρακολουθούν, προσηυξημένη κατά δύο (2) έτη ανεξάρτητα αν οι σπουδές διανύθηκαν συνεχώς ή διακεκομμένα.

ΕΓΣΣΕ 2000² Αδειες/16 Σπουδαστές-φοιτητές- μαθητές μισθωτοί και άδεια
Εκτός από την κανονική τους άδεια, οι εργαζόμενοι που είναι μαθητές-σπουδαστές- φοιτητές εκπαιδευτικών μονάδων οποιοδήποτε τύπου και οποιασδήποτε βαθμίδας του Δημοσίου ή μονάδων που εποπτεύονται με οποιονδήποτε τρόπο από αυτό , δικαιούνται να λάβουν από τον εργοδότη τους και πρόσθετη άδεια άνευ αποδοχών διάρκειας τριάντα (30) ημερών συνεχών ή διακεκομμένων κατ΄ έτος για τη συμμετοχή τους στις εξετάσεις ( αρθρο2 Ν1346/83, τροποποιήθηκε με την ΕΓΣΣΕ 2.4.96, εκυρώθη με το άρθρο 22 Ν2556/97 ΔΕΝ 1997 σελ 119- και εν συνεχεία ΕΓΣΣΕ 18.5.98 , ΔΕΝ 1998 σελ 666) .
Την άδεια δικαιούνται να λάβουν όλοι οι σπουδαστές-φοιτητές- μαθητές χωρίς όριο ηλικίας ( ΕΓΣΣΕ 18.5.98) και ανεξαρτήτως συμπληρώσεως έτους υπηρεσίας (ΔΕΝ 1997 σελ38 και 1999 σελ 242).

ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ

Στον Δημόσιο Τομέα η άδεια είναι δύο (2) μέρες για κάθε ημέρα εξετάσεων σύμφωνα με τον Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα.

5) «ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΩΝ Τ3»

Από πότε η εφαρμογή των νομών και των προεδρικών διαταγμάτων καλείτε επιτυχία. ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟΥΣ ΧΕΙΡΙΣΤΕΣ Τ3 ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ 6 παράγραφος β που με την σύμφωνη γνώμη του ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΑΥΤΗ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΗ ΚΙ ΟΧΙ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΚΗ ΤΣΙΜΟΥΔΙΑ. ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΤΕ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΔΙΑΤΑΞΗ ΠΟΥ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΧΕΙΡΙΣΤΩΝ Τ3.

6) «ΟΙ προσαυξήσεις βάρδιας για τους συναδέλφους που κλονίστηκε οι υγεία τους ξεκινάμε ποσοστιαία από τα 13 χρόνια μέχρι τα 25».

ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ ΣΤΗ MOTOR OIL που κατάφεραν ΑΥΤΟ να ισχύει από τα 5 ΧΡΟΝΙΑ!!!.

7) «ΘΕΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΑΓΩΓΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΤΑΚΤΙΚΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΧΑ».

ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ 5ΕΤΙΑΣ ΠΟΥ ΕΠΙΔΙΚΑΣΕ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ!!!.ΓΙΑΤΙ ΤΕΤOΙΑ ΒΙΑΣΥΝΗ 2ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ;

ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΤΕ…

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΑΣΚΕ-ΕΛΠΕ 15/11/2007

Η ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΑΞΙΕΣ ΟΠΩΣ…

- Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

- Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.

- Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΟΤΗΤΑΣ.

- ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΤΑΧΥΤΗΤΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ.

- ΝΑΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΩΝ ΕΛΠΕ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Δ.Α.Κ-ΕΛΠΕ 14/11/2007

- ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΙΣΟΝΟΜΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΑΤΗΓΗΘΗΚΑΝ ΣΤΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ.

- ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΑΜΟΙΒΗΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΤΡΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ.

- ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 14 ΤΗΣ ΕΣΣΕ.

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΟΝ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟ ΚΑΠΟΙΟΝ!!!

ΠΟΛΕΜΗΣΤΕ ΤΟΝ ΩΧΑΔΕΡΦΙΣΜΟ!!!

ΑΠΟΡΡΙΨΤΕ ΤΟΥΣ ΒΟΛΕΨΑΚΗΔΕΣ!!!

ΣΤΕΙΛΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟΝΤΟΥΛΑΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ!!!

ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ !!!

ΨΗΦΙΣΤΕ ΕΝΙΑΙΑ-ΕΝΩΤΙΚΗ Σ.Κ.

Υ.Γ. ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ…