S.S.C.Napoli: Ένας σύλλογος, μια πόλη , μια αιώνια αγάπη...

Μια ομάδα που λατρεύτηκε παράφορα από τους κατοίκους της πόλης και που δεν ξεχνούν να δείχνουν κάθε στιγμή την λατρεία τους. Πραγματικό πανηγύρι και μεγάλος ενθουσιασμός κάθε φορά που η ομάδα παίζει στο θρυλικό Σαν Πάολο που όταν γεμίζει με 70000 τρελλαμένους οπαδούς της ομάδας σίγουρα δεν υπάρχει αντίπαλη ομάδα που να μην νιώθει φόβο και δέος για το θέαμα που αντικρύζει. Μια κατάσταση πανομοιότυπη και με την καθημερινότητακαι την ζωή των Ναπολιτάνων που τους χαρακτηρίζει ο αυθορμητισμός, χαλαρότητα, εγκαρδιότητα και γενικά το πραγματικό ταπεραμέντο των μεσογειακών λαών που και μέσα στην ίδια την Ιταλία έρχεται σε αντίθεση με αυτό των κατοίκων του βορρά.

Η ομάδα της πόλης, Νάπολι σύμβολο της επανάστασης και της αδικίας για τους κατοίκους συνολικά του Νότου ήταν αυτή που εξύψωσε την υπερηφάνεια ολόκληρου του νότου ενάντια στο κατεστημένο του βορρά και που έβγαζε για πολλά χρόνια όλους τους κατοίκους στον δρόμο για πανηγύρια και εκδηλώσεις χαράς και λατρείας.

Μεγάλος αρωγός βέβαια σε όλη αυτή την ανύψωση του ποδοσφαίρου ήταν σίγουρα και ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα που για τους ντόπιους αποτελεί σύμβολο και έχει κατά κάποιον τρόπο την έννοια του αρχηγού τους που μένει πάντα χαραγμένη στις καρδιές τους. Σε ακραίες περιπτώσεις βέβαια αν περπατήσει κάποιος σε στενάκια της πόλης και στα ντόπια συνοικιακά μαγαζάκια θα βρεί μέχρι και εικονοστάσια με καντηλάκια και την φωτογραφία του, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν ονομάσει τα παιδιά τους με το όνομά του.

Ας δούμε όμως τα γεγονότα από την αρχή και ας πάμε πολύ πίσω στην αρχή του αιώνα μας.

Η 1η ποδοσφαιρική ομάδα της Νάπολη που ονομάστηκε Naples ιδρύθηκε το 1904 από δύο ανθρώπους, έναν Άγγλο τον James Poths που δούλευε σε μια ναυτιλιακή εταιρεία και έναν ντόπιο μηχανικό τον Emilio Anatra.
Το 1912 οι Ναπολιτάνοι αποδεσμεύονται από την ομάδα και δημιουργούν την U.S. INTERNAZIONALE.
Το 1920 έχουμε την συγχώνευση των 2 ομάδων της πόλης (Naples του Ντελ Ριέτσο και Internazionale του Εμίλιο Ραέλε) και την δημιουργία της INTERNAPLES που φοράει πλέον και την γαλάζια φανέλλα που μέχρι σήμερα είναι η επίσημη της ομάδας.
Στις 23 Αυγούστου του 1926 το συμβούλιο της ομάδας αποφασίζει την αλλαγή του ονόματος σε ASSOCIAZONE CALCIO NAPOLI με πρόεδρο τον Τζιόρτζιο Ασκαρέλι. Εκείνη την ημέρα ήταν και η γέννηση της Νάπολης τπυ σήμερα. Στις 25 Ιουνίου 1964 και πάλι η ομάδα μετονομάστηκε σε SOCIETA' SPORTIVA CALCIO NAPOLI το πραγματικό όνομα της "Napoli".
Ο πρώτος πρόεδρος ήταν ο Ρομπέρτο Φιόρε και ο επίτιμος πρόεδρος ο Λάουρο.

Η Νάπολι κατέκτησε το πρωτάθλημα Ιταλίας την περίοδο 1986/87 (Πρόεδρος: Κοράντο Φερλαίνο, Γενικός Δντής: Ίταλο Αλλόντι, Προπονητής: Οτάβιο Μπιάνκι) και την περίοδο 1989/90 (Πρόεδρος: Κοράντο Φερλαίνο, Γενικός Δντής: Λουτσιάνο Μότζι, Προπονητής: Αλμπερτίνο Μπιγκόν). Την περίοδο 1986/87 τερμάτισε με 3 πόντους διαφορά (42) από την 2η Γιουβέντους, ενώ τελείωσε το πρωτάθλημα αήττητη στην έδρα της έχοντας 8 νίκες και 7 ισοπαλίες. Το ρόστερ της ομάδας ήταν:

Γκαρέλα (29); Μπρουσκολότι(25), Φεράρα (28), Μπάνι(28), Φεράριο (29), Ρένικα (29); καρνεβάλε I (27), Ντε Νάπολι (28), Τζιορντάνο(26), Μαραντόνα (29), Ρομάνο Φ. (24); Βολτσεπίνα (25), Καφαρέλι (21), Ζόλα (16), Μούρο (11), Μαρίνο (4), Μπιλιάρντι (3), Ντι Φούσκο (1).

Την περίοδο 19889/90 τερμάτισε με 2 βαθμούς διαφορά (51) από την 2η Μίλαν του τρομερού τότε Βαν Μπάστεν που ήταν και ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, ενώ τελείωσε το πρωτάθλημα αήττητη στην έδρα της έχοντας το εκπληκτικό 16 νίκες και μόλις 1 ισοπαλία. Το ρόστερ της ομάδας ήταν:

Τζιουλιάνι (32); Φεράρα (33), Φραντσίνι (26); Κρίπα (32), Αλεμάο (27), Μπαρόνι (33); Φούζι (29), Ντε Νάπολι (32), Καρέκα (22), Μαραντόνα (28), Καρνεβάλε I (31); Μάουρο II(30), Κοραντίνι (28), Τζόλα (18), Ρένικα (8), Μπιλιάρντι (7), Νέρι M. (3), Ντι Φούσκο(2), Μπουκιαρέλι (2), Ταραντίνο (1)

Τρεις φορές η Νάπολι κατέκτησε το Κύπελλο Ιταλίας, το 1962, 1976 και 1987. Την περίοδο 1986/87 η Νάπολι είχε κάνει το νταμπλ παίζοντας σε διπλό τελικό με την Αταλάντα και νικώντας ισάριθμες φορές. Στο 1ο παιχνίδι εντός νίκησε με 3-0 ενώ στον επαναληπτικό νίκησε και πάλι με 1-0. Η 11άδα που έπαιξε στον πρώτο αγώνα ήταν:

Γκαρέλα; Φεράρα, Βολπετσίνα (88' Μπιλιάρντι); Μπάνι, Φεράριο, Ρένικα; Ζόλα (59' Μούρο), Ρομάνο Φ., Τζιορντάνο B., Μαραντόνα, Κερνεβάλε I (81' καφαρέλι), ενώ στον 2ο: Γκαρέλα; Φεράρα, Βολπετσίνα (46' Μπρουσκολότι); Μπάνι, Μπιλιάρντι, Φεράριο; Κερνεβάλε I (60' Muro), Ντε Νάπολι (75' καφαρέλι), Τζιορντάνο B., Μαραντόνα, Ρομάνο Φ.

Στις Ευρωπαικές διοργανώσεις η Νάπολι κατέκτησε το Κύπελλο Ουέφα την περίοδο 1988/89 (Πρόεδρος: Κοράντο Φερλαίνο, Γενικός Δντής: Λουτσιάνο Μότζι, Προπονητής: Οτάβιο Μπιάνκι), το κύπελλο Ντελέ Άλπι το 1966, το κύπελλο της ΙταλοΑγγλικής Λίγκας το 1976 και το Σούπερ Κύπελλο1991. Ιταλίας το

Την περίοδο 1997/98 (Πρόεδρος: Κοράντο Φερλαίνο, Γενικός Δντής: Οτάβιο Μπιάνκι και Σαλβατόρε Μπάνι, Προπονητές: Μούτι, Ματσόνε, Γκαλεόνε και Μοντεφούσκο) η Νάπολι τερμάτισε στην τελευταία θέση και υποβιβάστηκε στην Serie B.
Η Νάπολι στο σύνολο συμμετείχε σε 60 πρωταθλήματα της Serie A κατακτώντας 2 πρωταθλήματα το 1987 και 1990, 2 φορές την 2η θέση, 7 φορές την 3η, 5 φορές την 4η, 4 φορές την 5η, 8 φορές την 6η, 6 φορές την 7η, 5 φορές την 8η και 2 φορές την 9η θέση.
Τον Σεπτέμβριο του 2004 η SOCIETA SPORTIVA CALCIO NAPOLI πτώχευσε και σταμάτησε την λειτουργία της. Μέσα από τις στάχτες της όμως ξαναδημιουργήθηκε στην Νάπολη η νέα ομάδα με το όνομα Napoli Soccer που ξεκίνησε από τον 2ο όμιλο της Serie C1 (Γ' Εθνική).

Όπως μπορεί πολύ εύκολα να διακρίνει κανείς η περίοδος των 5 ετών μεταξύ 1986 και 1991 μπορεί να χαρακτηριστεί για την ομάδα η χρυσή της περίοδος μιας και τότε κατέκτησε τα πρωταθλήματα, το νταμπλ και το Ουέφα. Όλα αυτά τα χρόνια πρόεδρος ήταν ο Κοράντο Φερλαίνο με τον οποίο η ομάδα γνώρισε τις μεγαλύτερες δόξες της, αλλά και στον αντίποδα την πτώχευση και διάλυσή της. Τα τελευταία χρόνια δε, και ιδιαίτερα την περίοδο 2000/01 και μετά ήταν ο ¨αποδιοπαμπαίος τράγος¨ για τους φιλάθλους της ομάδας που κάθε φορά δεν χάνανε την ευκαιρία να τον αποδοκιμάζουν και να του ζητούν να φύγει.
Πλέον η νέα ομάδα της πόλης και υπό νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς προσπαθεί στην Serie Α να αναγεννηθεί και να γίνει για άλλη μια φορά το σύμβολο της πόλης φτάνοντας όσο ψηλότερα μπορεί και φυσικά εκεί που της αρμόζει.

Manchester United: Simply the best...

Εννέα μήνες, 760 αγώνες και μία πρωταθλήτρια, που επέστρεψε στον θρόνο της, μετά από μία "παρένθεση" δύο χρόνων: Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ! Τερμάτισε στη κορυφή της Πρέμιερ Λιγκ για τη περίοδο 2006-07, σε μία πραγματικά, ιδιαίτερη χρονιά, στην αρχή της οποίας αρκετοί ήταν εκείνοι που προέβλεπαν να "παλεύει" ακόμη και για τη ...τέταρτη θέση, πίσω από τις Τσέλσι, Άρσεναλ ή Λίβερπουλ! Τα "μωρά" του Σερ Άλεξ όμως το έκαναν πάλι το "θαύμα" τους...

Μόνο τέσσερις ομάδες έχουν κατακτήσει τον τίτλο στο αγγλικό πρωτάθλημα (Πρώτη Κατηγορία ή Πρέμιερ Λιγκ) για τρεις διαδοχικές φορές. Το έκανε η Χάντερσφιλντ τη δεκαετία του '20, το έκανε η Άρσεναλ στη δεκαετία του '30, το έκανε η Λίβερπουλ τη δεκαετία του '80 και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα τέλη της δεύτερης χιλιετίας (τέλη '90). Φέτος, επεδίωκε να το κάνει και η "αναγεννημένη" Τσέλσι του Ρώσου Ρόμαν Αμπράμοβιτς, ωστόσο, η παρέα του "Ολντ Τράφορντ" της χάλασε τα σχέδια! Μετά από δύο χρόνια κυριαρχίας στην Πρέμιερ Λιγκ, οι "μπλε" παρέδωσαν πλέον τα σκήπτρα στη Γιουνάιτεντ και το μέλλον τους μόνο ευοίωνο δεν φαντάζει.

Αντίθετα, οι "κόκκινοι διάβολοι" δείχνουν πιο απειλητικοί από ποτέ, αποδεικνύοντας περίτρανα τι χρειάζεται για να δημιουργηθεί μία ομάδα πρωταθλητών. Σίγουρα, το χρήμα δεν παίζει τον πρωταρχικό ρόλο...Ρωτήστε και τον Αμπράμοβιτς!

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ΓΙΟΥΝΑΙΤΕΝΤ

Πλήρης ονομασία: Manchester United Football Club
Παρατσούκλι: Κόκκινοι διάβολοι ή μπέμπηδες
Έτος Ίδρυσης: 1878
Έδρα: Ολντ Τράφορντ (68.174), Μάντσεστερ
Τίτλοι: 16 Πρωταθλήματα (1908, 1911, 1952, 1956, 1957, 1965, 1967, 1993, 1994, 1996, 1997, 1999, 2000, 2001, 2003, 2006), 11 Κύπελλα (1909, 1948, 1963, 1977, 1983, 1985, 1990, 1994, 1996, 1999, 2004, 2006), 1 Λιγκ Καπ (1992), 2 Κύπελλα Πρωταθλητριών (1968, 1999), 1 Κύπελλο Κυπελλούχων (1991), 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο (1999), 1 Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (1991)
Πρόεδρος: Σερ Ρόι Γκάρντνερ
Προπονητής: Σερ Αλεξ Φέργκιουσον
Site: http://www.manutd.com
E-mail: enquiries@manutd.com

ΤΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ

Tο «κόκκινοι διάβολοι» αποτελεί παρατσούκλι των ποδοσφαιριστών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ λόγω των κόκκινων εμφανίσεών τους και του διαβόλου που υπάρχει στο σήμα της ομάδος. Αρκετοί υποστηρίζουν πως προέρχεται από την ημέρα της δημιουργίας του συλλόγου, ο οποίος αρχικά ονομάζονταν «Νιούτον Χιθ», με το παρατσούκλι «Χίθενς» (=Βάρβαροι). Το δημοφιλέστερο προσωνύμιο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην Ελλάδα βέβαια είναι το «μπέμπηδες», το οποίο προήλθε από την ομάδα του Ματ Μπάσμπι, που κατέκτησε τη σεζόν 1955-56 το πρωτάθλημα της Αγγλίας με μέσο όρο ηλικίας των ποδοσφαιριστών της τα 22 χρόνια! Μία ομάδα που έμελλε ωστόσο να «χτυπηθεί» με τον χειρότερο τρόπο από το παιχνίδι της μοίρας, καθώς περίπου δύο χρόνια μετά (6 Φεβρουαρίου 1958), συνέβη το τραγικό αεροπορικό ατύχημα κατά τη διάρκεια της επιστροφής της αποστολής του αγγλικού συλλόγου από τη Γιουγκοσλαβία, όπου έχασαν τη ζωή τους 21 άτομα.

ΤΟ "ΟΛΝΤ ΤΡΑΦΟΡΝΤ"

Το «Θέατρο των Ονείρων» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το γήπεδο απ' όπου ξεκινάει κάθε επιτυχία της, είναι ένας μοντέρνος ναός του ποδοσφαίρου. Οι αντίπαλοι της Πρωταθλήτριας Αγγλίας το συνειδητοποιούν λίγα μόλις λεπτά πριν από την είσοδό τους στον αγωνιστικό χώρο. Οταν ακόμη βρίσκονται στη φυσούνα που οδηγεί στο γήπεδο και η οποία κατασκευάστηκε αρχικά το 1910, ο θόρυβος που κάνουν οι 67.500 φίλοι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ φτάνει σαν ενοχλητικό βουητό στα αφτιά τους. Οταν βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο αγνοούν τον θόρυβο, αλλά δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο και με τους παίκτες της Γιουνάιτεντ: τα αστέρια μιας ομάδας που τη δεκαετία του '90 κατέκτησε τα πάντα και συνεχίζει ακάθεκτη.

Το παραδοσιακό γήπεδο της ομάδας, το οποίο σχεδόν από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής του ήταν και είναι το "Ολντ Τράφορντ", βομβαρδίστηκε κατά τη διάρκεια του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, με αποτέλεσμα ο σύλλογος να ζητήσει ελεημοσύνη από τη Μάντσεστερ Σίτι, η οποία τότε είχε πολύ μεγαλύτερη οικονομική δύναμη. Η τελευταία τελικά αποφάσισε να δώσει την σχετική άδεια για να χρησιμοποιήσει η Γιουνάιτεντ την έδρα της, το "Μέιν Ρόουντ", για μια χρονιά, μέχρι το "Ολντ Τράφορντ" να ήταν σε θέση να φιλοξενήσει και πάλι αγώνες. Λέγεται ότι το γήπεδο αρχικά ονομαζόταν Νιούτον Χηθ Γκράουντ προς τιμήν της ιδρύτριας ομάδος. Το Ολντ Τράφορντ το πήρε από το όνομα του σκύλου σωτήρα της ομάδος που ονομαζόταν Τράφορντ και επειδή ήταν γέρικος τον φώναζαν Όλντ Τράφορντ.

ΕΝ ΑΡΧΗ, ΥΠΗΡΧΕ Η ...ΛΑΝΚΑΣΕΡ ΚΑΙ ΓΙΟΡΚΣΑΪΡ ΡΕΪΛΓΟΥΕΪ ΚΟΜΠΑΝΙ ΟΦ ΝΙΟΥΤΟΝ ΧΙΘ!

Η "γέννηση" της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ προήλθε μέσα από το πιο ...μεγάλο όνομα συλλόγου στην ιστορία του ποδοσφαίρου! Η Λάνκασερ και Γιόρκσαϊρ Ρέιλγουι Κόμπανι οφ Νιούτον Χιθ, ήταν η πρώτη ομάδα, με έτος ίδρυσης το 1878. Ήταν η χρονιά που η εργατική ομάδα του σιδηροδρομικού σταθμού του Λάνκανσαϊρ και του Γιορκσάιρ έφτανε στο Νιούτον Χιθ, για να διακόψει οριστικά τους δεσμούς της με το σιδηροδρομικό σταθμό το 1890, όταν η ομάδα μετονομάστηκε σε ""Νιούτον Χιθ".

Η τελική ονομασία, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, προήλθε από τον Τζον Χένρι Ντέιβις, ο οποίος ανέλαβε τα ηνία της ομάδας το 1902.

ΤΑ ΜΩΡΑ ΤΟΥ ΜΠΑΣΜΠΙ

Το όνομα του Ματ Μπάσμπι, μετέπειτα πανάξια Σερ, έμελλε να αλλάξει την ιστορία του συλλόγου. Μέσα σε μόλις δύο χρόνια από τη χρονιά που ανέλαβε προπονητής (1945), το 1947, κατάφερε να "ξεθάψει" τη βομβαρδισμένη ομάδα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και να τη φέρει στη 2η θέση του αγγλικού πρωταθλήματος, ενώ ένα χρόνο αργότερα κατάφερε να κερδίσει το κύπελλο. Ό τίτλος για τη Γιουνάιτεντ ήρθε το 1956, με μέσο όρο ηλικίας της ομάδας μόλις τα 22 χρόνια. Την επόμενη χρονιά η κατέκτησε και πάλι το πρωτάθλημα, ενώ παράλληλα, έγινε η πρώτη ομάδα που εκπροσώπησε την Αγγλία στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, φτάνωντας μάλιστα μέχρι τα ημιτελικά.

ΤΟ ΡΟΛΟΪ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΣΤΙΣ 6/2/1958

Στον σύλλογο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έτυχε να γραφτεί μία από τις πιο μελανές σελίδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου και δη του αγγλικού. Οι 21 νεκροί (7 ποδοσφαιριστές, 3 παράγοντες, 8 δημοσιογράφοι και 4 μέλη του πληρώματος) της αποστολής των "μπέμπηδων" στις 6/2/1958 είναι ο τραγικός απολογισμός όταν το αεροπλάνο που μεταφέρει την ομάδα από το Βελιγράδι, μετά τον αγώνα εναντίον του Ερυθρού Αστέρα (3-3) και έχοντας κερδίσει την πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης, επιχειρεί αναγκαστική προσγείωση στο χιονισμένο Μόναχο. Ανάμεσα στους 23 επιζήσαντες ο σερ Μπόμπι Τσάρλτον και ο προπονητής Ματ Μπάσμπι.

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έπειτα όμως όχι μόνο δεν διαλύθηκε, αλλά ολοκλήρωσε κανονικά τη σεζόν 1957-58, υπό τις οδηγίες του Τζίμι Μέρφι. Ο τελευταίος κατάφερε να οδηγήσει ότι είχε απομείνει από την ομάδα στον τελικό του Κυπέλλου, όπου ηττήθηκε από τη Μπόλτον. Ο Ματ Μπάσμπι πέρασε μήνες στο νοσοκομείο, αλλά κατάφερε να επιβιώσει και να πεθάνει τελικά πολλά χρόνια αργότερα, στις 20 Ιανουαρίου του 1994.

Το αεροπορικό δυστύχημα του Μονάχου που αφάνισε την τρομερή ομάδα των "μπέμπηδων". Οι 21 νεκροί (7 ποδοσφαιριστές, 3 παράγοντες, 8 δημοσιογράφοι και 4 μέλη του πληρώματος) της αποστολής των "μπέμπηδων" είναι ο τραγικός απολογισμός όταν το αεροπλάνο που μεταφέρει την ομάδα από το Βελιγράδι, μετά τον αγώνα εναντίον του Ερυθρού Αστέρα (3-3) και έχοντας κερδίσει την πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης, επιχειρεί αναγκαστική προσγείωση στο χιονισμένο Μόναχο. Ανάμεσα στους 23 επιζήσαντες ο σερ Μπόμπι Τσάρλτον και ο προπονητής Ματ Μπάσμπι.

"Μαύρη" επέτειος για τα "λουλούδια" του Μάντσεστερ.

Όλα τα καλά, λένε, πως κάποτε φτάνουν στο τέλος τους, όμως στην περίπτωση των εκπληκτικών «μπέμπηδων» του Ματ Μπάσμπι, αυτό το τέλος ήρθε πρόωρα και άδικα. To τραγικό εκείνο απόγευμα της 6ης Φεβρουαρίου του 1958, οπότε κι έχασαν τη ζωή τους 22 άτομα, οχτώ εκ των οποίων ποδοσφαιριστές της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όταν το αεροπλάνο που μετέφερε την αγγλική ομάδα από το Βελιγράδι συνετρίβη στο Μόναχο.

Ένα τραγικό συμβάν που βύθισε στο πένθος τον κόσμο του ποδοσφαίρου –και όχι μόνο. Μία μέρα πριν η Μάντσεστερ είχε αναδειχθεί ισόπαλη 3-3 στο Βελιγράδι με αντίπαλο τον Ερυθρό Αστέρα, αποτέλεσμα που της έδινε το «εισιτήριο» για τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Στην πτήση οι παίκτες έκαναν όνειρα για κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου, χωρίς βέβαια να μπορούν να υποψιαστούν το κακό που τους περίμενε. Το αεροσκάφος έκανε αναγκαστική στάση στο Μόναχο για ανεφοδιασμό, αλλά οι δύο πρώτες απόπειρες του πιλότου του «Ελίζαμπεθ», Τζέιμς Θεν, για απογείωση είναι αποτυχημένες. Οι κινητήρες «φουλάρουν» στην τρίτη προσπάθεια, μετά από πίεση της αποστολής, αλλά η πτήση κρατά λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Το σκάφος απογειώνεται ελάχιστα και διαγράφει τρελή κούρσα θανάτου για περίπου 1.500 μέτρα. Το «Ελίζαμπεθ» σταματά πάνω σε σπίτια και από τα συντρίμμια ανασύρονται νεκροί 22 άνθρωποι. Μεταξύ αυτών, 7 απ τα «παιδιά» του Μπάσμπι:

ο Τζεφ Μπεντ, ο Εντι Κόλμαν, ο Μπιλ Γουίλαν, ο Μαρκ Τζόουνς, ο Ντέιβιντ Πεγκ, ο Ρότζερ Μπίρν και ο Τομ Τέιλορ. Μαζί μ αυτούς έχασαν τη ζωή τους και μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Μάντσεστερ (ο Μπερντ Γουάλεϊ, ο Γουόλτερ Κρίκμερ, ο Τομ Κάρι), ο κυβερνήτης του σκάφους, Κένεθ Ρέιμεντ και οκτώ δημοσιογράφοι (Αλφ Κλαρκ, Ντον Ντέιβις, Τζορτζ Φέλοουζ, Τομ Τζάκσον, Αρτσι Λέντμπρουκ, Χένρι Ρόουζ, Ερικ Τόμπσον και Φρανκ Σουίφτ). Το μεγάλο «αστέρι» της ομάδας, ο Ντάνκαν Εντουαρντς, δίνει σκληρή μάχη για να κρατηθεί στη ζωή επί ένα 15ήμερο, όμως στις 21 Φεβρουαρίου υπέκυψε στα τραύματά του.

Ο προπονητής της ομάδας, Ματ Μπάσμπι, θα δώσει τη δική του «μάχη» στο νοσοκομείο του Μονάχου και καταφέρνει να βγει νικητής, μετά από σχεδόν δύο μήνες. Τον Απρίλιο του 1958 ο Μπάσμπι εμφανίζεται με πατερίτσες στο «Ολντ Τράφορντ» και ζητά χρονικό περιθώριο δέκα ετών, προκειμένου να βοηθήσει την αγαπημένη του ομάδα να κατακτήσει τη ποδοσφαιρική κορυφή της Ευρώπης.

Η ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΣΧΕΣΗΣ

Το 1967 η Γιουνάιτεντ κατακτά και πάλι το πρωτάθλημα και έτσι, την επόμενη σεζόν η Μάντσεστερ θα λάβει και πάλι μέρος στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση. Αποκλείει διαδοχικά τις Χιμπέρνιανς, Σαράγεβο, Γκόρνικ και Ρεάλ Μαδρίτης και «σφραγίζει» το εισιτήριο για τον τελικό της 29ης Μαΐου στο «Γουέμπλεϊ» με αντίπαλο την πρωταθλήτρια Πορτογαλίας, Μπενφίκα, του θρυλικού Εουσέμπιο. Ο αγώνας πάει στην παράταση (1-1) κι εκεί η Μάντσεστερ πραγματοποιώντας εκπληκτική εμφάνιση φτάνει στο θριαμβευτικό 4-1.

Η Μάντσεστερ γίνεται η πρώτη αγγλική ομάδα που φτάνει στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και μόλις η δεύτερη βρετανική, καθώς έναν χρόνο πριν η Σέλτικ είχε κατακτήσει το βαρύτιμο τρόπαιο. Ο Ματ Μπάσμπι μετά το τέλος του τελικού ξεσπάει σε κλάματα έχοντας υλοποιήσει την προ δεκαετίας υπόσχεσή του. Λίγο καιρό αργότερα του αποδίδεται ο τίτλος του «Σερ», ενώ παίρνει την απόφαση στα 60 του να αποχωρήσει απ την ομάδα ύστερα από 24 χρόνια πολύτιμης προσφοράς...

Από το τραγικό συμβάν του Μονάχου διασώθηκαν, επίσης, ο Μπόμπι Τσάρλτον, ο Ρέι Γουντ, ο Χάρι Γκρεγκ, ο Τζον Μπέρνι, ο Ντένις Βάιολετ, ο Aλμπερτ Στάνλον, ο Κεν Μόργκαν και ο Τζάκι Μπλάντφλαουερ, που όμως έμεινε ανάπηρος.

ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ

Κάθε χρόνο στις 6 Φεβρουαρίου, σε ειδικό μνημείο που βρίσκεται έξω από το "Ολντ Τράφορντ", χιλιάδες κόσμου συγκεντρώνονται για να αφήσουν ένα λουλούδι στη μνήμη των αδικοχαμένων "μπέμπηδων" και των υπολοίπων θυμάτων του τραγικού εκείνου αεροπορικού δυστυχήματος, τραγουδώντας το "Λουλούδια του Μάντσεστερ", το οποίο συνέθεσαν οι "Σπίνερς".

ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΠΑΣΜΠΙ ΣΤΟΝ ΦΕΡΓΚΙΟΥΣΟΝ

Από το 1967 μέχρι το 1986, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πέρασε από αρκετές "τρικυμίες" με υποβιβασμούς και "κακές" χρονιές, κατακτώντας τρία κύπελλα και κανένα τίτλο πρωταθλητή, καθώς η Λίβερπουλ κυρίως κατείχε τη "μερίδα του Λέοντος" των δεκαετίων '70 και '80. Το 1986 όμως, παρουσιάστηκε ο Σκωτσέζος Άλεξ Φέργκιουσον, που έμελλε να αλλάξει εκ νέου τη ροή της ιστορίας της Γιουνάιτεντ, με κατορθώματα εφάμιλλα του Σερ Ματ Μπάσμπι!

Ο ΣΚΩΤΣΕΖΟΣ "ΜΕΣΣΙΑΣ"

Το Νοέμβριο του 1986 λοιπόν, όταν ο Φέργκιουσον κάθισε για πρώτη φορά στον πάγκο της ομάδας, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν «χωμένη» στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας (19η σε 22 συνολικά ομάδες) της -τότε- Πρώτης Κατηγορίας, ενώ είχε μόλις γνωρίσει και τον αποκλεισμό από τη Σαουθάμπτον για το Λιγκ Καπ. Η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 1968 φάνταζε...μυθική πλέον, ενώ οι «κόκκινοι διάβολοι» είχαν ξεχάσει και πως...μοιάζει ο τίτλος του πρωταθλήματος, τον οποίο αγνοούσαν για 19 συναπτά έτη!

Στη "θητεία" του όμως, ο Σερ Αλεξ οδήγησε την ομάδα σε 10 πρωταθλήματα (1992-93, 1993-94, 1995-96, 1996-97, 1998-99, 1999-00, 2000-01, 2002-03, 2006-07), 4 Κύπελλα Αγγλίας (1994, 1999, 2004, 2006), ένα Λιγκ Καπ (2006), 5 Σούπερ Καπ (1993, 1994, 1996, 1997, 2003, 2006), καθώς και στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1991, αλλά και του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ την ίδια χρονιά.

Παρ' όλες τις επιτυχίες της Γιουνάιτεντ όμως, αυτή που κοσμεί πάνω από όλα τα επιτεύγματα της, είναι εκείνη της χρονιάς του 1999 και της κατάκτησης του Τσάμπιονς Λιγκ, επικρατώντας της Μπάγερν Μονάχου 2-1 στον -κατά πολλούς- συγκλονιστικότερο τελικό όλων των εποχών στη Βαρκελώνη. Με αυτόν τον «άθλο», ο Άλεξ Φέργκιουσον κατάφερε να γίνει ο πρώτος προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που έκανε τους οπαδούς των «μπέμπηδων» να συγκρίνουν την επιτυχία του με αυτή του μεγάλου Ματ Μπάσμπι, ο οποίος οδήγησε την αγγλική ομάδα στην κατάκτηση του ίδιου τροπαίου 24 χρόνια πριν! Η κατάκτηση της κορυφαίας θέσης της Ευρώπης, συνοδεύτηκε την ίδια σεζόν από την κατάκτηση του πρωταθλήματος Αγγλίας και του Κυπέλλου Αγγλίας («τρεμπλ»), γεγονός που «ανάγκασε» την Βασίλισσα Ελισάβετ να τον χρήσει «Σερ», ακριβώς όπως είχε κάνει και 24 χρόνια πριν με τον Ματ Μπάσμπι.

Αν ήταν καλλιτέχνης του μουσικού πενταγράμμου στην Αγγλία, θα μπορούσε κάλλιστα να κυκλοφορήσει ...τριπλό άλμπουμ με τίτλο "Σερ Άλεξ Φέργκιουσον: 20 χρόνια επιτυχίες"! Ο προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, συμπλήρωσε πλέον 20 συναπτά έτη βρισκόμενος στο "τιμόνι" των "μπέμπηδων", γενέθλια τα οποία γιόρτασε με τη σημαντικότατη νίκη (3-0) επί της Πόρτσμουθ για το πρωτάθλημα της Πρέμιερ Λιγκ.

Ο "Φέργκι" αποτελεί αναμφισβήτητα τον πιο επιτυχημένο προπονητή στην ιστορία του βρετανικού ποδοσφαίρου και δεν μπορούμεί φυσικά να κάνουμε αλλιώς, από το να αποδώσουμε τον απαραίτητο φόρο τιμής, στον άνθρωπο που «αναγέννησε» τη Γιουνάιτεντ από τις στάχτες όταν την ανέλαβε το 1986 και την οδήγησε μέχρι σήμερα σε δέκα τίτλους του αγγλικού πρωταθλήματος, αλλά και στον θρίαμβο του 1999, κατακτώντας το θρυλικό «τρεμπλ» (Champions League, πρωτάθλημα Αγγλίας και κύπελλο Αγγλίας). Ο «επιβλητικός» 62χρονος προπονητής από τη Γλασκώβη της Σκοτίας, απαιτεί απόλυτη αφοσίωση από τους ποδοσφαιριστές του και δεν χαρακτηρίζεται άδικα ο «άρχοντας» του …ψυχολογικού πολέμου, ενώ αρκετές φορές έχει αποδειχθεί και…αδυσώπητος, με τελευταίο πιο «τρανταχτό» παράδειγμα εκείνο της πώλησης της «σημαίας» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ντέιβιντ Μπέκαμ, στη Ρεάλ Μαδρίτης το καλοκαίρι του 2003.

Πρώην ποδοσφαιριστής της Ρέιντζερς, ο Φέργκιουσον οδήγησε την εθνική ομάδα της Σκωτίας στα τελικά του παγκοσμίου κυπέλλου το 1986, μετά από οχτώ απολύτως επιτυχημένα χρόνια θητείας στον πάγκο της σκοτσέζικης Αμπερντίν. Η έλευσή του στο Μάντσεστερ, ώστε να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Γιουνάιτεντ ήρθε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή για τους «κόκκινους διαβόλους», καθώς από την κατάσταση «μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας» βρέθηκαν να φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις της λίστας με τις κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες, ενώ αυτή τη στιγμή αποτελούν την δημοφιλέστερη ποδοσφαιρική ομάδα στον πλανήτη.

Το ξεκίνημα του «Φέργκι» δεν ήταν το ιδανικότερο (ήττα 2-0 από την υπό του μετρίου δυναμικότητας Όξφορντ), βγήκαν όμως ορισμένα καίρια συμπεράσματα για ορισμένα πράγματα που έπρεπε να αλλάξουν. Χαρακτηριστικό είναι εξάλλου το περιστατικό που έχει μείνει χαραγμένο στις μνήμες αυτών που το έζησαν από κοντά, όταν στο ημίχρονο του αγώνα με την Όξφορντ, ο Φέργκιουσον έπιασε ορισμένους ποδοσφαιριστές της Γιουνάιτεντ να αποχωρούν από τον αγωνιστικό χώρο μετά το τέλος του πρώτου ημιχρόνου με σκυμμένα τα κεφάλια, πιάνοντάς τους και λέγοντάς τους να «ξυπνήσουν» και να συνειδητοποιήσουν πως αγωνίζονται για έναν εκ των κορυφαίων ποδοσφαιρικών συλλόγων της Ευρώπης. Η συνέχεια συνέχισε να είναι το ίδιο…απογοητευτική για την ομάδα του Μάντσεστερ, με την καρέκλα του Άλεξ Φέργκιουσον να «τρίζει» μετά από κάθε ήττα, μέχρι που ήρθε όμως αυτή η…άγια ημέρα του Μαϊου του 1990, όταν η Γιουνάιτεντ έφτασε επιτέλους στη πολυπόθητη κατάκτηση ενός τίτλου: το Αγγλικό Κύπελλο. Η αρχή είχε ήδη γίνει, ενώ κορυφώθηκε την επόμενη σεζόν, όταν οι «μπέμπηδες» αγωνιζόμενοι στο Κύπελλο Κυπελλούχων, έφτασαν στην κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου επικρατώντας στον τελικό της Μπαρτσελόνα, «σηκώνοντας» ευρωπαϊκό τίτλο για πρώτη φορά μετά τον «άθλο» του 1968! Τη «σκυτάλη» των τροπαίων πήρε το Λιγκ Καπ του 1992, ενώ το 1993 ήρθε η μεγάλη στιγμή για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, καθώς οι ποδοσφαιριστές του Φέργκιουσον κατέκτησαν επιτέλους τον τίτλο του πρωταθλητή, τερματίζοντας στην πρώτη θέση της βαθμολογίας της «πρωτάρας» Premier League.


Από εκεί και ύστερα τα χέρια του Φέργκιουσον «λύθηκαν», καθώς περισσότερα χρήματα εισήχθησαν στο ταμείο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, ενώ και το «Ολντ Τράφορντ» ανακαινίστηκε έτσι ώστε να φιλοξενεί αρκετές χιλιάδες θεατές περισσότερους από πριν και ο «Φέργκι» μπορούσε πλέον να αγοράσει τους καλύτερους ποδοσφαιριστές στον κόσμο. Οι μετεγγραφικές κινήσεις του Σκοτσέζου τεχνικού όλα αυτά τα χρόνια αποδείχθηκαν κάτι παραπάνω από ευφυέστατες, καθώς στην τεράστια επιτυχία της Γιουνάιτεντ, συνέβαλλαν επίσης η έλευση του Δανού τερματοφύλάκα –«γίγαντα»- Πίτερ Σμάιχελ το 1991, η «γρανιτένια» άμυνα της ομάδας και φυσικά η ηγετική φυσιογνωμία του Ερίκ Καντονά. Και μέσα σε όλα αυτά βέβαια μία πληθώρα νεαρών πποδοσφαιριστών, όπως ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, οι αφοί Νέβιλ και ο Ράιαν Γκιγκς, οι οποίοι φόρεσαν τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ …τσάμπα, προερχόμενοι από τις ακαδημίες του συλλόγου!

Το 1994 η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατέκτησε το τίτλο του πρωταθλητή και το κύπελλο της Αγγλίας, ενώ το 1996 ο Άλεξ Φέργκιουσον έγινε ο πρώτος προπονητής στην ιστορία του αγγλικού πρωταθλήματος που κατάφερε να επαναλάβει το «νταμπλ»! Παρ’ όλες τις επιτυχίες της Γιουνάιτεντ όμως, αυτή που κοσμεί πάνω από όλα τα επιτεύγματα της, είναι εκείνη της χρονιάς του 1999 και της κατάκτησης του Champions League, επικρατώντας της Μπάγερν Μονάχου 2-1 στον –κατά πολλούς- συγκλονιστικότερο τελικό όλων των εποχών στη Βαρκελώνη. Με αυτόν τον «άθλο», ο Άλεξ Φέργκιουσον κατάφερε να γίνει ο πρώτος προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που έκανε τους οπαδούς των «μπέμπηδων» να συγκρίνουν την επιτυχία του με αυτή του μεγάλου Ματ Μπάσμπι, ο οποίος οδήγησε την αγγλική ομάδα στην κατάκτηση του ίδιου τροπαίου 24 χρόνια πριν! Η κατάκτηση της κορυφαίας θέσης της Ευρώπης, συνοδεύτηκε την ίδια σεζόν από την κατάκτηση του πρωταθλήματος Αγγλίας και του Κυπέλλου Αγγλίας («τρεμπλ»), γεγονός που «ανάγκασε» την Βασίλισσα Ελισάβετ να τον χρήσει «Σερ», ακριβώς όπως είχε κάνει και 24 χρόνια πριν με τον Ματ Μπάσμπι.

Ο Αλεξ Φέργκιουσον, μεγαλύτερος αδερφός του Μάρτιν, γεννήθηκε σε μία επαρχία κοντά στον ποταμό Κλάιντ. Με τη προπονητική ασχολήθηκε πρώτη φορά στην Ιστ Στέρλινγκ το 1974, πριν αναλάβει τον πάγκο της Σεντ Μίρεν, με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα της Πρώτης Κατηγορίας το 1977. Η τεράστια επιτυχία του Φέργκιουσον με τη Σεντ Μίρεν «κέντρισε» το ενδιαφέρον της Αμπερντίν, η οποία κινήθηκε για την πρόσληψή του το 1978. Κίνηση που αποδείχθηκε απολύτως σωστή, καθώς κατά τη διάρκεια της θητείας του Φέργκιουσον στην τεχνική ηγεσία της ομάδας, η Αμπερντίν έφτασε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1980, το 1984 και το 1985, ενώ κατέκτησε επίσης τέσσερις φορές το κύπελλο της Σκοτίας, αλλά και το κύπελλο Κυπελλούχων του 1983. Χαρακτηριστικό είναι επίσης, το ότι από όταν ο Φέργκουσον άφησε την Άμπερντιν για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1986), καμία άλλη ομάδα πλην των Σέλτικ και Ρέιντζερς, κατάφερε να φτάσει στην κατάκτηση του σκοτσέζικου πρωταθλήματος!

Όπως όλοι οι άνθρωποι όμως, ο Άλεξ Φέργκιουσον έχει και εκείνος την αδυναμία του, που ακούει στο όνομα «ιππόδρομος»! Γνωστός λάτρης των μεγαλόσωμων τετραπόδων, ο Σερ Άλεξ Φέγκιουσον πήρε τη –λανθασμένη όπως αποδείχθηκε αργότερα- απόφαση να γίνει ιδιοκτήτης και να έχει μερίδιο από τα κέρδη του κορυφαίου τότε αλόγου, «βράχος του Γιβραλτάρ». Ο «βράχος του Γιβραλτάρ» κέρδισε 1.27 εκατ. Λίρες συνολικά σε χρηματικά έπαθλα, ενώ κέρδισε επτά φορές σερί της Πρώτες Κούρσες, προτού αποσυρθεί το 2002. Ο Φέργκιουσον όμως υποστηρίζοντας πως δεν είδε ούτε…πένα από αυτά τα κέρδη, κινήθηκε δικαστικώς κατά του συνιδιοκτήτη του αλόγου, Τζον Μάγκνιερ, ο οποίος αποτελεί επίσης και μεγαλομέτοχο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, κατέχοντας μαζί με τον συμπατριώτη του Ιρλανδό, Τ. Π. ΜακΜάνους το 25% του αγγλικού συλλόγου. Αποτέλεσμα αυτής διαμάχης; Οι Μάγκνιερ και ΜακΜάνους απαίτησαν από το συμβούλιο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να μην προχωρήσουν στην ανανέωση του συμβολαίου του Άλεξ Φέργκιουσον, για περισσότερο από ένα χρόνο!
Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες…

Το παλμαρέ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον:

ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ΓΙΟΥΝΑΙΤΕΝΤ

2006-07 Πρωτάθλημα Αγγλίας

2003-04 Κύπελλο Αγγλίας
2002-03 Πρωτάθλημα Αγγλίας
2000-01 Πρωτάθλημα Αγγλίας
1999-00 Πρωτάθλημα Αγγλίας
1998-99 Τσάμπιονς Λιγκ, Πρωτάθλημα Αγγλίας, Κύπελλο Αγγλίας
1996-97 Πρωτάθλημα Αγγλίας
1995-96 Πρωτάθλημα Αγγλίας, Κύπελλο Αγγλίας
1993-94 Πρωτάθλημα Αγγλίας, Κύπελλο Αγγλίας
1992-93 Πρωτάθλημα Αγγλίας
1991-92 Λιγκ Καπ Αγγλίας
1990-91 Κύπελλο Κυπελλούχων
1989-90 Λιγκ Καπ Αγγλίας
ΑΜΠΕΡΝΤΙΝ

1985-86 Κύπελλο Σκώτίας, Λιγκ Καπ Σκωτίας
1984-85 Πρωτάθλημα Σκωτίας
1983-84 Πρωτάθλημα Σκωτίας, Κύπελλο Σκωτίας
1982-83 Κύπελλο Κυπελλούχων, Κύπελλο Σκωτίας

1981-82 Κύπελλο Σκωτίας
1979-80 Πρωτάθλημα Σκωτίας

ΣΕΝΤ ΜΙΡΕΝ

1976-77 Πρωτάθλημα Α' κατηγορίας Σκωτίας

ΡΑΙΑΝ ΓΚΙΓΚΣ: Ο Mr ...ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ!

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατέκτησε τον τίτλο στην Πρέμιερσιπ για τη περίοδο 2006-2007 και τόσο ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, όσο και οι παίκτες των «μπέμπηδων» βρίσκονται στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Ενας απ΄ αυτούς, όμως, έχει έναν επιπλέον λόγο να χαίρεται και να καμαρώνει, καθώς έγινε ο πρώτος παίκτης στην Ιστορία του αγγλικού πρωταθλήματος, που έχει κατακτήσει τον τίτλο εννέα φορές.

Ο λόγος για τον Ράιαν Γκιγκς, που για πρώτη φορά, πανηγύρισε την κατάκτηση του τίτλου με την φανέλα της Γιουνάιτεντ το 1993, ενώ ακολούθησαν τα πρωταθλήματα του 1994, του 1996, του 1997, του 1999, του 2000, του 2001, του 2003 και το εφετινό. Μέχρι εχθές, την πρώτη θέση στον σχετικό πίνακα «μοιράζονταν», ο Αλαν Χάνσεν και ο Φιλ Νιλ, καθώς αμφότεροι έχουν κατακτήσει από οκτώ πρωταθλήματα με τα «χρώματα» της Λίβερπουλ.

Δέκα πράγματα που ίσως δεν ξέρετε για τους Μπέμπηδες

1. Το ρεκόρ εισιτηρίων στο «Ολντ Τράφορντ» είναι 76.962 και σημειώθηκε στον ημιτελικό του Κυπέλλου το 1939 Γουλβς - Γκρίμπσμπι.

2. Οταν το 1902 οι άνθρωποι της Νιούτον Χιθ αποφάσισαν να μετονομάσουν την ομάδα τους κατέληξαν στο Μάντσεστερ Σέντραλ. Επειδή όμως θύμιζε έντονα σταθμό του μετρό προτίμησαν την ιδέα του Λουίς Ρόκα και το Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

3. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ υπάρχει εξαιτίας ενός σκύλου του Αγίου Βερνάρδου. Οταν το 1901 οι τότε διοικούντες τη Νιούτον Χιθ έκαναν μια χοροεσπερίδα για να βρουν πόρους για τον σύλλογο, ο σκύλος του αρχηγού της ομάδας Χάρι Στάφορντ και ονομαζόταν Τράφορντ, που είχε ένα τενεκεδάκι περασμένο στον λαιμό και ένα μήνυμα ζητώντας χρήματα, το έσκασε. Τον ανακάλυψε ο επιχειρηματίας Χένρι Ντέιβις, που έσωσε και την ομάδα.

4. Ο θρυλικός σερ Ματ Μπάσμπι είχε οδηγήσει την ολυμπιακή ομάδα της Βρετανίας στους ημιτελικούς των Ολυμπιακών Αγώνων του 1948. Δέκα χρόνια αργότερα ήταν παράλληλα με τους Μπέμπηδες και προπονητής στην Εθνική Σκωτίας.

5. Ο γεννημένος την Πρωτοχρονιά σερ Αλεξ Φέργκιουσον είναι ιδιοκτήτης αλόγων που τρέχουν στον ιππόδρομο. Μαθαίνει πιάνο και στη Σκωτία υποστηρίζει τους Ρέιντζερς της Γλασκώβης.

6. Ο πρώτος προπονητής που είχε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην ιστορία της ήταν ο Ερνεστ Μάνγκναλ, ο οποίος εργάστηκε από το 1902 ως το 1912 και έχει ένα μοναδικό ρεκόρ. Κατάφερε να ενώσει για μια βραδιά τέσσερις αντιπάλους συνδεδεμένους με απίστευτη τοπικιστική αντιπαλότητα. Το 1924 τον τίμησαν οι σύλλογοι τους οποίους υπηρέτησε με έναν μοναδικό φιλικό, όπου τέθηκαν αντίπαλοι επίλεκτοι από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τη Μάντσεστερ Σίτι με επίλεκτους από τη Λίβερπουλ και την Εβερτον.

7. Το τεύχος του περιοδικού «Paris Match» που είχε στο εξώφυλλο τον γάλλο πρώην τερματοφύλακα της Γιουνάιτεντ Φαμπιάν Μπαρτέζ πούλησε 1,1 εκατομμύρια αντίτυπα. Μόνο τα τεύχη που κάλυπταν τον θάνατο του Φρανσουά Μιτεράν και της πριγκίπισσας Νταϊάνα είχαν πουλήσει περισσότερο.

8. Η ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι η πρώτη που μεταφέρεται στο θέατρο. Ο παραγωγός κ. Πάτρικ Νάλι υποσχέθηκε ότι τον Φεβρουάριο του 2001 η παράσταση «Θέατρο των Ονείρων» θα ανεβεί στο Μάντσεστερ. Θέμα της είναι η πορεία του σερ Ματ Μπάσμπι στη Γιουνάιτεντ.

9. Οταν η Ρότορ Βόλγκογκραντ απέκλεισε τη Γιουνάιτεντ από το Κύπελλο UEFA 1995-1996, οι άνθρωποί της είχαν μείνει εκστασιασμένοι από τον αγωνιστικό χώρο του «Ολντ Τράφορντ». Πήραν μαζί τους 50 σάκους με σπόρους για χορτάρι, τους οποίους φύτεψαν στο δικό τους γήπεδο.

10. Μόλις 15 προπονητές έχουν εργαστεί στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από το 1902 ­ όταν και «βαπτίστηκε» η ομάδα ­ ως σήμερα. Το ρεκόρ παραμονής ανήκει στον σερ Ματ Μπάσμπι (1945-69, 1971-72), ενώ από μία περίοδο έμειναν οι Λαλ Χίλντιτς (1926-27), Γουίλφ Μακ Γκίνες (1969-70) και Φρανκ Ο' Φάρελ (1970-71).

Ποιός θα σώσει απ' τους σωτήρες τους, τα δάση της Αμαζονίας

Οι αλόγιστες καλλιέργειες, η παράνομη υλοτομία, οι συχνές πυρκαγιές και το κυνήγι του χρυσού είναι μόνο μερικοί από τους λόγους και τους τρόπους καταστροφής των δασών της Αμαζονίας. Ολόκληρη η περιοχή κινδυνεύει, όμως, τώρα και από τους νέους «προστάτες» της πανίδας και της χλωρίδας της...

Σαν κεραυνός στο αίθριο κλίμα πανηγυρισμού του Νόμπελ Ειρήνης, που απονεμήθηκε στον Αλ Γκορ και την Διακυβερνητική Επιτροπή για τις Κλιματικές Αλλαγές (ΔΕΚΑ) του ΟΗΕ, ήρθε η πρόταση του ινδού προέδρου της, Ρατζέντρα Πατσάουρι, για «διεθνοποίηση» της Αμαζονίας.

Επισημαίνοντας τη σημασία της προστασίας του μεγαλύτερου πνεύμονα παγκοσμίως για την αποτροπή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, ο Πατσάουρι επανέλαβε μια θέση που έχει διατυπωθεί από παλιά για τον έλεγχο και τη διαχείριση του Αμαζονίου από κάποιον υπερεθνικό φορέα.

Προ ετών, η πρώην πρωθυπουργός της Νορβηγίας, Γκρο Χάρλεμ Μπρούντλαντ, πρότεινε να τεθεί η Αμαζονία υπό τη διαχείριση μιας διεθνούς οικολογικής αρχής, η οποία θα υπόκειται απευθείας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Απειλές αντάρτικου

Τότε, οργισμένοι βραζιλιάνοι στρατηγοί προειδοποίησαν για την ικανότητά τους να διεξάγουν έναν παρατεταμένο αντάρτικο πόλεμο εναντίον κάθε υποψήφιου ξένου εισβολέα.

Πιο ψύχραιμη τώρα, η κυβέρνηση απάντησε διά στόματος υπουργού Αμυνας, Νέλσον Ζομπίμ, πως η κυριαρχία της Αμαζονίας είναι αδιαπραγμάτευτη: «Είναι δύσκολο να δεχόμαστε συμβουλές από την Ινδία, ακόμη και από την Ευρώπη. Ας θυμηθούμε πως εκείνοι τα κατέστρεψαν όλα. Θα προστατεύσουμε την Αμαζονία γιατί είναι δική μας».

Οι ανησυχίες της Βραζιλίας και άλλων χωρών της Αμαζονίας για τα σενάρια «διεθνοποίησης» της περιοχής με αφορμή τις κλιματικές αλλαγές δεν είναι αδικαιολόγητες, καθώς αυτό το σενάριο αποτελεί, πλέον, μια από τις εμμονές των ΗΠΑ και της Ευρώπης για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πόρων του μεγαλύτερου πνεύμονα του πλανήτη, με το «μανδύα» της προστασίας δήθεν του περιβάλλοντος.

*Η Αμαζονία έχει έκταση 7,2 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα και σε αυτήν ανήκουν τμήματα της Βολιβίας, του Περού, του Ισημερινού, της Κολομβίας, της Βενεζουέλας, της Γουιάνας, της γαλλικής Γουιάνας και του Σουρινάμ - με το 69% της έκτασής της να ανήκει στη Βραζιλία.

*Είναι, πράγματι, η ζώνη που παράγει περισσότερο οξυγόνο στον πλανήτη, καθώς τα δάση της (εδώ συγκεντρώνεται το 70% των παγκόσμιων τροπικών δασών) λειτουργούν σαν ένα φυσικό φίλτρο που καθαρίζει τη ρύπανση της ατμόσφαιρας απορροφώντας τον άνθρακα, ρυθμίζει τη θερμοκρασία του πλανήτη και διατηρεί την οικολογική ισορροπία.

*Αλλά η στρατηγική της σημασία δεν εξαντλείται εδώ. Αποτελεί και τη μεγαλύτερη υδρογραφική λεκάνη του κόσμου και διαθέτει το 20% των παγκόσμιων αποθεμάτων γλυκού νερού -ένα σπάνιο πλέον αγαθό της φύσης που ευθύνεται για αρκετές από τις σύγχρονες πολεμικές συρράξεις.

*Τα δάση της είναι επίσης πλούσια σε ξυλεία, καουτσούκ, πληθώρα βοτάνων με ιαματικές ιδιότητες και φιλοξενούν το 30% της παγκόσμιας πανίδας και χλωρίδας. Αυτό την καθιστά από τις πιο πλούσιες σε βιοποικιλότητα περιοχές της Γης, ένα είδος παγκόσμιας τράπεζας γονιδίων που αποτελεί το «μήλον της Εριδος» για τις μεγάλες εταιρείες βιοτεχνολογίας και γενετικής μηχανικής.

Αμερικανική υποκρισία

*Αν σε αυτά προσθέσουμε ότι στο υπέδαφός της απαντώνται τα μεγαλύτερα αποθέματα απεμπλουτισμένου ουρανίου του κόσμου και μεγάλα αποθέματα σιδήρου, νιοβίου πετρελαίου, μετάλλων, χρυσού, πολύτιμων λίθων, γίνεται σαφής η στρατηγική γεωπολιτική σημασία της για τις ΗΠΑ.

Και αυτό διότι, μολονότι η Αμερική είναι ο μεγαλύτερος ρυπαντής, αρνείται να διαχειριστεί τη δική της συμβολή στην υπερθέρμανση του πλανήτη και επιδιώκει τη διαχείριση μιας τεράστιας περιοχής της Νοτίου Αμερικής για να «προστατεύσει το περιβάλλον».

Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της Αμαζονίας έχουν καταγραφεί σχολαστικά (από δορυφόρους) και καταλογοποιηθεί.

Απομένει η απρόσκοπτη εκμετάλλευσή τους. Αλλά με τις αλλαγές του συσχετισμού των δυνάμεων στη Νότιο Αμερική και την ανάδειξη σειράς προοδευτικών κυβερνήσεων σε Βραζιλία, Βενεζουέλα, Βολιβία και Ισημερινό, τα σχέδια ελέγχου της Αμαζονίας δυσχεραίνουν και οι διεθνείς εμπειρογνώμονες επισημαίνουν πως αυτή ίσως να γίνει η νέα -αμέσως μετά τη Μέση Ανατολή- εστία μιας παγκόσμιας κρίσης.

Ηδη οι ΗΠΑ έχουν θέσει σε εφαρμογή τη στρατιωτική περικύκλωση της Αμαζονίας. Με το Σχέδιο Κολομβία, που υποτίθεται ότι αφορά στην καταπολέμηση των ναρκωτικών, έχουν αναπτυχθεί δεκάδες χιλιάδες αμερικανοί στρατιώτες στην περιοχή, εδώ και χρόνια.

Με την Περιφερειακή Πρωτοβουλία των Ανδεων εδραιώνονται και επεκτείνονται οι αμερικανικές βάσεις, ενώ με πρόφαση τον κίνδυνο της τρομοκρατίας ενισχύθηκε η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο Τριπλό Σύνορο (Αργεντινή, Βραζιλία, Παραγουάη), όπου υποτίθεται ότι δραστηριοποιείται μια ισχυρή μουσουλμανική κοινότητα.

Ολα αυτά εξασφαλίζουν συγχρόνως στις ΗΠΑ την ικανότητα να βρίσκονται στα σύνορα των πέντε χωρών της Αμαζονίας (Βενεζουέλα, Βραζιλία, Ισημερινός, Κολομβία και Περού) που διαθέτουν μεγάλα πετρελαϊκά αποθέματα.

Είναι γεγονός ότι ο πνεύμονας του κόσμου πάσχει: Τα τελευταία 35 χρόνια η ανθρώπινη δραστηριότητα κατέστρεψε 550.000 τ. χλμ. αμαζονιακού δάσους. Η παράνομη υλοτόμηση, το ανανεωμένο ενδιαφέρον για το χρυσό και η μετατροπή τεράστιων εκτάσεων σε βοσκοτόπια και καλλιέργειες (ιδίως για παραγωγή βιοκαυσίμων από σόγια, που σήμερα είναι η βασική αιτία αποψίλωσης της Αμαζονίας) συνεχίζουν αδιάλειπτα καταστρέφοντας τρία τετραγωνικά χλμ. τροπικού δάσους την ημέρα!

Μεγάλη απειλή

Η υπουργός Περιβάλλοντος, Μαρίνα Σίλβα, επήρετο ότι ο ρυθμός αποψίλωσης της Αμαζονίας μειώθηκε αισθητά από το 2004, όταν εκχερσώθηκαν 26.000 τ. χλμ. τροπικού δάσους.

Αλλά στην πολιτεία Μάτο Γκρόσο, της οποίας ο κυβερνήτης Μπλάιρο Μάτζι είναι γνωστός ως ο «βασιλιάς της σόγιας», αυξήθηκε κατά 107% μεταξύ Ιουλίου και Σεπτεμβρίου φέτος, προκειμένου να αυξηθεί η καλλιέργεια σόγιας, χρηματοδοτούμενη από πολυεθνικές όπως οι Cargill, Bunge, ADM και η γνωστή για τα μεταλλαγμένα της Mosanto.

Ολα αυτά, ωστόσο, είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στην παράνομη εκμετάλλευση των τροπικών δασών.

Η Αμαζονία έχει γεμίσει δρόμους φαντάσματα, πύλες που οδηγούν τις μαφίες του ξύλου, των ορυκτών, της σόγιας και άκληρους αγρότες και κτηνοτρόφους στην καρδιά του τροπικού δάσους που αποψιλώνουν και καταστρέφουν με μοναδικό κίνητρο το κέρδος.

Σύμφωνα με έρευνα του ΙΜΑΖΟΝ, του βραζιλιάνικου Ινστιτούτου Ερευνών Περιβάλλοντος της Αμαζονίας, σήμερα υπάρχει ένα παράνομο οδικό δίκτυο μήκους 173.023 χλμ. το οποίο οδηγεί σε τεράστιες καταπατημένες εκτάσεις.

Εκεί, οι πειρατές της Αμαζονίας την εκμεταλλεύονται για κάποια χρόνια κι έπειτα, έχοντας πλέον αποψιλώσει την περιοχή, τη χωρίζουν σε αγροτεμάχια που πωλούν (με πλαστούς τίτλους ιδιοκτησίας) ή τα μισθώνουν σε φτωχούς αγρότες. Οταν η καλλιεργήσιμη γη διατίθεται με το αζημίωτο ως βοσκοτόπια, οι «πειρατές» αναλαμβάνουν τη διάνοιξη άλλων οδών, συνεχίζοντας το φαύλο κύκλο της καταστροφής ολόκληρης της Αμαζονίας.

Αρκεί να αναφερθεί η περίπτωση του Ρέγκο Αλμέιντα, ιδιοκτήτη μεγάλης κατασκευαστικής εταιρείας που αγόρασε με πλαστούς τίτλους δημόσια έκταση περίπου 50.000 τ. χλμ.!

Για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, πέρυσι η Βουλή της Βραζιλίας ενέκρινε την παραχώρηση σε ιδιώτες δημόσιας έκτασης μεγέθους 130 εκατ. στρεμμάτων (!) δάσους για την ορθολογική εκμετάλλευση της Αμαζονίας με νόμιμους τίτλους και στόχο την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων. Ηδη τεράστια είναι η οικονομική διείσδυση ευρωπαϊκών (γερμανικών, γαλλικών και ισπανικών) και ιδίως αμερικανικών κεφαλαίων.

Αλλά έως σήμερα, και σε αντίθεση με ό,τι υποστηρίζουν οι υπέρμαχοι της ορθολογικής εκμετάλλευσης της Αμαζονίας, η αποψίλωση του τροπικού δάσους δεν έχει οδηγήσει σε καμιά ανάπτυξη, ούτε στη βελτίωση των συνθηκών ζωής των κατοίκων της, το 70% των οποίων ζει στην απόλυτη φτώχεια.

Μέριμνα, όχι διεθνοποίηση

Οι διαμάχες για την ιδιοκτησία της γης έχουν αυξήσει τη βία, τις συγκρούσεις ανάμεσα σε ένοπλες συμμορίες, τους φόνους ιθαγενών και περιβαλλοντολόγων, με συνέπεια πλέον η Αμαζονία να φιλοξενεί πέντε από τις δέκα βιαιότερες πόλεις της Βραζιλίας.

Είναι αυτές ακριβώς τις αδυναμίες διαχείρισης που επικαλούνται οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους για να αρχίσουν να εθίζουν τη διεθνή κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα «διεθνοποίησης» της Αμαζονίας, υποστηρίζει η Οργάνωση του Συμφώνου Συνεργασίας της Αμαζονίας (OTCA), που αποτελείται από εκπροσώπους όλων των χωρών της περιοχής.

Συμφωνώντας ότι το οξυγόνο που αναπνέει η ανθρωπότητα είναι σε μεγάλο βαθμό προϊόν της Αμαζονίας, πολλές χώρες της OTCA προτείνουν εκείνοι που περισσότερο καταναλώνουν αυτό το αγαθό -και που περισσότερο ρυπαίνουν-, όπως οι ΗΠΑ, η Ευρώπη και η Κίνα, να «πληρώνουν» τις χώρες της λεκάνης του Αμαζονίου για το κόστος «ευκαιρίας». Για την κατανάλωση, δηλαδή, αυτού του μεγάλου αγαθού, εφόσον πράγματι θέλουν να προστατεύσουν την οικολογία της Αμαζονίας.

Ισως την καλύτερη απάντηση σε όσους επιμένουν να αναλάβουν τη διαχείριση της Αμαζονίας να έδωσε σε συνέντευξή του ο πρώην υπουργός Παιδείας, Κριστοβάο Μπουάρκε:

«Αν η Αμαζονία, από την άποψη της ανθρωπιστικής ηθικής, πρέπει να διεθνοποιηθεί, τότε ας διεθνοποιήσουμε τα πετρελαϊκά αποθέματα ολόκληρου του κόσμου. Το πετρέλαιο είναι τόσο σημαντικό για την ευημερία της ανθρωπότητας όσο η Αμαζονία για το μέλλον μας. Παρ' όλα αυτά, τα αφεντικά των αποθεμάτων θεωρούν ότι έχουν κάθε δικαίωμα να αυξάνουν ή να μειώνουν την εξόρυξή του και να ανεβοκατεβάζουν την τιμή του».

Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΝΤΖΟΥ για την ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 28/10/2007

Πετρέλαιο: το αγαπημένο των κερδοσκόπων

Για μία ακόμα φορά η συνεχής άνοδος της τιμής του πετρελαίου βάζει φωτιά στην παγκόσμια οικονομία και συνακόλουθα στις τσέπες όλων μας. Οι συνέπειες αυτής της κούρσας των τιμών προς τα πάνω έχει οδυνηρές συνέπειες για πολλούς βιομηχανικούς κλάδους, μια και το 90% των παγκόσμιων μεταφορών βασίζεται στο πετρέλαιο.

Οι συνέπειες, όμως, θα είναι δυσάρεστες και για πολλές κυβερνήσεις που προσπαθούν να μειώσουν τα ελλείμματά τους, ιδίως αν πληρώνουν σε δολάρια. Οι χώρες της Ε.Ε. που πληρώνουν για τις αγορές πετρελαίου σε ευρώ, που είναι ανατιμημένο απέναντι στο δολάριο, θα νιώσουν την πίεση πολύ λιγότερο σε σχέση με εκείνες που πληρώνουν σε δολάρια. Πολλοί αναρωτιούνται για την αιτία που σπρώχνει τις τιμές προς τα πάνω. Υπάρχουν πολλές «αιτίες», αλλά η πιο σοβαρή για την τωρινή άνοδο έχει να κάνει με την κερδοσκοπία.

Επίσης, οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες έχουν συμφέρον να πιέζουν τις τιμές του πετρελαίου προς τα πάνω για να αντισταθμίσουν τις απώλειες κερδών που έχουν λόγω της διολίσθησης του δολαρίου. Οι δικαιολογίες που κυκλοφορούν κάθε φορά για την αύξηση των τιμών και έχουν γεωπολιτικό χαρακτήρα, όπως ο πόλεμος στο Ιράκ, η κατάσταση στο Αφγανιστάν, η ένταση στην Παλαιστίνη, ακόμα και οι τυφώνες στον Κόλπο του Μεξικού (όπου έχουν εγκαταστάσεις άντλησης και αποθήκευσης αρκετές πετρελαϊκές εταιρείες) είναι ένα απλό άλλοθι για τους κερδοσκόπους.

Από τις αρχές Οκτωβρίου η τιμή του πετρελαίου ανέβηκε κατά 43%, ενώ από το 2002 έχει σχεδόν τετραπλασιαστεί. Ο ρόλος των κερδοσκόπων στην αύξηση των τιμών αποκαλύπτεται και από ένα περσινό πόρισμα της επιτροπής ασφαλείας της αμερικανικής γερουσίας που σημείωνε ότι «οι παραδοσιακές δυνάμεις της αγοράς δεν μπορούν να θεωρηθούν πλήρως υπεύθυνες γι' αυτές τις αυξήσεις», μια και, όπως σημειώνεται: «Τα τελευταία χρόνια μεγάλοι χρηματοοικονομικοί οργανισμοί, hedge funds, συνταξιοδοτικά ταμεία και άλλα επενδυτικά κεφάλαια έχουν ρίξει δισεκατομμύρια δολάρια στην ενέργεια και στις αγορές εμπορευμάτων –πιθανότατα έως και 60 δισ. δολάρια μόνο στις αμερικανικές προθεσμιακές αγορές–, προσπαθώντας να εκμεταλλευθούν τις αλλαγές τιμών». Λειτουργούν, δηλαδή, καθαρά κερδοσκοπικά.

Μάλιστα, οι Αμερικανοί γερουσιαστές εκτιμούν ότι το κερδοσκοπικό «καπέλο» στις τωρινές τιμές του πετρελαίου μπορεί να φτάνει και τα 25 δολάρια το βαρέλι. Το ότι υπάρχει ευθύνη των κερδοσκόπων υπογραμμίζεται ακόμα περισσότερο από το ότι δεν υπάρχει έλλειψη στα αποθέματα αργού πετρελαίου, αλλά και από την απόφαση που πήρε πριν από ένα μήνα ο ΟΠΕΚ να αυξήσει κατά 500 χιλιάδες βαρέλια την ημερήσια παραγωγή πετρελαίου.

Ομως ακόμα κι αν μπορούσε κάποιος να περιορίσει την εμπλοκή των κερδοσκόπων στη διαμόρφωση των τιμών, αυτές θα συνέχιζαν να ανεβαίνουν, αλλά με πολύ χαμηλότερο ρυθμό, εξαιτίας της μεγάλης ζήτησης. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεθνούς Επιτροπής Ενέργειας, η ζήτηση για το πετρέλαιο είναι η μεγαλύτερη των τελευταίων 24 χρόνων, γεγονός που οφείλεται στην ταχεία επέκταση της κινεζικής και της ινδικής οικονομίας αλλά και της αυξημένης ζήτησης για πετρέλαιο από τις ανεπτυγμένες χώρες.

Η ζήτηση πετρελαίου και των παραγώγων του –κυρίως της βενζίνης– είναι φέτος κατά 20% μεγαλύτερη από πέρυσι στην Κίνα, την ώρα που εμφανίζεται υψηλότερη από πέρυσι και στις ΗΠΑ, κυρίως λόγω της αύξησης των πωλήσεων ενεργοβόρων οχημάτων, των λεγομένων «εκτός δρόμου».

Η άνοδος των τιμών ανάμεσα στα άλλα φέρνει στην επιφάνεια και το ζήτημα της ενεργειακής πολιτικής και κυρίως τη μείωση της εξάρτησης των ενεργειακών αναγκών μιας χώρας από το πετρέλαιο και φυσικά την ανάπτυξη και τη χρηματοδότηση των εναλλακτικών πηγών ενέργειας. Πηγών που είναι και ιδιαίτερα φιλικές στο περιβάλλον.

Τι σημαίνουν για την οικονομία τα 90 δολάρια το βαρέλι;

Είναι πάρα πολλοί εκείνοι που πιστεύουν ότι τα 90 δολάρια για ένα βαρέλι πετρέλαιο είναι πολλά. Αν το εξετάσει κάποιος με όρους δολαρίου, θα διαπιστώσει ότι το βαρέλι κοστίζει τέσσερις φορές περισσότερα από όσα κόστιζε το 2001, την ώρα που μια μελέτη της τράπεζας HSBC εκτιμά πως το πετρέλαιο είναι κατά 200% ακριβότερο από το 2001!

Συγκριτικά, πάντως, το πετρέλαιο κόστιζε πιο ακριβά στις αρχές της δεκαετίας του '80 ή στα μέσα της δεκαετίας του '70. Τι σημαίνει, όμως, για την τσέπη μας και την οικονομία η τιμή των 90 δολαρίων ανά βαρέλι; Η πιο εμφανής επίπτωση αφορά τους κατόχους αυτοκινήτων και θα πλήξει περισσότερο τους κατοίκους των ΗΠΑ, όπου ο φόρος είναι χαμηλότερος και επιβαρύνει πολύ λιγότερο την τελική τιμή πώλησης, άρα υπάρχουν μικρότερα περιθώρια μείωσης της τιμής του με κρατική παρέμβαση.

Η άνοδος της τιμής, εκτός από τους κατόχους αυτοκινήτων, επηρεάζει και τους κατοίκους των χωρών όπου ο χειμώνας διαρκεί περισσότερο. Επίσης, η άνοδος της τιμής του πετρελαίου σημαίνει πως αυξάνεται το κόστος παραγωγής πολλών προϊόντων και υπηρεσιών, μειώνεται η κερδοφορία των επιχειρήσεων, ενώ το κόστος παραγωγής είναι σίγουρο ότι θα μεταφερθεί στον καταναλωτή.

Οι αεροπορικές εταιρείες και οι εταιρείες μεταφορών είναι από τις πρώτες που αντιμετωπίζουν τις αρνητικές επιπτώσεις της ανόδου της τιμής του πετρελαίου. Η άνοδος του κόστους και ο περιορισμός της κερδοφορίας, που αντιμετωπίζονται από τις επιχειρήσεις με τις αυξήσεις τιμών προϊόντων και υπηρεσιών και τις απολύσεις εργαζομένων, οδηγούν παράλληλα σε μείωση της ζήτησης.

Η άνοδος της τιμής του πετρελαίου πλήττει περισσότερο εκείνες τις χώρες των οποίων η οικονομία εξαρτάται από τις εισαγωγές του «μαύρου χρυσού». Οσο ανεβαίνουν οι τιμές τόσο οι καταναλωτές περιορίζουν τις αγορές τους, τα κέρδη των επιχειρήσεων, ο όγκος των εξαγωγών μιας χώρας μειώνεται και το εμπορικό έλλειμμα διευρύνεται.

Μια συνεχιζόμενη αύξηση των τιμών εκτιμάται ότι θα οδηγήσει σε πιέσεις από τους εργαζομένους για αυξήσεις ημερομισθίων, γεγονός που θα πυροδοτήσει την άνοδο του πληθωρισμού. Παρ' όλα αυτά, είναι σαφές ότι οι επιπτώσεις της αύξησης της τιμής του πετρελαίου στην Ευρώπη είναι πολύ λιγότερο πιεστικές από ό,τι στις ΗΠΑ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η αύξηση της τιμής δεν θα πλήξει τα μεσαία και τα χαμηλά εισοδήματα.

Πότε θα μας τελειώσει το πετρέλαιο;

Οπως ακριβώς οι φόροι και ο θάνατος συνιστούν μια βεβαιότητα, έτσι και το ενδεχόμενο εξάντλησης των πετρελαϊκών κοιτασμάτων είναι σίγουρο ότι θα κληθούμε να το αντιμετωπίσουμε κάποια στιγμή στο μέλλον. Μια στιγμή που κανείς δεν γνωρίζει πότε ακριβώς θα έρθει και τι αλλαγές μπορεί να επιφέρει στην παγκόσμια οικονομία. Σύμφωνα με τις περισσότερες επιστημονικές εκτιμήσεις, τα γνωστά πετρελαϊκά κοιτάσματα θα διαρκέσουν για 30-40 χρόνια ακόμα. Ομως το κρίσιμο χρονικό σημείο δεν είναι η ημέρα εξάντλησης των αποθεμάτων, αλλά η ημέρα που η παγκόσμια ημερήσια παραγωγή θα φτάσει στο υψηλότερο σημείο της, γεγονός που θα φέρει στην επιφάνεια τα προβλήματα εφοδιασμού. Η στιγμή αυτή υπολογίζεται ότι θα έρθει γύρω στο 2010. Πάντως, πέρα από την ανάπτυξη των εναλλακτικών μορφών ενέργειας, οι οποίες προς το παρόν είναι πολύ ακριβές, πολλοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η μείωση των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα σε ποσοστό έως και 60% μέχρι το 2040 θα συμβάλει στη μείωση της κατανάλωσης πετρελαίου και στην καθυστέρηση των κλιματικών αλλαγών.

Το άρθρο υπογράφει ο Χρήστος Χαραλαμπόπουλος και δημοσιεύτηκε στην SportDay την Πέμπτη, 25 Οκτωβρίου 2007.

50.000.000 λίτρα βενζίνης «κρατούν» οι αντλίες ετησίως

Ερευνα ΕΜΠ δείχνει πως μόνο 2 στα 10 βενζινάδικα «κλέβουν» μόνον 0,5% - τα υπόλοιπα 0,6% και... βάλε

Το αλαλούμ που επικρατεί στην αγορά πετρελαιοειδών, με απόλυτη ευθύνη του κράτους για «κλοπή» 50 εκατ. λίτρων καυσίμων τον χρόνο, με την «άδεια της Αστυνομίας» αποκαλύπτει η έρευνα του ΕΜΠ σε πρατήρια υγρών καυσίμων.

Η έρευνα που πραγματοποίησε το Εργαστήριο Τεχνολογίας Καυσίμων (καθηγητής Στάμος Στούρνας και αναπληρωτής καθηγητής Φάνης Ζαννίκος) χρηματοδοτήθηκε από τον Σύνδεσμο Εταιρειών Εμπορίας και απέδειξε ότι οι 8 στις 10 παραδόσεις καυσίμων από την αντλία των πρατηρίων είναι χαμηλότερες κατά 0,6%, μέχρι και 7% σε ακραίες περιπτώσεις, από την ποσότητα που πληρώνει ο καταναλωτής.

Αντιθέτως, βελτιωμένη έναντι του 1992 εμφανίζεται η κατάσταση στη νοθεία πετρελαίου κίνησης, καθώς από 60,7% μειώνεται στο 15% το 2007.

Το αποτέλεσμα της έρευνας, στην παρουσίαση της οποίας παρίσταντο και εκπρόσωποι των εταιρειών, προκάλεσε την αντίδραση ορισμένων από αυτούς καθώς αμφισβήτησαν τη μέθοδο ποσοτικού ελέγχου του ΕΜΠ, αλλά και τη δυνατότητα των αντλιών να παραδίδουν τις ακριβείς ποσότητες, χωρίς παρέκκλιση.

Πάντα κάτω το «περιθώριο λάθους»

Ολο το παιχνίδι παίζεται στο επιτρεπτό περιθώριο «λάθους» ή ανοχής των αντλιών, το οποίο θεωρείται από τις εταιρείες και τους βενζινοπώλες ότι βρίσκεται στο συν ή πλην 0,5% επί του όγκου που παραδίδουν. Με τη διαφορά, όμως, ότι η απόκλιση βρίσκεται μονίμως στο μείον, δηλαδή η ανοχή είναι μονίμως αρνητική, ενώ μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις βρέθηκε θετική, η οποία και «διορθώθηκε» όταν έγινε επαναληπτικός έλεγχος.

Σύμφωνα με τον κ. Στούρνα, καθεστώς θεωρείται η σύσταση των πρατηριούχων στους τεχνικούς να ρυθμίζουν τις αντλίες ώστε η ανοχή να βρίσκεται στο -0,5% αφού τους το επιτρέπει ο νόμος. Ακόμη, ο ίδιος αναφέρθηκε σε ενδείξεις ότι έχουν εγκατασταθεί συστήματα τηλεχειρισμού με τα οποία γίνεται ρύθμιση της ροής του καυσίμου για να παραδίδεται ποσότητα πολύ ή λίγο μικρότερη από αυτή που καταγράφει η αντλία και πληρώνει ο καταναλωτής.

Με βάση τα αποτελέσματα της έρευνας σε 100 πρατήρια, που ήταν μυστική, δηλαδή οι πρατηριούχοι δεν τη γνώριζαν, προέκυψαν τα εξής:

* 22% παρέδωσαν καύσιμα με περίσσεια ή έλλειμμα έως και 0,5%.

8 στους 10 παρακρατούν άνω του 6,6%

* 73% παρέδωσαν με έλλειμμα 0,6-2% (αντικανονικές).

* 5% παρέδωσαν με έλλειμμα μεγαλύτερο του 2% (κλοπή).

Σε σύγκριση με την αντίστοιχη έρευνα του 2006, ο μέσος όρος του ελλείμματος σε όλα τα δείγματα, από 0,98% που ήταν πέρυσι, αυξήθηκε σε 1,03%. Δηλαδή, ενώ σε γενικές γραμμές παραμένει ίδιος ο αριθμός των αντλιών που παραδίδουν μειωμένες ποσότητες, αυξάνει ο συνολικός όγκος των ποσοτήτων που αυτές «κλέβουν».

Ο κ. Στούρνας, σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της έρευνας, τόνισε ότι δεν μιλάει για κλοπή στις περιπτώσεις των αντικανονικών παραδόσεων, αλλά στις περιπτώσεις που εμπίπτουν στο 5%.

Και με την άδεια του νόμου

Ωστόσο, παραδέχτηκε ότι την κύρια ευθύνη για την κατάσταση την έχει η ισχύουσα νομοθεσία, που εκ των προτέρων αναγνωρίζει ότι η αντλία έχει δικαίωμα να «κλέβει νομίμως» μέχρι και 0,5% των ποσοτήτων που πληρώνει ο καταναλωτής.

Του ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΪΤΑΝΤΖΙΔΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 25/10/2007

Το μπουκάλι που έσβησε έναν θρίαμβο

Μια σκανδαλώδης απόφαση πριν από 36 χρόνια στέρησε από το ποδόσφαιρο μια ονειρική μονομαχία μεταξύ του Αγιαξ του Κρόιφ και της Γκλάντμπαχ του Νέτσερ.

Το απόγευμα της 15ης Νοεμβρίου 1971 στα γραφεία της ΟΥΕΦΑ οι δημοσιογράφοι είχαν συγκεντρωθεί από νωρίς. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις μόνο δύο ή τρεις ήταν εκεί, αλλά αυτή τη φορά, περιμένοντας την απόφαση της εκτελεστικής επιτροπής, το ενδιαφέρον ήταν μεγάλο. Η πρώτη πραγματικά σοβαρή υπόθεση για την οποία χρειαζόταν να επιληφθεί η επιτροπή στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών εξελισσόταν έχοντας όλα τα στοιχεία ενός αληθινά καλογυρισμένου θρίλερ.

Πώς, όμως, φτάσαμε μέχρι τη συνεδρίαση της επιτροπής; Στις 20 Οκτωβρίου 1971 στο παλιό γήπεδο του Μενχενγκλάντμπαχ, το «Μπόκελμπεργκ», η γηπεδούχος ομάδα υποδεχόταν την Ιντερ. Πρωταθλητές Δυτικής Γερμανίας για δεύτερο σερί χρόνο, υπό την καθοδήγηση του Χένες Βαϊσβάιλερ, διέθεταν ένα τρομερό σύνολο, που αρκετοί στοιχημάτιζαν πως μπορούσε να αρπάξει το στέμμα της πρωταθλήτριας Ευρώπης από τον Αγιαξ. Οι Ιταλοί με τον Τζιάνι Ινβερνίτσι στον πάγκο μόλις είχαν κατακτήσει το 11ο σκουντέτο της ιστορίας τους. Στη σύνθεσή τους είχαν αρκετά στελέχη από τις «χρυσές» μέρες του Ελένιο Ερέρα της «χρυσής» τετραετίας 1963-1967. Ο Ματσόλα, ο Φακέτι, ο Μπούρνιτς, ο Μπεντίν, ο Ζαΐρ και ο Κόρσο αποτελούσαν τη ραχοκοκκαλιά των «νερατζούρρι». Στον αμέσως προηγούμενο γύρο είχαν αποκλείσει την ΑΕΚ του Μπράνκο Στάνκοβιτς, που είχε προηγηθεί στο Μιλάνο με τον Πομώνη πριν ηττηθεί 4-1 και είχε κάνει τους Ιταλούς να καρδιοχτυπήσουν στη ρεβάνς, νικώντας 3-2.

Το ματς στο «Μπόκελμπεργκ» έγινε σε τεταμένη ατμόσφαιρα. Ο Γιουπ Χάινκες άνοιξε το σκορ νωρίς, αλλά ο Ρομπέρτο Μπονινσένια ισοφάρισε πλασάροντας τον Κλεφ. Ο Δανός Λεφέβρ ήταν ο σκόρερ του 2-1 μόλις το ρολόι έδειχνε το 22' και οι Γερμανοί έδειχναν να κυριαρχούν αγωνιστικά. Με τη συμπλήρωση μισής ώρας αγώνα έγινε η φάση που άλλαξε τα πάντα. Ο Μπονινσένια ετοιμαζόταν να εκτελέσει ένα πλάγιο, όταν ένα μπουκάλι Coca-Cola τον βρήκε στο κεφάλι. Ο αγώνας διακόπτεται, ο σέντερ φορ της Ιντερ σηκώνεται μετά τις πρώτες βοήθειες, αλλά ο γιατρός της Ιντερ, Κουαρνέγκι, υποστηρίζει πως δεν μπορεί να συνεχίσει! Ο αρχηγός της Ιντερ, ο Σάντρο Ματσόλα, βλέποντας τον Γερμανό μπακ Μίλερ να προσπαθεί να πετάξει μακριά το μπουκάλι, του επιτίθεται και το αρπάζει, παραδίδοντάς το στον Ολλανδό διαιτητή Ντόρπμανς. Ο αγώνας ξαναρχίζει, αλλά η Ιντερ είναι σαν να μην υπάρχει. Ο Λεφέβρ στο 34' κανει το 3-1 και ο μεγάλος σταρ της Γκλάντμπαχ και της εθνικής Δυτικής Γερμανίας, Γκίντερ Νέτσερ, ανεβάζει το σκορ στο 42' σε 4-1. Ο Χάινκες πριν τελειώσει το ημίχρονο πετυχαίνει το 5-1 και ο Ινβερνίτσι «θολωμένος» αλλάζει τον γκολκίπερ Βιέρι με τον Μπορντόν! Αυτό δεν αλλάζει κάτι και ο Νέτσερ (61') με τον Σίλοφ (πέναλτι στο 83') συνεχίζουν το πάρτι. Με το σκορ στο 7-1 οι Μιλανέζοι βλέπουν τον Ζαΐρ ντα Κόστα να αποχωρεί τραυματίας χωρίς να έχουν άλλη αλλαγή και τον Μάριο Κόρσο να κλοτσά εν ψυχρώ τον Νέτσερ και να αποβάλλεται. Με εννέα παίκτες, η πιο μαύρη νύχτα στην ιστορία της Ιντερ ολοκληρώνεται.

Η αστυνομία συλλαμβάνει τον 20χρονο Μάνφρεντ Κρικστάιν, που παραδέχεται την ενοχή του και καταδικάζεται σε φυλάκιση. Οι Ιταλοί κάνουν ένσταση και ζητούν διά του αντιπροέδρου τους, Πρίσκο, να τους κατακυρωθεί το ματς με 3-0 «λόγω ασκησης ψυχολογικής βίας». Σημαντικό ρόλο παίζει η έκθεση του παρατηρητή της ΟΥΕΦΑ, που δεν ήταν άλλος από τον σερ Ματ Μπάσμπι, τον πρώην τεχνικό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. «Ηταν μια πρωτόγνωρη κατάσταση και η απαράδεκτη και αντιαθλητική ενέργεια αποσυντόνισε την Ιντερ», έγραφε το χαρτί που παρέλαβε ο πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ, ο Ελβετός Γκούσταβ Βίρντεκερ.

Μέχρι τη συνεδρίαση της 15ης Νοεμβρίου 1971 είχε μεσολαβήσει η ρεβάνς στο «Σαν Σίρο» στις 3 Νοεμβρίου. Οι «νερατζούρρι», καταιγιστικοί, νίκησαν 4-2 με τον Μπονινσένια να κάνει πιθανότατα το καλύτερο παιχνίδι του με τη φανέλα της Ιντερ.

Η πειθαρχική επιτροπή υπό τον πρόεδρο της ΟΥΕΦΑ αποτελείτο από τον Μαλτέζο Μπονίτσι, τον Ελβετό Ζόρζι, τον Φινλανδό Παρόιλα και τον Τσεχοσλοβάκο Πέτερς. Απουσίαζε ο Ιταλός Μπαρμπέ, που λόγω της εντοπιότητας δεν είχε δικαίωμα ψήφου. Στις 6:30 το απόγευμα ο Βίρντεκερ ανακοίνωσε την απόφαση, που ήταν η επανάληψη του ματς στο ουδέτερο Ολυμπιακό Στάδιο στο Βερολίνο! Η ασάφεια του κανονισμού, που δεν προέβλεπε εκείνη την εποχή κάτι τέτοιο, οδήγησε την ΟΥΕΦΑ σε αυτή τη σκανδαλώδη απόφαση. Οι Ιταλοί, πάντως, το... έπαιζαν αδικημένοι. «Δικαιούμαστε τη νίκη με 3-0 στα χαρτιά», ωρυόταν ο Πρίσκο. Αντίθετα, ο αντιπρόεδρος της Γκλάντμπαχ, Γκράσχοφ, μίλησε για απόφαση που δεν στηριζόταν σε κανένα κανονισμό. Η έφεση απορρίφθηκε και την πρώτη μέρα του Δεκεμβρίου στο Βερολίνο η Ιντερ με ήρωα τον γκολκίπερ Ιβάνο Μπορντόν κράτησε το 0-0 και προκρίθηκε στα προημιτελικά. Στο 18' της αναμέτρησης η Γκλάντμπαχ κέρδισε πέναλτι, αλλά ο Σίλοφ είδε τον Μπορντόν να μαντεύει σωστά και να μπλοκάρει.

Οι Ιταλοί έφτασαν μέχρι τον τελικό του Ρότερνταμ, όπου ο Αγιαξ τους έπαιξε όπως η γάτα με το ποντίκι! Το ματς που όλος ο κόσμος ήθελε να δει, ανάμεσα στην Γκλάντμπαχ του Νέτσερ και τον Αγιαξ του Κρόιφ, έμελλε να μη διεξαχθεί ποτέ...

Το άρθρο υπογράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Spotr Day την Τρίτη, 23 Οκτωβρίου 2007.

Ούτε καλύτεροι... ούτε χειρότεροι..., απλώς διαφορετικοί!

Για το ποδόσφαιρο, η Athletic του Bilbao και η φιλοσοφία της να επανδρώνει την ομάδα μόνο με ντόπιους παίκτες, αποτελούν ανάγκη!

O Jose Maria Arate, ο μεγαλέμπορος κρασιών που εκλέχθηκε πρόεδρος της Athletic Bilbao το 1994, στο βιβλίο για τα 100 χρόνια του συλλόγου έγραψε:

«Η Athletic Bilbao είναι κάτι παραπάνω από μια ποδοσφαιρική ομάδα, είναι συναίσθημα -και ειδικά ο τρόπος με τον οποίο διευθύνεται συχνά ξεφεύγει από τον ορθολογικό τρόπο ανάλυσης. Βλέπουμε τους εαυτούς μας ως μοναδικούς στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και αυτό καθορίζει την ταυτότητά μας. Δεν λέμε ότι είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι από τους άλλους, αλλά διαφορετικοί. Απλώς ευχόμαστε στα παιδιά της ομάδας να εκπροσωπήσουν τον σύλλογό μας και επίσης να σταθούμε προς τα έξω ως μια αθλητική οντότητα και όχι ως μια επιχειρηματική σκέψη. Ευχόμαστε να μετατρέψουμε τους παίκτες μας σε άνδρες, όχι απλώς ποδοσφαιριστές και κάθε φορά που ένας παίκτης από την cantera κάνει το ντεμπούτο του νιώθουμε σαν να έχουμε πραγματοποιήσει τον στόχο μας, που εναρμονίζεται με τις ιδεολογίες των ιδρυτών και των προπατόρων μας».

Συναρπαστικά πράγματα και ένας συναισθηματισμός που μόνο ένα παλιό κλαμπ μπορεί να εκφράσει. Οι Βάσκοι σπάνια αυτοσαρκάζονται, αλλά στο ποδόσφαιρο τολμούν και το κάνουν. «Η Βασκωνία μάς αγαπά και δεν μας αφήνει να πέσουμε», τραγουδάνε οι οπαδοί αναφερόμενοι στην ιστορία, που μιλά μόνη της. Η Athletic δεν έχει ποτέ υποβιβαστεί από την πρώτη κατηγορία, κάτι που μόνο η Barcelona και η Real Μαδρίτης μπορούν να καυχηθούν ότι έχουν κατορθώσει, και είναι μία από τις ομάδες που πάντα παλεύουν μέχρι το τέλος. Δύσκολο να τη νικήσεις, πεισματάρα, ανθεκτική. Μία πόλη, το Bilbao, που λατρεύει την μπάλα, ένα γήπεδο, το «San Mames», με πιθανότατα την πιο καυτή ατμόσφαιρα που έχω βιώσει. Το υπέροχο γήπεδό της έχει το προσωνύμιο “La Catedral”, χτίστηκε το 1913 μετά την κατάκτηση του τέταρτου Κυπέλλου Ισπανίας από τον σύλλογο στα πρώτα οκτώ χρόνια της διοργάνωσης. Χρειάστηκαν μόνο επτά μήνες για να χτιστεί, αλλά ήταν σίγουρα ένα φιλόδοξο αρχιτεκτονικό εγχείρημα. Ήταν το πρώτο στο οποίο φυτεύτηκε αγγλικό χορτάρι προς τιμήν της παρουσίας του βασιλιά Alfonso του 13ου και της γυναίκας του για το δεύτερο επίσημο παιχνίδι του συλλόγου απέναντι στην ερασιτεχνική ομάδα του Λονδίνου Shepherd Bush.

Η Athletic ξεχωρίζει και από μια φιλοσοφία που όμοιά της δεν υπάρχει πουθενά. Και όταν κινδυνεύει οι υπόλοιποι Βάσκοι φροντίζουν να τη βοηθήσουν να σωθεί, όπως έγινε πέρυσι και πρόπερσι. Η ιδιαιτερότητά της οφείλεται στο ότι μόνο παιδιά από τη Χώρα των Βάσκων φοράνε τη φανέλα της. Ούτε ξένοι παίκτες, ούτε καν άλλοι Ισπανοί, έστω Ανδαλουσιάνοι, Καταλανοί ή Καστιγιάνοι. Μοναχικοί καβαλάρηδες σε ένα σύγχρονο κόσμο που γίνεται πολύ δύσκολος για ποδοσφαιρικούς πρίγκιπες. Η Bilbao με τη διάσημη cantera της, τα φυτώρια της δηλ. που αναδεικνύουν συνεχώς παίκτες και τροφοδοτούν την πρώτη ομάδα, αποφάσισε να παρεκκλίνει από τη φιλοσοφία της και να βάλει διαφήμιση στη φανέλα. Η είδηση ακούστηκε περίεργη. Πριν από χρόνια αποφασίστηκε να μπει η λέξη “EUSKADI” στη φανέλα, αλλά αυτό δεν ήταν διαφήμιση, αλλά απλώς η ονομασία της Χώρας των Βάσκων στη δική τους διάλεκτο. Στη δεκαετία του '90 ο ηγέτης του ακραιφνούς δεξιού κόμματος της περιοχής, PNV, Tszabier Arzalouz, υποστήριξε ότι ανθρωπολογικά οι Βάσκοι διαφέρουν από τους άλλους Ισπανούς από τη μορφή του κρανίου τους! Δεν ήταν ο πρώτος που το έγραψε ή το είπε, αλλά σίγουρα η τοποθέτησή του δημιούργησε μεγαλύτερη αίσθηση και απέκτησε μεγαλύτερη δημοσιότητα ο ισχυρισμός. Το να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα και να αντέχεις να θεωρείσαι διαφορετικός είναι η μεγαλύτερη δύναμη αυτής της ομάδας, που πλέον δεν μπορεί να ελπίζει στις εποχές Bosman να διεκδικεί τίτλους, αλλά να καυχιέται για κάτι που οι υπόλοιποι δεν τολμούν να κάνουν. Στη δεκαετία του '80, με τον Javier Klemente στον πάγκο, η Athletic κατέκτησε δύο πρωταθλήματα σερί, τα τελευταία της, το 1983 και το 1984, ενώ ακόμα και το 1998 μπόρεσε να μπει σφήνα πίσω από την Barcelona και να παίξει και στο Champions Leaque. Ούτε μία θέση στο UEFA πλέον είναι εύκολο να διεκδικήσει, αλλά δεν νομίζω πως απασχολεί τους οπαδούς της αυτό.

Αν βρισκόσουν με δεμένα μάτια μέσα στην πόλη του Bilbao και μετά ξεσκεπαζόσουν και ρωτούσες να σε ξεναγήσουν, θα καταλάβαινες ότι είναι ένα μέρος στο οποίο η ομάδα των αναπληρωματικών μπορεί να ελκύσει πλήθος γύρω στα 10.000 άτομα ή παραπάνω. Μπορεί να μην υπάρχει κάτι συγκεκριμένο να επιδείξεις ως απόδειξη γι' αυτό το συναίσθημα (εκτός από κάποιους μεσήλικες με μπλούζες που δεν τους... κάνουν καλά καλά), αλλά το καταλαβαίνεις από κάτι που πλανάται στην ατμόσφαιρα, κάτι στον τρόπο με τον οποίο κινούνται οι άνθρωποι και τα αυτοκίνητα, κάτι που σου λέει ότι είναι ανυπόμονοι για να έρθει το Σαββατοκύριακο. Γι' αυτούς η Athletic (από την αγγλική λέξη, μια και Άγγλοι τη δημιούργησαν, ενώ στα χρόνια της δικτατορίας του Franco έγινε προσπάθεια να επιβληθεί στον σύλλογο να χρησιμοποιεί την ονομασία Atletico) είναι όλη τους η ζωή! Τα χρώματα που έχει η ομάδα (ερυθρόλευκες φανέλες, μαύρα σορτς) τής τα έδωσαν οι ναύτες και οι εργάτες που την ίδρυσαν από το Southampton και το Sunderland, βάσει των στολών των αγαπημένων τους κλαμπ. Τα παιδιά των Βάσκων που ανήκαν στην τάξη των μορφωμένων εκείνη την εποχή του 19ου αιώνα ήλπιζαν να πηδήξουν σε ένα καράβι που θα τους μετέφερε στη Βρετανία για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους ως πολιτικοί μηχανικοί και έμποροι, επισκέψεις οι οποίες συνέπεσαν με τις πρώτες δεκαετίες του αγγλικού ποδοσφαίρου. Όταν επέστρεψαν συνέχισαν να παίζουν μπάλα και μετέτρεψαν την Athletic στην πρώτη δύναμη του ισπανικού ποδοσφαίρου, πολύ πριν από την Barcelona και τη Real.

Σήμερα η διαφήμιση στη φανέλα θα αλλάξει οριστικά ένα κεφάλαιο στη ζωή του τόπου, αλλά θα βοηθήσει οικονομικά τη διοίκηση να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες. Και για το ίδιο το ποδόσφαιρο η Athletic Bilbao και η φιλοσοφία της με τους ντόπιους παίκτες αποτελούν ανάγκη και οξυγόνο!

Το άρθρο υπογράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “SrortDay” την Τρίτη, 16 Οκτωβρίου 2007.